ค่ำคืนที่เงียบสงัดก่อนรุ่งสางแบบนี้ช่างเหมาะกับความคิดเรื่อยเปื่อยเป็นที่สุด หญิงสาวแหงนมองฟ้า เฝ้ามองดวงดาวที่กระจายอยู่เต็มท้องฟ้าอย่างเงียบงัน ดาวแต่ละดวงสว่างไสวท่ามกลางความมืด แต่ยิ่งมอง...ความเหงาในใจเธอก็ยิ่งก่อตัวขึ้น

 “ดาวก็เต็มฟ้าทำไมถึงยังได้รู้สึกเหงาแบบนี้จัง?” เธอคิด ซ้ำไปซ้ำมา...  ความรู้สึกโหยหาผู้ที่รักยิ่งนี้เพราะตัวอยากจะเป็นที่รัก...หรือเพราะอยากจะหลุดพ้นจากความเดียวดายให้สิ้นกัน โหยหาผู้นั้นผู้นี้..ตัวเธอจะไม่สูญสิ้นตัวเองก่อนหรือ

เธอครุ่นคิดไม่ไหว ความคิดเหล่านี้ดูจะหนักเกินไปสำหรับร่างกายบอบบางที่เริ่มอ่อนล้า จนเพียงหลับตาลงไม่ถึงนาที เธอก็หลับใหลเข้าสู่ภวังค์ฝันที่น่าฉงน บรรยากาศรอบข้างราวกับฟ้าหลังฝน ทั้งหม่นทั้งเย็นเฉียบ เธอมองไปรอบ ๆก่อนจะก้มมองพื้นตรงหน้า มันกลับเป็นผิวน้ำใสสะท้อนภาพร่างที่แผ่วเบาไร้เรี่ยวแรงของเธอเอง ในมือเธอยังกำกุหลาบหนึ่งดอกไว้แน่น ทว่ากลับไม่รู้สึกเจ็บจากหนามแหลมแม้แต่น้อย

แม้จะอยู่ในภวังค์ฝันใด มันก็ไม่สามารถยั้งความดื้อซนของเธอได้ เธอดมกุหลาบพลางเด็ดกลีบมันไปเรื่อย ๆ กะพริบตาไม่ทันใดก็กลับมาสู่ความมืดมิดอีกครั้ง เธอที่เกิดกลัวขึ้นมาดันตัวแข็งทื่อไปเสียแล้ว แม้จะมืดมิดขนาดไหน เธอก็ยังอยากจะข่มตาให้สนิทอยู่ดี ทันใดนั้น เธอรู้สึกได้ถึงใครสักคน เสียงหายใจพร้อมเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ ทำให้จิตใจเธอกลับมาสงบได้ ความสั่นกลัวค่อย ๆ หายไป เหลือเพียงแต่ความสงสัยอยากรู้อยากเห็น พอเธออยากจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดันไม่สามารถบังคับหรือควบคุมร่างกายเธอได้เลย ทุกอย่างยังคงมืดมิดอยู่อย่างนั้น เสียงหายใจและเสียงเต้นหัวใจปริศนานั้น เธอสัมผัสได้ว่ามันเริ่มใกล้เข้ามา และเสียงมันดังพอจะจับจังหวะมันได้ชัดเจน เธอสัมผัสได้ว่าเสียงนั้นมาจากร่างชายสูงใหญ่ เสียงหายใจของเขายังคงดังก้องในหูเธอ แม้จะมืดสนิทขนาดไหน เธอยังคงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและร้อนรุ่มได้ถึงเพียงนี้ เหมือนมือของเขาสัมผัสและโอบกอดตัวเธอไว้อย่างนั้น ตัวเธอปรารถนาที่จะลืมตาขึ้นมาใจแทบจะขาด ขอเพียงให้ได้เห็นหน้าชายหนุ่มสักนิดก็ยังดี

"ถึงมันจะเลือนรางแค่ไหน ถึงแม้ในตอนเช้าฉันแทบจะจำได้เพียงแต่ความมืดมิดนั้น ขอแค่ให้สายตาของเราสองได้สื่อถึงกันสักเสี้ยววิ โลกของฉันคงยังไม่ถึงกาลอวสานหรอกนะ!" หญิงสาวร้อนรนอย่างมาก เธอไม่สามารถจะเปล่งเสียงออกมาได้สักคำ มันคงเป็นอะไรที่ทรมานและชวนน่าหงุดหงิดที่สุดสำหรับตัวเธอเอง..

