“นี้...เองชื่ออะไรงั้นหรอ”
“เราหรอ...เราชื่อ บาส”
นั้นเป็นครั้งแรกที่เราสองคนรู้จักกันเพีียงเพราะแค่ตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้เราสนใจเขากันนะ
“เราชื่อ มิว นะว่าแต่ทำไมเองชอบใส่ผ้าปิดปากตลอดเลยหล่ะ”
“อ๋อ...แค่ชอบใส่หน่ะไม่มีอะไรหรอก”
บาสนะช่วงที่เราแอบสังเกตุเขามาสักพักใหญ่แล้วเราไม่เคยเห็นบาสถอดผ้าปิดปากซะทีเลยหล่ะนะ
‘ทำไมถึงใส่ได้ตลอดนะไม่อึดอันรึไงกัน’
ตอนนั้นเราก็ทำได้แค่คิดแหละแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก็็มัันเป็นสิทธิ์ของเขานี้นะจะไปบังคับได้ไงกัน อีกอย่างนึงเรามารู้ทีหลังว่าเรากับบาสเรียนพิเศษที่เดียวกันอีกต่างหาก ตอนแรกก็คิดนะมันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น
“บาส เองเรียนพิเศษที่นี้หรอ”
“อื้ม...ใช่”
ในห้องเรียนพิเศษตอนเราเข้าไปเขาไม่ได้ใส่ผ้าปิดปากเลยหล่ะทำให้เราเห็นแผลคล้ายแผลเป็นเหมือนกับโดนน้ำร้อนลวกเลยหล่ะ
“นี้หรอคือสาเหตุที่เองไม่ยอมถอดผ้าปิดปากเวลาเรียน”
“อ๊ะ...เอ่อ”
เขาไม่ได้พูดอะไรเลยตอนนั้นเขาก็มีผิวสองสีไม่ใช่ผิวขาวอะไรมันเลยมองไกลๆแล้วไม่เห็นรอยแผลหล่ะ
“อย่าเอาไปบอกใครได้ไหม”
“ทำไมหล่ะเราไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหนคนในโรงเรียนมีแผลแบบนี้ออกจะมีอยู่”
ที่เราพูดไปแบบนั้นเพราะอยากให้เขาได้ใช้ชีวิตปกติบ้างเพราะปกติของเขาคือการทำอะไรคนเดียว เกือบเวลาว่างเขาจะมองไปที่สนามอยากลงไปเล่นแต่ก็กลัวจะโดนล้อเรื่องแผลเป็น
“งั้นวันนี้ไปหาเอสกันนะเดี๋ยวพาไป”
“พาไปหาเอสทำไมหรอ”
“เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละน่าตามมา”
ตอนนั้นเราพาเขาไปหาเอสเพือนผู้ชายของเราก่อนจะเล่าเรื่องของบาสให้เอสฟัง ตอนแรกเอสดูไม่เขื่อนะแต่เมื่อได้เห็นแผลเป็นอันนั้นเขาก็ยิ้มก่อนที่เอสจะพาบาสไปเล่นฟุตบอลกับพวกเขาด้วย
แล้วทุกคนเชื่อไหมไม่มีใครกลัวบาสเลยหล่ะทุกคนเล่นกับเขาได้ปกติเขาเล่นตะกร้อเก่งอยู่นะหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยเหงาอีกเลยหล่ะ
“เห็นไหมเราบอกแล้วว่าทุกคนไม่คิดอะไรมากหรอก”
“อืม งั้นเราไปกินข้าวกับเพือนก่อนนะ”
พักหลังนี้เขาดูร่าเริงแน่นอนเรายังเรียนพิเศษที่เดียวกันเรื่อยๆ มีแกล้งกันสนุกๆบ้างแต่ส่วนใหญ่น่าจะเป็นเราที่วางแผนแต่ดันโดนแกล้งซะเอง
แล้วก็เริ่มมีผู้หญิงในโรงเรียนมาชอบเขามากขึ้นผู้หญิงบางคนก็เห็นว่าเราเคยสนิทกับบาสก็มาถามนู้นนี้นั้นกับเราแต่เราก็ตอบว่าไม่รู้ พวกนั้นเลยไม่ได้ถามอะไรมากแล้วก็เดินจากไป
“พี่คะ...พี่สนิทกับพี่บาสหนูฝากจดหมายนี้ไปให้พี่เขาได้ไหมคะ”
“นี้น้อง...น้องต้องเอาไปให้เขาเองสิถึงจะเป็นการแสดงตัวเองว่าน้องชอบเขาจริงๆ”
นี้แหละเราจะโดนฝากนั้นนี้ไปบ่อยๆแต่เราก็ปฎิเสธนะเพราะเราไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้บาสแล้วไงเพราะเวลามองหน้าแล้วมันเขิมไงเป็นอาการแอบอชอบปกติไง เราเลยเริ่มหาวิธีจะตัดใจจากเขาเพราะว่า...
“นี้มิว...รู้ไหมมิวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยเพราะมิวเลยเราถึงได้มีเพือนเพิ่มขึ้นแบบนี้”
“เห้ย...ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง”
นั้นแหละเราถึงพยามยามคุยกับเขาน้อยลงเพื่อหาทางตัดใจจากเขานะ
ซึ่งเราสามารถตัดใจจากเขาได้ตอนขึ้นม.6พอดีเลยหล่ะตลอดเวลา1ปีที่ได้คุยกันได้เล่นอะไรแผลงๆด้วยกันมันก็มีความสุขมากเลยหล่ะนะเรื่องราวของเราก็มีแค่นี้แหละนะ เราแค่อยากมาแบ่งประสบการณ์ให้ทุกคนนะคะ
ใครเคยมีเรื่องราวแบบไหนมาคอมเมนต์ใต้นี้ได้นะ
#เรื่องนี้สร้างจากเรื่องจริงแค่เปลี่ยนนามตัวละครเท่านั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
