"ไอ้เจ้าสัตว์เดรัจฉาน ข้าอุส่าเลี้ยงแกมาและสิ่งที่แกตอบแทนคือสิ่งนี้หรือ!!"

"คนอย่างเจ้าสมควรที่จะต้องรับกรรมในสิ่งเจ้าทำลงไปซะ! หานเสวี่ยฮวา"

ความเจ็บปวดของการถูกเหล่าอสูรที่แสนน่ารังเกียจกัดกินร่างทั้งเป็นจนไปเหลือชิ้นดี ต้องถูกฟื้นสภาพขึ้นมาหลายๆครั้งหลังจากที่อวัยะส่วนใดส่วนหนึ่งหาย

โดนกัดกินต่อสายตาของผู้เป็นใหญ่ของใต้หล้าที่จ้องมองมาดววด้วยตาสีแดงทับทิมที่ฉายส่องถึงความเย็นชาที่แสนอมหิต

จุดจบของผู้ที่เคยกระทำต่อผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้าแล้ว ผลกรรมที่ทำไปที่ย้อนกลับมาคนกระทำก็จะเจอสิ่งนั้นเป็นสิบเท่าไม่สิเป็นล้านกว่าเท่าจนแทบไม่มีวันที่จะหนีไปจากความทรมานที่มาจากผลกรรมของตนได้

ความตายที่แม้กระทั่งตัวร้ายที่กระทำต่อพระเอกก็ไม่สมควรที่จะได้รับไป

เพล้ง!

"โอ้ย ร้อน!"ร่างเด็กหนุ่มชุดหรูหราสีครามร้องลั่นก่อนที่จะยกมือซ้ายขึ้นจับมือขวาข้างที่ถูกน้ำร้อนลวกใส่

"ขออภัยเจ้าค่ะคุณชายเล็กพวกบ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ"เสียงสาวใช้ดันขึ้นพร้อมกับก้มหัวติดพื้นกันตัวสั่นอย่างกับลูกนก

นี่มันอะไรกัน?...ที่นี่มันที่ไหนกันแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฟะ! 

ถ้าจำไม่ผิดว่าตอนนั้นเรากำลังทำภารกิจช่วยคนอยู่ไม่ใช่หรอแล้วทำไมถึงได้!

.

.

.

.

"เร็วเข้าหยุดพวกมันเอาไว้อย่าให้พวกมันหนีไปได้"

เสียงของหัวหน้าทหารกองทัพร้องเสียงดังพร้อมกับเสียงฝีเท้าของเหล่าทหารที่กำลังขึ้นบังไดหลายคนและเสียงระเบิดและปืนดังสนั่นไปทั่ว

และในที่สุดเสียงปืนและเสียงคนร้องโวยวายร้องขอร้องความช่วยเหลือก็สงบลง

"เอาล่ะทุกคนค้นดูซะว่ายังมีคนร้ายที่อยู่ที่นี่อีกไหมถ้ามีแล้วขัดขืนยิงได้"หัวหน้าทหารร้องสั่งขึ้นเสียงฟังชัดทันที

"รับทราบ!"เหล่าทหารที่ได้รับคำสั่งต่างหากันเข้าไปตามหาคนร้ายที่หลงเหลืออยู่ตามห้องของเรือหรู

อวิ้นอวี้ รองหัวหน้าทหารที่ตอนนี้ขึ้นมาบนชั้นสองของเรือหรูเขาทอดสายตามองไปตามห้องของแขกบนเรือทุกห้องขณะที่กำลังเข้าไปในอีกห้องหนึ่ง

เขาเห็นสร้อยคอจี้หยกรูปวงแหวนที่ขาวบริสุทธิ์ที่ดูแปลกตา เขาหยิบขึ้นมาดูแหวนวงนั้นอยู่สักครู่ก่อนที่จะพลันสังเกตตัวอักษรที่สลัดไว้ด้านในของวงแหวนจี้หยกที่ถืออยู่"หานเสวี่ย ฮวา......"

'กรึก แกร๊ก แคล็ก'ในเวลานั้นเองคนร้ายที่แอบอยู่ใต้ที่นอนก็โผล่งขึ้นมาก่อนที่จะหันปืนยิงใส่คนที่กำลังดูจี้หยก

"ปัก!"