"อย่าได้ร้อนรนไปเลย ผมยังคงอยู่เช่นนี้เสมอ"

เสียงชายหนุ่มปริศนานั้นเข้มทุ้มทั้งยังดูอ่อนโยนนุ่มนวล ทำให้ตัวเธอเลิกกระวนกระวายใจในทันใด ทุกอย่างดูเหมือนจะสงบนิ่งไปชั่วขณะ แม้นจะมืดมิดว่างเปล่าเพียงใด เธอยังคงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่โอบกอดเธออยู่เสมอ ทั้งกลิ่นหอมกุหลาบที่ให้ความหรูหราชวนหลงใหล ทั้งความร้อนรุ่มที่ส่งผ่านจากฝ่ามือของเขามาถึงใบหน้าของเธอ ไม่นานนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของชายหนุ่ม จังหวะลมหายใจทำให้หัวใจเธอนั้นเต้นเร็วแรงจนเหมือนจะทะลุอกออกมา เพราะเธอรับรู้ได้เลยว่าใบหน้าทั้งสองนั้นแทบจะแนบชิดติดกัน

 "ให้ตายเถอะ! คุณผู้ชาย คุณอย่าได้มัวรอช้าเลย!" หญิงสาวเริ่มภาวนา พร้อมอุทานในใจ "ได้โปรด...ได้โปรด...จูบฉันที!!!"

"คุณจะมัวรอช้าเอ้อระเหยอยู่ทำไมคะคุณผู้ชาย ได้โปรดรีบทำให้มันจบ ๆ ทีค่ะ"

 ปรารถนาของหญิงสาวตอนนี้มันรุนแรงมากจนมีเสียงดังสะหนั่นหนึ่งดังสะเทือนแทรกเข้ามาทันใด !

"ยัยยยกันต์ ยายยกานนนน!!" เสียงตะโกนเสียงดังแล่นเข้ามาขัดจังหวะเลิฟซีนชวนให้บรรยากาศที่น่าหงุดหงิดเป็นบ้า

ทุกอย่างถูกตัดจบหายวับไปเหมือนละครไทยหลังข่าวที่ฉันดูกับคุณยายทุกวัน เสียงคุณแม่ที่ยังคงเคาะประตูเรียกมันก้องกว่าเสียงคุณผู้ชายในฝันซะอีก ฉันไม่อยากเบิกตามารับแสงแดดยามเช้าเสียเลย ฉันยังคงข่มตาสนิทไว้อย่างนั้น ในใจยังคงภาวนาให้หวนกลับถึงห้วงฝันครั้งก่อน

"ลุกตื่นไปซื้อของให้แม่ที"

ไม่เอาหน่าซื้อขงซื้อของอะไรกัน คนเขาจะฝันหวานนะคะ ให้ตายเถอะ อย่างน้อยก็ขอได้จุ๊บเขาก่อนก็ยังดี ดับฝันสาวน้อยไร้รักวัย 18 แบบนี้ได้อย่างเลือดเย็นทุกที เสียงกุกกักกึกกึก ของคุณแม่ที่พยายามจะไขกุญแจห้องฉันมันชวนให้น่าหงุดหงิดไม่ไหว กุญแจเป็นพวงคงไม่เคยจำได้ซักดอกเลยสินะตั้งแต่มาอยู่บ้านหลังนี้ ฉันบ่นพึมพำแล้วรีบลุกพรวดไปเปิดประตูเสียเองให้จบ ๆ

