รักซ่อนในกะดึก
เพื่อนสนิท
ณ กลางดึกหลังร้าน7-eleven
ชายร่างเล็กกดร่างสูงให้ติดกับกำแพง ความเย็นของผนังสัมผัสผิว แต่มือที่กดแน่นที่ไหล่ กลับร้อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาทำ ตามสิ่งที่ใจเรียกร้อง ไม่ยอมให้ความรู้สึก หวงแหนจางหายไปในอากาศ
ปากบางโน้มเข้าไปใกล้จนหายใจแทบไม่ออก เขาจูบอย่างรวดเร็วชายร่างเล็กที่ตั้งตัวไม่ทัน ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างรุนแรง ชายร่างเล็กเบิกตาก ว้างอย่างตกใจ มือเล็กผลักอกของเขาออก
แต่กลับถูกกดกลับไปจนแทบหายใจไม่ออก เขาไม่คิดเลยว่า'เพื่อนสนิท'คนนี้จะทำกับเขาแบบนี้ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ร่างเล็ก สะท้านเมื่อมือใหญ่จับที่แขนแน่น
ทุกอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะตั้งตัวได้แม้จะอยากขัดขืน แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว มันทั้ง หวาดกลัวและสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้...
ในห้องเรียนที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างไม้ที่มีรอยแยก บรรยากาศของวันธรรมดาที่เต็มไปด้วยเสียงกระซิบของเพื่อนๆ ในชั้นเรียน
เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยกันดัง กระทบโสตประสาทของทั้งคู่ ที่ยังคงนั่งอยู่มุมห้องที่คุ้นเคย มือถือเกมเล่นไปด้วยกันอย่างสนุกสนาน
กังฟู
ห้ะ- ว่า? เรียกทำไม //เขาเงยหน้ามองเพื่อนสนิทของตน
ข้าว
ใกล้กีฬาสีแล้ว เรายังไม่คิดทีมกันเลยนะ
กังฟู
เองให้พวกผู้หญิงในห้องคิดกันดูเลย
กังฟู
เห็นบอกว่าอยากคิดตีมกันเอง
ข้าว
ขี้เสียกละสิ ยอมรับมาเถอะนะ //เขาตบไหล่เบาๆอย่างเยอะเย้ย
กังฟู
ไม่ครับ คนแบบผมไม่เรียกว่าเสือก แต่เรียกว่าหูดีเกินคับ ไอ้คิ้วปลิง//เขายักคิ้วใส่ข้าวอย่ากวนตีน
ข้าว
เอ้า ไอ้ขี้แอคนี่ กวนตีนละ
ข้าว
กูทำได้หมด รวมถึงkillมึงได้ด้วย//เขาชี้ไปที่จอโทรศัพท์ของข้าว
กังฟู
อ้าว- เห้ย! ไอ้ข้าวว เองเล่นที่เผลอนี่!//เขาชกไหล่ข้าวอย่างเบาๆ
ข้าว
อะไร กูไม่ผิดว้อย มึงยืนAFKก่อนเองอย่ามา //เขาดีดหน้าผากกังฟู
กังฟู
แอ๊ะ- ไอ้คิ้วปลิง ไอ้เวร//เขาลูบหน้าผากตัวเอง
ข้าว
ว่ากูคิ้วปลิง มึงก็หน่าไม่ต่างจากกูหรอก//เขาบีบแก้มกังฟูอย่างเล่นๆ
กังฟู
อ่ยย มึงจะหยิกแก้มกูทำไมเนี่ย ปล่อย-
ข้าว
ไม่ปล่อย มึงด่ากูว่าคิ้วปลิงก่อนเอง
ข้าว
ถ้างั้นมึงก็ปลิงแบบกู //เขาหยิบแก้มทั้งสองข้างกังฟูอย่างหมั่นเขี้ยว
กังฟู
ไอ้สัส-//เขาจับแขนข้าว และพยายามดึงมือออก
ข้าวหัวเราะเสียงแผ่ว มือยังคงจับแก้มของกังฟูแน่น ไม่ยอมปล่อยแม้เจ้าตัวจะพยายามแกะออก สายตาที่มองลงมานั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดูเจือความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในหัวใจ เพียงแค่ได้ใกล้ชิดแบบนี้ เขาก็ไม่อยากปล่อยไป.
