...1...

...บอดี้การ์ดคนใหม่...

"อะไรนะ! นายจะลาออก!! "

ไม่ได้เด็ดขาดยังไงเธอก็ไม่ยอมอีกอย่างในบรรดาคนของคุณพ่อทั้งหมดเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอไว้ใจมากที่สุดและก็ไม่อยากหาคนใหม่ด้วย

"ฉันไม่อนุญาต"

สเตฟานี่พูดพรางทำหน้านิ่งและโยนซองขาวคืนให้คนตรงหน้าที่ยืนก้มหัวให้เธออยู่

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ออกไปได้แล้ว"

เธอพูดดักเขาไว้ก่อนจะปัดมือให้ออกไปได้แล้ว

"ครับ.."

เขาเองเคยทำงานเป็นตำรวจมาก่อนจะถูกเลือกให้เข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่คุณหนูใหญ่ยังไม่ได้ขึ้นบริหารและฝึกฝนจนได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดของแก๊ง กุหลาบไฟ และโชคดีที่เขามีน้องสาวที่อายุใกล้เคียงกันแล้วตอนนี้ก็โตเป็นสาวพอๆ กันเลยได้รับเลือกให้มาเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวให้สเตฟานี่เพราะคิดว่าจะรับมือกับความเอาแต่ใจของเธอได้ดี

หลังจากที่ออกมาจากห้องของสเตฟานี่ก็มีคนบอกว่านายใหญ่เรียกพบ พอเปิดประตูเข้ามายืนนิ่งอยู่ตรงหน้าก็รับรู้ได้ทันทีว่าลูกสาวเขาไม่อนุญาติ

"ยัยสเตฟไม่ยอมให้นายออกล่ะสิ"

"ครับผม.."

คุณฮวังหัวเราะหึหึพรางหมุนปากกาในมือเล่น จริงๆ ก็พอรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เพราะยัยสเตฟไม่ใช่คนไว้ใจใครง่ายๆ พอไว้ใจก็ไม่ปล่อยให้ไป แต่ถ้ามีตัวแทนก็ไม่แน่..

"มีตัวแทนมั้ยล่ะเผื่อลูกสาวฉันอาจจะเปลื่ยนใจก็ได้นะ"

หลังจากคุยกันอยู่นานก็ถึงเวลาเลิกงานขับรถไปส่งเจ้านายเสร็จแล้วก็เปลี่ยนรถขับกลับห้องของตัวเอง เมื่อเข้ามาข้างในห้องได้ก็ถอดรองเท้าปลดเนคไทเดินมาล้มตัวลงนอนที่เตียงทันทีเอาแขนกายหน้าผากขมวดคิ้วคิดตามที่นายท่านพูดวันนี้

"ตัวแทนงั้นเหรอ.."

ใครกันที่มีฝีมือเท่าๆ กันกับเขานอกจาก..

คิมแทยอน

เขารีบสะบัดหัวทิ้งความคิดนั้นไปเลยเพราะไม่มีทางที่จะเป็นน้องสาวเขาเด็ดขาด รายนั้นถ้าขืนเอามาอยู่กับคุณสเตฟานี่มีหวังได้โดนฆ่าแน่ แถมตอนนีี้ก็เพิ่งสอบเข้าเป็นตำรวจได้ไม่กี่ปีเลยด้วยซ้ำ..

"กวนโอ๊ยขนาดนั้นถ้าไปกวนคุณหนูใหญ่เข้ามีหวังได้ตายกันหมดแน่ๆ "

พูดจบก็ทำท่าขนลุกกับความคิดตัวเอง

"ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะไอ้แสบ"

อยู่ดีๆ คิดถึงขึ้นมาก็เลยหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมากดโทรหามันหน่อยดีกว่าไม่ได้คุยกันนานเหมือนกันเพราะเขาต้องคอยช่วยงานทั้งสองพ่อลูกจนไม่มีเวลาทำอะไรเท่าไหร่นัก

21:55

....

ช่วงนี้ทางทีมตำรวจกำลังทำงานกันอย่างหนัก แทยอนจำเป็นต้องขนของทุกอย่างมานอนที่ออฟฟิศและไม่ได้กลับบ้านมาสองวันแล้วเพราะกำลังพยายามหาข้อมูลพวกแก๊งค้ายารายใหญ่ที่เป็นข่าวอยู๋ตอนนี้ โดยมียุนอาและพวกลูกทีมอีกสองสามคนช่วยกัน ระหว่างที่คุยกันอย่างเคร่งเครียดก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ต้องผละออกจากตรงนั้นและเดินมาหยิบดู

เมื่อหน้าจอขึ้นชื่อว่า.. พี่ชาย ก็ไม่รอช้ากดรับสายทันทีก่อนจะกรอกเสียงแสดงความดีใจใส่ปลายสายไป

"ฮัลโหล พี่จีอุง! "

(ฮ่าๆ .. เออพี่เอง เป็นไงบ้างไอ้แสบ)

"ก็หนักนิดนึงช่วงนี้ แล้วพี่ล่ะเป็นบอดี้การ์ดให้มาเฟียสนุกป่ะะ"

(สนุกอะไรล่ะเป็นบอดี้การ์ดไม่ไช่วิ่งเล่นไล่จับนะเว้ยย!!)

"อ้าวเหรอ!! 5555555555"

...

แทยอนคุยไปคุยมาหัวเราะคิกคักจนทุกคนหันมามองเขากันหมด พอรู้สึกตัวก็หันขวับไปชี้ให้ทำงานกันต่อไปสิไม่ต้องสนใจทางนี้

ผ่านไปชั่วโมงหนึ่ง.. คิดว่าคุยกันนานพอสมควรเขาก็ขอวางสายเพื่อไปทำงานต่อ

"พี่ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะแทต้องไปทำงานต่อแล้วอ่ะ"

(ฝากความคิดถึงพ่อแม่ด้วยนะ)

"โอเค ไว้จะบอกให้นะ บายจ้า"

...เมื่อวางสายจากพี่ชายแล้วเขาก็กลับไปนั่งทำงานต่อเกือบทั้งคืน มีกระดาษวางรายเรียงอยู่เต็มโต๊ะและคอมพิวเตอร์ โน๊ตบุ๊คอีกสองเครื่อง แทยอนพยายามหาพยายามค้นจนเริ่มเครียดอีกรอบแล้วก็เผลอนั่งกัดเล็บจนรุ่นน้องที่นั่งข้างๆ อย่างยุนอาเห็นเข้าเลยแกล้งทักเสียงดัง

"พี่แท กัดเล็บอีกแล้วนะ! "

พอเห็นพี่มันตกใจสะดุ้งโหยงก็กลั้นขำไว้ไม่อยู่ แถมทำท่าล้อเลียนจนอีกคนโมโห คว้ากล่องทิชชู่ปาใส่เข้าให้ เล่นเอาหลบแทบไม่ทัน

"เห้ยๆๆ อุ๊ยๆ หลบทันด้วยย55555"

"มันใช่เวลามาเล่นเหรอ? "

แทยอนถามเสียงนิ่งๆ ยุนอาเลยตอบกลับไปแบบกล้าๆกลัวๆ

" มะ ไม่ ไม่ใช่จ้ะ แหะๆ"

และเขาก็ตอบรับสั้นๆ

"เออ"

เพื่อไม่ให้โดนด่าอีกยุนอาเลยหยุดเล่นแล้วมาสนใจที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คแทน ปล่อยให้พี่มันคิดอะไรไปคนเดียว

13:00

..

แทยอนขับรถกลับมาถึงบ้านตอนสายๆ เปิดประตูลงจากรถอย่างคนง่วงนอนเต็มที่ล๊อครถเสร็จก็ไปถอดรองเท้าเดินเข้ามาในบ้านแล้วหันไปเจอแม่อยู่ในครัวพอดีเลยแอบย่องเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง ทำเอาคุณนายคิมตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"ว๊าย!! เจ้าแท"

เจ้าลูกคนนี้นี่ชอบแกล้งเธออยู่เรื่อย แสบที่หนึ่ง

"ทำอะไรอยู่คะแม่ หอมจัง"

เจ้าแทชะโงกหน้าไปดูก่อนจะปล่อยให้จัดการเทใส่จานให้เรียบร้อยและยกตามออกมา

"เสร็จแล้วล่ะ ไปนั่งรอไปเราน่ะเดี๋ยวแม่จัดการเอง"

"ค่าาาาา"

แทยอนตอบรับคำเสียงยืดยาวแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะตามคำสั่ง เมื่อนั่งลงแล้วเขาก็เอ่ยถามหาพ่อเพราะบ้านดูเงียบๆมองหาใครก็ไม่เจอเหมือนมีแค่เราสองแม่ลูกแค่นั้นเอง

"แล้วพ่อไปไหนคะ ไม่มากินข้าวเหรอ"

คุณนายคิมหยิบถ้วยมาตักข้าว ปากก็เอ่ยตอบลูกสาวไปด้วย

"ไปทำงานจ้ะ บอกไว้ว่าจะกลับมืดหน่อยไม่ต้องรอ ให้กินก่อนได้เลย"

แทยอนพยักหน้ารับรู้แล้วยื่นมือไปรับถ้วยข้าวที่แม่ส่งมาให้ก่อนจะยิ้มหวานพร้อมเอ่ยขอบคุณไป

"ขอบคุณค่ะ  จะกินแล้วน้าาา"

"เต็มที่เลยจ้ะ"

ตอนแรกเขาว่าจะแค่มาทักทายแม่นิดหน่อยแต่เห็นกำลังกับข้าวอยู่เลยตัดสินใจนั่งกินด้วยกันก่อนขึ้นไปพักดีกว่าและจะได้บอกเรื่องจีอุงด้วย 

ผ่านไปไม่นาน.. กับข้าวบนโต๊ะก็โดนเจ้าแทฟาดเรียบอย่างกับไปอดอยากมาจากที่ไหน แต่จริงๆคิดถึงอาหารฝีมือคุณนายคิมต่างหากเลยกินซะกลิ้งเลยน่ะ 

เมื่อกินเสร็จแล้วเจ้าแทก็ช่วยยกไปไว้ที่อ่างล้างจานก่อนจะช่วยกันล้างแต่แม่จะห้ามไว้ยังไงเขาก็ดื้อจะช่วยอยู่ดี ระหว่างนั้นแทยอนก็ชวนคุยไปด้วย

"แม่คะ เมื่อคืนจีอุงโทรมาหาแทด้วยนะ"

ได้ยินชื่อลูกชายคนโตหลังจากห่างหายกันมานานก็มีชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบรับไปปกติ

"แล้วพี่เขาว่าไงบ้างล่ะ สบายดีมั้ย"

"สบายดีค่ะ ฝากบอกคิดถึงพ่อกับแม่ด้วยล่ะ"

แทยอนพูดพรางเช็ดทำความสะอาดจานไปด้วย 

"อ่อจ้ะ.."

