ของขวัญแห่งความเงียบงัน
เงาของวันวาน
ธีร์
พรุ่งนี้จะครบรอบวันเกิดพี่แล้วนะครับ
ธีร์
ผมทำของขวัญให้พี่ด้วย
ภาคิน
นายจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก
ภาคิน
ไม่ต้องมาทำอะไรทั้งนั้น
ภาคิน
ฉันไม่ต้องการของจากนาย
ธีร์มองจอแชทที่เต็มไปด้วยคำพูดเย็นชาจากพี่ชายอย่างเงียบ ๆ
แม้จะเจ็บปวดใจ แต่เขาก็ไม่ตอบโต้ แค่ยิ้มให้ตัวเองเหมือนเดิม
ชีวิตของธีร์เต็มไปด้วยการยิ้ม แม้ว่าในใจเขาจะเต็มไปด้วยบาดแผล
ธีร์
พี่อาจจะไม่ชอบของที่ผมทำให้
ธีร์
แต่ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมยังรักพี่อยู่เสมอ
ปลายนิ้วของธีร์กดส่งข้อความอย่างช้า ๆ เขารู้ดีว่าภาคินไม่ต้องการฟังคำนี้
แต่ในใจของเขา เขายังฝันว่าในวันหนึ่งภาคินจะยอมให้อภัยเขา
ภาคิน
หยุดพิมพ์คำพวกนี้เสียทีเถอะธีร์!
ภาคิน
ฉันไม่ต้องการได้ยินนายพูดว่ารักหรือขอโทษ
คำพูดนั้นกรีดลึกลงไปในหัวใจของธีร์ ความเจ็บปวดที่สะสมมาตลอดหลายปีทำให้รอยยิ้มของเขาเริ่มสั่นไหว แต่เขายังคงตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน
ธีร์
ผมแค่อยากให้พี่มีความสุข
ภาคิน
นายไม่มีทางเข้าใจความเจ็บปวดของฉันหรอก
ภาคิน
ฉันเสียพ่อแม่ไปเพราะนาย!
ภาคิน
พวกเขาจะยังอยู่ถ้านายไม่ไปรถคันนั้นด้วยในวันนั้น!
ธีร์หยุดอ่านแชท นึกย้อนกลับไปในวันที่ชีวิตของเขาและภาคินเปลี่ยนไปตลอดกาล
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในวันนั้น พ่อแม่ของพวกเขาจากไปเพราะรถเสียหลักพลิกคว่ำ
ธีร์รอดชีวิตมาได้ แต่พ่อแม่กลับไม่โชคดีเช่นนั้น และนั่นทำให้ภาคินเกลียดเขามาตลอด
ธีร์
ผมไม่เคยต้องการให้มันเป็นแบบนี้...
น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่ธีร์ก็รีบเช็ดออกอย่างรวดเร็ว
เขาไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอ แม้แต่ในตอนที่เขาอยู่คนเดียว
ภาคิน
ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่อยากฟัง
ธีร์มองข้อความสุดท้ายของภาคินอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว
เขารู้ว่าคำขอโทษของเขาไม่มีความหมาย แต่เขาก็ยังคงทำ เพราะในใจของธีร์
สิ่งเดียวที่เขาต้องการ คือการให้อภัยจากพี่ชายคนเดียวของเขา
ธีร์
ผมรักพี่นะครับพี่ภาคิน...
ธีร์
ผมจะพยายามทำให้พี่มีความสุข
ธีร์
แม้ว่าพี่จะไม่เคยยอมรับมันก็ตาม...
ข้อความสุดท้ายนี้ไม่ได้ถูกส่งไป มันยังคงค้างอยู่บนหน้าจอแชทของธีร์
ขณะที่เขานั่งอยู่ในห้องเงียบ ๆ ความเงียบที่เต็มไปด้วยความหวังที่ไม่เคยมีวันจะเป็นจริง
ธีร์นั่งมองข้อความที่ยังไม่ได้ส่ง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย
เขาอยากให้ภาคินรู้ว่าเขารักและเคารพพี่ชายเพียงใด
แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะเลวร้ายลงเรื่อย ๆ ก็ตาม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ธีร์สะดุ้ง เขารีบคว้าโทรศัพท์และมองเห็นชื่อของพี่ชายปรากฏอยู่หน้าจอ
ใจของเขาเต้นแรง หวังว่าครั้งนี้ภาคินอาจจะโทรมาพูดคุยดี ๆ กับเขา
น้ำเสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ฟังดูเย็นชาเหมือนเคย
ธีร์รู้สึกใจสั่น แต่พยายามตอบกลับไปอย่างสุภาพ
ธีร์
ผมอยู่ห้องครับ พี่ต้องการอะไรหรือเปล่า?
