คำเตือน: เนื้อหาทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของผู้เขียน โปรดเคารพสิทธิ์และห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงเนื้อหาโดยไม่ได้รับอนุญาต

ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ของจ๋องตั้งอยู่ในมุมถนนที่ค่อนข้างเงียบสงบ ริมทางมีแสงไฟจากร้านค้าอื่น ๆ ที่ปิดไปแล้วในยามค่ำคืน ขณะที่เขายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ กำลังจัดขนมในตู้กระจกอย่างใจเย็น น้ำแข็งในแก้วข้างตัวเริ่มละลายไปบ้างแล้ว แต่จ๋องยังคงนิ่งอยู่ คิดไปถึงเรื่องที่เขามาตั้งร้านเบเกอรี่ในเวลานี้

"ทำไมต้องเปิดร้านในตอนกลางคืนเนี่ย " เขาบ่นพึมพำให้ตัวเองฟัง ขณะที่กำลังจัดเค้กให้เรียบร้อย

“ถ้าคนอยากกินขนมจริง ๆ ก็ไม่น่าจะเลือกมากินช่วงกลางคืนแบบนี้หรอก แต่ไหน ๆ ก็เปิดไปแล้วก็ต้องอดทนหน่อยแหละ" นาฬิกาบอกเวลา 8 โมงเย็น ถาดขนมปังใหม่ที่เพิ่งอบเสร็จออกมามีกลิ่นหอมโชยไปทั่วร้าน แต่ความเงียบสงบกลับทำให้จ๋องรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ “คนส่วนใหญ่ก็ชอบไปนั่งกินอะไรที่ผับกันทั้งนั้น แล้วใครจะมานั่งกินขนมในเวลานี้ล่ะ?"

เขาบ่นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง หันไปมองที่ผับที่มีไฟหลากสี ที่อยู่ข้างร้านซึ่งเสียงดนตรีเริ่มเบาลงแล้ว "ก็ต้องมีคนที่อยากได้ขนมกินบ้างแหละ แต่ยังไงก็ไม่รู้จะเปิดไปทำไม ถ้าไม่มีลูกค้า" จ๋องบ่นแล้วมองผ่านหน้าต่างไปยังถนนที่เริ่มมืดแล้ว ถ้ามองไปรอบ ๆ ก็จะเห็นว่าร้านของเขานั้นยังคงเงียบสงบอยู่ ข้าง ๆ ร้านเบเกอรี่มีร้านผับที่เปิดเพลงเสียงดังตั้งแต่เย็นจนถึงดึก และร้านอื่น ๆ ที่ปิดไปแล้วบ้าง

"ถ้าผับข้าง ๆ ยังเปิดเสียงดังแบบนี้ ร้านเบเกอรี่ของเราคงจะไม่ค่อยมีคนแวะเวียนมาแน่ ชัวร์ป้าบ" จ๋องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วก็เริ่มจัดเค้กชิ้นใหม่ให้สวยงามขึ้นมาใหม่ “ถึงยังไงก็ต้องให้เวลากับมันหน่อยแหละ” เขาหยิบเค้กชิ้นหนึ่งออกมาจากตู้และวางลงบนเคาน์เตอร์ ก่อนที่จะเหลือบมองไปที่ผับอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้ตัวเองอย่างขมขื่น "แม่งๆ รู้งี้กลับไปเกาะพ่อกินที่บ้านดีกว่า นอยว่ะ"จ๋องบ่นอุบอิบ

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อประตูร้านเบเกอรี่เปิดออก จ๋องที่กำลังจัดขนมปังในตู้เงยหน้าขึ้นยิ้มต้อนรับตามมารยาท แต่ทันทีที่เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมสันหล่อคมพร้อมด้วยผมสีทองเป็นทรงและตาสีฟ้าสวยในเสื้อยืดและกางเกงสองส่วนพอดีตัวพร้อมรองเท้าแตะสีขาวฟ้าเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็หยุดชงักรอยยิ้มไปครู่นึงทันที ไอนี่แม่งไม่ปกติแน่ๆ

"ยินดีต้อนรับครับ" จ๋องพูดด้วยน้ำเสียงการค้าที่เรียนมาอย่างดีจากผู้เป็นมารดา จอร์นชายหนุ่มลูกครึ่งเดินเข้ามาช้า ๆ จ้องมองไปรอบ ๆ ร้าน ก่อนจะหยุดที่เคาน์เตอร์ แล้วหันมายิ้มกวน ๆ

"ร้านนี้เป็นเบเกอรี่จริง ๆ หรือแค่โชว์ป๋อง ๆ?" จ๋องตาโต "โชว์ป๋อง?!" อ่าว ไอ้ฝรั่งนี่ อยู่ดีไม่ว่าดีเขาเกือบจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่าย แต่พยายามสงบสติอารมณ์ไว้ ฮึบไว้ไอ้จ๋อง