คุณนายคิมตอบกลับมาสั้นๆก่อนจะล้างมือให้สะอาดแล้วปิดก๊อกแล้วเดินไปนั่งอ่านหนังสือทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แต่จริงๆเขารู้ดีว่าไม่ใช่..

แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

หลังจากเก็บจานใบสุดท้ายเสร็จก็ล้างไม้ล้างมือเตรียมตัวจะขึ้นไปพักบนห้องแต่แทยอนเลือกจะแอบเดินมาหอมแก้มคุณแม่ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

ฟอด~

"อุ้ย! เล่นเป็นเด็กนะเจ้าแท"

คุณนายคิมได้แต่มองตามแล้วส่ายหัวให้กับความทะเล้นนี้

...

เดินขึ้นมาถึงบนห้องแล้วก็ปิดประตูถอดแจ็คเก็ตหนังโยนไว้บนเตียงก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมา ถอนหายใจคิดเรื่องที่จีอุงบอกเมื่อคืน

เฮ้ออ.. เครียดเรื่องงานก็เครียดยังจะมีมาเพิ่มอีกแล้วสิ จีอุงนะจีอุงทำไมอยู่ดีๆถึงจะให้เราไปดูแลพวกมาเฟียแทนกันนะแล้วแถมยังจะให้ไปเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของยัยคุณหนูอะไรนั้นอีก..  ถ้าอายุเกือบเท่าๆกัันก็น่าจะเลิกนิสัยเหวี่ยงๆวีนๆได้แล้วหรือเปล่าแต่เท่าที่ฟังจากที่เล่ามาล่าสุดยังดุมากกว่าเดิมอีกด้วย เราไม่ใช่คนใจเย็นแบบจีอุงซะหน่อยที่จะทำได้น่ะ  แทยอนนอนขมวดคิ้วบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่นานจนเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อย

..

ภายใต้หน้านิ่งๆนั้นได้แต่พูดกับตัวเองอยู่ในใจ..

ในที่สุดเขาก็ต้องให้น้องมาแทนจนได้เพราะคิดว่าถึงไอ้แสบมันจะกวนประสาทแค่ไหนแต่ก็ยังทำงานออกมาได้ดีและเขาก็เชื่อว่าแทยอนจะดูแลคุณสเตฟานี่ได้ดีกว่าเขาด้วย.. หวังว่าจะไปได้ดีนะ

วันนี้ตั้งแต่เช้าสเตฟานี่มาตรวจความเรียบร้อยของโรงแรมและก็แต่ละห้องที่จะมีงานจัดเลี้ยงจนถึงเที่ยงแล้วกลับมาดูโครงการและประชุมที่บริษัทต่อเช่นเดิมเหมือนทุกวัน เขาเลยยังไม่มีโอกาสจะขอคุยอีกครั้ง 

พอประชุมเสร็จก็เข้ามาเคลียร์งานในห้องต่อ..

15:40

...

ระหว่างที่เธอยืนหาเอกสารอยู่ในห้องพอหาเจอแล้วก็กำลังจะเดินมาที่โต๊ะ จังหวะที่กำลังจะหมุนตัวหันกลับมาก็จ๊ะเอ๋กับใครบางคนที่มายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ในมือมาตรงหน้าเธอพร้อมรอยยิ้มที่สาวๆเห็นก็ต้องกรี๊ด แต่ไม่ใช่กับเธอ..

"อ้ะ นิชคุณมาได้ไงคะเนี่ย"

"ดอกไม้สำหรับคนสวยครับ^_^"

"ขอบคุณค่ะ"

ถือเอกสารไว้แนบอกก่อนจะยื่นอีกมือไปรับดอกไม้ไว้แล้วเดินมานั่งที่โซฟาโดยมีเขาเดินตามมานั่งด้วยกัน

เมื่อนั่งลงแล้วก็เอาดอกไม้กับเอกสารวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าก่อนจะหันไปพูดคุยกับนิชคุณ

"มาที่นี่ มีธุระอะไรหรือป่าวคะ"

ถามออกไปอย่างงั้นแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเหมือนจะรู้แล้ว 

นิชคุณยิ้มกว้างพร้อมกับคว้ามือเธอไปกุมไว้ก่อนจะพูด..

"ไปทานข้าวด้วยกันนะครับฟานี่ นะนะ"

ประโยคชวนปนอ้อนหน่อยๆ ที่เขาชอบทำทุกครั้งเวลาจะชวนเธอไปไหนหรือทำอะไร แต่ก็ไม่ได้ยอมให้ตลอดหรอกนะ

สเตฟานี่เลื่อนมืออกจากมือเขาเบาๆยังไม่ตอบอะไรเปลี่ยนมานั่งไขว้ห้างแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดูไปเรื่อยก่อนจะตอบเลี่ยงๆไป

"คงไม่ได้หรอกค่ะ ฟานี่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย"

เขาเองก็เหมือนจะรู้ว่าเวลาเธอจะปฏิเสธก็มักจะบอกแบบนี้เสมอ แต่ก็ไม่ได้ยอมแพ้เลย

"โธ่ ฟานี่แต่มันเย็นมากแล้วนะครับที่รัก"

นิชคุณคือลูกชายของหนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัทที่รองลงมาจากคุณพ่อของเธอ

และ

อีกอย่างก็คือคนที่คุณพ่ออยากให้แต่งงานด้วย เขาถึงสามารถเข้าออกที่นี่ได้สบายแถมยังทำตัวเหมือนเป็นแฟนเธอถึงแม้จะตามจีบอยู่ก็ตาม ทั้งคำพูดและการกระทำเพราะแบบนี้เธอถึงให้จีอุงเข้ามายืนอยู่ในห้องด้วยทุกครั้งเวลาที่เขาจะมาหา อย่างน้อยจะได้ไม่กล้าทำอะไรเกินไป

เป็นอีกเหตุผลที่เธอยังไม่ให้จีอุงลาออกไปไหนเด็ดขาดเพราะกว่าจะหาแบบนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงเป็นใจให้เขากันหมดน่ะสิ

สเตฟานี่ได้ยินเขาเรียกแบบนั้นก็ปิดเอกสารวางไว้ก่อนจะหันมามองแล้วพูดตอบเสียงราบเรียบ

เธอเคยบอกแล้วนี่ว่า เธอไม่ชอบ

"ฟานี่เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าไม่ชอบให้เรียกแบบนี้"

นิชคุณเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมานิดหน่อยที่ยังไม่ได้ดัั่งใจเขาซะทีแต่ก็พยายามข่มไว้ในใจเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนใครที่เขาเคยควง

เขาคว้าสองมือเธอไปกุมไว้ก่อนจะพูดเสียงอ่อน

"ขอโทษค้าบบบ ไปทานข้าวกันนะฟานี่ ผมรู้นะว่าคนสวยของผมยังไม่ได้ทานอะไรเลย.. ไปกันนะครับ"

พูดจบก็ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ร่างบาง

อีกคนก็ทำเพียงแค่ยิ้มหวานตอบกลับไปแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีคนเปิดประตูเข้ามาก่อน เลยทำให้เธอเผลอดึงมือออกจากเขาอัตโนมัติ พอเห็นว่าเป็นใครก็แอบดีใจขึ้นมาทันที

"ยัยเจส!"

เจสสิก้าจอง หรืออีกชื่อก็ จองเจสสิก้านั้นแหละเป็นหนึ่งในเพื่อนสาวคนสนิทของเธอตั้งแต่เด็ก ครอบครัวของเราสนิทกันมานานแล้ว รู้ความลับทุกเรื่องของเธอ  นอกจากคุณพ่อก็มียัยคนนี้ที่รู้ใจเธอแทบทุกอย่างเลย แถมเป็นคนที่แต่งงานไปก่อนคนแรกในกลุ่มด้วย

ดาราสาวเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะก่อนเลยเหมือนจะมาเห็นอะไรเด็ดๆเข้าพอดี เธอยิ้มทักทายนิชคุณเล็กน้อยแล้วแอบส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้เพื่อนสาวที่ทำตาโตใส่แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เจสสิก้าเดินเอาขนมที่แวะซื้อมาฝากวางบนโต๊ะแล้วนั่งลงที่โซฟาอีกตัวข้างๆกันก่อนจะแกล้งพูดแซวทั้งสองคน

"แหมมม โซสวีทททมากกนะคะสองคนเนี่ย"

นิชคุณหันไปมองหน้าสเตฟานี่แล้วหันมายิ้มให้เจสสิก้าก่อนจะพูดว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่

"ผมมาชวนฟานี่ไปทานข้าวน่ะครับแล้วจะได้ไปส่งที่บ้านด้วยเลย^^"

เธอพยักหน้ารับรู้กำลังจะเอ่ยแซวต่ออีกแต่ใครบางคนก็แทรกขึ้นมาก่อน

"ยัยคังไม่มาด้วยเหรอ

แล้วแกมาทำอะไรเนี่ย"

"ก็พอดีว่างอ่ะ เลยแวะมาหา ส่วนยูรามันบอกว่าเดี๋ยวตามมา นี่คือสวีทกับผู้จนไม่ได้จับโทรศัพท์เลยถูกม้ะ"

ประโยคหลังตั้งใจพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้นเลยโดนมองค้อนตอบกลับมาแต่ก็หาสนใจไม่ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีกเหมือนเดิม

"ไฮฮ~"

ไม่นานทุกคนก็ต้องหันไปสนใจที่ประตูทันทีเพราะคนที่เพิ่งพูดถึงก็มาถึงพอดีแต่เสียงมาก่อนตัวซะอีก 

"คังยูรา!/ยัยคัง!"

