16/03/1998 สวัสดีฉัน ซีอา ฉันย้ายมาจากเมืองเรนลี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง พ่อกับเเม่ฉันเลือกมาเมืองนี้เพราะพวกท่านบอกว่า ที่นี่ดูเงียบสงบ บ้านที่พวกเราอยู่อาศัยเป็นบ้าน2ชั้น ชั้นบนเป็นห้องพ่อเเม่เเละห้องฉัน ในที่

นี่ช่างสวยงาม ผู้คนดูเป็นมิตร เเต่ฉันไม่ปักใจเชื่อขนาดนั้น พ่อพาฉันไปรู้จักกับสถานที่ในหมู่บ้าน ตั้งเเต่ร้านค้า

สวนสาธารณะ เเละที่ชั้นชอบที่สุด คือทุ่งดอกไม้หลังบ้าน

วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน เตียงนอนในห้องนุ่มนิ่มพร้อมนอน เเสงจันทร์ที่สองผ่านหน้าต่าง นี้คงเป็นจุดเริ่มต้นในเมืองใหม่สินะ

    19/03/1998 วันนี้ พ่อพาไปทําสวน เราตัดสินใจปลูกผักเพื่อเป็นอาหาร เเสงเเดดอ่อนๆ ชวนให้คิดถึงตอนเด็กที่วิ่งเล่นกันกับเพื่อน "ซีอา..ไปเอาปุ๋ยให้พ่อหน่อย" ฉันพยักหน้าพร้อมเดินไปเอาปุ๋ย ในขณะนั้นฉันเหลือบมอง "กล่องเพลง?" ฉันรู้สึกมึนงง พร้อมคิดในใจ

ของเจ้าของบ้านคนเก่ารึเปล่านะ? เเต่ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก เลยหยิบถุงปุ๋ยเอาไปให้พ่อ

ช่วงกลางดึก พวกเรามารวมตัวกันที่ห้องรับเเขก พ่อเเม่

ตัดสินใจเปิดทีวีเพื่อดูหนังกัน ฉันที่เริ่มง่วงเต็มทีเลยขอตัวไปนอน ในคืนนี้ฉันคิดถึงกล่องเพลงนั้น "ลืมไว้งั้นหรอ?"ฉันคิด "ช่างมัน"

    20/03/1998 วันนี้มีเพื่อนบ้านย้ายมาใหม่ เธอชื่อเชรี เธอเป็นคนที่สวยมากๆเลย นิสัยดูเป็นคนเรียบง่าย พ่อเเม่ฉันได้ทําความรู้จักกับเธอ "ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" นํ้าเสียงที่ดูร่าเริงเเละนุ่มนวล ชวนให้หลงใหล เธอมักชอบปลูกต้นไม้เเละนั่งจิบชาในสวนหลังบ้านของเธอ บ่อยครั้งที่เราได้เดินเล่นด้วยกัน. พ่อชอบเสนอให้เธอมาจิบชาในสวนหลังบ้านของเรา

        24/03/1998 วันนี้เเม่พาไปซื้อดอกไม้จากร้านขายดอกไม้ในหมู่บ้าน ฉันสะดุดตากับดอกไม้สีขาว ดอก สีขาวบริสุทธิ์ เจ้าขายร้านบอกว่ามันคือ "ดอกเดซี่"

พวกเราเพลิดเพลินในร้านดอกไม้อยู่ซักพัก ก่อนตะวันจะตกดิน เเสงอ่อนๆในยามเย็นเหมือนดั่งอยู่ในนิยาย