ภาคิน
ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากนายหรอก
ภาคิน
แค่จะบอกว่าอย่ามายุ่งกับงานวันเกิดของฉันพรุ่งนี้
ภาคิน
แค่เห็นหน้านายก็ทำให้ฉันหมดอารมณ์แล้ว
คำพูดนั้นทำให้ธีร์รู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยมีดเข้าไปในหัวใจ แต่เขาก็ยังยิ้มและตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน
ธีร์
แค่ผมอยากให้พี่มีความสุข
ธีร์
ผมจะทำทุกอย่างที่พี่ต้องการ
มีความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ภาคินจะตอบกลับมา
ภาคิน
เลิกพูดเหมือนว่านายเป็นคนดีสักทีเถอะธีร์ มันน่ารำคาญ!
เสียงวางสายดังขึ้นก่อนที่ธีร์จะได้พูดอะไรอีก เขามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับลงอย่างช้า ๆ
หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบจนเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก
ธีร์ยืนขึ้นจากเตียง เดินไปยังหน้าต่างและมองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืน
เขาคิดถึงพ่อแม่ที่จากไป และนึกถึงวันที่ทุกอย่างพังทลายลง
อุบัติเหตุในวันนั้นเป็นสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตของทุกคนตลอดกาล
ธีร์
พี่ภาคินก็คงไม่เกลียดผมขนาดนี้…
น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม ธีร์พยายามจะกลั้นมันไว้
แต่ความเจ็บปวดที่สั่งสมมานานเกินจะรับได้อีกต่อไป ทำให้เขาเริ่มปล่อยโฮออกมาอย่างเงียบ ๆ
เขารู้ดีว่าภาคินจะไม่มีวันให้อภัยเขาได้ และความคิดนี้ก็เริ่มทำให้เขาหมดกำลังใจ
วันรุ่งขึ้นมาถึงอย่างรวดเร็ว ธีร์ยังคงทำของขวัญชิ้นสุดท้ายสำหรับพี่ชายของเขาเสร็จเรียบร้อย
แม้จะรู้ดีว่าภาคินไม่ต้องการ แต่เขาก็ยังคงยืนกรานจะให้มันอยู่ดี
ธีร์
ผมหวังว่าสักวันหนึ่งพี่ภาคินจะเข้าใจและยกโทษให้ผม...
เขาเปิดจดหมายที่เขาเขียนให้ภาคิน อ่านมันอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่ามันเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาต้องการบอกพี่ชายของเขา
“พี่ภาคิน... ผมขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บปวดมาตลอด ผมรักพี่นะครับ และผมหวังว่าพี่จะสามารถมีความสุขได้ แม้จะไม่มีผมแล้วก็ตาม
ผมจะหายไปจากชีวิตพี่ เพื่อให้พี่ได้เริ่มต้นใหม่ ผมไม่ต้องการให้พี่ทนเจ็บปวดอีกต่อไป... ขอโทษครับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
น้ำตาไหลลงบนกระดาษ แต่ธีร์ก็เช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว เขาอยากให้จดหมายนี้สมบูรณ์แบบสำหรับภาคิน
นี่จะเป็นของขวัญสุดท้ายของผม...
ความรักที่เกินรับ
วันเกิดของภาคินมาถึงแล้ว บรรยากาศในบ้านเงียบเหงาอย่างผิดปกติ
ธีร์ไม่ได้เข้าร่วมงานเล็ก ๆ ที่ภาคินจัดขึ้นกับเพื่อน เขานั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเอง
มือกำแน่นกับของขวัญที่เตรียมไว้ให้พี่ชายกับจดหมายฉบับนั้นวางอยู่ข้าง ๆ
เสียงหัวเราะและการเฉลิมฉลองจากห้องนั่งเล่นดังแว่วเข้ามาในห้อง
ธีร์มองนาฬิกา เวลาล่วงเลยไปเกือบจะค่ำแล้ว แต่ในใจของเขายังว้าวุ่นไม่หยุด
ภาคิน
ไม่ต้องมาในงานนะธีร์
ภาคิน
ฉันบอกแล้ว อย่าเข้ามายุ่ง
ข้อความแชทนั้นเข้ามาอีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงไม่กี่คำสั้น ๆ
แต่ทุกคำเหมือนมีดคมที่กรีดลึกเข้าไปในหัวใจของธีร์
ธีร์
พี่ไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนั้นเลยเหรอ...