"ซื้อใบเตยมา 20 บาทนะคาริน" แม่ยื่นตังค์แล้วเดินลงบันไดพร้อมทิ้งท้ายว่า

"ไปซื้อใบเตยนะ ไม่ใช่ไปเดินดูแมว รีบหน่อย"

"ได้ค่าท่านแม่ รับทราบค่า"

อ่า...รู้สึกอ่อนแรงจังนะ ปวดไปทั้งตัวเลยให้ตายเถอะพ่อหนุ่มมาเล่นกันจนได้ หูฟังลูกรักไปอยู่ไหนกันหละ ฉันเดินวุ่นหาทั่วห้องในที่สุดก็มาเจอตรงที่นอน มันโดนผ้าห่มคลุมจนเนียนกลืนกันสุด ๆ เอาหล่ะรีบไปรีบมาละกัน!

 [Music] Even if I die, my heart will return into you...🎵

ฉันเดินตามทางไปเรื่อย ๆ ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศเมืองไทยยาวเช้าตรู่ ถึงเวลามันจะใกล้เฉียด 6 โมงเช้าแล้ว แต่ทำไมตะวันยังไม่ทำให้ฟ้าสว่างเลยนะ บรรยากาศอึมครึมชวนให้นึกถึงชายหนุ่มปริศนากับฝันเมื่อคืนนั้นเลย จะทั้งความเป็นจริงหรือความฝันนั้น ฉันก็ยังไม่เคยสมหวังและสัมผัสกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เลยสักครั้ง ต่อให้ชีวิตมันจะขมขื่นจืดชืดขนาดไหน ตัวฉันก็ไม่เคยหยุดหวนหาความรักโรแมนติกแบบนั้นหรอก อย่างน้อยการโหยหา การรอคอยอะไรพรรคนั้นด้วยความหวัง มันก็คอยเติมแต่งสีสันให้ตัวฉันได้นะ...

 [Music] If we're apart, I'll find the way back into you...🎶

But somehow your eyes turning cold...

"But I swear our love never getting old..."

ฉันเดินมองซ้ายมองขวาไปมา ไม่ได้มองหารถหรอก มองหาแมวน้อยซักตัวมาลูบต่างหาก เช้าตรู่ขนาดนี้ไม่น่ามีรถวิ่งผ่าน แต่ดูเหมือนบรรยากาศรอบ ๆ มันวังเวงเกินไป จนขนาดเปิดเพลงก็ไม่ช่วยให้ใจหายว้าเหว่ได้แม้แต่น้อย เอาหน่าคงอีกซัก 2 เพลงน่าจะถึงร้านเจ๊ก้อยพอดี..

"เมี๊ยวววว แง๊วว"

 เสียงแมวน้อยตัวเล็ก ๆ ร้องขึ้นมา ดูเหมือนจะอยู่แถวทางโค้ง 3 แยกข้างหน้าสินะ อย่างน้อยวันนี้ก็มีโชคกับเขาบ้าง

"เจ้าเหมียวรอก่อน ขอลูบหน่อยยอย่าเพิ่งไปไหนเลยย" ฉันรีบก้าวเดินไปไว ๆ พอเริ่มเห็นแววแมวส้มตัวเล็กนั่น ฉันจึงค่อย ๆ ย่องเข้าใกล้มัน แต่ดูเหมือนน้องแมวตัวนั้นไม่ได้กลัวฉันเลยน่าแปลกใจจริง ๆ นะเจ้าตัวเล็กน่ารักจริงเชียว

"มาให้ลูบหน่อยนะ ตัวเล็ก" แมวน้อยมองหน้าฉันสักครู่แล้วค่อยก้าวขาเล็ก ๆ เดินมา หางมันยาวมากน่าจับที่สุดเลย อยากจะจับกลับบ้านซะตอนนี้เลย แต่ตัวฉันในตอนนี้ยังไม่มีปัญญาเลี้ยงแกหรอกนะเจ้าตัวเล็ก เศร้าใจจริง ๆ ถ้ามาเจอแกในวันที่ตัวฉันมีพร้อมทุกอย่าง..มันก็คงจะดี