แสตนสี
ข้าว
ห้ะ- มีอะไร?//เขาปล่อยแก้มกังฟูออกอย่างไม่เต็มใจนัก และหันไปมองเพื่อนผู้หญิงในห้อง
กังฟู
//เขาลูบแก้มตัวเองที่แดงเล็กน้อย
ตปก.นักเรียน
จะบอกว่าป้ายแสตนอะ จะให้ใครทำ
ตปก.นักเรียน
พวกข้ากำลังจะคิดตีมเลยถามไว้ก่อน
ข้าว
คนที่วาดรูปเป็นก็มีไอ้กังฟู กับ ไอ้ธนัท ให้พวกมันทำ
ข้าว
อย่าๆ อย่าคิดมาบิดคับ งานกีฬาสี
ตปก.นักเรียน
เอาแบบนั้นก็ได้ จะใกล้ปิดเทอมละ จะได้ติดแบบไว้ แล้วพวกแกก็วาดตอนปิดเทอมอะ
ข้าว
ก็อยากช่วยนะ แต่กูทำงาน
ตปก.นักเรียน
งั้นแกก็หารุ่นน้องในสีเราที่วาดรูปเป็นมาช่วยอะ
กังฟู
กูจะรู้จักใครบ้างก่อน
เสียงกระดิ่งโรงเรียนตอนพักเที่ยงดังแหลมก้องทั่วอาคารเรียน
ตปก.นักเรียน
ไปกินข้าวละ ส่วนคนก็หากันเองละ//เธอเดินออกไปกับแก๊งเพื่อนเธอ
ข้าว
ฮ่าฮ่า สู้ๆนะ//เขาตบไหล่ปลอบกังฟู
กังฟู
จิ๊ แม่งเอ้ย//เขาเอามือเท้าเอวอย่างอนๆ
ข้าว
เอาเถอะ เดี๋ยวนายก็หาได้ ไปๆ ไปกินข้าวกัน
ข้าว
ไอ้ธนัท ตื่น//เขาเขย่าไหล่ธนัทแรงๆให้ตื่น
ธนัท
-ห๊า- ห๊ะ- อะไร..//เขาขยี้ตาอย่างง่วงๆ
กังฟู
ถามจริง เมื่อคืนนอนกี่โมงเนี่ย
ธนัท
อื้อ ไม่ดึก เมื่อคืนเกือบตีหนึ่ง
ธนัท
แหม่ เมื่อคืนมึงก็ชวนกูเล่นเกม
กังฟู
ไอ้-//เขากำลังยกมือจะตีหัวธนัท
ข้าว
เอาละๆ ไปกินข้าวเถอะ ไอ้ฟู เองกับข้าต้องไปรด.อีกนะอย่าลืมสิ//เขากอดคอกังฟูและพากันเดินออกไป
กังฟู
อ๊ะ- เออๆ รีบขนาดนั้น จะไปมองสาวอ๋อ//เขาจิ้มแขนข้าวข้างที่กอดคอเขาอยู่
ข้าว
มึงเห็นกูเป็นยังไงเนี่ย กูไม่ใช่มึงนะ
ข้าว
ไม่ฟังคับ ไปละ//เขายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้และรีบเดินหนี
กังฟู
เห้ยย ไอ้ข้าวกลับมานี้เลย!//เขาเดินตามไปทันที
กินข้าว
ผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมา เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่รอบด้าน คลอเคล้ากับเสียงจานชามกระทบกันเป็นจังหวะไม่หยุดกลิ่นอาหารหลากชนิดลอยฟุ้งในอากาศ ผสมผสานจนยากจะแยกแยะ แต่กลับปลุกความอยากอาหารในทุกคน