ธีร์ได้คิดในใจแต่แม้ว่าคำตอบจะชัดเจนอยู่ในใจ แต่ธีร์ก็อดที่จะหวังไม่ได้ว่าอาจจะมีสักครั้งที่ภาคินจะเปลี่ยนใจ
ลึก ๆ แล้วเขาหวังว่าสักวันพี่ชายจะหยุดเกลียดเขา
ธีร์ตัดสินใจส่งข้อความกลับไป แม้เขาจะรู้ว่าภาคินอาจไม่อยากอ่านมัน
แต่เขาไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ได้อีกแล้ว
ธีร์
ผมไม่เข้าร่วมงานตามที่พี่ต้องการ
ธีร์
แต่ผมขอฝากของขวัญไว้ที่หน้าประตูนะครับ
ธีร์
พี่ไม่ต้องเปิดตอนนี้ก็ได้
ธีร์ยืนขึ้นจากเตียง หยิบของขวัญและจดหมาย เขาค่อย ๆ
เดินออกจากห้องอย่างเงียบ ๆ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของภาคิน วางกล่องของขวัญลงอย่างเบามือ
จ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงกระซิบกับตัวเอง
ธีร์
ผมหวังว่าพี่จะรับมันไว้นะ...
จากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งที่เตียง
ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศในห้อง ความคิดในหัวของเขาวนเวียนไปมา
จนในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเปิดโทรศัพท์และพิมพ์ข้อความถึงพี่ชายอีกครั้ง
ธีร์
ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมรักพี่เสมอ
ธีร์
ผมไม่เคยโกรธพี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว
ธีร์
ผมขอโทษนะครับสำหรับทุกอย่าง
ธีร์
ผมหวังว่าพี่จะยกโทษให้ผมสักวันหนึ่ง
เขากดส่งข้อความนั้นไป รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
แม้จะรู้ว่าภาคินอาจไม่ตอบกลับ แต่ธีร์ก็ยังคงมีความหวังเล็ก ๆ อยู่ในใจ
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แต่ไม่มีข้อความตอบกลับจากภาคิน
ธีร์มองจอโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกครั้งที่หน้าจอสว่างขึ้น
ใจของเขาเต้นแรงอย่างคาดหวัง แต่ทุกครั้งกลับเป็นเพียงการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันอื่น ๆ เท่านั้น
ธีร์
พี่คงไม่อยากพูดกับผมอีกแล้วจริง ๆ สินะ...
น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาอีกครั้ง แต่ธีร์พยายามกลั้นมันไว้
เขาพยายามทำใจยอมรับว่าบางสิ่งบางอย่างในชีวิตคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ไม่ว่าตัวเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม
ภาคินเปิดประตูห้องในช่วงดึกหลังจากเพื่อน ๆ ของเขากลับไปหมดแล้ว
เขามองเห็นกล่องของขวัญที่วางอยู่หน้าประตู กล่องที่ธีร์บรรจงวางไว้
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สายตามองไปยังของขวัญด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานกันระหว่างความโกรธและความลังเล
แม้เขาจะบอกตัวเองมาตลอดว่าเขาเกลียดธีร์ แต่ลึก ๆ
แล้วเขาก็รู้สึกว่าบางอย่างในใจของเขาไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของน้องชาย
ภาคิน
ธีร์... นายไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ...
แต่ความโกรธและความเจ็บปวดที่สั่งสมมานานหลายปีทำให้ภาคินตัดสินใจไม่รับของขวัญนั้น
เขาหันหลังกลับเข้าห้อง ปิดประตูทิ้งไว้โดยไม่สนใจกล่องนั้นอีก
ขณะที่ภาคินพยายามนอนหลับในคืนนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
มันเป็นข้อความจากธีร์ ข้อความที่เต็มไปด้วยความรักและคำขอโทษ
ข้อความที่ภาคินอ่านแล้วรู้สึกหนักใจ เขายังคงไม่ตอบกลับ
ธีร์
พี่... ผมจะไม่รบกวนพี่อีกแล้ว
ธีร์
ขอบคุณนะครับที่พี่รับฟังผมมาตลอด
ธีร์ปิดโทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ความรู้สึกในใจของเขาหนักอึ้ง
เขารู้สึกว่าทุกอย่างที่เขาทำ ไม่เคยเพียงพอสำหรับพี่ชาย
เขาหลับไปด้วยน้ำตาที่ไหลริน แต่ในหัวใจนั้นเต็มไปด้วยคำถามที่
ความหวังสุดท้าย
เช้าวันใหม่มาถึง บรรยากาศในบ้านยังคงเงียบสงบเหมือนเช่นเคย
ธีร์ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในใจ แม้เขาจะไม่คาดหวังคำตอบจากภาคิน
แต่ความเงียบของพี่ชายกลับทำให้ความรู้สึกเหงาในใจยิ่งชัดเจนขึ้น
ธีร์เปิดโทรศัพท์เพื่อตรวจสอบดูว่ามีข้อความจากพี่ชายหรือไม่
แต่หน้าจอกลับว่างเปล่า ไม่มีข้อความ ไม่มีการตอบกลับเหมือนอย่างที่เขาคิด
ธีร์
พี่ภาคินคงไม่อยากพูดกับผมอีกแล้วจริง ๆ...
