ร่างเล็กของควีนโอเมก้ากำลังยืนฟังบทสนทนาระหว่างคนที่เขาเรียกว่าสามีและลูกนั้นกำลังคุยกับหญิงสาวอย่างสนุกสนานด้วยแววตาสั่นไหว

ต่อจากนี้เขาจะถอยแล้ว พอแล้ว เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องปล่อยสักที อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าเขาไม่สมควรที่จะอยู่จุดนี้มาตั้งแต่แรก เป็นเขาเองที่ฝืนมันมาตลอด ฝืนเพียงเพราะต้องการช่วยสามีและลูกทุกๆทางแม้ว่าเขาใกล้จะหมดลมหายใจ

แต่ก็อดที่จะดีใจไม่ได้ว่าอย่างน้อยสิ่งที่เขาทำมาตลอดก็จะไม่สูญเปล่า

และไม่เคยคิดจะเสียใจเลยสักครั้งที่ในครั้งหนึ่งได้มาอยู่ในจุดนี้

แม้ว่าต่อจากนี้จะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วเขาก็ยังยินดีเสมอ ยินดีกับรักครั้งแรก รักที่มอบให้พวกเขาโดยไม่เคยหวังสิ่งใดตอบแทน

เขารู้ และเขาย้ำกับตัวเองมาตลอด..

ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติหรือตราบนานเท่าใด เขาก็ไม่มีวันที่จะได้ครอบครองหัวใจของอคิราห์

สู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งก็ไม่มีวันได้หัวใจอคิราห์

"พวกคุณกลับไปเถอะค่ะ เรามอบอิสระที่พวกคุณต้องการคืนไปให้แล้ว หรือมันยังไม่พอหรอคะ พวกคุณยังจะต้องการอะไรจากเราอีกคะ"

"พี่ขอโทษอัญญา เริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมครับ"

"เราเหนื่อยแล้วค่ะ เหนื่อยมากแล้วจริงๆ ขอเถอะนะคะ ให้เรากราบพวกคุณก็ได้ กลับไปเถอะค่ะ เรายกทุกๆอย่างที่พวกคุณต้องการให้หมดแล้ว เราไม่เหลืออะไรที่จะให้พวกคุณแล้วค่ะ หรือต้องการชีวิตเราหรอ รออีกหน่อยนะคะ อีกไม่นานเราก็จะหายไปจากชีวิตของพวกคุณตามที่พวกคุณต้องการแล้วล่ะค่ะ" เชื่อไหมว่านี่เป็นครั้งแรกที่โอเมก้าควีนเอ่ยประโยคที่ยาวขนาดนี้ออกมา

"พี่กับลูกจะตามน้องอย่างนี้จนกว่าน้องจะให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง"

"หนูอัญ ม๊าขอโทษสำหรับทุกๆอย่างนะคะ กลับไปเป็นคนรักของอคิราห์เช่นเดิมเถอะนะคะ กลับมาในฐานะคนที่อคิราห์และลูเซียโน่รัก ไม่ใช่แค่หนูที่รักพวกเราฝ่ายเดียวอีกแล้วนะคะ ต่อจากนี้ม๊าสัญญาว่าหนูจะเป็นคนที่ถูกรักไม่ใช่คนที่รักเราแค่ฝ่ายเดียวอีกต่อไป จะเป็นคนที่ลูเซียโน่ให้ความสำคัญและยกย่อง เราจะทำให้หนูมีความสุข กลับมาเป็นนายหญิงลูเซียโน่อีกครั้งนะคะ"

"อัญญา ฉันในฐานะพี่ใหญ่แห่งลูเซียโน่อยากขอโทษเธอจากใจจริง ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันอคติกับเธอและทำร้ายเธอมามากเกินกว่าจะให้อภัยได้  แต่ฉันขอสัญญาว่าต่อจากนี้มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก ได้โปรดให้อภัยพี่นะคะ..เจ้าหญิง" คนอย่างอาคิระ ลูเซียโน่ ไม่เคยที่จะต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนใครมาก่อนในชีวิต และไม่มีวันที่จะก้มหัวให้ใคร แต่เชื่อเถอะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมมานั่งคุกเข่าอ้อนวอนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสะใภ้