สองสาวเรียกชื่อพร้อมกันจนคนที่เปิดประตูเข้ามาหันขวับมาทำหน้าเป็นงง

"เรียกทำไมเหรอ ??"

"พวกชั้นอยู่นี่ ฮัลโหลลล!"

เจสสิก้าพูดเรียกสติเพราะนังตัวดีเดินตรงไปหาผู้ชายก่อนเพื่อนยังมาทำไม่รู้เรื่อง

อีกคนหันมามองหน้าผู้ชายที่เกาะแขนอยู่แล้วแกล้งทำเป็นตกใจพูดเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนจะรีบผละออกห่างเดินมาหาเพื่อนทันที

"อุ้ย! นี่จีอุงเหรอนึกว่าใคร ไม่ใช่เพื่อนเรานี่นา"

เขาก็ทำเพียงส่งยิ้มตอบเท่านั้นเพราะเคยชินแล้ว

 เดินมานั่งลงข้างๆที่เจสสิก้า สองสาวก็พร้อมใจกันมองบนใส่ แต่ไม่แคร์นะ

พออยู่กันสามสาวครบแก็งแบบนี้คนที่ดูเป็นส่วนเกินในห้องนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นขาเอง นิชคุณรู้สึกอย่างงั้นเพราะหลังจากนั้นสเตฟานี่ก็ไม่สนใจเขาเลยคุยแต่กับเพื่อน

ระหว่างที่คุยกันอยู่เขาก็แทรกขึ้นมาว่าจะขอตัวกลับก่อนดีกว่า

"ฟานี่  เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะไว้วันหลังต้องไปทานข้าวด้วยนะครับคนสวย"

พูดจบก็ยิ้มให้และไม่รอให้เธอได้ตอบอะไรก่อนจะเปิดประตูโบกมือบายบ๊ายสามสาวแล้วออกไปเลย

เมื่อเขาพ้นประตูออกไปแล้ว ทั้งสองคนก็ย้ายมานั่งประกบเธอทันที ก่อนที่ยูราจะเป็นคนเริ่มคำถาม

"ยังไงอ่ะเตฟ ตกลงคบแล้วงี้?"

และตามมาด้วยเจสสิก้าเสริมต่อ

"นั้นสิคะเพื่อนน ตกลงยังไง"

สเตฟานี่ค่อยๆยกแก้วชาขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะตอบเพื่อนของเธอไปสั้นๆ

"ยังหรอก"

แล้วเธอก็หยิบเอกสารลุกเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อจะทำงานต่อแต่สองสาวก็ยังจะตามมาพูดต่ออีก

"จ้ะ แม่คนสวยเลือกได้!"

17:00

...

แทยอนตื่นขึ้นมานั่งงัวเงียหันมองนาฬิกาก็พบว่าเขาหลับไปนานพอสมควรเลย บิดขี้เกียจไปมาก่อนจะลุกไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป 

ผ่านไปสิบนาทีก็ออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์หยิบแจ็คเก็ตตัวเดิมมาสวม ยืนเช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกเล็กน้อย เสร็จแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋าเป้บนหลังตู้และเปิดตู้เสี้อผ้าถอดไม้แขวนจับยัดๆใส่เข้าไปในเป้อย่างไว ก่อนจะออกจากห้องก็มองดูให้แน่ใจก่อนว่าไม่ลืมอะไรเสร็จแล้วก็รีบลงมาข้างล่างมองซ้ายมองขวาหาว่าแม่อยู่ไหนพอเห็นว่ายังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิมเลย คิดว่าจะแอบย่องออกไปดีกว่าแต่ตัวยังไม่ทันพ้นประตูบ้าน พ่อก็กลับมาพอดีเลยจ้ะเอ๋กันจนได้

"อ้าว เจ้าแทจะไปไหนเนี่ย"

เสียงพ่อที่เอ่ยทักเลยทำให้แม่หันมองเขาเลยรีบตอบออกไปแบบเดิมที่ทำทุกครั้งเวลามีงานสำคัญ

"อ่อ ก็ไปนอนค้างที่ออฟฟิศไงคะมีงานเยอะนิดนึง^^" 

คุณคิมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะพูดให้กำลังใจนิ่งๆตามสไตล์แล้วเดินเข้าบ้านไป

"ไปดีๆละ"

คุณนายคิมเองก็เดินมาสวมกอดลูกสาวแล้วพูดให้กำลังใจเช่นกัน

"ทำงานอย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะเจ้าแท รู้มั้ย"

แทยอนทำท่าตะเบ๊ะรับทราบ

"ครับผม!"

นี่แนะ! แล้วก็โดนฝามือแม่ฟาดเข้าให้ 

เขาแกล้งร้องโอ้ยลูบแขนปอยๆแล้วยิ้มกว้างก่อนจะขอตัวลาไปจริงๆ

"ไปแล้วนะคะ พ่อแม่ก็ดูแลตัวเองดีๆเหมือนกัน ครั้งนี้แทไปนานหน่อยนะ"

พูดจบเขาก็วิ่งไปที่บิ๊กไบค์คู่ใจแล้วบิดออกไปเลย

จริงๆแล้วเขาไม่ได้ไปนอนออฟฟิศหรอกแต่เข้าเมืองต่างหากที่เลือกบอกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงเพราะเขาดันรับปากไปแล้วน่ะสิเลยต้องรีบไปให้ถึงก่อนจะมืด

และถึงเขาจะเก่งเรื่องการต่อสู้อยู่แล้วแต่ก็ต้องไปฝึกฝนเพื่มเติมอีกหลายอย่างไหนจะต้องรับทราบข้อมูลทุกอย่างๆเพื่อเตรียมตัวให้พร้อม 

สำหรับการเป็น.. 

บอดี้การ์ดคนใหม่ของคุณสเตฟานี่

...2...

...เจ้านายคนสวย...

แทยอนขับรถมาถึงที่นัดพี่ชายเอาไว้แล้วหยุดมองสำรวจดูแถวๆหน้าบ้านหลังใหญ่ก็เห็นมีแต่ผู้ชายซะส่วนใหญ่เลย เขาขับไปจอดแอบๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความบอกว่ามาถึงแล้วนะ คิดว่าจะรีบมาก่อนมืดได้แต่สุดท้ายก็มืดอยู่ดี ป่านนี้จะหลับหรือยังก็ไม่รู้อีก

จีอุงนั่งรออยู่ม้าหินตรงหน้าบ้านเห็นข้อความที่น้องส่งมาแล้วก็เดินหลบออกไปหลังบ้านทันที

เมื่อออกมาได้แล้วก็มองเห็นรถของน้องจอดอยู่ไกลๆ เขาเดินเข้าไปหาเงียบๆ เอามือแตะไหล่เบาๆให้อีกคนหันมา 

แทยอนกระโดดกอดพี่ชายทันทีหลังจากไม่ได้เจอกันนานมากกกกกกกเพราะจีอุงไม่มีเวลาจะกลับบ้านเลยด้วยหน้าที่ที่เป็นทั้งเลขาและคนสนิทของคนที่ชื่อฮวังๆอะไรสักอย่างนั้นแหละ

"เป็นไงบ้างอ่ะพี่ แล้วนี่มีอะไรต้องทำบ้าง?"

สองพี่น้องคุยกันแบบกระซิบเพราะกลัวใครจะได้ยินเข้า

"หลายอย่างอยู่ แกพร้อมมั้ยล่ะ"

"พร้อมดิ ว่าแต่.."

แทยอนพูดพรางพยายามชะเง้อมองเข้าไปในบ้านเพื่อมองหาใครบางคน จีอุงเห็นทำท่าแปลกๆเลยขมวดคิ้วสงสัย

"อะไร มองหาอะไรของแกเนี่ย"

"อยากเห็นคนที่ต้องมาดูแลไง อยู่ไหนอ่ะ เขาอยู่ในนั้นป่ะ"

ปากเอ่ยถาม แววตาฉายความตื่นเต้นออกมาแทบปิดไม่มิด แค่อยากรู้ตัวจริงจะสวยแค่ไหนกันนะ คิดในใจอย่างนั้นคอก็ชะเง้อมองหาไปเรี่อย 

"คุณสเตฟานี่ ไม่ได้อยู่ที่นี่เว้ย

เขาอยู่ที่บ้านใหญ่โน้น"

ฟังพี่พูดจบก็หันมองตามนิ้วที่ชี้ให้ดูได้แต่ลูบท้ายทอยแก้เก้อ แล้วเปลื่อนเรื่องคุยไปเลย

"แล้วๆแทต้องทำยังไงบ้างอ่ะพี่ แบบ.. ถ้าแททำงานพลาด เขาจะไม่ฆ่าทิ้งใช่ป่ะวะ"

พูดพรางทำหน้าหวาดระแวง อีกคนได้ยินก็ขมวดคิ้ว

"แกดูหนังเยอะไปป่ะเนี่ย ให้มันเบาๆหน่อย"