เสียงปืนดังมาจากทางด้านหลัง อวิ้นอวี้ที่กำลังสนใจจี้หยกรีบหันกลับไปมองทันทีแต่ก็สายไปเสียงแล้วกระสุนลูกนั้นได้พุ่งเข้ามาใกล้ตัวเขาเสียแล้ว

แต่แล้วจี้หยกที่เขาถืออยู่ก็เกิดแสงสว่างสีขาวที่สว่างทั่วห้อง และหลังจากนั้นทุกภาพความอันแปลกประหลาดที่เขาไม่เคยเห็นก็ปรากฎเข้ามาในหัวเขาหมดทุกอย่าง

ภาพที่มือถือแส้ที่อาบไปด้วยเลือด ร่างของเด็กชายตัวน้อยๆที่ถูกฟาดตนหลังลายและนอนแน่นิ่งไปและภาพต่างๆที่มันมีแต่เรื่องโหดร้ายต่างๆ

การกดขี่ การดูถูกเหยียบหยาบ การทารุณที่แสนโหดร้ายต่างๆนาๆต่อเด็กชายคนนั้นอย่างแสนสาหัสต่อเด็กคนนั้น

จนกระทั่งอะไรต่างๆที่ร่างนี้เคยพบเคยเจอแล้วกระทำเอาไว้ทั้งหมด

แววตาของเด็กคนนั่นที่จ้องมองฉายวาวตาสีฟ้าอ่อนที่เริ่มมีสีแดงทับทิมสง่างามนั้นออกมากลับไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดแต่มีแต่ความเคลียดแค้นที่แสนน่ากลัวฉายออกมาซะจนไม่กล้ามอง

แต่แล้วตอนนี้กลับไปเปลี่ยนไปคนละแบบนั้น

"ไอ้เจ้าสัตว์เดรัจฉาน ข้าอุส่าเลี้ยงแกมาและสิ่งที่แกตอบแทนคือสิ่งนี้หรือ!!"

อะไรกันนี่เรากำลังพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย!! ทำไมร่างกายถึงเจ็บปวดอะไรแบบนี้น่ะนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับตูฟะเนี่ย!

"คนอย่างเจ้าสมควรที่จะต้องรับกรรมในสิ่งเจ้าทำลงไปซะ! หานเสวี่ยฮวา"

เสียงน่าเกรงขามร้องดังขึ้นทำให้อวิ้นอวี้ที่กำลังสบสนงงงัวไปหมดต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่ร้องดังขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายก็ต้องทำให้เขาแทบหายใจไม่ทันกันเลยทีเดียว

ดวงตาสีแดงทับทิมที่จ้องมองมาตนราวกับสัตว์อสูรที่กระหายเลือดที่จ้องมองมาและแล้วความเจ็บปวดของการถูกอะไรสักอย่างกัดก็ต้องทำให้เขาหันไป

แต่เมื่อหันไปก็ต้องทำให้เขาหวาดกลัวถึงขีดสุดเพราะตอนนี้เหล่าอสูรที่แสนน่ารังเกียจกัดกินร่างของตนอยู่อย่างน่าสยดสยอง

โดนกัดกินต่อสายตาของผู้เป็นใหญ่ของใต้หล้าที่จ้องมองมาดววด้วยตาสีแดงทับทิมที่ฉายส่องถึงความเย็นชาที่แสนอมหิต

อะไรกันทำไมฉากนี่มันคุ้นๆฟะ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหน คุ้นเคยมาจากที่ไหนนะไอ้ฉากอะไรแบบนี้น่ะ!

หรือว่านี่มันจะเป็น!!!

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°¤°°°°°°°°°°°°°°°°°°

"เฮือก!"

อะไรกันนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องมานึกถึงนิยายนั่นด้วยละ นิยายจีนโบราณแฟนตาฮาเร็มที่เคยอ่านเพราะเพื่อนชวนให้อ่านเรื่องนั้นด้วยฟะ

นิยายเรื่อง"รักภพเทพอสูรแสนปี"เนื้อหามุ่งเน้นไปทางติดเรทชิบหาย ให้ตายเถอะ!มันจะมีไอ้บ้าเรื่องไหนฟะพระเอกที่เป็นพระเอกของเรื่องจะจับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตทำเมียฟะ แต่ว่าฉากต่อสู้และแก้แค้นน่ะยอมรับว่าดีแต่ไอ้เรื่องดึงผู้หญิงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของฮาเร็มน่ะ ตูยอมไม่ได้เฟ้ยย

แต่ว่าเมื่อกี้นี่มันอะไรกันหานเสวี่ย ฮวา ชื่อนี่มันถ้าจำไม่ผิดคือตัวละครหน้าตายที่เป็นตัวค่อยทำลายความสุขพระเอกตอนเด็กๆใช่เปล่านะถ้าจำผิด สรุปนี่ตูกำลังฝันอยู่หรือยังไงกันแน่ฟะเนี่ย

ทั้งๆที่ตอนนั้นกำลังทำภารกิจแต่พลาดโดนคนร้ายลอบยิงแต่ไม่รู้ว่าตอนนั้นโดนรึเปล่า! หรือว่านี่จะเป็นปรากฏการณ์ตายแล้วข้ามมิติฟะ

แบบนี้ก็มีหรอ!!

"ฮึกๆ"เสียงสะอื้นทำให้คนที่กำลังคิดอะไรมั่วซั่วอยู่ก็พลันดึงสติกับมาและหันไปมองตามต้นเสียงก็พบว่ามีหญิงสาวสองสามคนที่แต่งตัวแนวชุดโบราณจีนกำลังก้มศีรษะติดกับพื้น

ขณะที่กำลังมองผู้หญิงที่ก้มศีรษะอยู่ก็พลันรู้สึกแสบร้อนขึ้นมาทันทีเขามองมือข้างขวาที่ถูกน้ำลวกก็พลันตกใจขึ้นมาทันที

เพราะมือของเขาที่ตอนนี้มีขนาดเท่ากับเด็กวัยราวๆสิบสองสิบสามเท่านั้น เขามองดูมือตัวเองจนไปถึงเสื้อที่ตนใส่ก็พบว่าตอนนี้ตนไม่ได้อยู่ในชุดทหารสีดำแต่กับเป็นชุดจีนโบราณสีครามที่ดูหรูหราเสียอย่างนั้น

เดี๋ยวก่อนนะนี่มันอะไรกัน เขาคิดก่อนที่จะมองดูรอบๆอีกครั้งก็พบว่าตนนั้นได้มาอยู่ที่ใดสักแห่งที่มันไม่ใช่ที่ห้องเรือหรูที่นั้นแต่กับเป็นห้องจีนโบราณที่ตกแต่งไว้งดงามมากมองอยู่สักพักสายตาก็ไปสะดุดกับกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่ห้อง

ภาพเงาที่สะท้อนออกมากลับไม่ใช่เขาแต่เป็นใครสักคนไม่สิ ที่ไม่ใช่ตัวเขาเป็นเด็กชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่โครตคุณชายมาเกิด เขายื่นมือไปด้านหน้ากระจกก่อนที่จะรู้ตัวว่านี่คือตัวเขาแต่เพราะอะไรเขาถึงได้อยู่สภาพนี่กัน

"นี่มัน....ตัวเราหรอ?"เขาลูบกระจกตรงหน้าอย่างอดตะลึงไม่ได้กับใบหน้าของเด็กหนุ่มที่วัยสิบสามที่น่าตาดูดีอยู่พอสมควรตรงนี้แต่ว่า...แล้วนี่มันใครกัน?

แต่เมื่อสังเกตใต้ตาข้างซ้ายในกระจกดีๆก็ต้องทำให้เขาถึงกับไปไม่เป็นและรู้สึกหนาวกลัวขึ้นมาทันทีจนเลือดจับตัวเป็นก้อนน้ำแข็งกันตามไปเลย

อ้ากก นี่มันเจ้าหานเสวี่ย ฮวาแน่นอนไม่ต้องให้เจ้าของผลงานมายืนยันนั่งยันนอนยันก็รู้ได้ทันทีน่ะแหละว่าคือใคร!!!!อ้ากกเหตุใดตูถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ฟะ

