ณ ย่านการค้าคาบุกิโจมีเด็กหนุ่มวัย17ปีชื่อยูกิ ไซโตะอาศัยอยู่ในห้องเช่ากับแม่ของเขาแม่ของเขาทำอาชีพโสเภนีและเด็กหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเขาคือใครแต่เขาก็หวังให้ได้เจอพ่อของเขาเพราะแม่ของเขามักจะพาลูกค้ามาที่บ้านทุกคืนและเขาจะโดนไล่ออกไปนอกบ้านจนถึงเช้าและในคืนนี้ก็เช่นกันแม่ของเขาเดินเข้ามาพร้อมลูกค้าและพูดกับยูกิว่า "แกต้องออกไปข้างนอกออกซัก4ถึง5ชั่วโมงเอานี่เงิน" ยูกิรับเงินอันน้อยนิดมาและเดินออกมาพร้อมกับความหนาวจากหิมะที่ตกนั้นทำให้เขาเดินไปที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลเขานั่งลงพร้อมกับถอนหายใจเสียงดังด้วยความเหนื่อยพร้อมกับหยิบเงินขึ้นมาและก็เริ่มคิดว่าคืนนี้จะไปนอนที่ใหนแต่เหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขาเขาเจอกับสาวคนนึงเดินมานั่งข้างๆพร้อมกับถอนหายใจเสียงดังนั้นทำให้ยูกิลุกขึ้นและขยับไปข้างๆเพื่อที่จะไม่เบียบสาวคนนั้นแต่ดูเหมือนจะมีการเข้าใจผิดเพราะสาวคนนั้นถามเขาว่า "ที่ขยับไปเพราะรังเกียจฉันหรอย่ะ" ยูกิรีบส่ายหัวพร้อมกับตอบว่าไม่แต่สาวคนนั้นก็ถอนหายใจพร้อมกับบ่นขึ้นว่า "ก็ใช่นะสิฉันมันโสเภนีชั้นต่ำจะไปนั่งติดกับนายได้ยังไง" ยูกิขยับกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมกับพูดว่า "นี่ไงผมไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยงคุณเลย" สาวคนนั้นยิ้มชอบใจพร้อมถามว่า "นายชื่ออะไรไอ้หนู" ยูกิตอบว่า "ผมยูกิครับ" สาวคนนั้นก็ตอบมาว่า "ฉันมิยะ" แล้งยูกิก็เริ่มถามมิยะเรื่องต่างๆและเหมือนทั้งคู่จะคุยถูกคอกันมิยะเลยพายูกิไปที่บาร์ใกล้ๆเพราะข้างนอกมันหนาวเกินไปมิยะเริ่มสั่งเครื่องดื่มพวกเบียร์หรือเหล้าแต่ยูกิรีบบอกเลยว่า "ขอโทษนะครับผมไม่มีเงิน" มิยะยิ้มพร้อมบอกว่า "ฉันเลี้ยงเอง!" ยูกิก็เลยได้กินอาหารดีๆเป็นครั้งแรกและดูเหมือนมิยะจะรู้ก็เลยมีความสุขไปด้วยและสงสารในเวลาเดียวกันหลังจากที่มิยะกับยูกิกินข้าวกันเสร็จมิยะก็ถามยูกิว่า "แล้วคืนนี้จะนอนที่ใหนหรอ" ยูกิก็ชี้ไปที่ป้ายรถเมล์นัน้ทำฝห้มิยะยิ้มออกมาพร้อมกับบอกว่า "งั้นคืนนี้ไปนอนบ้านฉันก็ได้นะ" ยูกิตกใจแต่มิยะก็หัวเราะนิดๆพร้อมบอกว่า "เอาน่าข้างนอกหนาวจะตายเดี๋ยวก็ป่วยหรอก" นั้นทำให้ทั้งคู่ตรงไปที่บ้านของมิยะ

ในคืนนั้นยูกิกับมิยะถึงห้องของมินะพอดีกับตอนที่พายุหิมะเริ่มรุนแรงขึ้นมิยะถามยูกิด้วยความเป็นห่วงว่า "นายใส่เสื้อบางขนาดนั้นไม่หนาวหรอ" ยูกิยิ้มพร้อมตอบว่า "ไม่เป็นไร" แต่ตัวของยูกิสั่นเพราะหนาวไม่หยุดมิยะเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับบอกยูกิว่า "ไปนั่งที่โต้ะก่อนสิฉันจะชงชาให้เอง" ยูกิไปนั่งที่โต้ะตามที่มิยะบอกแล้วไม่นานมิยะก็เดินมาพร้อมน้ำชาแต่ว่าถือมาแค่แก้วเดียวมิยะบอกว่า "นายดื่มเลยฉันอยากดื่มเจ้านี่มากกว่า " พร้อมกับหยิบเหล้าขึ้นมายูกิพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "แต่คุณกินที่ร้านเยอะแล้วนะครับ" มิยะยิ้มพร้อมกับหยอกยูกิเล่นว่า "เหหหหนายเป็นห่วงฉันด้วยหรอ" ยูกิตอบทันทีเลยว่า "เป็นห่วงครับ" มิยะช็อคไปแปปนึงแล้วหน้าแดงและพูดว่า "นายนี่เด็กดีจังนะ" และเวลาก็ผ่านไปหลายชั่วโมงมิยะเมาจนยืนแทบไม่ไหวยูกิถามด้วยความเป็นห่วงว่า "คุณไหวมั้ยครับ" มิยะยิ้มพร้อมกับบอกว่า "สบาย~" แต่อยู่ๆมิยะก็เหมือนจะเริ่มอ้วกยูกิรีบพยุงมิยะไปที่ห้องน้ำเพื่อให้มิยะอ้วกออกมาพร้อมกับค่อยๆลูบหลังของมิยะเบาๆมิยะหลังอ้วกเสร็จก็เริ่มง่วงพร้อมกับพึมพำกับยูกิว่า "ตั้งแต่ฉันเกิดมาไม่เคยมีใครดูแลฉันดีขนาดนี้มาก่อนเลยนะ" ยูกิก็เลยถามถึงครอบครัวของมิยะแต่มิยะก็ไม่ตอบพร้อมกับแกล้งหลับยูกิจึงอุ้มมิยะไปนอนที่เตียงพอมิยะถึงเตียงก็รีบดยูกิเข้ามากอดพร้อมกับบอกว่า "คืนนี้ฉันจะบริการให้นายฟรีๆเลยเอามั้ย" แต่หลังจากพูดคำนั้นจบมิยะก็หลับไปและด้วยความงงงวยของยูกิก็เริ่มคิดบางอย่างแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้บ้างเริ่มจากโดนไล่ออกจากบ้านและก็เจอสาวขี้เมาที่เหมือนจะเป็นโสเภนีและก็มาที่ห้องเธอเพื่อหลบหิมะและนอนงั้นที่ฉันควรทำตอนนี้คืออะไรกันแน่ยูกิมองไผที่ร่างกายแสนยั่วยวนของมิยะและเริ่มขยับเข้าใกล้ๆเธอพร้อมกับหายใจแรงเขาค่อยๆห่มผ้าห่มให้เธอช้าๆและนุ่มนวนเขาจุ๊บตรงหน้าผากของมิยะพร้อมกับพูดว่า "ฝันดีนะครับคุณมิยะ"

มิยะตื่นขึ้นมาพร้อมกับมึนหัวและพอมองไปที่ใต้ผ้าห่มก็พบว่าเสื้อผ้าของเธอไม่ได้ถูกแตะต้องหรือถอดเลยแม้แต่นิดเธอตกใจพร้อมกับหน้าแดงมากและเริ่มลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนและพบกับยูกิที่นอนกอดเสื้อครุมของเธอแทนผ้าห่มอยู่เธอยิ้มพร้อมกับย่อตัวลงใกล้ๆกับยูกิและเอาหน้าไปใกล้เขามิยะพยายามจะจุ๊บที่หย้าผากเขาแต่ดูเหมือนเขาจะพลิกตัวก่อนมิยะหัวเราะเบาๆด้วยความน่ารักของเขาเธอเดินไปที่ครัวพร้อมกับพูดว่า "ทำมื้อเช้าให้เขากินดีกว่า!" ผ่านไปซักพักยูกิตื่นขึ้นมาพร้อมกับมองไปรอบๆและพบกับมิยะที่กำลังทำอาหารอยู่เธอบอกกับยูกิว่า "มาสิอาหารเช้าใกล้เสร็จแล้วมากินด้วยกันเถอะ" ยูกิยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นและพูดว่า "เดี๋ยวผมช่วยนะ!" มิยะจึงถามว่า "เธอทำอาหารเป็นหรอ" ยูกิยิ้มด้วยความเขินอายและส่ายหัวมิยะหัวเระาเบาๆพร้อมกับเดินเอาอาหารมาให้พร้อมกับว่า "เมนูวันนี้คือข้าวผัด!" ยูกิยิ้มพร้อมกับบอกว่า "ปกติผมกินแต่อาหารแข่แข็งนี่ครั้งแรกเลยที่มีคนทำอาหารเช้าให้" มิยะยิ้มพร้อมกับบอกว่า "ฉันเลิกงานเวลาเดิมจะมาหาก็ได้นะ" ยูกิยิ้มพร้อมกับกินข้าวผัดแสนอร่อยของมิยะพร้อมชมว่า "เป็นข้าวผัดที่อร่อยที่สุดในชีวิตเลย" มิยะยิ้มและพูดว่า "จริงหรอ!ดีใจจังมันทำง่ายมากเลยละนายก็ลองทำดูได้นะ" ยูกิยิ้มด้วยความสุขแต่ว่าก็ผ่านไปไวเหลือเกินมิยะต้องไปทำงานแล้วยูกิเลยต้องกลับบ้านไม่นานนักยูกิก็ถึงบ้านเขาคิดว่าแม่ต้องเป็นห่วงแน่เลยที่เมื่อคืนหายไปแถมยังมีพายุหิมะตกอีกเขาเปิดประตูเข้าไปไม่เจอใครอยู่ในบ้านเลยแต่เจอโน็ตจากแม่เขาแปะอยู่หน้าประตูห้องว่าแม่จะไปทำงานแล้วแกทำความสะอาดบ้านด้วยนะลูกค้าทำไว้เละแม่ไม่มีเวลาทำความสะอาดยูกิถอนหายใจและเดินเข้าไปในบ้านและก็เจอกับล่องรอยการทำงานของแม่เขารีบเก็บกวาดมันจนสะอาดและเดินไปที่เตียงพร้อมกับนอนลงและใช้ความคิดอีกครั้งว่าเขาจะไปหาคุณมิยะอีกครั้งแล้วจะขอบคุณเรื่องเมื่อคืน