คุยเล่นกันไปมาอยู่นานพอสมควร ก่อนจะบอกสิ่งที่แทยอนต้องไปเตรียมพร้อมหลายๆอย่าง และย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แทนเขาในวันพรุ่งนี้แต่วันนี้ให้หาที่นอนเองไปก่อน

จังหวะที่เขาเลี้ยวรถออกมาก็สวนกับรถหรูคันนึงสะดุดตาที่มีใครบางคนนั่งอยู่ในนั้นแต่กระจกติดฟิล์มดำเลยทำให้มองไม่เห็นอะไรด้านในก่อนจะผ่านเลยไป หลังจากนัั้นเหมือนไม่่รู้อะไรดลใจทำให้เขาหยุดรถแล้วหันกลับมามองตามรถที่ขับผ่านไปแวบเดียวจนพ้นสายตาแล้วค่อยสตาร์ตรถไปต่อ

สเตฟานี่กลับบ้านพร้อมคุณพ่อ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันเธอหอมแก้มท่านไปหนึ่งทีก่อนจะขอตัวขึ้นไปพักผ่อนบนห้องของตัวเอง

"ฟานี่ขอตัวไปอาบน้ำนอนแล้วนะคะ ฝันดีค่ะสุดหล่อ"

คุณฮวังลูบหัวด้วยความเอ็นดูลูกสาวเต็มที่ก่อนจะ ยิ้มให้พยักหน้ารับรู้แล้วหันมาสนใจหน้าจอไอแพตในมือต่อเหมือนเดิม เขาเป็นคนที่ทำงานแทบจะตลอดเวลา เธอทั้งสองที่เป็นลูกทำได้แค่คอยเตือนให้เขาดูแลตัวเองบ้างเท่านั้น 

ร่างบางเปิดประตูเข้าห้องมาหันไปปิดให้สนิทและเดินมาวางกระเป๋าไว้บนโซฟาปลายเตียงก่อนแล้วไปถอดชุดเตรียมตัวอาบน้ำ

หลังจากชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยก็มานั่งทาครีมบำรุง อยู่ดีๆเธอก็เผลอไปนึกถึงคนที่ขับบิ๊กไบค์ผ่านตอนที่เธอนั่งรถกลับมากับคุณพ่อ

"คิดอะไรของเราเนี่ย.... ทำงานหนักเกินไปแล้วมั่ง"

ใครกันนะ.. ดูดีแปลกๆ คิดในใจอย่างงั้นก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเผลอตัวคิดอะไรแปลกๆไปจริงๆเลยรีบสลัดหัวทิ้งแล้วไปแต่งตัวเตรียมเข้านอนทันที

..

ในที่สุดเขาก็หาที่นอน(ชั่วคราว)ได้ซะที โชคดีที่แถวๆนี้มีโรงแรมเลยไม่ต้องหาที่ไหนไกลให้วุ่นวาย  แทยอนกำลังจะเดินเข้ามาถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ เหมือนพี่ชายเราจะมีสัมผัสพิเศษยังไงอย่างงั้นนี่ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรทางนั้นก็หยิบคีย์การ์ดมาวางไว้ให้ตรงหน้าพร้อมบอกว่ามีคนโทรมาจองไว้ให้ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว

"คุณคิมใช่มั้ยคะ  คีย์การ์ดห้องของคุณค่ะ พอดีมีคนโทรมาจองไว้ให้แล้ว"

"ใช่ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

เขายิ้มให้แล้วโค้งขอบคุณเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปรับคีย์การ์ดมาไว้ในมือ แล้วเดินไปกดลิฟท์เมื่อประตูลิฟท์เปิดให้เข้ามาได้ก็กดเลือกชั้นที่ต้องการทันที

เมื่อมาถึงก็เดินตรงไปที่ห้องของตัวเองใช้สายตาไล่มองเบอร์ห้องมาเรื่อยๆจนมาหยุดยื่นอยู่หน้าห้อง 903 เสียบคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อคประตูแล้วเปิดเข้าไปเลย แทยอนเดินเข้ามาวางกระเป๋าก่อนค่อยเดินไปปิดประตูให้สนิท กดรีโมทเปิดแอร์ก่อนจะเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ตอนแรกเขาคิดว่าจะสำรวจห้องซะหน่อยแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแหละ

"ขอนอนเล่นแปปนึงล่ะกัน"

คิดได้อยางนั้นก็ลุกไปเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินกลับมานอนเล่นเกมส์สบายใจ

แต่ยังไม่ทันได้กดอะไรก็มีคนโทรเข้ามาพอดี 

Krystal 📞.. เพื่อนสนิทเรานั้นเองเห็นเบอร์แล้วก็ทำหน้าเซ็งก่อนจะกดรับสาย

"มีอะไร โทรมาทำไม"

(เสียงห้วนมากกกกก เหมือนกูโทรมาขัดจังหวะอะไรมึงนะ)

"ก็ไม่เชิง ตกลงมีอะไรอ่ะ"

(ก็ป่าว ได้ข่าวว่ามาโซล ก็อยากจะเห็นหน้าเพื่อนซะหน่อยยย)

แทยอนมองบนใส่ปลายสายก่อนจะพูดตอบ

"ที่ไหน"

(มันต้องแบบนี้สิ! ส่งโลไปให้ละ see you soon my friend จุ้บ)

อีกฝ่ายรีบพูดแล้วก็กดวางสายไปก่อนไม่ให้เขาได้พูดอะไรอีก 

"ไอ้ตัล!"

เขาพูดชื่อเสียงดังใส่โทรศัพท์ทั้งที่รู้ว่ามันตัดสายวางไปแล้วเพื่อระบายอารมณ์ก่อนจะกดปิดเก็บใส่กระเป๋ากางเกง เอือมมือคว้าแจ็คเก็ตที่ถอดไว้มาสวมเข้าที่เดิมและเดินมาหยิบกุญแจรถแล้วมานั่งใส่รองเท้าผ้าใบเสร็จก็เปิดประตูออกไปทันทีหันกลับมาล็อคให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินควงกุญแจรถชิวๆไปกดลิฟท์ ยืนรอสักพักประตูเปิดออกให้เดินเข้าไปได้ พอเข้ามาแล้วก็ค่อยๆเลื่อนปิดลง แทยอนกดลิฟท์ลงไปชั้นใต้ดินที่จอดรถไว้เสร็จก็มายืนเงียบๆมุมนึงเพราะในนี้ไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว

.

ใช้เวลาไม่นานในการซิ่งบิ๊กไบท์มาถึงผับแห่งนึงที่เพื่อนของเขาบอกไว้ เลี้ยวเข้ามาจอดแล้วดับเครื่อง จัดการถอดหมวกกันน็อกวางไว้ที่เบาะรถและถอดถุงมือใส่ท้ายรถปิดล็อค

"เฮ้! แท"

เสียงเพื่อนตัวดีตะโกนเรียกโบกไม้โบกมือให้อยู่หน้าทางเข้า

เขาหันไปมองแล้วก็หันมาจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยเสร็จก็เดินตรงเข้าไปหามันทันที

เมื่อเข้ามาด้านในได้คริสตัลก็พาแทยอนไปนั่งที่โต๊ะประจำก่อนจะเรียกสาวเสิร์ฟมารับออเดอร์

"เอาB-52ค่ะ เสิร์ฟมาเรี่อยๆนะ"

พูดจบแทยอนก็ยิ้มบางๆปิดท้ายตามสไตล์ให้ไปหนึ่งที

สาวเสิร์ฟคนนั้นรับทราบแล้วก็ส่งสายตายั่วยวนมาให้เขาเช่นกันก่อนจะเดินไปส่งให้บาร์เทนเดอร์จัดการตามที่สั่ง

คริสตัลมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบๆด้วยสายตามีเลศนัยเตรียมจะเอ่ยแซวหลังจากนั้น

"แหมมมม เพิ่งจะมาถึง ก็จะเอาเลยเหรออเพื่อนน เบาหน่อยย"

คนโดนแซวยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นระหว่างรอ

อีกคนเห็นท่าทางของเพื่อนก็เบ้ปากใส่

..

เมื่อเครื่องดื่มที่สั่งได้มาเสิร์ฟ เขาก็หยิบหลอดอันเล็กที่พกมาด้วยออกมาแล้วก็รอให้จุดไฟเสร็จแทยอนจัดการรีบดูดกลืนลงไปจนหมดแก้วอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนก็เริ่มมัวเมากันไปเรี่อยๆช่วงเวลาระหว่างที่สนุกสนานกันก็มีสาวๆแวะเวียนมาขอชนแก้วบ้างชวนคุยบ้างนิดๆหน่อยๆจนถึงเวลาที่ผับใกล้ปิด

..