หญิงสาวนั่งเล่นลูบตัวเจ้าแมวอยู่ริมถนน ดวงตายังคงจับจ้องแมวน้อยตรงหน้า เธอเหมือนจะละสายตาจากเจ้าแมวนั่นไม่ได้เลย เธอยิ้มหวานอย่างมีความสุข พลางลูบพุงน้อยของมันราวกับโลกทั้งใบมีแค่เธอกับเจ้าแมวส้มตัวนั้น ทาสรักไหนก็ไม่สู้ทาสรักแมวหรอกนะ ความวังเวงและบรรยากาศอึมครึมรอบตัวไม่ได้ทำให้เธอเอะใจแต่อย่างใด ราวกับว่าโลกทั้งใบถูกปิดกั้นอยู่ในช่วงเวลาแห่งนี้เอง

โครม!!!!

เสียงล้อหมุนฉีกยางกับพื้นถนนดังสนั่นขึ้นกะทันหัน แสงไฟหน้ารถสว่างจ้าจนเธอแทบลืมตาไม่ขึ้น ร่างกายที่เคลื่อนไหวไม่ทันการเหมือนถูกจับตรึงให้หยุดอยู่กลางถนน เสียงหัวใจเต้นดังโครมครามอยู่ในอก ร่างกายทุกส่วนเริ่มแข็งทื่อเมื่อเห็นเงาของรถที่พุ่งตรงมาราวกับพายุที่ก่อตัวขึ้นอย่างฉับพลัน ร่างของเธอถูกแรงปะทะกระแทกเข้าที่ลำตัว ราวกับว่าทุกเสียงเงียบลง เหลือเพียงลมที่กราดเกรี้ยวพัดผ่านผิวกาย ขณะนั้นทุกอย่างกลับเงียบงัน เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ควรจะเกิดขึ้น มีเพียงความรู้สึกด้านชาของร่างกายและเสียงก้องของเพลงที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวเธอ ถึงแม้เธอจะยังอยู่ในสภาพปางตายนี้ก็ตาม

 [Music] Come to me, my baby, I swear

I love you forever, no longer fear...🎵

อ่า..เสียงเพลงของคุณ Norman Sadwell กลบเสียงวุ่นวายของชาวบ้านไปซะหมด แต่มันก็ช่วยให้ฉันได้ตายอย่างอินดี้มาหน่อย คุณแม่หนูขอโทษด้วยนะคะที่ตัวหนูดันประมาทโดนเจ้าแมวน้อยเล่นงานซะได้...หวังว่าแมวตัวนั้นจะหนีทันและปลอดภัยดีนะ

"เมี๊ยวว" เสียงของแมวน้อยที่ดังขึ้นทำให้ฉันโล่งใจขึ้นมาหน่อย

ดูเหมือนมันจะวิ่งตะเหลิดหลบทัน เซนส์แกนี่ดีจริง ๆ นะ ฉันหละอิจฉาแกจัง ถ้าได้มี 9 ชีวิตแบบแกก็คงจะดี...เมื่อเธอพยายามลืมตาขึ้น โลกทั้งใบเหมือนจะพร่ามัว ภาพเบลอ ๆ ของท้องฟ้าที่เริ่มสว่างและแสงตะวันเบื้องหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นแสงที่จางหายไปอย่างช้า ๆ ร่างของเธอที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นถนนรับรู้ได้ถึงความเย็นของพื้นผิวถนนที่ขรุขระแข็งกระด้าง สติของเธอเริ่มจางหายไปทีละน้อย เหลือเพียงเสียงลมหายใจสุดท้ายที่เธอพยายามคว้ากลับมา...

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง โลกทั้งใบกลับพร่ามัว แสงที่เคยสว่างค่อย ๆ จางหายไปจนกลายเป็นความมืดอันลึกล้ำ ราวกับว่าตัวเธอกำลังลอยอยู่ในภวังค์ที่ไร้จุดจบ “ฉันยังอยู่ตรงนี้...หรือกำลังล่องลอยอยู่ที่ไหนกันแน่?” เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองสามารถเคลื่อนไหวได้ แต่กลับไม่มีสิ่งใดอยู่รอบกาย นอกจากทางยาวที่ทอดไปในความมืดอย่างไร้ที่สิ้นสุด ความคิดแผ่กว้างไปพร้อมกับความเงียบ มันทั้งน่าเบื่อและน่าสลดใจ...คนเราเมื่อสิ้นลมไปไม่ได้จบอยู่ที่ความตายกันหรือ...

