จุดเริ่มต้นของรอยร้าวระหว่าง พรีมและพลอย

เสียงระฆังดังบอกเวลาเลิกเรียนในวันศุกร์ เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายรีบเก็บของอย่างรวดเร็ว หยาดฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟ้าด้านนอกทำให้บรรยากาศยิ่งหม่นหมอง

“พรีม! รอด้วยสิ!” เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง พรีมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมอง พลอย เพื่อนสนิทที่เคยเป็นโลกทั้งใบของเธอ

“มีอะไรเหรอ?” น้ำเสียงที่เธอเอ่ยตอบเย็นชากว่าที่ตั้งใจไว้

พลอยดูชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเหมือนพยายามกลบเกลื่อนความเจ็บปวดในแววตา “ก็แค่จะชวนไปกินข้าวด้วยกัน...เหมือนเมื่อก่อน”

“เราไม่ว่าง” พรีมตอบสั้นๆ แล้วเดินผ่านไป ทิ้งให้พลอยยืนนิ่งอยู่กลางโถงทางเดิน

---

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

พรีมและพลอยเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่มีใครแยกออกจากกันได้ พวกเธอรู้จักกันตั้งแต่ประถม แม้จะต่างกันในหลายๆ ด้าน แต่ก็เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด พลอยเป็นคนสดใส อัธยาศัยดี ส่วนพรีมเป็นคนเงียบๆ และชอบอยู่ในโลกของตัวเอง

“พรีม เราไปดูหนังกันมั้ย? เรื่องที่นายบอกว่าอยากดู” พลอยถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“เอาสิ” พรีมยิ้มตอบ แม้รอยยิ้มนั้นจะเล็กแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

เวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองดูเหมือนจะแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่ง...สิ่งที่พวกเธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น

---

กลับมาที่ปัจจุบัน

พรีมเดินฝ่าฝนกลับบ้านพร้อมความคิดที่สับสนในใจ ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นมาไม่หยุด เธอรู้ว่าตัวเองกำลังทำให้พลอยเจ็บปวด แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าพลอย เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์นั้น...

“มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอก” พรีมพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

เธอไม่รู้เลยว่าขณะที่เธอเดินจากมา พลอยกำลังยืนมองแผ่นหลังของเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

---

คำถามที่ค้างคา

อะไรคือเหตุผลที่ทำให้มิตรภาพระหว่างพรีมกับพลอยร้าวลึกถึงเพียงนี้?

พวกเธอจะสามารถกลับมาสนิทกันได้อีกครั้ง หรือมันจะกลายเป็นเพียงอดีตที่ไม่มีวันแก้ไข?

เช้าวันจันทร์มาถึงพร้อมแสงแดดจ้า แต่สำหรับพรีม ทุกอย่างยังคงหม่นหมองเหมือนเดิม เธอเดินเข้าห้องเรียนพร้อมสีหน้าเรียบเฉย แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยุ่งเหยิง

พลอยนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เธอเหลือบมองพรีมที่เดินเข้ามา แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเหมือนเมื่อก่อน แววตาของเธอสะท้อนความเหนื่อยล้าและความผิดหวังที่ซ่อนลึกไว้

“เธอสองคนเป็นอะไรไปเหรอ?” เสียงของแป้ง เพื่อนในห้องดังขึ้นขณะที่เธอหย่อนตัวนั่งลงข้างพลอย

พลอยแค่ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร” เธอตอบเสียงเบา

แป้งทำหน้าไม่เชื่อ “ไม่มีอะไรก็แปลกแล้ว เธอกับพรีมไม่คุยกันมาเป็นเดือนๆ นะ ทุกคนในห้องก็เริ่มสงสัยกันหมดแล้ว”

“มันเป็นเรื่องส่วนตัว” พลอยพูดตัดบท ก่อนจะหลบสายตาไป

---

ช่วงพักกลางวัน

พรีมนั่งอยู่คนเดียวที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางเปิดดูภาพเก่าๆ ที่เคยถ่ายกับพลอย รอยยิ้มของทั้งสองในภาพทำให้หัวใจของเธอหน่วงแปลกๆ

เธออยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม? คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวมาหลายครั้ง แต่พรีมก็ไม่กล้าหาคำตอบ

“นั่งคนเดียวเหรอ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้พรีมเงยหน้าขึ้น เจน เพื่อนร่วมชั้นอีกคนยิ้มให้ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างเธอ

“อืม” พรีมตอบสั้นๆ

“ทำไมไม่ไปนั่งกับพลอยล่ะ? ปกติพวกเธอไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”

พรีมไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่ก้มหน้ากินข้าวต่อ เจนมองเธออย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

---

เย็นวันนั้น

หลังเลิกเรียน พลอยกำลังเก็บของอยู่ในห้องเรียน เธอเหลือบมองไปที่โต๊ะของพรีม ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า

พลอยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาเปิดดู ภายในสมุดมีข้อความสั้นๆ ที่เธอเขียนไว้ในวันที่ทะเลาะกับพรีม

"ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้?"

ในขณะเดียวกัน พรีมที่กำลังเดินกลับบ้านก็หยุดที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ เธอนั่งลงและหลับตา นึกถึงวันนั้น วันที่เธอกับพลอยมีปากเสียงกันครั้งใหญ่

"มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะยกโทษให้กันได้ง่ายๆ หรอก" เสียงของพลอยในวันนั้นยังคงดังก้องในหัว

น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มานานเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ

---

อะไรคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างพรีมกับพลอย?

ทั้งสองจะเผชิญหน้ากับความจริงและอดีตที่เจ็บปวดได้อย่างไร?