02:30

ได้เวลาผับปิดแล้วทั้งสองก็แยกกันกลับบ้านตัวเอง แทยอนเป็นคนถึงจะเมายังไงเขาก็มีสติพอที่จะขับรถกลับบ้านไปนอนอย่างปลอดภัยส่วนอีกคนส่งขึ้นแท๊กซี่ไปแล้ว

.. ตลอดทางที่ขับรถมา เขาก็คิดว่าพรุ่งนี้จะเตรียมตัวไปเจอเจ้านายยังไง ต้องแต่งตัวแบบไหน แอบตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย

แทยอนใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงที่พัก

เขาขับเข้าไปจอดที่ๆล๊อคไว้ให้ก่อนจะดับเครื่องเอาขาตั้งลงแล้วค่อยๆลงจากรถถอดหมวกกันน๊อควางไว้ที่เบาะเสร็จถอดถุงมือใส่ไว้ที่ช่องหน้ารถ เมื่อจัดการเรียบร้อยหมดแล้วก็ขยี้หัวตัวเองเพื่อเรียกสติเดินเข้าไปในตึก เขาเดินโซเซเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป รปภ.เห็นก็ได้แต่เอาใจช่วยเพราะไม่กล้าพอจะเข้ามาช่วยพยุงเดี๋ยวจะเข้าใจผิดกันได้

ในที่สุดเขาก็เดินมาหยุดยืนอยู่หน้าลิฟท์จนได้

ยืนนิ่งหลับตาสบัดหัวไปมาสักพักก่อนจะเอือมมือไปกดลิฟท์เสร็จแล้วก็ค่อยๆขยับตัวมายืนพิงกำแพงเพื่อรอลิฟท์มา

"พรุ่งนี้จะตื่นได้มั้ยวะเนี่ยย" เขาพูดบ่นกับตัวเองและขยี้หัวรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้เพื่อเรียกสติให้เดินไปต่อ จริงๆตอนแรกก็ไม่ได้ขนาดนี้หรอกแต่ขับมาตามทางลมมันพัดบวกกับแอลกอฮอล์ในร่างกายที่พลุ่งพล่านอยู่ตอนนี้เลยทำให้เขามึนหัวสุดๆ

ลิฟท์เปิดออกแล้วร่างเล็กก็เดินเข้าไปอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย พอประตูลิฟท์ปิดลงก็มีเสียง ติ๊ง! ข้อความเข้า เขาพยายามล้วงกระเป๋ากางเกงเอาโทรศัพท์ออกมาดู 

Line bro! : พรุ่งนี้มารายงานตัว 9:00 นะ ห้ามลืม!!!!

รู้ได้ไงว่าเรายังไม่นอน.. แทยอนคิดในใจและกำลังจะเลื่อนเปิดอ่านแต่ก็ชะงักไว้ก่อน คิดอีกทีถ้าเราเปิดอ่าน เขาก็รู้แน่ว่าเรายังไม่นอนจริงๆงั้นไม่เปิดดีกว่า คิดได้อย่างนั้นเขากดล๊อคหน้าจอแล้วยัดลงกระเป๋าเหมือนเดิม เอามือเสยผมเงยหน้าขึ้นมาลิฟท์ก็เปิดถึงชั้นห้องตัวเองพอดี เขาไม่รอช้าเดินตรงไปหาเลขห้องของตัวเองทันที เมื่อเจอแล้วเอาคีย์การ์ดแตะก่อนจะรีบเปิดเข้าไปเลย

หลังจากเข้ามาให้ห้องได้แล้วเขาก็จัดการสบัดรองเท้าให้หลุดไปคนละทิศคนละทางก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงทันที

กระโดดลงที่นอนเต็มแรง นอนพลิกไปพลิกมาดิ้นๆเล่นสักพักแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าจากนั้นก็เดินกลับมานั่งลงที่ปลายเตียง เขาขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนอยู่ตรงกลางของเตียงขึ้นมากดเช็คดู เห็นข้อความที่เพื่อนส่งมาว่า

Line Krystal : กูถึงห้อวแล้สนะ 

"ไอ้บ้านี่เมาขนาดนั้นยังมีสติส่งมาบอก"  เขาพูดกับตัวเองแล้วยกยิ้มมุมปากนึกขำเพื่อน แต่ไม่ได้ตอบไปแค่กดอ่านเท่านั้น

แทยอนเดินเลื่อนๆโทรศัพท์ดูสักพักเข้าแอพโน้นออกแอพนี้ก่อนจะย้ายตัวเองมานอนบนเตียงดีๆแล้วสุดท้ายก็กดเข้าที่นาฬิกาเพื่อตั้งเวลาให้ตัวเองตื่นพร้อมสำหรับ เรื่องสำคัญ พรุ่งนี้เสร็จก็กดปิดวางไว้ตรงหัวเตียงและเอือมมือไปกดปิดไฟเตรียมตัวห่มผ้าหลับตาพริ้ม

..

7:00 ติ๊งงงง! นาฬิกาปลุกให้คนสวยที่นอนอยู่บนเตียงต้องตื่นลุกแต่งตัวเพื่อไปทำงานได้แล้ว

สเตฟานี่เอื้อมมือไปกดปิดนาฬกาปลุกแล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเดินหยิบผ้าขนหนูและเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายให้เรียบร้อย 

20นาทีผ่านไป..

ร่างบางออกมาด้วยชุดคลุมสีขาวเดินมานั่งหน้ากระจกเพื่อชะโลมครีมสองสามตัวแล้วก็แต่งหน้าบางๆแล้วหยิบลิปสีแดงมาทาปากนิดหน่อยพอเสริมความมั่นใจเช็คความเรียบร้อยเสร็จแวะเปิดผ้าม่านดู เห็นว่ารถมารอแล้วก็เลยเดินมาหยิบชุดที่วางอยู่บนเตียงไปสวมใส่ในห้องแต่งตัว

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งเสื้อผ้าหน้าผมพร้อมแล้วเธอก็เดินไปหยิบกระเป๋าใบโปรดก่อนจะเปิดประตูลงไปข้างล่างเพื่อขึ้นรถไปบริษัททันที 

แต่พอเธอล็อคประตูบ้านเสร็จหันกลับมา คนที่มารับเธอไม่ใช่คนเดิมเหมือนอย่างเคย ทำไมเป็นมินโฮ.. แล้วจีอุงไปไหนล่ะ 

เธอขมวดคิ้วสงสัย คนเปิดประตูรถรอก็ยิ้มกว้างต้อนรับเจ้านายอย่างดี แต่เธอไม่มีเวลาจะมายึกยักอะไรนานยอมเก็บความสงสัยไว้ในใจก้าวขาขึ้นรถไปแต่โดยดีก่อนค่อยไปเคลียร์บนรถทีหลัง เมื่อเจ้านายขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็วิ่งไปขึ้นฝั่งคนขับและสตาร์ตรถออกตรงไปบริษัทเลย

..

8:50 

แทยอนบิดตัวอยู่บนเตียงก่อนจะค่อยๆปรับแสงลืมตาขึ้นมาสบัดหัวไปมาแล้วค่อยๆเอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์มากดดูเวลาพอปรับสายตามองดีๆก็ต้องสบถออกมาโดยอัตโนมัติ

"เชี่ย! อีกสิบนาทีเก้าโมง!!"

แทยอนรีบลุกคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างลุกลี้ลุกลน

"แม่งเอ้ยย นาฬิกาไม่ปลุกวะ"

..

5นาทีผ่านไป..

แทยอนออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสีดำคาดเข็มขัดผูกเน็คไทไว้ที่คอหันมองนาฬิกาบนฝาผนังเป็นพักๆ เหลือเวลาอีก5นาทีต้องไปให้ถึงบริษัท เขาจัดการรวบผมเป็นหางม้าแล้วจัดทรงให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบนาฬิกามาใส่และเดินไปคว้าสูบสีดำที่แขวนไว้มาสวมเสร็จแล้วก็เดินกลับมาหยิบน้ำหอมกลิ่นโปรดตรงหัวเตียงฉีดใส่ตัวสักสองสามทีเมื่อแน่ใจว่าจัดการตัวเองให้ดูดี ดูสุภาพเสร็จเรียบร้อยอย่างดีแล้วก็หันไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนเตียงและรีบไปใส่รองเท้าเปิดประตูออกมาปิดล็อคห้องเสร็จก็รีบวิ่งไปกดลิฟท์เพื่อไปชั้นที่จอดรถไว้

เขาพยายามทำเวลาให้ไปถึงแบบไม่สายเกินไปมากนัก

..

หลังจากที่ร่างบางรู้เรื่องจากมินโฮบนรถพอถึงบริษัทเธอก็รีบสับขาเดินตรงมาที่ห้องท่านประธานใหญ่ทันที 

ในขณะที่เขากำลังเซ็นเอกสารอยู่นั้นเธอเปิดประตูเข้ามาเสียงดังโดยที่ไม่ได้ตั้งตัวกันเลย

"จีอุงไปไหนคะ ทำไมคนที่ไปรับหนูถึงเป็นมินโฮ!?"

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้ว่าเธอต้องการจะคุยเรื่องอะไรและเขาก็เตรียมคำตอบเรื่องนี้ไว้แล้วด้วย

ก็คือ..

"จีอุงไปแต่งงาน"

บอกไปตามตรงนั้นแหละ

"อะไรนะคะ!"

ลูกสาววางกระเป๋าและเท้าแขนบนโต๊ะทำงานจ้องหน้าพ่อตัวเอง 

คุณฮวังก็ทำไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทางของลูกตัวเองที่ดูจะไม่พอใจอย่างมากที่อนุญาตให้ลาออกไปโดยไม่บอกอะไรเธอเลย

"ตามนั้นแหละ"

ปากเขาพูดไปแต่มือยังคงจับแฟ้มงานอยู่

เธอเห็นเขาไม่ได้สนใจอะไรเลยเปลื่ยนใจย้ายไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่โซฟาแทน

สเตฟานี่นั่งไขว่ห้างคิ้วขมวดกอดอกพ้นลมออกจมูกเป็นมังกร

คนเป็นพ่อก็เลือบมองท่าทีของลูกสาวอยู่แวบนึงก่อนจะจรดปากกาเซ็นหน้าสุดท้ายเสร็จแล้วปิดแฟ้มส่งให้เลขาเอาไปจัดการต่อเมื่อนั้นเขาค่อยหันมาพูดกับเธอ

"เขากลัวว่าถ้าเขาบอกลูก ลูกก็จะไม่ยอมให้เขาไปน่ะสิ เขาเลยมาขอพ่อ"

"คุณพ่อก็เลยยอมให้เขาไปโดยที่ไม่บอกฟานี่สักคำเหรอคะ"

"ก็จะบอกแต่ยังไม่มีจังหวะจะบอกครับลูก"

เธอคงไม่มีทางเลือกอะไรได้แล้วสินะ คิดในใจอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยถามเขาว่าใครจะมาเป็นคนของเธอต่อจากจีอุง

"แล้วใครจะมาแทนจีอุงคะ คุณพ่อก็รู้ว่าฟานี่คงไม่ให้ใครเข้าบ้านง่ายๆนะคะ"

คุณฮวังไม่ได้พูดตอบแต่ให้เลขาเปิดประตูเอาแฟ้มใสที่มีข้อมูลบางอย่างมาวางไว้ตรงหน้าเธอแทน

สเตฟานี่มองแฟ้มที่อยู่ตรงหน้าสลับกับมองหน้าคุณพ่อ เธอเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มขึ้นมาดู เขาเลยพูดไขข้อสงสัยให้ว่าคืออะไร..

