ณ ร้าน เดอแรน เดรส

วันพุธที่อากาศร้อนอบอ้าวในเมืองเดอแรน เกรซยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ในร้าน "เดอแรน เดรส" รอคอยลูกค้าด้วยความเบื่อหน่าย วันนี้ร้านเงียบมาก และเธอก็ไม่ค่อยมีอารมณ์จะพูดคุยกับใคร

“เฮ้อ… แบบนี้ไม่ไหวแล้วนะ ร้านเงียบจังเลย” เกรซบ่นกับคิร่าที่กำลังจัดเสื้อผ้าอยู่

“ทำไงได้ ก็ต้องรอให้คนมาซื้อไง” คิร่าตอบกลับพร้อมยิ้ม

เกรซพยักหน้า แต่ในใจหวังว่าจะมีลูกค้าสักคนที่เธอหวังว่าจะมาในวันนี้

ไม่นานนั้นเอง กาเบรียลล์ก็มาถึงร้าน เดอแรน เดรส เขาก้าวเข้ามาในร้านในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสีเข้ม ผมถูกเซตอย่างเรียบร้อย แต่ในสายตาของเกรซ...เขาดูแตกต่างไปจากที่เคยเห็น

“อะไรกันเนี่ย... กาเบรียลล์” เกรซกระซิบเบาๆ คิร่าเห็นท่าทางของเธอก็รู้ทันที

“โอ้โห… สุดยอดไปเลยนะ ใครจะคิดว่าหมอนี่จะมาซื้อชุดกับเรา” คิร่าพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

กาเบียลล์มองไปรอบๆ ร้านอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะยกมือขึ้นทักทายกับเกรซ

“เกรซ... คุณดูดีเหมือนเดิมนะ” เขาพูดเสียงนิ่ง แต่ในแววตาของเขายังคงมีบางสิ่งที่บอกว่าเขาคุ้นเคยกับเกรซ

เกรซยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้สึกถึงความรู้สึกที่ยังค้างคาในใจ "หืม... ไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่นะ กาเบรียลล์"

“เอาเป็นว่าผมมาเลือกชุด” เขาตอบกลับ “งานปาร์ตี้วันศุกร์นี้สำหรับครอบครัว ผมต้องการชุดที่ดูดีแต่ไม่ธรรมดา”

“งานปาร์ตี้หรืองานออกเดจ” เกรซแซว

พร้อมทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

 "ฉันไม่คิดเลยนะว่าคุณจะมาหาชุดที่ร้านฉัน"

เพื่อนๆ ของเกรซที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็เริ่มยิ้มขำ “โห... ไม่คิดว่าจะได้เห็นนักธุรกิจใหญ่แบบคุณมาซื้อชุดที่ร้านนี้ด้วยนะ” คิร่าหัวเราะเบาๆ

กาเบียลล์ไม่รู้จะตอบยังไง จึงยิ้มและพูดต่อไป "ก็มีหลายร้านที่ไม่ตรงใจนี่ครับ"

“เอาล่ะ... ถ้าคุณจะเลือกชุดก็ต้องลองดูว่าอะไรเหมาะกับคุณ” เกรซตอบอย่างมั่นใจ "บอกมาสิ... คุณต้องการชุดแบบไหน"

กาเบรียลล์หยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา "ผมคิดว่าอยากได้ชุดที่ไม่ต้องหรูหรามาก แต่มันต้องดูดีและสะดุดตา"

“โอ้... ดูดีและสะดุดตา... แบบนี้แล้วจะเอาชุดไหนล่ะ” เกรซพูดไปพร้อมบริการแบบไม่เต็มใจ ในใจเกรซและพยายามไม่สนใจเขา

เพื่อนของเกรซเริ่มพูดแซว "เอ๊ะ... คุณสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า?" คิร่ายิ้มจนแก้มจะแตก

“เคยครับ” กาเบรียลล์ตอบสั้นๆ “เราเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ตอนนี้... ” เราจบสัมพันธ์นั้นไป

เกรซได้ยินแบบนั้นพร้อมหน้าที่เฉยชา “หึ... พอที่เถอะฉันไม่อยากฟัง...”