“ให้ตัวฉันได้ไปเกิดใหม่สักทีเถอะ”

เธอรำพึงกับตัวเองในใจ ความคิดที่ต้องติดอยู่เช่นนี้ช่างแสนทรมาน ทั้งว่างเปล่าและอ้างว้างอย่างสิ้นเชิง ขณะเดียวกัน ความคิดของเธอก็พลันล่องลอยไปถึงชายหนุ่มปริศนาในฝัน...

“ถ้าคุณมาปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีกสักครั้งก็คงดี” เธอปล่อยให้ความรู้สึกนึกคิดล่องลอยไป ราวกับว่าความคิดถึงความโหยหาอันแรงกล้าสามารถนำพาเขามาปรากฏตัวตรงหน้าได้

"ป่านนี้คุณแม่จะเป็นยังไงบ้างนะ" ท่านคงใจสลายหดหู่มากกว่าตัวเราในตอนนี้เป็นแน่ เธอคิดได้ดังนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารผู้ที่ยังอยู่ “ให้ตายเถอะ...ชีวิตมันแสนสั้นและแสนสลดเหลือเกิน”

ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงเสียงปริศนาข้างหน้า แต่ดูเหมือนมันจะไกลจากเธอมาก เธอรีบพุ่งเคลื่อนไหวไปข้างหน้า เสียงปริศนาเริ่มดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ เธอสัมผัสมันได้ เธอจำมันได้ เสียงนั้น...

"Cariño..."

คาริโญ่งั้นหรอ...เสียงเรียกของชายหนุ่มนั้นชัดขึ้น แต่ก็ไร้วี่แววตัวตนของเขาอยู่ดี ให้ตายเถอะ! คุณอยู่ไกลจากฉันแค่ไหนกันนะ แม้จะรู้สึกได้ว่าเสียงของเขาอยู่ใกล้ ๆ แต่หนทางข้างหน้ายังคงมืดมิดและไร้จุดจบเหมือนเดิม ฉันรู้สึกเหมือนถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้วอย่างไหนอย่างนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกินตัวที่มนุษย์คนนึงจะรับมือไหวแล้ว ขอให้มันจบแค่ตรงนี้เลยได้มั้ยนะ...

ทันใดนั้น...เสียงปริศนาที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นจากทุกทิศทาง เสียงนั้นแทรกผ่านเข้ามาอย่างฉับพลันจนเธอต้องหยุดก้าวไปข้างหน้า ความสับสนเริ่มก่อตัวในจิตใจ

[เสียงปริศนา] ) #@) # (#+#+ (!!!!!;;;;";";;;!;?????? ?? ???? ??????? ?? ? ?

 “นี่เราต้องมาเจอบ้าเจอบอกับอะไรกันแน่หลังความตาย?” เสียงที่ไร้รูปแบบค่อย ๆ แทรกเข้ามา ก้องกังวานและคลุมเครือ เหมือนอยู่ใกล้ แต่ก็อยู่ไกลเกินจะสัมผัส

 ШЭЗКОЫЧЛЬЙНАДУТХБФЕПЯГИРСЖЦЮМВЁЩЪЗДЧХЫЭЕШНЬЙУБМОФ

𓎛𓂝𓇋𓏤 𓅓𓈖 𓇋 𓊤 𓂋𓇋𓇋𓊽 𓏏𓏤 𓈖 𓊹 𓇯 𓎛𓂝𓇋𓏏𓏤𓏏𓏤

Ἐν οἴνῳ ἀλήθειαΧάρις θεῶν"

 [error code 997489]

"? ห๊ะ??????? ¿¿? ¿¿¿¿¿¿???"