(1 - 2)

One short : Chess and Summer , gogoldos [BSD]

Paring : Nikolai gogol x Fyodor dostoyevsky

Fandom : bungou stray dogs

Rate : PG

Author : Evekung and คุณน้ำตาลทรายก้อน

TW : chess , loss , love

- no relation to the content in the manga or anime, and this is a fictional story

...----------------...

...(1)...

     Since you are a piece of chess on the board ?

      "ผู้คนก็ต่างโลดแล่นอยู่บนกระดานสี่เหลี่ยม อย่างหาหนทางที่พึงปรารถนาไม่พบ"

    นิโคไล โกกอล ไม่ได้อยากยืนอยู่ตรงนี้ แต่โลกใบนี้ต่างหากที่ขับไสไล่ส่งเขา ดึงดูดเขาเข้ามาภายในห้วงคะนึง เหมือนชีวิตของเขาถูกสาปไว้ชั่วกาล หลงลืมตัวตนจนหามิได้ สวมบทบาทเป็นเพียงหุ่นเชิดของใครสักคนหนึ่ง ท่ามกลางกระดานสี่เหลี่ยมแผ่นหนา

    "แล้วเหตุใดกันเล่า คุณถึงไม่หนีออกมา" ซิกม่ากล่าวถามด้วยความพึงสงสัย คำถามนี้ทำให้นิโคไลขบขันยิ่งหนัก เขาหัวเราะและหัวเราะอีก

   "แต่ว่าจะทำไมล่ะ"

   "คุณถึงขบขันในคำถามนี้"

     "เพราะคุณไม่มีวันเข้าใจ" นิโคไลตอบด้วยสีหน้าระรื่น แววตาที่เหมือนจะไร้ความหมายนั้นได้หายไปแล้ว

     "ว่าหมากที่หลงรักผู้ถือครองเป็นเช่นไร"

...----------------...

...(2)...

From Summer in ReadAWrite

from…

ถึง คุณในฤดูร้อนของปลายปีนี้

คุณเป็นอย่างไรบ้าง ส่วนฉันได้หายไปแล้ว

23/?/?

To Dear clown 

    ยามย่างเข้าสู่ปลายฤดูร้อนที่เงียบสงบ จดหมายหลากหลายที่มาร่วงหล่นลงสู่กล่องจดหมายทีละฉบับทีละฉบับไปตามหมู่บ้าน ชนบท เมืองใหญ่ หรือแม้แต่บ้านของเหล่าตัวตลกที่มักสร้างความบันเทิงแก่เหล่าผู้คนที่เหน็ดเหนื่อย,ท้อแท้,หมดความหวัง,รวมถึงผู้คนที่ตายไปแล้ว

"นิโคไล" หนึ่งในตัวตลกที่เลื่องชื่อถูกขับขานเรียงนามในถิ่นไกลเหมือนอย่างที่เคยเป็น แต่ยามนี้สีหน้าท่าทางของเขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน พร้อมหัวใจที่กำลังมอดไหม้จนกลายเป็นเพียงเถ้าธุรี เลือนหายไปกับสายลมของฤดูร้อนที่แผดเผา เพราะเรื่องราวเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว

จดหมายหนึ่งฉบับตกลงในตู้จดหมายอย่างงุนงง เชื่อหรือไม่ว่านี่ไม่ใช่จดหมายของแฟนคลับที่ถูกส่งมาเพื่อถามเรื่องราวของการแสดงครั้งต่อไปของนิโคไล แต่เป็นจดหมายที่มีแต่ประโยคบอกเล่าและประโยคคำถามสั้นๆ ที่ไม่ได้ดูน่าสนใจจนต้องหยิบออกจากตู้จดหมายและเปิดอ่านแม้แต่น้อย แต่จะทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อจดหมายฉบับเดิมๆ นี้ถูกส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนมาถึงฉบับสุดท้ายที่อยู่ในตู้ เห็นแบบนี้แล้วจะลองเปิดอ่านอีกครั้งดูไหม ว่าข้างในจดหมายมีอะไรอยู่

ใช่ นิโคไลลองเปิดอ่านและพบว่า...จดหมายที่เขาไม่เคยสนใจเพราะเขานั้นยังคงเจ็บปวดกับคนรักคนนี้ที่ทิ้งเขาไป เขาไม่คิดจะเปิดอ่านตั้งแต่แรกอยู่แล้ว 