ยัยคิร่า อย่ามัวแต่พูดมากรำคาญจะแย่ “ฉันหน่ะโครตรำคาญเธอเลยยัยบื้ออเอ้ย... ” โจนส์พูดบ้าง

เกรซหัวเราะในใจแต่ก็หันไปมองกาเบียลล์ “จะให้ผมใส่ชุดนี้ไปงานนั้นหรอครับ” กาเบรียลล์พูดพลางชี้ไปที่ชุดที่เกรซเลือกให้

เกรซมองแบบสายตาที่เย็นชา “ชุดนี้น่าจะเหมาะกับคุณนะ คาเฟ่สไตล์ ดูเรียบแต่หรูจริงๆ”

“งั้นผมเอาแบบนี้จะทำให้เลยเหรอครับ” กาเบรียลล์ถาม

“ใช่ค่ะ ฉันจะทำให้เสร็จภายในวันพรุ่งนี้ เกรซยิ้มและเริ่มจัดการทำชุดให้เขา

ในใจของกาเบรียลล์ก็รู้สึกดีที่ได้มาที่ร้านเกรซ แม้เขาจะบอกว่าไม่ค่อยมีร้านที่เหมาะกับเขา ซึ่งเขาเป็นคนเลือกมาที่นี่เองแต่การกลับมาที่นี่ก็ทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสัมพันธ์กับเกรซ

“เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรัก”

งานเลี้ยงที่บ้านของกาเบรียลล์เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะจากแขกผู้มาร่วมงาน ทุกคนแต่งตัวอย่างหรูหรา แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนในห้องก็คือชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าธรรมดาๆ แต่มีเนื้อผ้าที่หรูหรา ทรงดี ตัดเย็บอย่างประณีต จนทุกคนหันมามอง

“เฮ้ กาเบรียลล์! ชุดนี้หน่ะ ทำไมลูกไม่ใส่ของแบรนด์ดังเหมือนเคยล่ะ?” แม่ของกาเบรียลล์ถามอย่างสงสัย ขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ชุดที่เขาสวมใส่

กาเบรียลล์ยิ้มเล็กน้อยและตอบ “ผมคิดว่ามันเหมาะกับงานวันนี้ครับแม่”

“แปลกนะลูกแม่” แม่ของเขาพูดพร้อมกับยิ้ม “ชุดนี้ดูดีมากเลยนะ แล้วนี่ไปซื้อมาจากร้านไหนกันหล่ะ? ไหนบอกแม่มาหน่อยสิ แม่อยากรู้จักเจ้าของร้าน เผื่อเราจะได้ร่วมงานกันในอนาคต”

กาเบรียลล์เงียบไปชั่วขณะก่อนจะบอกอย่างลังเล “เป็นร้านของ... เกรซ ครับ”

“เกรซ?” แม่ของเขาทวนชื่อ “ลูกรู้จักกันเหรอ?”

กาเบรียลล์ตกใจที่พูดออกไปพร้อมพูดว่า“ผมก็รู้จักตอนไปซื้อนี่แหละครับ”

“แล้วทำไมลูกไม่เชิญเจ้าของร้านมาล่ะ? แม่อยากให้เขามาเจอเรานะ จะได้ร่วมมือกันทำอะไรที่ดีกว่านี้” แม่ของเขาถามอย่างจริงจัง กาเบรียลล์ ตอบตกลงพร้อมจะพาแม่ไปที่ที่ร้านของเกรซ

สองสัปดาห์ต่อมา

คุณนายโรสและกาเบรียลล์เดินทางมาถึงร้านของเกรซ คุณนายโรสแต่งตัวเรียบหรู มาดมั่นแต่แฝงด้วยความอบอุ่น เมื่อเข้ามาในร้าน เธอมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพบเกรซที่กำลังจัดเอกสาร

"สวัสดีจ้ะ เกรซ" คุณนายโรสทักพร้อมรอยยิ้ม "ฉันเอง โรส แม่ของกาเบรียลล์"

เกรซเงยหน้ามองก่อนตอบกลับเรียบ ๆ "สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ?"