หานเสวี่ย ฮวา ตัวละครตัวร้ายกากๆตัวจุดไฟแห่งความแค้นให้แก่พระเอกสุดโหดของนิยาย"รักภพเทพอสูรแสนปี"ที่ตอนแรกในชีวิตของพระเอกที่พ่อแม่ถูกสำนักไหนสักแห่งก็ไม่รู้จำไม่ได้ทำลายไปทำให้พระเอกของเรื่องต้องกลายมาเป็นเด็กไร้บ้านจนกระทั่งมาเจอกับคุณชายเล็กของตระกูลหานตอนแรกๆพระเอกก็ดีใจน่ะแหละที่มีคนให้ความสนใจกับเขาแต่ว่าหลังจากที่เหยียบเข้ามาในที่นั่นก็ไม่ได้ต่างไปจากเหยียบนรกเดินดินดีๆนี่เองทั้งโดนใช้งานจนแทบไม่ได้พักข้าวก็ได้กินแทบนับวันได้เลยทีเดียวเพราะถูกเจ้าหานเสวี่ยฮวาคุณชายเล็กที่ถูกพ่อพี่ชายสองคนตามใจจนเสียคนไปหมดยังไงล่ะ!!

เฮ้อ....ยิ่งคิดถึงตอนที่พระเอกกลับมาแก้แค้นก็รู้สึกสยองยังไงไม่รู้แฮะ คนตระกูลหานถูกหมื่นศรยิงใส่และไอ้ตัวการนั้นก็คือเราในตอนนี้ถูกสัตว์อสูรหมื่นปีรุมกินแถมยังถูกสาปไม่ให้มีวันตายด้วยนะ ไม่ตายก็ดีไม่ใช่หรอ?ไอ้ดีก็ว่าดีอยู่แต่ไอ้ที่ไม่ดีก็คือแก ลองมาโดนสัตว์อสูรนับร้อยรุมกัดกินทั้งวันทั้งคืนดูสิโดยที่ไม่ว่าแขนขาจะถูกกินไปกี่ครั้งและจะงอกออกมาและถูกกินเข้าไปอีกคิดดูมันดีตรงไหนฟะ!

"เฮ้อ..."ชีวิตของฉันทำไมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะแล้วนี่ฉันอยู่ในส่วนไหนของบทนิยายนะขอก่อนวันที่จะเจอพระเอกก่อนได้ไหมนะ 

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเริ่มจากจุดไหนก่อนเสียงสะอื้นของหญิงสาวรับใช้ก็ดังแทรกจนทำให้เขาต้องหันไปมองตามต้นเสียงก็พบกับสาวใช้กำลังก้มหัวอยู่พวกนางนั้นต่างตัวสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็พลันเข้าใจทันทีว่าทำไมพวกนางถึงกลัวขนาดนี้เพราะคุณชายเล็กของตระกูลหานที่ยิ่งใหญ่ของเมืองนี้เป็นคนที่จิตใจที่เย็นชาเอาแต่ใจและแสนจะโหดเหี้ยมผิดกลับพวกพี่และพ่อเป็นอย่างมากพวกเขานั้นเป็นคนที่มีจิตใจดีและอ่อนโยน แต่เพราะเสวี่ยฮวาเป็นน้องเล็กสุดจึงไม่มีใครว่าอะไรคนใช้ที่นี่ก็เช่นกันไม่มีใครกล้าขัดใจเขาเลยแม้สักคนเดียว ถ้าเกิดมีคนขัดใจขึ้นมาละก็... พวกเขาก็จะโดนแส้เหล็กที่ตัวละครตัวนี้ชอบใช้ฟาดไปหยุดบางคนเกือบตายกันไปเลยทีเดียว

พ่อและพี่ๆก็ไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรือขัดน้องของตนเช่นกันไม่รู้ว่าคนเขียนทำไมถึงเขียนออกมาแบบนี้นะแต่ในเมื่อตอนนี้เขาที่เป็นแค่ทหารที่ถูกยิงแล้วก็โผล่งมาอยู่ที่นี่แบบงงๆ แต่ในเมื่อตอนนี้เขาได้กลายเป็นหานเสวี่ย ฮวาแบบงงๆเข้าก็จะเปลี่ยนนิสัยตัวละครหน้าตายนี่

เขามองมือตัวเองที่ถูกน้ำร้อนลวกอยู่ครู่ก่อนที่จะหันไปหาพวกนางและกล่าวอย่างสงบ"พวกเจ้าหยุดร้องไห้และเลิกก้มหัวต่ำกันเสียที ขืนมั่วแต่ทำเช่นนั่นแล้วเมื่อไหร่แผลที่มือข้าจะได้รักษากัน?"