"ต้องการซื้ออะไรในร้านรึป่าวครับ ถ้าจะมาดูถูกกันแบบนี้ก็เชิญออกไปเลย!" จอร์นหัวเราะในลำคอ "โอ้โห ยู คิดว่าไอมาดูถูกเหรอ? ไอแค่พูดความจริง ส่วนขนมยูก็ดู..."ไอฝรั่งหัวทองพูดเว้นประโยคด้านหลังไว้แล้วก็หันไปมองขนมในตู้

"ไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่" "ไอฝรั่ง!" จ๋องตะโกนออกมาแล้ว ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเจอเลย!เขาหยิบเค้กออกจากตู้มาวางบนเคาน์เตอร์

"ลองชิมดูเลย คุณจะรู้ว่าฝีมือใครมันไม่ธรรมดา!"

"หึ ๆ ยู อย่าคิดว่าไอจะไม่กล้านะ" จอร์นยักคิ้ว แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ "แต่ถ้าไอชอบ คุณก็ได้คะแนนเพิ่มจากไอนะ" จ๋องเกือบจะปล่อยขนมไปในอากาศ แต่เขาก็พยายามระงับอารมณ์แล้วยัดเค้กเข้าปากของจอร์น

"อร่อยดีนะ" จอร์นพยักหน้า พร้อมกับเคี้ยวเค้กไปด้วย

"แต่ยังไงก็ไม่ค่อยใช่รสชาติที่ไอ คุ้นเคย"

"ไม่ใช่รสชาติที่คุณคุ้นเคย?!" จ๋องรู้สึกเหมือนเลือดในกายกำลังจะเดือด เขาเผลอพูดออกไปโดยไม่ทันคิด

"คุณเคยกินอะไรมาหล่ะถึงจะมาวิจารณ์กันขนาดนี้?" จอร์นยิ้มกว้าง

"ไอก็แค่บอกตรง ๆ ว่ามันไม่อร่อยเหมือนที่คาดไว้" จ๋องยืนฟึดฟัดอยู่อย่างนั้น

"นี่ไอฝรั่ง! ถ้าจะมาดูถูกกันอย่างนี้อีก อย่าหวังเลยว่าจะได้กินอะไรที่นี่อีก!" จอร์นยักคิ้วอย่างสนุกสนาน

"โอ้โหยูคิดว่าไอกลัวเหรอ?" จ๋องตาเบิกกว้าง

"ไม่กลัว คุณก็กลับไปเลยก็ได้! ไม่อยากให้ลูกค้าที่ร้านมีคุณเหมือนกันแหละไอฝรั่ง!"

"ใจเย็นสิ" จอร์นพูดอย่างชิล ๆ พร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินออกมาจ่าย

"เอาเป็นว่าไอชอบที่ยูใจร้อนดี คิดว่าครั้งหน้าคงจะต้องมากินที่นี่บ่อย ๆ เลยล่ะ"

"ไม่ต้องมา!" จ๋องหันหลังไปจัดขนมเหมือนไม่สนใจ แต่เสียงกวน ๆ ของจอร์นที่พูดต่อก็ทำให้เขายิ้มอมทุกข์ออกมา

"ไอน่ะจะทำให้ยูหงุดหงิดจนใจจะว้าวุ่นเลยล่ะ"

"แหมขอบคุณจ่ะ ช่วยได้มากเลยล่ะ" จ๋องกัดฟันพูด

"พูดแบบนี้จะชอบใจไหมถ้าไอบอกจะเหมาขนมที่ร้านยู"

"ก็ลองดูสิ"

"ถ้าไออยากสนุกก็จะมาที่ร้านนี้แหละสนุกดี"โห ไอนี่เห็นร้านกูเป็นสวนสนุกรึไงฟะ

จ๋องมองหน้าไอ้ฝรั่งนั่นยังเบื่อหน่าย

"นี่ถ้าหมดธุระแล้วก็ออกไปซะที"

"แต่ยูยังไม่รู้จักชื่อไอเลยนะ"

"ไม่จำเป็น!"

''จำเป็นสิ ก็ยูเอาแต่เรียกไอว่าไอฝรั่งนี่น่า ไอก็มีชื่อกับเขานะ''

''ไอชื่อจอห์นนะ''

''nice to meet you คนสวย''สวยแม่มึงอ่ะ ในใจของจ๋องตอนนี้กำลังเดือดพล่านลูกค้าก็ยิ่งไม่ค่อยมียังมาเจอไอ้ฝรั่งหัวทองขี้นกนี่เรื้อนใส่อีก

''แล้วยูล่ะชื่ออะไร''

"เสือ" เขาตอบออกไปเสียงมั่นใจเหมือนจะกลบความล่กของตัวเองได้มากขึ้น จอร์นหันมามองทันที ก่อนจะยิ้มกวนๆ

“เสือ? ยูชื่อเสือเหรอ? ชื่อแบบนี้ฟังดูน่ากลัวนะ” จ๋องพยักหน้า

“ใช่! ก็ชื่อเสือไง!!” เขาพูดเสียงมั่นใจ แม้ในใจจะรู้สึกว่าตัวเองเท่แต่ความเป็นจริงคือมันดูห่วยมาก

จอร์นยิ้มกว้าง "หืมเสือเหรอ? ไปเอามาจากไหนอ่ะ? จากสวนสัตว์หรือเปล่า?"