"คืออย่างนี้นะจ้ะ ฉันอยากสั่งทำชุดกันหนาวสัก 500 ชุด ให้เด็ก ๆ ที่สถานสงเคราะห์เด็กในช่วงหน้าหนาวนี้" คุณนายโรสพูดเสียงนุ่ม "เด็ก ๆ เหล่านั้นลำบากมาก และฉันตั้งใจอยากช่วยพวกเขา"

เกรซนิ่งอึ้งไป "500 ชุด ภายในหนึ่งเดือน? คุณรู้ไหมคะว่าพวกเราที่นี่มีแค่สามคนเท่านั้น"

คุณนายโรสหัวเราะเบา ๆ "ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นจ้ะ ฉันมีทีมงานอีกหลายคนที่จะช่วยผลิตงานให้คุณ คุณแค่เป็นคนออกแบบ และคอยดูแลงานในส่วนของคุณก็พอ"

เกรซยังคงลังเล "แต่...มันอาจจะไม่ทันนะคะ"

คุณนายโรสยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันเชื่อว่าคุณทำได้ เกรซ งานนี้สำคัญมากสำหรับฉัน และที่สำคัญ เด็ก ๆ เหล่านั้นจะได้อบอุ่นในช่วงฤดูหนาวนี้ ถ้าคุณช่วยฉันได้ ฉันจะรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริง ๆ"

เกรซถอนหายใจยาว "ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำ แต่ฉันมีข้อแม้ว่านี่จะเป็นโปรเจ็กต์สุดท้ายที่ฉันทำร่วมกับคุณ"

คุณนายโรสยิ้มด้วยความโล่งใจ "ได้สิจ้ะ ขอบคุณมากนะ เกรซ ฉันรู้ว่าฉันเลือกคนไม่ผิด"

ในห้องของกาเบรียลล์

หลังจากกลับมาถึงบ้าน คุณนายโรสเดินเข้าไปในห้องของกาเบรียลล์ เห็นเขานั่งเงียบอยู่บนโซฟา

“กาเบรียลล์...นี่ลูกเป็นอะไรไป? ดูเหมือนเครียดนะ” แม่ของเขาถามด้วยความเป็นห่วง

กาเบรียลล์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ “ก็แค่เครียดเรื่องงานหน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ”

คุณนายโรสยังคงไม่เชื่อ เขานั่งข้างๆ ลูกชายแล้วถามย้ำอีกครั้ง “บอกแม่เถอะแววตาลูกดูเศร้ามาเลยนะกาเบรียลล์ อย่าโกหกแม่”

กาเบรียลล์ถอนหายใจและมองแม่ด้วยแววตาเศร้า ก่อนจะค่อย ๆ เผยความจริง

“แม่ครับ...เจ้าของร้านเสื้อผ้าที่เราไปเยี่ยม...คือ...อดีตแฟนของผมครับ” เขาพูดเสียงต่ำ

แม่ของกาเบรียลล์มองเขาด้วยความประหลาดใจ “อดีตแฟน? ลูกหมายถึงเกรซใช่ไหม?”

กาเบรียลล์พยักหน้าและพูดต่อ “ใช่ครับ...เกรซเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก...แต่ผมต้องทิ้งเธอไปเพราะงาน...ไม่มีเวลาให้เธอ...เราเลยต้องจบกัน”

น้ำเสียงของกาเบรียลล์เริ่มสั่นเมื่อเขาพูดถึงความเสียใจที่เขามีให้กับเกรซ แม่ของเขาสังเกตเห็นและยกมือขึ้นลูบหลังลูกชายเบา ๆ

“ลูกไม่ต้องร้องไห้นะ...ทุกอย่างมันอาจจะยังไม่สายเกินไปหรอก” แม่ของกาเบรียลล์ปลอบใจ

กาเบรียลล์พยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ยากเกินไปที่จะห้ามไม่ให้มันไหล “แม่...ผม...รักเธอจริง ๆ นะครับ...แต่ผมทำผิด...ไม่มีเวลาให้เธอแถมยังลืมเธอ”

ย้อนไปเมื่อ

 5 ปีที่แล้ว

“ทำอะไรอยู่คะ กาเบรียลล์?”

“ผมกำลังส่งงานชิ้นใหม่ให้พ่ออยู่ แล้วคุณล่ะ ทำอะไรอยู่?”