"นั้นคือคนที่จะมาเป็น บอดี้การ์ดคนมาใหม่ของลูก"

..

หลังจากนั้นเธอก็ขอตัวกลับมาห้องทำงานของตัวเองพร้อมกับแฟ้มที่ถือติดมือมาด้วย

จังหวะที่เปิดประตูเข้ามาเหมือนจะก้าวผิดไปหน่อยทำให้ส้นพลิกล้มทับใครบางคนเข้าอย่างจัง! 

และต้องตกใจยิ่งกว่านั้นเพราะจมูกเธอไปแตะโดนแก้มคนคนนั้นพอดี เป๊ะ! เธอตั้งสติรีบถอยหน้าออกแทบไม่ทันแล้วเขาก็หันมาสบตากับเธอพร้อมยิ้มหวานให้ก่อนจะเอ่ยทักทายทั้งๆที่ยังอยู่ในท่าล่อแหลมพอสมควรถ้าใครมาเห็นเข้า..

"สวัสดีค่ะเจ้านายคนสวย :)"

...3...

...คู่หมั้น...

...

หลังจากจบคำทักทายของเขา ร่างบางก็รีบตั้งสติลุกขึ้นยืนให้ได้ทันทีก่อนที่จะมีคนเข้ามาเห็นจริงๆ

พอลุกได้แล้วเธอก็ถอยห่างออกมาจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยใหม่ก่อนจะคีพลุคคุณหนูอีกครั้ง แทยอนมองการกระทำทั้งหมดอย่าง พิจารณาคนตรงหน้าแบบระเอียด พลางคิดในใจว่าเขาจะมีเจ้านายที่น่ากินขนาดนี้เลยเหรอ! ให้ตายเถอะ แทยอนรีบสบัดความคิดทิ้งแล้วรีบโค้งหัวให้เจ้านายคนสวยทันทีที่เธอหันมามอง

เธอมองอีกคนสลับกับแฟ้มข้อมูลในมือตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะทำงานไขว้ห้างวางแฟ้มลงบนโต๊ะ แทยอนเผลอจิกมือตัวเองตอนที่อีกฝ่ายขยับตัว ได้แต่ยืนหลบตาทันที ให้ตายเถอะนั้นเจ้านายเราหรือนางฟ้า! เขาคิดอะไรได้ไม่นาน ก็มีเสียงมาเรียกสติ 

"คุณคิมแทยอน"

หลังจากปล่อยให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสักพักเธอเริ่มพูดขึ้นก่อน

เจ้าของชื่อรีบตั้งสติเงยหน้ามาสบตาคนที่เอ่ยเรียกชื่อเขา คีพลุคนิ่งไว้ก่อนจะเอ่ยตอบรับไป

"คะ?"

"คุณมีแฟนหรือยังคะ?"

เขาแอบตกใจกับคำถามนิดหน่อย เธอเห็นอีกคนทำหน้าแปลกๆก็เลยรีบบอกเหตุผลออกไปเพื่อไม่ให้เข้าใจผิด

"ที่ถามเนี่ยคือฉันหมายถึงว่า ฉันไม่ชอบคนที่ติดแฟนหรือมีภาระหน้าที่อะไรติดตัวนะคะ"

"อ่อ.. ไม่มีค่ะ ฉันโสดค่ะ"

พอเธอได้ยินคำตอบของเขาก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ได้หุบยิ้มทันทีพอมีคนเคาะประตู ก๊อกๆ 

"เข้ามาได้" สิ้นสุดคำอนุญาตของเจ้าของห้อง

เลขาสาวก็เปิดประตูเข้ามาเอากาแฟมาเสิร์ฟที่โต๊ะก่อนจะรายงานว่ามีใครบางคนมารอเธออยู่สักพักแล้วที่ห้องรับแขก

" กาแฟได้แล้วค่ะ คุณทิฟฟานี่คะ คุณนิชคุณมารออยู่ห้องรับแขก VIP ค่ะ "

" อ่า ขอบใจจ้ะ บอกเขาว่าฉันขอเวลา 5 นาทีแล้วกัน "

" ค่ะ " เลขาสาวรับคำแล้วโค้งให้เจ้านายก่อนจะขอตัวออกไป

..

ตอนนี้ทั้งห้องก็กลับมาเหลือแค่เขาและเธอดั่งเดิม 

คนที่ยืนกุมมือเงียบๆอยู่นานตอนนี้ใจเต้นแทบหลุดออกมาจากอก ยิ่งมองทุกการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้า เขายิ่งรู้สึกว่าแอร์ในห้องนี้ไม่มีความเย็นเอาซะเลย 'คนหรือนางฟ้า จะสวยขนาดนี้ไม่ได้!' แอบบ่นในใจ ทันใดนั้นเสียงของร่างบางก็เรียกเขาให้ได้สติจากความคิดบ้าบอของตัวเอง

"คุณแทยอนคะ"

"คะ?"

"เอาเป็นว่า ฉันจะพิจารณาเป็นพิเศษ กับคุณจากการทำงานนะคะ เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย "

" ห้ะ.. แ แล้วฉัน ต ต้องทำอะไรบ้างคะ"

แทยอนถามออกไปด้วยความตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อยเพราะเขาก็ไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหนจริงๆ

ก็ร่างบางไม่ได้ถามอะไรมากมายอย่างที่คิดไว้ด้วย ถามแค่คำถามเดียว.. เรื่องสถานะ 

เธอยิ้มมุมปากเมื่อเห็นหน้าตามึนงงของอีกคนระหว่างเก็บของใส่กระเป๋าเสร็จแล้ว ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูเธอก็มาหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วโน้นตัวมากระซิบข้างหูเบาๆ..

" เอาใจฉันไงคะ " 

พูดจบก็ถอยห่างออกมายิ้มหวานให้แล้วเดินออกไปทันทีโดยไม่ได้หันกลับมามองอีก

ทิ้งให้เขายืนใจสั่นหน้าแดงอยู่คนเดียวภายในห้อง แทยอนเอามือมาทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเองสัมผัสได้ว่ามันเต้นแรงมากแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย

..

ทิฟฟานี่เดินยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงท่าทางของเขาพอถึงหน้าห้องที่มีใครรออยู่เธอเลยรีบเปลื่ยนสีหน้าทันที

ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปเธอได้ยินคนข้างในกำลังโวยวายอยู่พอดีและ เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ร่างบางเปิดประตูเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พอคนที่กำลังจะก่อพายุขึ้นอีกครั้งเห็นเธอมาก็สงบลงทันทีแล้วเปลื่ยนสีหน้าท่าทางอารมณ์ดีเดินตรงมาหากัน 

"รอนานมั้ยคะ มีอะไรกันหรือป่าว?"

"สำหรับคุณ เมื่อไหร่ผมก็รอได้เสมอครับ"

จริงๆเธอก็พอจะรู้นิสัยของเขาบ้าง ที่นิชคุณพูดออกมาก็แค่เพื่อเอาใจเธอแค่นั้นเอง

ครอบครัวของเราสองคนรู้จักกันมานานและมีธุรกิจร่วมกันหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ห้างสรรพสินค้า หรือ อสังหาริมทรัพย์ เพราะแบบนี้รุ่นลูกถึงสนิทสนมกัน ดูเหมือนคุณฮวังตั้งใจจะให้เราเป็นทองแผ่นเดียวกันด้วย

"เราไปกันเลยมั้ยคะ เสียเวลามามากแล้ว"

"ครับ ไปสิ"

จังหวะที่เธอดินควงแขนนิชคุณเปิดประตูออกมาก็เจอกับบอดี้การ์ดคนใหม่พอดี แทยอนเลิกลั่กนิดหน่อย รีบก้มหน้ากุมมือหลีกทางให้อย่างไว

แต่ก่อนจะผ่านไปทิฟฟานี่หยุดยืนและยื่นกุจแจรถให้พร้อมพูดบอกเขาไว้ว่า

"ฉันจะให้เขาไปส่งนะ ช่วยขับรถกลับไปที่บ้านได้เลยค่ะอยู่ชั้น S ช่องจอดVIP ไม่ต้องรอ"

แทยอนยื่นมือไปรับกุญแจรถมาไว้ในมือแล้วเอ่ยตอบรับคำสั่งทันที

"ค่ะคุณทิฟฟานี่"

สายตาชายหนุ่มขมวดคิ้วมองสงสัยเพราะเขาไม่เคยเห็นคนคนนี้ในบริษัทมาก่อนเลย

เธอเห็นนิชคุณมองเชิงตั้งคำถามเลยพูดให้คลายความสงสัยทันที

"บอดี้การ์ดคนมาใหม่ของฟานี่เองค่ะ พอดีคุณพ่อให้มาแทนคนเก่าที่ลาออกไปแล้วน่ะ"

แทยอนถูกสายตาของชายคนตรงหน้ามองหัวจรดเท้าเหมือนกำลังคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กแบบเขานั้นจะดูแลทิฟฟานี่ได้จริงหรือเปล่า

ร่างบางไม่อยากให้เกิดการเปิดศึกบางอย่างกับบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอ เลยรีบพานิชคุณออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว

"เรารีบไปดีกว่าค่ะ ฟานี่หิวแย่แล้ว"

คำพูดเธอทำให้เขาละสายตาจากคนตัวเล็กกลับมาสนใจที่ตัวเอง

เขายิ้มตอบก่อนจะพากันเดินควงแขนไปที่ลิฟพ์เพื่อที่จะลงไปที่ลานจอดรถแล้วก็ขับออกไปดินเนอร์กัน

เขายังคง งงๆกับหน้าที่ของตัวเองอยู่บ้าง ปกติก็ไม่เคยต้องมาคอยตามใครแบบนี้ 

หลังจากที่ทั้งคู่ออกไปแทยอนก็มานั่งดูโทรศัพท์ไปเรี่อยที่โซฟาตัวเล็กตรงหน้าห้องจนเลื่อนไปเจอของกินแล้วท้องก็ร้อง..