เเฟนตาซี นี้สินะชีวิตในชนบท

    03/04/1998 พักหลังนี้พ่อกับเชรีดูสนิทสนมกันมาก. ฉันรู้สึกดีนะที่พ่อทําความรู้จักกับเพื่อนบ้านได้ดี เเต่พ่อดูห่างเหินกับฉันเเละเเม่มาก. พ่อดูเปลี่ยนไปพ่อไปบ้านเชรีบ่อยขึ้น พ่อไม่เคยทําตัวเเบบนี้เลย "ทําไมเป็นเเบบนี้นะ" ฉันถามคําถามเเบบนั้นกับตัวเองบ่อยครั้ง ในคืนนี้คําถามนั้นถูกถามซํ้าไปซํ้ามา ชวนให้น่าปวดหัว ขณะนั้นเสียงกล่องดนตรีดังมาจากที่ใดที่นึง "บ้านเราไม่มีกล่องดนตรีนะ" คําถามผุดขึ้นมาในหัว ในขณะที่มือกําลูกบิดประตูเเน่น "ซีอา..เปิดประตูให้ฉันที" เสียงเรียกชื่อฉันดังมาจากอีกฝั่งของประตู ใจฉันเริ่มวิตกกังวล เสียงเรียกยังดังมาไม่หยุด ฉันตัดสินใจนอนคลุมโปง รอจนกว่าจะรุ่งเช้า

     14/04/1998 คืนนี้พ่อกับเเม่มีปากเสียงกันอย่างรุนเเรง เสียงข้าวของถูกโยนเเจกันดอกไม้เเตก ดังจนฉันเกิดคําถามในหัว เสียงพูดกระซิบดังข้างหู"ลงไปดูไหม "เสียงพูดยังวนอยู่ในหัว ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นก่อนชักจูงจิตใจให้ลงไปเผชิญกับเหตุด้านล่าง ตามทางเต็มไปด้วยเลือด จิตที่วิตกกังวลมากขึ้นเเทบทุกวินาที เสียงข้าวของถูกโยนดังมาจากห้องรับเเขก ฉันรีบวิ่งไปในห้องครัวเเละคว้ามีดสําหรับป้องกันตัว ในวินาทีนั้น

"อ้าก~~"เสียงกรีดร้องราวร่างกายจะเเตกสลาย ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องอ้อนวอน"อย่านะ" เสียงนั้นอ้อนวอน เพื่อให้มีชีวิตอยู่ ดิ้นรนราวบุคคลที่กําลังจะตาย เเต่พระเจ้าดูไม่ได้ให้โอกาสนั้น

  เมื่อฉันเหลือบมองดู"เเม่..เเม่ตายเเล้ว"ร่างหญิงสาว นอนจมกองเลือด ตาที่ยังไม่ปิด เลือดที่เปื้อนหน้าหญิงโฉมงาม มือกําสร้อยครอบครัวไว้เเน่นนํ้าตาที่รินไหลจากดวงตา ก่อนที่สายตาเหลือบไปเห็น พ่อกับเชรีในสภาพเปลื่อยเปล่า ก่อนที่จะทอดรักกันบนโซฟา ในหัวสับสนเเละโกรธเคืองในคราวเดียวกัน นํ้าตาเริ่มไหลริน

ก่อนจะกลายเป็นโทสะตราตรึงในจิตใจ ความโกรธเคืองที่อยู่ในใจมันมากจนจะระเบิดออกมา จนสุดท้ายมันก็กลายเป็นปีศาจ

"อึก.."มือใหญ่ปิดปากเล็กๆจนมิด ก่อนเเสงไฟจะสาดส่อง เเสดงให้เห็นพ่อเเท้ๆของตัวเองใช้มือปิดปากก่อนใช้

มีดจี้คอลูกสาวตัวเอง "ฉันควรปล่อยเเกหรือฆ่าเเกดี"

ก่อนที่จะพาลูกสาวตัวเองขังไว้ในห้องที่ไม่มีเเม้เเต่หน้าต่าง ไร้ซึ่งเเสงจันทร์สาดส่อง พื้นที่เย็นจนสัมผัสถึงไออุ่นไม่ได้ "พ่อปล่อยหนูออกไป พ่อ!!!" เสียงขอร้องอ้อนวอน เเต่ห้องที่ขังเป็นห้องเก็บเสียงต่อให้กรีดร้องสักเท่าไรมีเพียงความเงียบสงัดที่ตอบกลับมา ร่างกายที่อ่อนล้าเต็มที่ ในตอนที่หลังสัมผัสกับพื้นมีเพียงความเย็นที่เเละพื้นที่เเข็งเท่านั้นที่ฉันรู้สึก