“ไม่ใช่เว้ย!” จ๋องทำหน้าหงิกงอ “ชื่อเสือก็เท่ดีจะตาย!”

“โอเคๆ แล้วทำไมไม่เรียกชื่อจริงไปเลยล่ะ?" จอร์นแกล้งถามยิ้มๆ

"ก็นี่แหละชื่อจริงง" พอดีตอนนั้นเอง เสียงแม่ของจ๋องดังขึ้นจากในร้าน

“จ๋อง! เอาขนมเข้าไปในครัวหน่อย!” จ๋องตัวแข็งไปทันที หันไปมองแม่ที่เรียกชื่อจริงเขา

"แม่!"

จอร์นยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวน

"เฮ้ย! ถ้ายูชื่อเสือแล้วทำไมแม่เรียกยูว่า จ๋องล่ะ" จ๋องกัดฟัน หันไปหาจอร์น

"ก็มันคือชื่อจริง! แม่ก็เรียกอย่างนั้นแหละ!" จอร์นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อยๆ “อ๋อ แสดงว่ายูจะโกหกว่ายูชื่อเสือ แล้วแม่ยังเรียกเธอว่า ‘จ๋อง’ แบบนี้ ไอ คงต้องเรียกยูว่า ‘เสือจ๋อง’ ละมั้ง”

“ไอ้!!!” อ่าว ไอฝรั่งแก่นี่บูลลี่กันนะ ลงบัญชีหนังหมาแน่มึง

จ๋องหันไปทำหน้าเขียว "เงียบไปเลยนะ!" จอร์นยิ้มกวนๆ “เอ้า ก็ต้องยอมรับสิ เธอเลือกชื่อเองนี่น่าา งั้น ไอเรียกเธอว่า เสือจ๋อง ละกัน''

"งั้นไอมาแค่นี้แหละไอจะไปแล้ว"

"แต่ถ้าอยากมาหาก็มาได้นะ ร้านไอก็ผับใกล้ๆ ตรงนี้อ่ะแหละ"จ๋องฟังแล้วตาโต ไอผับใหญ่เสียงดังๆ ตรงนี้มีเจ้าของเป็นไอ้ฝรั่งหัวทองรองเท้าแตะเนี่ยนะ อ้ายบ่อยากเชื่อสายตา หลอกปอกลอกให้หมดตัวเลยดีไหมเนี่ยเป็นเจ้าของผับใหญ่ขนาดนี้ทรงน่าจะรวย

ละกั"เดี๋ยวๆ นี่ไอ้ฝรั่งหัวทองเมื่อกี้บอกชื่ออะไรนะ?"

จอร์นหันกลับมาแล้วยิ้ม "I told you my name is John Do you understand John?" จ๋องขมวดคิ้วแล้วพูด "โอ๊ย จอห์นเหรอ? จอนเจินอะไรมันเรียกยากอ่ะ คนกันเองเรียกไอ้จ้อนได้ไหม?"นี่แหละเวลาเอาคืน ให้มันได้สักหน่อยก็ยังดี

จอร์นยิ้มกวนๆ แล้วขมวดคิ้ว "What is จ้อน? What's that?" จ๋องหัวเราะเบาๆ"ก็เรียกง่ายดีไง แล้วถ้าผมเรียกคุณว่า 'ไอ้จ้อน'เนี่ย ยิ่งเท่"

จอร์นทำหน้าสงสัย"ไอ้จ้อน? ไม่ใช่ 'จอห์น' เหรอ?" จ๋องยิ้มกว้าง

"คนกันเองก็ต้องเรียกแบบง่ายๆ น่ะสิ ไอ้ จ้อน"

"นี่ว่าฝรั่งอย่างคุณเนี่ยจ้อนอย่างเดียวไม่ได้แล้วนะกวนตีนแบบนี้น่าจะต้องเติมจัดไปด้วย รวมๆ แล้วก็เป็น 'จ้อนจัด'ไง''

ชีวิตนี้ตายอย่างมีความสุขแล้วได้เอาคืนไอหน้าหล่อนี่ ไอ้จ๋องคนนี้ได้เอาคืนคนหล่อได้สำเร็จแล้วครับแม่ คิดแล้วก็พลางทำท่าซับน้ำตาให้ตัวเอง