"เราขอกอดพวกคุณสักครั้งได้ไหมคะ ความฝันในชีวิตของเราคือการได้กอดพ่อกับพี่ชายค่ะ เราไม่รู้ว่ามันจะอบอุ่นอย่างที่เราเคยได้ยินคนอื่นพูดให้ฟังจริงหรือเปล่า"

"ได้สิคะ ต่อจากนี้ไปป๊ากับพี่ชายจะอยู่ให้หนูกอดทุกวันเลยค่ะคนเก่ง"

"อ้อมกอดของพ่อกับพี่ชายอุ่นจริงๆ ด้วยค่ะ จะอยู่ให้อัญญ์กอดทุกวันจริงไหมคะ ไม่เกลียดอัญญ์แล้วใช่ไหมคะ"

หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ เชื่อไหมว่าหัวใจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อและพี่ชายมันช่างปวดร้าวเหลือเกิน อยากขอโทษผู้เป็นลูกและน้องให้สมกับที่พวกเขาสร้างบาดแผลในใจไว้ให้อย่างแสนสาหัสแบบไม่น่าให้อภัย

เชื่อไหมว่าชีวิตของอัญญา อรัญญา คนนี้พึ่งได้เข้าใจคำว่าถูกรักอย่างแท้จริงเมื่อไม่นานมานี้ หากเขาไม่เจียนตายขนาดนี้ก็คงไม่ได้รับความรักที่มากมายแบบนี้สักที อยากขอบคุณตัวเองที่อดทนได้จนถึงตอนนี้

ไม่เจ็บปวดอีกแล้วนะอัญญา อรัญญา

เป็นคนที่ถูกรักสักทีสินะ

ขอให้ทุกคนได้มีความสุขผ่านการอ่านเรื่องราวของอัญญานะคะ

หลังจากเรื่องราวเลวร้ายเหล่านั้นผ่านไป

มันทำให้อัญญาได้รับรู้อะไรมากมายหลายอย่าง

"กูเคยเตือนมึงไปแล้วนะ ว่าหากเมียกูมีรอยขีดข่วนแม้แต่นิดเดียวหรือเป็นอะไรขึ้นมา มึงไม่ตายดีแน่"

"อ้ายอีหน้าไหนมันมายุ่งกับคนสวยของพวกกู"

"จัดเลยป่ะ เอเดน"

"ก็ดีว่ะ ไอว่าแม่งต้องโดนสักหมัด"

"เดี๋ยว"

"เดี๋ยวอะไรวะพี่ใหญ่ ยูก็เห็นอยู่ว่าแม่งจะมาฉุดมัมอะ อย่าห้ามไอพี่ใหญ่"

"ฉันไม่ได้จะห้าม จะจัดการใครไม่รอกันหน่อยหรือไง ยิ่งคนที่มายุ่งกับคนสวยแบบนี้เนี่ย.. :)"

":)"

":)"

"พามัมไปอยู่ที่อื่น"

"อย่าเจ็บตัวกันนะคะ อัญเป็นห่วงค่ะ"

"ค่ะ คนสวย"

อัญญาได้รับรู้ว่าทุกคนหวงเธอมาก และอดที่จะดีใจไม่ได้ ก็อัญญาอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นนี่นาา เอ้ะ..แต่นี่น่าจะเข้าขั้นร้อนแล้วล่ะค่ะ

เรื่องนี้อาจจะมีไม่กี่ตอนจบค่ะ ตอนแรกเราตั้งใจว่าจะแต่งเล่นๆไว้ให้ตัวเองอ่านแทนแบบไม่ต้องปล่อยตอน แต่เผอิญว่าแอคเก่าเราจำรหัสไม่ได้ค่ะแงง เลยทำให้มีเหตุจำเป้นต้องแต่งใหม่ทั้งหมดเลยก็เลยคิดว่าปล่อยให่ทุกคนเข้ามาอ่านกันดีกว่า

ขอขอบคุณทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านกันนะคะ