"ขออภัยเจ้าค่ะพวกบ่าวจะรีบทำแผลให้คุณชายเล็กแล้วเจ้าค่ะ"พวกนางกล่าวจบก็รีบไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำแผลมากันทันที

ในเวลานี้ชาวใช้วัยราวๆสิบเจ็ดสิบแปดที่กำละงทำความสะอาดแผลให้เขาที่นั่งอยู่ที่เตียงอย่างๆสั่นกลัวๆ หานเสวี่ยฮวาที่เห็นก็อดรู้สึกอึดอัดไม่ได้จึงดึงมือกลับ

"มาเดี๋ยวข้าทำเอง"เขายื่นมือหมายจะเอายาที่นางถือ แต่สาวกับไม่ยอมและกล่าวอย่างเสียงสั่น"ไม่ได้นะเจ้าค่ะจะให้คุณชายเล็กทำเองได้อย่างไรกันเจ้าค่ะ"

เขาไม่สนใจคำพูดของนาง "ให้พวกเจ้าที่มือสั่นอย่างกะไปเผลอฆ่าคนตายเช่นนั้นทำแผลนี่ให้ข้ามันจะไม่ยิ่งทำให้ข้าเจ็บเข้าไปใหญ่หรืออย่างไรกัน"

เขาคว้ายาในมือของสาวใช้ที่ถืออยู่ก่อนที่เทและทาเอง สาวใช้ที่ได้ยินและท่าทีของเขาก็สั่นกลัวไม่หยุดอีกครั้ง

เฮ้อออ....ชีวิต

"แส้กู้เสียนข้าล่ะ?"เขาหันไปกล่าวกับสาวใช้ที่อยู่ใกล้ที่สุด

"อะ..คุณชายเล็ก...อะเอ่อแส้กู้เสียนของคุณชายเล็กอยู่นี่..เจ้าค่ะ"นางพูดตะกุกตะกักพร้อมกับส่งแส้กู้เสียนสีเงินให้กับคนที่นั่งที่เตียงอย่างสั่นๆ

หานเสวี่ยฮวามองแส้ในมือสีเงินที่ดูงดงามแต่กับแฝงไว้ด้วยความน่ากลัวและอันตราย

แส้นี่นะหรือที่หานเสวี่ยฮวาชอบใช้ฟาดคนไปทั่วน่ะ ของอันตรายแบบนี้ให้เด็กวัยนี่เล่นได้ด้วยหรอเนี่ยอันตรายชะมัด 

"เอ๋?นี่มัน"เขามองแส้เงินในมือที่ถืออยู่ก็สังเกตเห็นได้ว่าที่แส้ในมือนั้นมีเลือดติดอยู่หน่อยๆ

"เป็นอะไรไปหรือเจ้าค่ะคุณชายเล็ก!"สาวใช้ที่เห็นว่าผู้เป็นนายมีสีหน้าที่แปลกไปจึงถามอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ

"นี่เลือดของใครกัน?"เขาถามสาวใช้อย่างอยากรู้ความจริงเดี๋ยวนั้นเพราะเลือดที่ติดอยู่ที่แส้นั้นมีสีที่แตกต่างจากคนปกติแน่นอนหากไม่มองดีๆก็จะไม่พบสิ่งผิดปกติแต่ว่าถ้ามองดีๆก็จะพบว่าเลือดที่ติดที่แส้ในมือนั้นมีสีทองจางๆติดอยู่ด้วยนั้นก็แสดงว่าเจ้าของเลือดคนจะเป็นคนอื่นไม่ได้ถ้าไม่คนคนนั้น...

"คนที่พึ่งโดนคุณชายเล็กลงโทษไปเท่าที่บ่าวจำได้ก็คือเด็กผู้ชายข้างทางที่คุณชายเล็กเก็บมาน่ะเจ้าค่ะ.."นางตอบแบบสั่นๆ

หานเสวี่ยฮวาได้ยินแบบนั้นก็หน้ามืดทันทีอย่างอัตโนวัติ