เนื่องจากตอนนี้คุณเจ้านายไม่อยู่ เขาก็จะขอออกไปหาอะไรทานบ้าง เพราะเขารีบมากจนไม่ได้หาอะไรรองท้องก่อนจะมาที่นี่ หิวมากกกก 

คิดได้อย่างนั้นก็ลุกไปบอกคุณเลขาที่อยู่ไม่ไกลกันมาก ว่าเขาจะขอตัวออกไปหาอะไรทานสักหน่อยแล้วจะรีบกลับมา

"เอ่อ คุณมินกยองคะ ฉันขอตัวออกไปหาอะไรทานได้มั้ย คือตอนนี้หิวมากเลยค่ะ" 

ร่างเล็กพูดไปทำสายตาอ้อนวอนพลางลูบท้องตัวเองเบาๆ

และเหมือนจะได้ผลเพราะอีกคนตอบกลับมาว่า

"ได้ค่ะ รีบกลับมาด้วยนะคะ"

แทยอนได้ยินคำตอบก็ยิ้มกว้างพร้อมทำท่า ตะเบ๊ะ อย่างทะเล้นทำให้อีกคนเอ็นดูขึ้นมาเลย

"รับทราบค่ะ จะรีบกลับมาครับผม!"

เมื่อได้รับการอนุญาติแล้วเขาก็รีบวิ่งออกไปเหมือน เดอะแฟรซ 

แต่เหมือนนึกบางอย่างได้เลยหันกลับไปบอกเลขาหน้าห้อง

"ฉันไม่กลับมาแล้วนะคะ จะไปรอคุณเจ้านายที่บ้านเลย ลาก่อนค่ะ" 

พูดจบก็โค้งให้แบบรีบๆก่อนเขาวิ่งมากดลิฟต์เพื่อจะลงไปชั้นที่จอดรถไว้

พลางดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้เทื่ยงกว่า

เวลาเดินไวจัง.. เขาคิดในใจ ยืนรอไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก 

ก้าวเข้าไปแล้วเมื่อประตูปิดลงก็กดเลือกชั้นล่างสุด ระหว่างรอเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาพี่ชาย

"เจอคุณเขาแล้วนะ

แต่ ทำไมพี่ไม่บอกว่าเขาสวยขนาดนี้!!"

เขากดส่งไปแล้วก็เก็บมันใส่กระเป๋าดั่งเดิมก่อนประตูลิฟพ์จะเปิดออกพอดี

จังหวะที่เขาก้าวขาออกมาก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนด้วยความเร่งรีบ

โอ้ะ!

แฟมเอกสารและอีกหลายอย่างในมือที่น้องคนนั้นถือมาร่วงกระจาย

"ข ขอโทษค่ะ พอดีรีบไปหน่อย ไม่น่ามาสายเลย"

ประโยคหลังอีกฝ่ายตั้งใจบ่นกับตัวเอง

แทยอนรีบก้มลงไปช่วยเก็บ พลางเอ่ยขอโทษไปเช่นกัน

"ไม่เป็นไรค่ะเราเข้าใจ จริงๆก็ขอโทษด้วยเหมือนกันนะ"

ระหว่างที่ช่วยน้องเก็บของที่หล่นอยู่นั้นมือของทั้งคู่ก็เผลอไปแตะที่แฟ้มอันสุดท้ายพร้อมกัน

อีกฝ่ายเลยได้จังหวะเงยหน้ามามองเขา ทุกอย่างเหมือนหยุดหมุนไป 

แทยอมหยิบแฟ้มนั้นแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งให้เจ้าของพร้อมยิ้มบางๆ

ซอลฮยอน ค่อยๆยื่นมือไปหยิบแต่สายตายังคงจ้องที่เขาอยู่

คนตัวเล็กเห็นอีกฝ่ายจ้องหน้าเขาอยู่นานเลยเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

"มีอะไรติดที่หน้าเราหรือเปล่าคะ?" ถามพลางเอามือจับหน้าตัวเอง

สาวน้อยได้สติจากภวังค์ตอนเขาพูดพอดีก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแล้วส่ายหัวไปมาอย่างไว

"ป ป่าวค่ะ ม ไม่ได้มีอะไรติดเลยค่ะ"

เธอเอ่ยพูดโดยไม่ได้สบตาอีกคนด้วยความเขินอายแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณเขาพร้อมโค้งให้เล็กๆ

"ขอบคุณนะคะพี่.."

"แทยอนค่ะ" 

เขายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาต้องรีบบอกลาทันทีเพราะจะไม่มีเวลาแล้ว

"ยังไงต้องขอตัวก่อนนะคะ มีธุระต่อ"

พูดจบก็รีบเดินไปเลย

ซอลฮยอนยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรก็ได้แต่มองตามหลังอีกคนจนลับตาไป

ทำไมเราคุ้นหน้าเขาจังนะ.. สาวน้อยได้แต่คิดในใจกับตัวเองระหว่างที่เดินไปกดลิฟต์

..

แทยอนรีบเดินไปที่ลานจอดรถแล้วกวาดสายตามองหาช่องวีไอพีตามที่คุณเขาบอกมา

อะ! เจอแล้ว แต่ทำไมมีหลายคันจังวะ เขาบ่นกับตัวเองก่อนจะสังเกตเห็นสัญญาลักษณ์บางอย่างที่บ่งบอกว่ารถคันนี้เป็นของใคร

ตัวอักษรภาษาอังกฤษตัว T สีชมพูหน้ารถนั้น.. 

คนตัวเล็กมองพลางอมยิ้มส่ายหัวเบาๆแล้วหยิบรีโมทออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็กดสตาร์ทรถและเปิดประตูขับออกไปทันที

..

นิชคุณพาว่าที่คู่หมั้นคนสวยมาทานอาหารร้านโปรดในห้างแห่งหนึ่ง 

ทั้งสองกำลังทานกันอย่างเอร็ดอร่อยสักพักนึงก็ มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาทักเธอ

"สวัสดีค่ะ คุณสเตฟานี่ใช่มั้ยคะ?"

ร่างบางวางช้อนในมือลงก่อนจะหันมองชายหนุ่มแวบนึงแล้วหันกลับมาตอบอีกฝ่ายและถามด้วยความสงสัย

"ใช่ค่ะ คุณเป็นใครคะ!?"

"อ่อ ฉันคือ.." สาวหมวยพูดเว้นวรรคสายตามองชายหนุ่มหวังจะแกล้งเขาให้หวาดหวั่นเล่นๆก่อนจะหันมองคนตรงหน้าแล้วพูดต่อ

"คือ เพื่อนสนิท ของนิชคุณเขาน่ะค่ะ^^"

"อ่อ คุณไม่เคยบอกฟานี่เลยนะคะว่ามีเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วย"

อีกฝ่ายพยายามเก็บสีหน้าไม่เลิ่กลั่กแล้วค่อยๆพูด

"เอ่อ.. พอดีเราไม่ค่อยได้เจอกันหรอกค่ะ ปกติแล้วชอบ คุยกันส่วนตัวมากกว่า"

เขายังไม่ทันได้พูดบอกอะไรอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนเสร็จสรรพแถมยังตั้งใจเน้นประโยคสุดท้ายอีกด้วย

"เดี๋ยวผมขอไปคุยกับเพื่อนแปปนึงนะครับ ฟานี่ทานไปก่อนนะ"

"โอเคค่ะ"

เมื่อเธอตอบรับแล้วเขายิ้มให้บางๆแล้วก็ดึงแขนผู้หญิงคนนั้นออกไปคุยกันอยู่ตรงหน้าร้าน

ร่างบางมองดูท่าทางของสองคนนั้นแวบนึงระหว่างที่เขาคุยกันพอนิชคุณหันมาสบตาเลยเปลี่ยนกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อทันที

ไม่นานเขาก็เดินเข้ามานั่งที่เดิมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เดินกลับมาด้วยเธเลยเอ่ยถามออกไป

"อ้าว แล้วเพื่อนคุณไปไหนล่ะคะ?"

"เขากลับไปแล้วน่ะ บอกว่ามีธุระเลยขอตัวกลับไปก่อนครับ"

"อ่อออ ค่ะ" เธอได้แต่ยิ้มตอบไปและความสงสัยไว้ในใจเพราะไม่อยากพูดต่อ

"เราทานต่อกันดีกว่าครับ เดี๋ยวผมตักให้นะ" 

"ขอบคุณค่ะ^^"

ทั้งสองคนก็ทานอาหารกันต่อ บรรยากาศกลับมามีความสุขเช่นเดิม 

โดยมีสายตาริษยาของใครบางคนยืนมองอยู่อีกฝั่ง

"มีความสุขกันให้เต็มที่เลยนะคะ" เธอพูดพลางยิ้มร้าย

..

