ในห้องพักของโรงพยาบาล ควรจะเป็นที่ที่สงบ...

แต่กับได้ยินเสียงของโทรทัศน์ เสียงเพลง และเสียงของเสียงของครอบครัวที่รัก

ม่านและหน้าต่างห้องถูกเปิดออกเพื่อรับแสงและอากาศอันบริสุทธิ์ นกน้อยสองตัวที่เกาะอยู่บนต้นไม้ขนาดใหญ่ข้างหน้าต่าง

น้องสาวกำลังพูดเกี่ยวกับเรื่องราวในโรงเรียนที่เจอมาในวันนี้อย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นก็มีเสียงของคุณแม่ที่พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า

"ลูกรัก อย่าพูดเสียงดังรบกวนพี่เขาสิลูก"พร้อมกับปลอกแอปเปิ้ลสีแดงสดให้กลายเป็นรูปของกระต่าย

"ก็ได้"เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า พร้อมทำหน้าหงอยๆ

เด็กหนุ่มที่มีสีหน้าซีดและผิวปากที่แห้งเหลือบไปมองตามเสียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาขึ้นมาว่า

"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ ผมว่าก็สนุกดีนะ"

"ลองเล่าให้พี่ฟังอีกสิ พี่อยากรู้ว่าหลังจากนั้นเป็นยังไงต่อ"

"อื้อ ได้เลย!"เด็กสาวตอบรับอย่างรวดเร็วพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"555"เสียงหัวเราะของพ่อที่ดังออกมาเมื่อลูกๆพูดคุยกัน

3วันต่อมา...หลังจากวันนั้นในห้องเดิน เพดานสีขาวอันเดิมแต่อาการของไนท์กลับแย่มากขึ้นและไม่มีท่ามีว่าจะดีขึ้นแม้แต่น้อย

ในเวลาพบค่ำเป็นเวลาเข้านอนของไนท์ แต่มีเสียงหอบหนักดังออกมา มือทั้งสองที่ที่กุมอยู่กลางอกพร้อมกับใบหน้าซีดเผือกและหลับตาอยู่

จากนั้นไนท์ก็ได้ลืมตาขึ้นมาเคยให้เห็นนัยตาที่ดูเหม่อลอย

ในใจของไนท์คิดขึ้นมาว่า

"ถ้าหากว่าชาติหน้ามีจริง หรือเกิดใหม่ หรืออะไรก็ตาม มีอยู่จริงๆแล้วละก็ฉันก็ขอให้ได้อยู่กับครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนกับตอนนี้เหมือนกับครอบครัวของฉันก็คงดี"

"และถ้าหากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขพร้อมกับร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์"

"มันก็คงจะเป็นความฝันที่ดีไม่น้อย"

ไนท์ได้ถอนหายใจเสียงดัง พร้อมกับหลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง

น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

เผยให้เห็นห้วงแห่งความทรงจำและเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิต

ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งน้องสาว และเพื่อนอีกมากมายที่เข้ามาในชีวิตของเขาที่เขารู้สึกมีความสุข

หลังจากนั้นไนท์ก็ได้หลับไหลสู่หวงนิทรา

จมอยู่ในความมืดมิดที่ไม่มีวันสิ้นสุด

...ตลอดกาล...

ไนท์ที่สิ้นใจตาย ที่ไม่มีวันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

ภาพสีดำทมิฬที่ประจักษ์อยู่ตรงหน้าของไนท์นั้นให้ความรู้สึกโศกเศร้าหม่นหมอง ทันใดนั้นก็มีแสงสีขาวสลัวประจักษ์อยู่เบื้องหน้าของชายหนุ่ม

พร้อมกับมีร่างของชายคนหนึ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆตรงหน้าของของไนท์

ทันใดนั้นร่างปริศนาที่อยู่ตรงหน้าของไนท์ก็ได้พูดขึ้นมาว่า

"ข้าจะมอบโอกาสครั้งที่สองให้กับเจ้าขอให้เจ้าจงรับมันไว้และทำให้มันดีๆ"

"ข้าขอให้เจ้าโชคดีกับโอกาสในครั้งนี้ล่ะ"

"โชคชะตาครั้งใหม่กำลังรอเจ้าอยู่ แล้าเจ้าก็จะได้พบกับเรื่องราวต่างๆที่เข้ามามากมายกว่าที่เจ้าคิด"

"เจ้าจะได้พบคนที่เจ้ารัก ได้พบกับครอบครัวใหม่เจ้าจะได้พบกับเพื่อนที่สนิทใจและเจ้าจะมีร่างกายที่แข็งแรงแน่นอน"

"แล้วเราจะได้พบกันในสักวันหนึ่ง.. เจ้าเด็กน้อย"

.......

.......

.......

ทันใดนั้นภาพก็ถูกตัดไป เผยให้เห็นเพดานที่ไม่คุ้นเคย เตียงที่มีขนาดใหญ่ หมอนที่นุ่มฟูราวกับปุ๋ยเมฆ ผ้าห่มที่มีขนาดหนามากกว่าปกติที่เคยใช้

เขาจึงได้หลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับนึกขึ้นว่า

"นี่คงจะเป็นความฝันงั้นสินะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก"แล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ไนท์ได้ตกใจพร้อมกับตะโกนด้วยความสับสน

ไนท์ได้รีบลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงนั้นและได้สะดุดล้มลงจากเตียงทำให้เกิดเสียงดังสนั่น จนเกิดบาดแผลที่เข่าทั้งสองข้าง

และได้ร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด จากนั้นเขาได้พยายามลุกขึ้นมาและเดินขากะเผลกไปที่กระจกบานหนึ่งในห้อง

เขาได้พบกับชายที่มีใบหน้างดงาม ผมสีดำทมิฬเขาสีแดงสีแดงสดราวกับเลือดนัยตาเป็นสีแดงเปล่งประกายราวกับอัญมณี มีม่านตาขนาดเล็กราวกับสัตว์ป่า

ทำให้เขาได้ฉุดขึ้นมาว่า

"ทำไมชายคนนี้ถึงได้หน้าตาคุ้นๆเหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน"จึงนึกย้อนนึกกลับไปยังอดีตครั้งหนึ่งเขาเคยเล่นเกมจีบที่น้องสาวแนะนำมาให้

ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าชายคนนี้นามว่าอาร์เดล เป็นน้องชายของลาสบอสในเกมจีบหนุ่ม แต่ชะตาชีวิตเขากลับน่าสงสาร พี่ชายที่เป็นลาสบอสและตัวร้ายตัวสุดท้ายของเรื่องได้ทอดทิ้งอาร์เดลไว้ด้านหลัง

ท้ายที่สุดอาร์เดลนาตัดสินใจใช้พลังทั้งหมดที่เขามีในการชุบชีวิตพี่ชายและสละชีวิตตัวเองไปไล่พี่ชายของตนกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้นอาร์เดลเป็นตัวละครเดียวที่มีบทบาทน้อยที่สุดและยังเป็นตัวละครที่สำคัญที่สุดของเรื่อง ที่ทำให้ได้พบกับฉากจบสุดท้าย

เขาได้หันกลับไปมองห้องที่แสนกว้างขวางและหรูหรา มีเครื่องทองมากมายห้องสีดำตัดม่วงและทองประปรายมีดอกฮิกังบานะแดงสดหรือในอีกชื่อหนึ่งว่าพลับพลึงแดงอยู่ในแจกันตรงโต๊ะเครื่องแป้งสีทอง