เมื่อนิโคไลเปิดอ่านก็ถึงกับร้องไห้ออกมามันก็เป็นจดหมายที่แค่อยากถามถึงว่าตัวเขานั้นสบายดีไหมก็เท่านั้นเอง...แต่ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่แบบนี้ ทั้งที่เขาไม่ควรจะยึดติดกับคนรักคนนี้เลย แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดเสียใจได้เลย

'หยุดร้องไห้เสียที'

'หยุดเจ็บปวดเสียที'

'การหายไปจากโลกมันคือเรื่องปกติ'

'ใช่ไหม'

'ฟีโอดอร์'

ยังไม่แก้คำผิด

✧ขอขอบคุณ

คุณ น้ำตาลทรายก้อน ผู้มาร่วมรังสรรค์แฟนฟิคเรื่องนี้

จากเพจรี๊ดอะไรท์

One short : wish , gogoldos [BSD]

Paring : Nikolai gogol x Fyodor dostoyevsky

Fandom : bungou stray dogs

Rate : PG

Author : Evekung and คุณQuenzen

TW : little sad

AU: The Wish

- no relation to the content in the manga or anime, and this is a fictional story

...----------------...

   เมื่อยามสนธยาสีครึ้มคืบคลานจวนเข้ามาเยือน เงามืดทะมึนกระทบภายใต้หัวศีรษะแผ่วงกว้างอย่างเห็นได้ชัดด้วยเพียงนัยต์ตาสีตะกั่วตัดสะท้อนเข้ากับบทเบื้องหน้าอย่างประจักษ์เสียแก่ที่เมียงมอง

    ใต้ผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาทิ้งไว้แค่เพียงเศษซากไม่พึงแด่การสัมผัส จับต้อง แต่อย่างใดก็ตามนิโคไล โกกอลผู้นี้ไม่อาจกล่าวนึกคิดสำหรับผู้คนเบื้องหน้าที่นอนเรียงรายไร้ลมหายใจอย่างไม่สงบเงียบแบบนี้ไม่ได้

     ภายในเดอะวิชแห่งนี้ทำให้ผู้ที่ล้วนปรารถนาพยายามย่างก้าวเข้ามาค้นหาสิ่งที่หวัง พวกเขาต่างค้นพบเพื่อแย่งชิงสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมาย แต่สถานที่แห่งนี้กลับกลายร่างเป็นการจองจำชั่วนิรันด์เพราะแผ่นพื้นที่เขากำลังยืนอยู่ตรงนี้เต็มไปด้วยแหล่งของผู้ไร้วิญญาณ ก็อย่างที่เคยได้กล่าวอีกครั้งเช่นนั้นเชียวหรือ

 "หากปรารถนาสิ่งใดก็จงค้นหามันและแย่งชิง"

 "ช่างเป็นวัฏจักรของชีวิตเหลือเกิน" นิโคไล โกกอลกล่าวกับตนเองอย่างตรงไปตรงมา เขาก็เฉกเช่นเดียวกันกับบทกล่าวนั้นที่หลุดออกจากปาก แต่ตอนนี้เขาไม่ได้มามัวคิดย้อนกลับถึงสิ่งใดแท้ๆ

  'เขาแค่กำลังตาหาคำตอบของคำปรารถนานี้ต่างหาก"

 สิ้นเสียงและตลอดไปหลังจากนี้ ก้าวสาวเท้าให้เร่งรีบกว่าเคย ดั่งกับกำลังวิ่งไล่ตามบางสิ่งบางอย่างตลอดหนทางการมุ่งยันชั้นในสุดของสถานที่จองจำ เหมือนว่านิโคไล โกกอลจะพบคำตอบของเขาแล้ว

   "นี่สินะ ความปรารถนาที่เป็นจริง เฟดย่า"

     "ผมเคยบอกคุณแล้วใช่หรือไม่..."