"โอ้ย อิ่มจัง"

แทยอนเดินลูบท้องเบาๆและกำลังคิดว่าจะซื้ออะไรไปทำอาหารให้เจ้านายคนสวยคนนั้นที่บ้านดี

เอ้ะ! ระหว่างที่เขาเดินๆอยู่นั้นก็เหมือนจะบังเอิญไปเห็นใครบางคนที่หน้าคุ้นๆ

กำลังนั่งทานข้าวอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง

เจ้านายคนสวยของเรานี่หว่า..

คนตัวเล็กยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา บ่ายโมงเกือบจะบ่ายสองแล้ว เขาหันมองสลับกับร่างบางที่อยู่ในร้านนั้น

และพูดกับตัวเองว่า

"ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มีมื้อเย็นนะไอ้แท"

..

คิดได้อย่างนั้นก็หันมองเธออีกสักพักก่อนจะเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสองเพื่อเลือกซื้อของทำอาหารมื้อเย็นให้คุณเขาทาน

คุณเจ้านายคนสวยเขาจะชอบกินอะไรน้า

หรือเราจะถามพี่จีอุงดี ถามดีกว่า

ท่าทางครุ่นคิดคุยกับตัวเองเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากดเข้าแอพพลิเคชันสีเขียวและก็พิมพ์ยุกยิกๆส่งไปแล้วรออีกฝ่ายตอบมาสักพัก

ไลน์! รอไม่นานเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น เขารีบกดเข้าแชททันที

ได้ส่งรูปภาพให้คุณ..

แทยอนกดเปิดดูแล้วก็พบว่ามันคือ ลิสท์อาหารที่เจ้านายคนสวยเขาทานทุกวัน

เขาเลื่อนลงไปที่อาหารเย็น สลัดไข่ต้ม..

งั้นเอาอันนี้แหละ เมื่อได้เมนูแล้วเขาก็ไปจัดการเลือกหาซื้อวัตถุดิบที่ต้องใช้เลย

..

ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ซื้อของทุกอย่างครบแล้วแต่ก่อนจะไปเช็คบิล

เขาทำการตรวจเช็คของในรถเข็นให้แน่ใจก่อนว่าครบจริงๆ

แล้วก็เดินไปคิดเงินให้เรียบร้อย

..

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้วเขาก็ลงมาที่ชั้นล่างแต่ก่อนที่จะออกตรงไปที่รถเขาแกล้งเดินกลับมาดูตรงจุดที่เจอร่างบางก่อน 

พยายามชะเง้อมองแต่ก็ไม่เห็น หรือว่ากำลังกลับบ้านนะ..

แทยอนคิดได้อย่างนั้นก็เลยตรงดิ่งออกประตูมาที่รถทันที

เมื่อเดินมาถึงก็เปิดหลังรถจัดเรียงของให้เสร็จเรียบร้อยและก็ไปเปิดประตูด้านคนขับขึ้นไปนั่งแล้วก็ปิดประตูขับออกไปเลย

..

16:30 

ออกจากห้างสรรพสินค้าได้สักพักใหญ่ๆ

ระหว่างทางรถติดอยู่เขาก็เปิดหาเส้นทางไปบ้านของเจ้านายคนสวยตามที่พี่ชายส่งมาให้ดู

และรูปภาพบ้านหลังใหญ่พอสมควร.. คนรวยอ่ะเนอะ

แทยอนเปิดดูคร่าวๆแล้วก็กลับมาจดจ่อกับการขับรถต่อ

Line bro! : ต้องไปให้ทันก่อนเขาจะถึงบ้านนะ ไม่งั้น

แก โดน ลง โทษ แน่!!!

เชี่ย.. เขาสบถในใจเบาๆ

..

จริงๆแล้วคนตัวเล็กไม่ค่อยชินกับการขับรถใหญ่เท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่ตัวเองซิ่งแต่บิ้กไบร์คู่ใจอย่างเดียว

เอาไงดีนะเรา รถติดชิบห*

ต้องค้นหาทางลัด! 

เขาไม่รอช้ารีบเปิดGPSหาทางลัด(ที่คิดว่าจะมี)เพื่อไปให้ถึงบ้านของคุณเจ้านายก่อนที่เจ้าตัวจะถึงก่อนให้ได้ 

นิ้วเล็กกดพิมพ์ยุกยิกๆในโทรศัพท์ไม่นานก็เจอ

เยส! เจอแล้ว ทางนี้แหละ พอเขาเงยหน้าขึ้นมาก็เจอไฟเขียวพอดี 

เมื่อเห็นว่าทางสะดวกแล้วก็เริ่มขับไปตามเส้นทางใหม่ทันที

..

17:00

นิชคุณขับรถเข้ามาส่งทิฟฟานี่ที่บ้านแล้วก่อนที่เธอจะเปิดประตูเธอมองรอบๆก่อนแวบนึง

ยังไม่มาถึงอีกเหรอเนี่ย โดนแน่ เธอพูดกับตัวเองในใจก่อนจะหันมาบอกลาว่าที่คู่หมั้น

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆนะ^^"

พูดจบก็กำลังจะเปิดประตูลงจากรถแต่โดนอีกฝ่ายโน้มตัวมากั้นไว้ก่อน

เมื่อเธอหันมาจะทักท้วงแต่พอหันมาแล้วก็พบว่าหน้าเราสองคนใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันทีเดียว..

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ทีละนิด ร่างบางเผลอเอามือทั้งสองข้างดันอกเขาไว้อัตโนมัติพลางเบือนหน้าหนี

ทำไมเธอถึงรู้สึกรังเกียจแปลกๆนะ.. นี่คู่หมั้นเธอนะฟานี่

เธอเก็บความสงสัยไว้ในใจปากเอ่ยห้ามอีกฝ่ายตอนที่รู้สึกว่าเขาไม่หยุดแถมจะจับมือเธอออกด้วย

"นิชคุณคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ"

เขายังไม่ยอมแพ้แถมเอ่ยพูดด้วยเสียงแผ่วเบาข้างหูเธอ

"ทำไมละครับ ไหนๆเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้วนี่"

เธอไม่ฟังที่เขาพูดแถมเริ่มทนไม่ไหวแล้วออกแรงดันอีกฝ่ายให้ถอยห่างพร้อมกับเอ่ยปากห้ามไปด้วย

"นิชคุณ ปล่อยนะ ถอยไป ฟานี่จะเข้าบ้าน"

"ไม่ปล่อย ผมขอไม่ได้เหรอ"

"ปล่อยนะ!!"

ยื้อกันไปมาสักพักก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหลุดพ้นเลย

หรือเธอต้องยอมเขาจริงๆเหรอ.. คิมแทยอน คุณอยู่ไหนเนี่ย

อยู่ดีๆในใจก็เผลอคิดถึงบอดี้การ์ดคนใหม่ขึ้นมา

..

หลังจากที่เขาหาทางลัดเพื่อที่จะมาถึงที่บ้านก่อนเจ้าของบ้านนั้นก็สำเร็จแล้ว 

แทยอนขับรถเข้ามาจอดทางหลังบ้านแต่เนื่องจากประตูมันล็อคก็ได้ความช่วยเหลือจากพี่ชายที่แสนดีเช่นเดิมถึงได้เข้ามาจนได้

เมื่อจอดรถแล้วก็เดินไปเอาเท้าแตะเล็กน้อยเพื่อให้ประตูหลังรถเปิดออกช้าๆ

เขาจัดการรวบถุงทั้งหมดมาไว้ในอ้อมแขนแล้วก็เอาไปวางไว้ที่หน้าประตูก่อนจะเดินกลับมาปิดประตูล็อครถให้เรียบร้อย

ในขณะที่แทยอนกำลังก้มลงไปรวบถุงวัตถุดิบที่ซื้อมาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง

และกำลังจะเดินเข้าบ้านก็ต้องหยุดชะงักแปปนึงเพื่อฟังอะไรบางอย่าง..

"นี่ €€#€#$$#$$"$" เหมือนใครทะเลาะกันอยู่ป่ะวะ.. ฟังไม่รู้เรื่องเลย

ด้วยความสงสัยเขาเลยรีบเอาของเข้าไปเก็บแล้วค่อยๆย่องออกไปดูตรงหน้าบ้าน

รถใครมาเล่นโยกเยกอยู่หน้าบ้านวะ เขาค่อยๆเดินไปชะเง้อมองดู

ก็เห็นเหมือนเงาผู้หญิงคุ้นๆในรถ 

เหมือนคุณทิฟฟานี่เลย เห้ย! หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!!

แทยอนคิดได้อย่างนั้นก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่รถคันนั้นทันที

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เรี่อยๆและเรี่อยๆ ก็ยิ่งชัดว่า.. ใช่จริงๆด้วย

เมื่อคนตัวเล็กเดินไปถึงแล้วเขาจะไม่รีรอที่จะเปิดประตูทันที แต่ ประตูมันล็อก!

โชคดีที่เธอเห็นเขาพอดี ทั้งพยายามเคาะพยายามดึงก็ไม่ออก

มือขยับปากก็เอ่ยบอกอีกฝ่ายปลดล็อกไม่หยุด

ชายหนุ่มยิ้มเยาะที่อีกคนทำอะไรไม่ได้ ร่างบางก็พยายามบอกให้ปล่อยและปลดล็อกรถเดี๋ยวนี้แต่เขาก็ไม่ฟัง

แทยอนทนอยู่เฉยไม่ไหวอีกต่อไปที่เห็นเจ้านายตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดในฐานะบอดี้การ์ด

ในเมื่อเจ้าของรถไม่ยอมเปิดดีๆก็ช่วยไม่ได้ที่ต้องใช้ความรุนแรงแล้วแหละ

"จะเปิดหรือไม่เปิด ไม่งั้นยิงประตูพังนะ"

คุณบอดี้การ์ดเอ่ยเสียงเรียบพลางหยิบปืนพกออกมาแล้วจ่อไปที่ประตูรถหรู

"นับ 1 ถึง 3

1 2.. 3"

.

..

TBC.