เหล่าแก๊งเพื่อนผู้ชายในห้อง เดินกันเป็นกลุ่มอย่างคึกคักไปยังโรงอาหาร เสียงพูดคุยและหัวเราะดังลั่นเหมือนพยายามแข่งกับเสียงรอบข้าง พวกเขาแยกย้ายไปตามร้านต่างๆ ที่ต่อคิวยาวเหยียด
แต่ยังคงส่งเสียงหยอกล้อกันไปไม่ขาดสาย หลังจากได้อาหารมาในมือ แต่ละคนก็รีบเดินกลับมารวมตัวที่โต๊ะไม้ตัวยาวมุมหนึ่งของโรงอาหาร ซึ่งกลายเป็นที่ประจำของพวกเขา
ข้าว
?- ไม่กินผักหรอ? มันไม่ขมหรอก
กังฟู
ไม่อะ วันนี้ไม่อยากกินผัก
ข้าว
ไม่กินเดี๋ยวก็ไม่โตหรอ
กังฟู
ทำมาเป็นพูดมึงยังเตี้ยกว่ากูเลย
ข้าว
เอาผักมานี้เลย มึงไม่กินกูกิน
กังฟู
อยากสูงอะสิไม่ว่า ยอมรับมาเถอะ
ข้าว
เงียบไปเลย //เขากำลังจะตักผักมาใส่จานเขา
กังฟู
แค่หยอกเล่นนิดหน่อยเองง โอ๋ๆนะ//เขาหัวเราะคิกคักก่อนจะตักผักใส่จานของข้าว
ข้าว
คืนนี้สอนการบ้านกูสิ เดี๋ยวหายงอน
กังฟู
มึงง กูยังไม่แก้ข้อสอบเขาเลย
กังฟู
ยัง ก็ทำวิชาอื่นจนลืม มึงกูจ้างมึงได้ปะ
กังฟู
น้าา //เขาส่งสายตาอ้อนใส่ข้าว
ข้าว
-… อืม..ก็ได้ๆ //เขาก้มหน้ากินข้าวต่อ
กังฟู
หึ่ยย ขอบใจนะ เอาตังกี่บาท
ข้าว
จริง กูไม่เอาตังหรอก กูมีตังเยอะแล้ว
กังฟู
แต่ดีว่ะ มีเพื่อนช่วยกินผักแถมช่วยทำงานไม่เอาตังอีก
กังฟู
เก่งๆ//เขายกนิ้วโป้งให้ข้าว
ธนัท
อ้าวว ชอบกินผักหรอ งั้นมึงเอาผักกูไปกินด้วยดิ-
ข้าว
ไม่เอา! ไอ้สัตว์ นั้นผักขม
ธนัท
หึ ก็นะไอ้ข้าวเพื่อนสนิทกูคับ //เขาเก็ทหน้าหล่อ
ข้าว
รีบๆแดกไปเถอะ//เขาจับช้อนตักข้าวและจับยัดป้อนใส่ปากทันที
ธนัท
!- ค๊อก-แค่กๆ!-//เขากลืนข้าวลงคอไป
ธนัท
ไอ้เหี้ยย ข้าวจะติดคอกูตายย
ข้าว
//เขากินข้าวต่อโดยไม่สนที่เพื่อนด่า
กังฟู
//เขาหัวเราะคิกคักอย่างสนุก
ข้าวมองกังฟูที่หัวเราะคิกคัก เสียงใสของเธอทำให้บรรยากาศสดใส เขาอดยิ้มตามไม่ได้ ความเงียบระหว่างมื้ออาหารกลายเป็นความสบายใจที่อบอุ่น ก่อนทั้งคู่จะตักข้าวเข้าปากต่อไปอย่างเพลิดเพลิน
เมื่อทานข้าวเสร็จ ทั้งคู่เก็บจานอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับเรียน รด. เสียงพูดคุยและหัวเราะเบาๆ ยังคงดังขึ้นเป็นจังหวะระหว่างเตรียมตัว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