“กำลังออกแบบเสื้อผ้าค่ะ”

“จริงจังมั้ยเนี่ย?”

“จริงสิ! ร้านแม่ของฉันน่ะ” เกรซยิ้ม แต่แววตาดูเศร้า

“แต่ตอนนี้ร้านว่างเปล่าแล้ว”

“ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เกรซเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “แม่ของฉันเสียไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว”

“เสียใจด้วยนะ เกรซ” กาเบรียลล์พูดพร้อมเดินเข้ามากอดเธอเบาๆ

“แล้วพ่อของเธอล่ะ?”

เกรซนิ่งไปชั่วขณะ น้ำตาเริ่มไหลออกมาพร้อมสายตาเศร้าหมอง

“เกิดอะไรขึ้นที่รัก? งั้นผมไม่ถามก็ได้ ถ้าคุณไม่สะดวกตอบ”

“ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ พ่อของฉันเสียไปตั้งแต่ฉันอายุ 5 ขวบ ฉันมีแค่แม่มาตลอด”

กาเบรียลล์ไม่พูดอะไร เขาโอบกอดเกรซแน่นขึ้น รู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด

“ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว กาเบรียลล์”

“คุณยังมีผมนะ ผมจะดูแลคุณตลอดไป ผมสัญญา”

1 ปีต่อมา

“เกรซ ผมตัดสินใจแล้ว” กาเบรียลล์พูดด้วยน้ำเสียงเครียด

“เกิดอะไรขึ้นคะ?” เกรซถามพลางจับมือเขา

“ตอนนี้ผมเครียดกับงานมาก ถ้าผมเลือกความรักตอนนี้ พ่อคงผิดหวังในตัวผมแน่”

“กาเบรียลล์...คุณหมายความว่าอะไร?”

“ผมรักคุณนะเกรซ แต่ตอนนี้ผมต้องโฟกัสกับธุรกิจที่ผมต้องสานต่อจากพ่อก่อน ผมอยากให้คุณรอผม ผมจะให้เงิน 10ล้านบาท เงินเก็บของผมเองเอาไปทำตามความฝันของคุณ ถ้าธุรกิจผมคงที่เมื่อไหร่ ผมจะกลับมาขอคุณแต่งงาน”

เกรซน้ำตาคลอเบ้า “ไหนคุณเคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปไง ทำไมถึงทำแบบนี้?”

“ผมขอโทษ...เพื่อความรักของเรา ผมอยากให้คุณรอ”

ทั้งสองให้คำมั่นสัญญา แต่คำมั่นนั้นกลับถูกทำลายเมื่อกาเบรียลล์ลืมคนที่เคยอยู่เคียงข้างเขาไป และหันไปคบกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้

วันหนึ่งในร้านอาหารชื่อดัง

ในขณะที่กาเบรียลล์และแฟนใหม่เดินควงแขนกัน เกรซเดินเข้ามาหาเขา สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“นี่คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? คุณลืมฉันไปแล้วเหรอ? แล้วคำสัญญาของเราล่ะ กาเบรียลล์?”

กาเบรียลล์มองหน้าเธออย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันพูดอะไร เกรซก็หันหลังเดินจากไป พร้อมความเสียใจและความโกรธ

หลังจากนั้น

กาเบรียลล์ตัดสินใจเลิกกับผู้หญิงที่พ่อเลือกให้ทันที และพยายามง้อเกรซ แต่เกรซไม่เปิดโอกาสให้เขาอีก

“ผมทำพลาดครั้งใหญ่ ผมไม่น่าเสียเกรซไปเลย”

กาเบรียลล์เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง น้ำตาไหลพรั่งพรู

“เธอคงหมดรักผมแล้วจริงๆ”

แม่ของเขาจับมือเขาแน่นและพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ “ถ้าเธอคือผู้หญิงที่ลูกรักจริง ๆ ลูกต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เธอกลับมารักลูกอีกครั้ง ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน เราจะช่วยกันทำให้มันเป็นไปได้”

กาเบรียลล์เริ่มรู้สึกมีกำลังใจจากคำพูดของแม่ เขาผลักตัวเองให้ลุกขึ้นและพูดด้วยความตั้งใจ “แม่ครับ...ผมจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เกรซกลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง”