ธานิน ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีดำสนิท ราวกับ ถูก ความมืด ครอบงำ เขา เป็น คน เงียบขรึม และ ลึกลับ มี รอยสัก สีดำ ที่ หลัง มือ ซ้าย เป็น สัญลักษณ์ ของ คำสาป ที่ ตาม รังควาญ เขา มา ตั้งแต่ เด็ก

ธานิน มี ความสามารถ พิเศษ คือ การ มองเห็น วิญญาณ เขา สามารถ สื่อสาร กับ วิญญาณ ได้ แต่ วิญญาณ ส่วน ใหญ่ ที่ เขา พบ เจอ ล้วน เป็น วิญญาณ ร้าย ที่ ต้องการ ทำร้าย เขา

ธานิน อาศัย อยู่ ใน บ้าน เก่าแก่ ใน ชนบท บ้าน หลัง นี้ เต็ม ไป ด้วย ความ ลึกลับ และ ความ น่ากลัว ธานิน พยายาม หา ทาง แก้ สาป โดย การ เดินทาง ไป ยัง สถานที่ ลึกลับ ต่างๆ เช่น ป่า ลึกลับ วัด ร้าง สุสาน โบราณ และ ถ้ำ ลึกลับ

ระหว่าง การ เดินทาง ธานิน ได้ พบ กับ รวิ หลานชาย ของ เพื่อน สนิท ของ เขา รวิ เป็น คน ร่าเริง และ มี จิตใจ ดี เขา รู้สึก ดึงดูด ธานิน ตั้งแต่ แรก พบ และ พยายาม ช่วย ธานิน แก้ สาป

ธานิน ตกหลุมรัก รวิ แต่ คำสาป ทำให้ เขา กลาย เป็น คน เย็นชา และ ไม่ สามารถ ตอบ รัก รวิ ได้

อาคม หมอผี สายดำ ผู้ สาป ธานิน ปรากฏ ตัว ขึ้น อาคม มีความแค้น ส่วนตัว กับ ธานิน เขา ต้องการ ทำร้าย ธานิน และ รวิ

ธานิน ต้อง ต่อสู้ กับ อาคม เพื่อ ปกป้อง รวิ และ แก้ สาป

ความรัก ของ ธานิน และ รวิ เป็น ความรัก ที่ ยาก ลำบาก คำสาป ทำให้ ธานิน ไม่ สามารถ มีความสุข ได้

ธานิน พารวิ ไป ยัง ป่า ลึกลับ แห่ง หนึ่ง ที่ เล่า กัน ว่า มี ต้นไม้ โบราณ ที่ สามารถ ปลด คำสาป ได้

ตลอด ทาง รวิ พยายาม ปลอบ ใจ ธานิน ที่ ดู เคร่งเครียด และ วิตกกังวล

"ไม่ ต้อง กังวล นะ ธานิน เรา จะ ผ่าน มัน ไป ด้วย กัน" รวิ พูด ด้วย น้ำเสียง อ่อนโยน

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา เศร้า หมอง "ฉัน ไม่ รู้ ว่า จะ ทำ ยังไง รวิ ฉัน กลัว ว่า ฉัน จะ ไม่ สามารถ ปกป้อง เธอ ได้"

รวิ จับ มือ ธานิน แน่น "เธอ ไม่ ต้อง กลัว ฉัน อยู่ ข้าง เธอ เสมอ"

เมื่อ พวก เขา มา ถึง ป่า ลึกลับ บรรยากาศ ก็ หนาว เย็น และ น่ากลัว ต้นไม้ สูง ใหญ่ บดบัง แสง อาทิตย์ ทำให้ ป่า มืด ครึ้ม

ธานิน รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ แผ่ ออกมา จาก ต้นไม้ โบราณ ที่ อยู่ ใจ กลาง ป่า

"ต้นไม้ นั่น แหละ รวิ ต้นไม้ ที่ สามารถ ปลด คำสาป ได้" ธานิน พูด ด้วย น้ำเสียง เคร่งเครียด

พวก เขา เดิน เข้า ไป ใน ป่า ลึก ขึ้น เรื่อย ๆ เสียง ใบไม้ เสียดสี กัน ดัง กึกกัก ราว กับ เสียง เตือน ภัย

ธานิน เริ่ม รู้สึก ไม่ สบาย ตัว เขา เห็น เงา มืด ๆ ลอย อยู่ ตาม ต้นไม้ และ ได้ ยิน เสียง กระซิบ เบา ๆ ที่ เขา ไม่ สามารถ เข้าใจ ได้

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ เป็น ห่วง

ธานิน ส่าย หัว "ไม่ เป็น ไร แค่ รู้สึก ไม่ สบาย ตัว นิด หน่อย"

พวก เขา เดิน ต่อ ไป จน มา ถึง ต้นไม้ โบราณ ต้นไม้ นี้ สูง ใหญ่ มาก ลำต้น ของ มัน เต็ม ไป ด้วย รอย แผล และ รอย สลัก แปลก ๆ

ธานิน สัมผัส ลำต้น ของ ต้นไม้ และ รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ ไหล ผ่าน ร่าง กาย ของ เขา

"ต้นไม้ นี้ มี พลัง มาก รวิ มัน อาจ จะ ช่วย เรา ได้" ธานิน พูด ด้วย ความ หวัง

รวิ ยิ้ม ให้ ธานิน "ฉัน เชื่อ ว่า มัน จะ ช่วย เรา ได้"

ธานิน ปิด ตา และ พยายาม สื่อสาร กับ ต้นไม้ โบราณ เขา ขอ ร้อง ให้ ต้นไม้ ช่วย ปลด คำสาป ออก จาก ตัว เขา

ทันใด นั้น ลม ก็ พัด แรง ขึ้น ใบไม้ ร่วง หล่น ลง มา อย่าง รวด เร็ว ธานิน รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ ไหล ผ่าน ร่าง กาย ของ เขา

เขา เปิด ตา ขึ้น และ พบ ว่า รอยสัก สีดำ ที่ หลัง มือ ซ้าย ของ เขา จาง หาย ไป

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ ตกใจ

ธานิน ยิ้ม อย่าง มีความสุข "ฉัน รู้สึก ดี ขึ้น รวิ

ธานิน ยิ้ม อย่าง มีความสุข "ฉัน รู้สึก ดี ขึ้น รวิ ฉัน คิด ว่า คำสาป หาย ไป แล้ว"

รวิ ยิ้ม กว้าง "จริง เหรอ? ฉัน ดีใจ กับ เธอ ด้วย นะ ธานิน"

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา อ่อนโยน "ขอบคุณ นะ รวิ ที่ อยู่ ข้าง ฉัน เสมอ"

รวิ ยิ้ม อ่อน ๆ "ไม่ เป็น ไร ฉัน รัก เธอ นะ ธานิน"

ธานิน เขิน อาย เล็ก น้อย "ฉัน ก็ รัก เธอ เหมือน กัน รวิ"

พวก เขา กอด กัน แน่น ความ รัก ของ พวก เขา แข็งแกร่ง ขึ้น เรื่อย ๆ

แต่ ความ สุข ของ พวก เขา ก็ ไม่ นาน นัก

อาคม ปรากฏ ตัว ขึ้น ใน ป่า ลึกลับ เขา โกรธ แค้น ที่ ธานิน สามารถ แก้ สาป ได้

"ธานิน เธอ คิด ว่า เธอ จะ หนี ฉัน ได้ เหรอ?" อาคม ตะโกน ด้วย ความ โกรธ แค้น

ธานิน ยืน ขึ้น และ เผชิญ หน้า กับ อาคม "ฉัน ไม่ ได้ หนี เธอ อาคม ฉัน แค่ ต้องการ ใช้ ชีวิต อย่าง สงบ สุข"

อาคม หัวเราะ เยาะ "เธอ คิด ว่า ฉัน จะ ยอม ให้ เธอ ใช้ ชีวิต อย่าง สงบ สุข เหรอ? ฉัน จะ ไม่ ยอม ให้ เธอ หนี ฉัน ไป ได้ ง่าย ๆ หรอก"

อาคม ร่าย มนต์ ดำ และ โจมตี ธานิน

ธานิน ใช้ พลัง ของ เขา ในการ ต่อสู้ กับ อาคม

รวิ ตกใจ มาก เขา ไม่ รู้ ว่า จะ ทำ ยังไง

"ธานิน ระวัง ตัว ด้วย!" รวิ ตะโกน

ธานิน หัน ไป มอง รวิ และ ยิ้ม อ่อน ๆ "ไม่ ต้อง กังวล ฉัน จะ ปกป้อง เธอ"

ธานิน ใช้ พลัง ของ เขา ในการ ต่อสู้ กับ อาคม อย่าง ดุเดือด

การ ต่อสู้ ของ พวก เขา ดุเดือด มาก พลัง ของ พวก เขา ทำให้ ป่า ลึกลับ สั่น สะเทือน

ใน ที่สุด ธานิน ก็ สามารถ เอา ชนะ อาคม ได้

อาคม พ่าย แพ้ และ หาย ไป ใน ความ มืด

ธานิน ล้ม ลง ไป บน พื้น เขา เหนื่อย ล้า มาก

รวิ วิ่ง เข้า ไป หา ธานิน และ ช่วย เขา ลุก ขึ้น

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ เป็น ห่วง

ธานิน ยิ้ม อ่อน ๆ "ฉัน ไม่ เป็น ไร แค่ เหนื่อย นิด หน่อย"

รวิ กอด ธานิน แน่น "ฉัน ดีใจ ที่ เธอ ปลอดภัย"

ธานิน กอด รวิ ตอบ "ฉัน ก็ ดีใจ ที่ มี เธอ"

พวก เขา จูบ กัน อย่าง อ่อนโยน

ความ รัก ของ พวก เขา แข็งแกร่ง ขึ้น เรื่อย ๆ

คำสาป หาย ไป แล้ว และ พวก เขา ก็ สามารถ ใช้ ชีวิต อย่าง สงบ สุข ได้ ใน ที่สุด

หลังจากเอาชนะอาคม ธานิน และ รวิ ก็ กลับ ไป ยัง บ้าน ของ ธานิน ใน ชนบท

บ้าน หลัง นี้ ดู เงียบ สงบ และ น่าอยู่ ขึ้น มาก หลัง จาก คำสาป หาย ไป

ธานิน เริ่ม รู้สึก ถึง ความ สุข ที่ แท้ จริง เป็น ครั้ง แรก ใน ชีวิต เขา

รวิ คอย ดูแล ธานิน อย่าง ใกล้ ชิด เขา ช่วย ธานิน ทำ งาน บ้าน และ ปรุง อาหาร

ธานิน รู้สึก อบอุ่น ใจ มาก ที่ มี รวิ อยู่ ข้าง ๆ เขา

"รวิ ขอบคุณ นะ ที่ อยู่ ข้าง ฉัน เสมอ" ธานิน พูด ด้วย น้ำเสียง อ่อนโยน

รวิ ยิ้ม ให้ ธานิน "ไม่ เป็น ไร ฉัน รัก เธอ นะ ธานิน"

ธานิน ยิ้ม ตอบ "ฉัน ก็ รัก เธอ เหมือน กัน รวิ"

พวก เขา จูบ กัน อย่าง อ่อนโยน

ความ รัก ของ พวก เขา แข็งแกร่ง ขึ้น เรื่อย ๆ

แต่ ความ สุข ของ พวก เขา ก็ ไม่ นาน นัก

วัน หนึ่ง ธานิน รู้สึก ไม่ สบาย ตัว เขา เห็น เงา มืด ๆ ลอย อยู่ ตาม บ้าน และ ได้ ยิน เสียง กระซิบ เบา ๆ ที่ เขา ไม่ สามารถ เข้าใจ ได้

"รวิ ฉัน รู้สึก ไม่ สบาย ตัว" ธานิน พูด ด้วย น้ำเสียง สั่น เครือ

รวิ ตกใจ มาก เขา รีบ วิ่ง ไป หา ธานิน

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ เป็น ห่วง

ธานิน ส่าย หัว "ฉัน ไม่ รู้ ฉัน แค่ รู้สึก ไม่ สบาย ตัว"

รวิ จับ มือ ธานิน แน่น "ไม่ ต้อง กลัว นะ ฉัน อยู่ ข้าง เธอ"

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา เศร้า หมอง "ฉัน กลัว ว่า คำสาป จะ กลับ มา"

รวิ ยิ้ม ให้ ธานิน "ไม่ ต้อง กลัว นะ ฉัน จะ อยู่ ข้าง เธอ เสมอ"

รวิ พยายาม ปลอบ ใจ ธานิน แต่ ธานิน ก็ ยัง รู้สึก ไม่ สบาย ตัว อยู่ ดี

เขา เห็น เงา มืด ๆ ลอย อยู่ ตาม บ้าน มาก ขึ้น เรื่อย ๆ และ ได้ ยิน เสียง กระซิบ เบา ๆ มาก ขึ้น เรื่อย ๆ

ธานิน รู้ ว่า คำสาป กำลัง กลับ มา

เขา ต้อง หา ทาง แก้ ไข ก่อน ที่ มัน จะ สาย เกิน ไป

ธานิน ตัดสิน ใจ เดินทาง ไป ยัง สถานที่ ลึกลับ แห่ง หนึ่ง ที่ เขา เคย ไป มา แล้ว

เขา หวัง ว่า สถานที่ แห่ง นี้ จะ ช่วย เขา ได้

รวิ พยายาม ห้าม ธานิน ไม่ ให้ ไป แต่ ธานิน ก็ ตัดสิน ใจ เด็ดขาด

"ฉัน ต้อง ไป รวิ ฉัน ต้อง แก้ ไข คำสาป นี้" ธานิน พูด ด้วย น้ำเสียง เด็ดเดี่ยว

รวิ รู้ ว่า เขา ไม่ สามารถ ห้าม ธานิน ได้

เขา จึง ตัดสิน ใจ ไป กับ ธานิน

"ฉัน จะ ไป กับ เธอ ธานิน ฉัน จะ ไม่ ทิ้ง เธอ" รวิ พูดรวิ พูด ด้วย น้ำเสียง เด็ดเดี่ยว

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา อ่อนโยน "ขอบคุณ นะ รวิ ที่ อยู่ ข้าง ฉัน เสมอ"

พวก เขา ออก เดินทาง ไป ยัง สถานที่ ลึกลับ แห่ง หนึ่ง ที่ ธานิน เคย ไป มา แล้ว

สถานที่ แห่ง นี้ คือ วัด ร้าง ที่ อยู่ บน ยอด เขา สูง ชัน

วัด ร้าง นี้ เต็ม ไป ด้วย ความ ลึกลับ และ ความ น่ากลัว

ธานิน รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ แผ่ ออกมา จาก วัด ร้าง นี้

เขา เชื่อ ว่า สถานที่ แห่ง นี้ จะ ช่วย เขา ได้

พวก เขา เดิน เข้า ไป ใน วัด ร้าง อย่าง ระมัดระวัง

บรรยากาศ ใน วัด ร้าง หนาว เย็น และ น่ากลัว

ธานิน เริ่ม รู้สึก ไม่ สบาย ตัว เขา เห็น เงา มืด ๆ ลอย อยู่ ตาม ผนัง วัด และ ได้ ยิน เสียง กระซิบ เบา ๆ ที่ เขา ไม่ สามารถ เข้าใจ ได้

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ เป็น ห่วง

ธานิน ส่าย หัว "ไม่ เป็น ไร แค่ รู้สึก ไม่ สบาย ตัว นิด หน่อย"

พวก เขา เดิน ต่อ ไป จน มา ถึง ห้อง โถง ใหญ่ ใน วัด ร้าง

ห้อง โถง นี้ เต็ม ไป ด้วย รูป ปั้น และ ภาพ วาด โบราณ

ธานิน รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ แผ่ ออกมา จาก ห้อง โถง นี้

เขา เชื่อ ว่า สถานที่ แห่ง นี้ คือ กุญแจ สำคัญ ในการ แก้ ไข คำสาป

ธานิน ปิด ตา และ พยายาม สื่อสาร กับ วิญญาณ ใน ห้อง โถง นี้

เขา ขอ ร้อง ให้ วิญญาณ ช่วย เขา แก้ ไข คำสาป

ทันใด นั้น ลม ก็ พัด แรง ขึ้น รูป ปั้น และ ภาพ วาด โบราณ สั่น สะเทือน

ธานิน รู้สึก ได้ ถึง พลัง ลึกลับ ที่ ไหล ผ่าน ร่าง กาย ของ เขา

เขา เปิด ตา ขึ้น และ พบ ว่า รอยสัก สีดำ ที่ หลัง มือ ซ้าย ของ เขา จาง หาย ไป

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ ตกใจ

ธานิน ยิ้ม อย่าง มีความสุข "ฉัน รู้สึก ดี ขึ้น รวิ ฉัน คิด ว่า คำสาป หาย ไป แล้ว"

รวิ ยิ้ม กว้าง "จริง เหรอ? ฉัน ดีใจ กับ เธอ ด้วย นะ ธานิน"

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา อ่อนโยน "ขอบคุณ นะ รวิ ที่ อยู่ ข้าง ฉัน เสมอ"

รวิ ยิ้ม อ่อน ๆ "ไม่ เป็น ไร ฉัน รัก เธอ นะ ธานิน"

ธานิน เขิน อาย เล็ก น้อย "ฉัน ก็ รัก เธอ เหมือน กัน รวิ"

พวก เขา กอด กัน แน่น ความ รัก ของ พวก เขา แข็งแกร่ง ขึ้น เรื่อย ๆ

แต่ ความ สุข ของ พวก เขา ก็ ไม่ นาน นัก

เสียง คำราม ดัง กึกก้อง ใน วัด ร้าง

ธานิน และ รวิ หัน ไปธานิน และ รวิ หัน ไป มอง ต้น ทาง ของ เสียง

พวก เขา เห็น เงา มืด ๆ ขนาด ใหญ่ กำลัง เดิน เข้า มา หา พวก เขา

เงา มืด ๆ นี้ มี ดวงตา สีแดง เลือด จ้อง มอง พวก เขา อย่าง น่ากลัว

"นี่ มัน อะไร กัน?" รวิ ถาม ด้วย น้ำเสียง สั่น เครือ

ธานิน รู้สึก ได้ ถึง ความ น่ากลัว ของ เงา มืด ๆ นี้

เขา รู้ ว่า มัน ไม่ ใช่ วิญญาณ ธรรมดา

"มัน คือ ปีศาจ รวิ มัน คือ ปีศาจ ที่ อาคม ปลดปล่อย ออกมา" ธานิน พูด ด้วย น้ำเสียง เคร่งเครียด

รวิ ตกใจ มาก เขา ไม่ เคย เห็น อะไร แบบ นี้ มาก่อน

"เรา จะ ทำ ยังไง ดี?" รวิ ถาม ด้วย น้ำเสียง สั่น เครือ

ธานิน มอง รวิ ด้วย แววตา มุ่งมั่น "เรา ต้อง ต่อสู้ กับ มัน รวิ เรา ต้อง ปกป้อง ตัวเอง"

ธานิน ร่าย มนต์ ดำ และ โจมตี ปีศาจ

ปีศาจ คำราม อย่าง ดุเดือด และ โจมตี ธานิน ตอบ

การ ต่อสู้ ของ พวก เขา ดุเดือด มาก พลัง ของ พวก เขา ทำให้ วัด ร้าง สั่น สะเทือน

รวิ ตกใจ มาก เขา ไม่ รู้ ว่า จะ ทำ ยังไง

"ธานิน ระวัง ตัว ด้วย!" รวิ ตะโกน

ธานิน หัน ไป มอง รวิ และ ยิ้ม อ่อน ๆ "ไม่ ต้อง กังวล ฉัน จะ ปกป้อง เธอ"

ธานิน ใช้ พลัง ของ เขา ในการ ต่อสู้ กับ ปีศาจ อย่าง ดุเดือด

ใน ที่สุด ธานิน ก็ สามารถ เอา ชนะ ปีศาจ ได้

ปีศาจ คำราม อย่าง เจ็บ ปวด และ หาย ไป ใน ความ มืด

ธานิน ล้ม ลง ไป บน พื้น เขา เหนื่อย ล้า มาก

รวิ วิ่ง เข้า ไป หา ธานิน และ ช่วย เขา ลุก ขึ้น

"ธานิน เธอ เป็น อะไร ไป?" รวิ ถาม ด้วย ความ เป็น ห่วง

ธานิน ยิ้ม อ่อน ๆ "ฉัน ไม่ เป็น ไร แค่ เหนื่อย นิด หน่อย"

รวิ กอด ธานิน แน่น "ฉัน ดีใจ ที่ เธอ ปลอดภัย"

ธานิน กอด รวิ ตอบ "ฉัน ก็ ดีใจ ที่ มี เธอ"

พวก เขา จูบ กัน อย่าง อ่อนโยน

ความ รัก ของ พวก เขา แข็งแกร่ง ขึ้น เรื่อย ๆ

พวก เขา ออก จาก วัด ร้าง และ กลับ ไป ยัง บ้าน ของ ธานิน

พวก เขา ใช้ ชีวิต อย่าง สงบ สุข ใน บ้าน หลัง นี้

ธานิน ใช้ พลัง ของ เขา ในการ ช่วย เหลือ ผู้ คน ใน หมู่บ้าน

รวิ คอย ดูแล ธานิน อย่าง ใกล้ ชิด

พวก เขา มีความสุข มาก ที่ ได้ อยู่ ด้วย กัน

แต่ ความ สุข ของ พวก เขา ก็ ไม่ นาน นัก

วัน หนึ่ง ธานิน รู้สึก ไม่ สบาย ตัว เขา เห็น เงา มืด ๆ ล