     "ว่าผมจะเป็นคำตอบของคุณเอง โคย่า"

  บุคคลที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขาเหมือนทะลุมิติมาจากอีกโลกหนึ่งกำลังกล่าวทวนความจำให้กับนิโคไล โกกอล ตัวตลกที่ถูกจองจำภายใต้แรงปรารถนา ที่แท้จริงมันเป็นเพียงที่คุมขังนักโทษโดยล้วนเข้าใจ เขาและเฟดย่าก็เป็นเพียงนักโทษในที่แห่งนี้เหมือนกับทุกคนที่เข้ามายังหนทาง

   แม้ความปรารถนาจะเป็นจริง

   แต่มันจะไม่มอดไหม้

   จนกว่าเราทั้งคู่จะครองรักนิรันดร์

...----------------...

#ยังไม่แก้คำผิด

ขอขอบคุณ คุณQuenzen จากเพจรี๊ดอะไรท์ ผู้มาร่วมรังสรรค์เรื่องราวในฟิคนี้

One short : memory , gogoldos [BSD]

Paring : Nikolai gogol x Fyodor dostoyevsky

Fandom : bungou stray dogs

Rate : PG

Author : Evekung

TW : one of the main characters thinks for himself , memory

AU: In today's world

- no relation to the content in the manga or anime, and this is a fictional story

...----------------...

...----------------...

"However....the memories are not erased or lost but are returning to their owners"

 เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก , รัสเซีย

 " ฟีโอดอร์ โดสโตเยฟสกี"

  "ถ้าได้ล่วงรู้เสียก่อนก็คงจะดีกว่า"

  ความในใจอันไม่รุ่งโรจน์โจษจันลงเพ้นท์บนแผ่นกระดาษสีชา ลมพัดซัดน้ำผ่านผิวกายล่องลอยไปในปฐพีเหนือแผ่นพื้นชลธาร ดำดิ่งลงสู่ห้วงภวังค์

 เศษส่วนของกระดาษก็เป็นเหมือนเศษส่วนที่ถูกทิ้งไว้ให้จดจำมัน ถึงมันจะไม่เคยได้รับการเยียวยาหรือการปะติดกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นก็ตาม

กระดาษแผ่นนั้นน่ะก็คือเขานั่นแหละ

เพราะเขาชอบคนที่เป็นคุณและคุณที่เป็นคุณในทุกยามตื่นยาวนานจวนยามหลับ

    เขาก็บอกคุณเช่นนั้นมาตลอด

เขามักจะทำให้ใบหูของคุณขึ้นสีแดงระเรื่อรวมไปถึงใบหน้าของคุณด้วยแต่มันไม่ใช่เพราะอาการเขินอาย ทว่าเป็นเพียงการร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

        หากถามว่าถ้าเปรียบเทียบว่าเป็นตัวคุณ

        คุณจะร้องไห้ออกมาหรือเปล่า

   ในวันที่เขารักษาคุณไว้ไม่ได้ แม้จะบอกกล่าวว่าหลงรักคุณเสียเพียงใด

    ...

   ความคิดหนึ่งแว่วเข้ามาภายในหัวของผู้ครอบครองเศษกระดาษในวรรณกรรมชื่อเลื่องลือ ปอยเส้นผมสีขี้เถ้าปลิวไสวที่สวมชุดคลุมยาวสีดำทมึนนั่งอยู่บนเก้าอี้สี่ขาตัวโปรด แผ่นกระดาษปลิวว่อนไปในอากาศอย่างกับมีบางอย่างเข้ามาพัดพาให้ลอยขึ้นสู่เพดานห้องโถง

  ความทรงจำถึงวันวานที่ซึ่งหวนคืนนั้นมีรสชาติอันขื่นขมอยู่ในปาก เหมือนเงาในหัวใจกำลังแตกสลายทีละนิด แต่กลับมีสิ่งที่ชวนให้นึกถึงและทบทวนมากกว่านั้น รูปร่างมือเรียวยาวยื่นไขว่คว้าสิ่งตรงหน้า กระดาษแผ่นนั้นอีกแล้ว ร่วงโรยลงมาสู่พื้นห้องอย่างที่เคยอยู่

เขาคิด

เขารู้สึก

แบบนั้นเสมอเลย

ฟีโอดอร์จึงไม่ขอร่ำไห้และคร่ำครวญ

แด่บทสรุปของวรรณกรรม

...----------------...

#ยังไม่แก้คำผิด