ธีร์ลุกจากเตียงและมองดูจดหมายที่ยังวางอยู่ข้าง ๆ
ข้อความที่เขียนด้วยน้ำตาและความรักนั้นยังคงอยู่ในกระดาษทุกคำ
แต่เขารู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดของเขากำลังจะสิ้นสุดลง
เขาตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อไปดูที่หน้าห้องของภาคิน หวังเล็ก ๆ
ว่าพี่ชายของเขาจะรับของขวัญและจดหมายไปแล้ว แต่เมื่อมาถึง
เขากลับพบว่าของขวัญยังคงวางอยู่ที่เดิม ไม่ถูกแตะต้องเลย
ธีร์
พี่ไม่ยอมแม้แต่จะรับของขวัญจากผม...
หัวใจของธีร์เหมือนจะสลาย ความหวังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็หายไปอย่างช้า ๆ
เขาค่อย ๆ นั่งลงที่หน้าประตูห้องของภาคิน รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังล่มสลาย
เสียงประตูเปิดขึ้นอย่างกระทันหันทำให้ธีร์สะดุ้ง
เขาเงยหน้ามองเห็นภาคินยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของพี่ชายเต็มไปด้วยความรำคาญและเย็นชา
ภาคิน
ธีร์ นายยังไม่เลิกวุ่นวายอีกหรือไง?
คำพูดนั้นทำให้ธีร์รู้สึกเจ็บปวด แต่เขาพยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้
ธีร์
ผมแค่...อยากให้พี่มีความสุข
ธีร์
ผมรู้ว่าพี่ไม่อยากเห็นหน้าผม
ธีร์
ของขวัญนี้ผมตั้งใจทำให้พี่จริง ๆ
ภาคิน
ฉันไม่ต้องการของจากนาย
ภาคิน
ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องมาให้ของอะไรทั้งนั้น
ธีร์
แต่ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมยังรักพี่เสมอ...
น้ำเสียงของธีร์อ่อนนุ่มและสั่นไหวเล็กน้อย แต่มันกลับยิ่งทำให้ภาคินหงุดหงิด
ภาคิน
นายเลิกพูดว่ารักฉันได้ไหม!
ภาคิน
นายไม่รู้หรอกว่าเรื่องในอดีตทำลายชีวิตฉันมากแค่ไหน!
ธีร์เงียบไป เขารู้ดีว่าภาคินยังไม่เคยยกโทษให้เขา
และคำว่า "รัก" ของเขาก็ไม่มีความหมายสำหรับพี่ชายอีกแล้ว
ธีร์
และผมคงไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตได้...
ธีร์
แต่ผมแค่หวังว่าพี่จะยกโทษให้ผมสักวันหนึ่ง
ภาคินยืนมองธีร์อย่างเย็นชา
สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ยังไม่หายไปแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี
ภาคิน
ฉันไม่มีวันยกโทษให้นาย
ภาคิน
นายคือคนที่ทำให้พ่อแม่ตาย
ภาคิน
ฉันต้องโตขึ้นมาโดยไม่มีพวกเขาเพราะนาย!
ธีร์รู้สึกเหมือนถูกตีด้วยคำพูดเหล่านั้น แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินมันมานับครั้งไม่ถ้วน
แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน มันยังคงเจ็บปวดเหมือนเดิม
ธีร์ค่อย ๆ หยิบของขวัญและจดหมายขึ้นมา
ยิ้มให้ภาคินอย่างอ่อนโยนแม้ในใจจะเจ็บปวด
ธีร์
ขอโทษที่รบกวนพี่นะครับ
ภาคินมองธีร์ที่กำลังยืนขึ้น เขารู้สึกถึงความเงียบที่แผ่ซ่านในบรรยากาศ
ทั้ง ๆ ที่เขาควรจะพอใจที่ธีร์ยอมออกไปตามที่เขาต้องการ
แต่ลึก ๆ แล้ว เขากลับรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
ภาคิน
ทำไมนายถึงยังยิ้มได้...
ภาคิน
ทั้ง ๆ ที่ฉันพูดแรงขนาดนี้...
ธีร์เดินกลับเข้าห้องของเขา วางของขวัญและจดหมายลงบนโต๊ะอย่างเบามือ
เขามองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจก
ธีร์
พี่ภาคินถึงจะยอมให้อภัยผม...
ธีร์
หรือบางที... มันอาจจะไม่มีทาง
ธีร์นั่งลงบนเก้าอี้ ความคิดหลายอย่างวิ่งวนในหัว แต่สิ่งเดียวที่เขาตระหนักได้
คือความพยายามทั้งหมดของเขาไม่เคยได้ผลเลย
ธีร์
พี่ภาคินอาจจะมีความสุขมากขึ้น...
ความคิดนี้เริ่มแทรกเข้ามาในจิตใจของธีร์
ความรู้สึกสิ้นหวังและความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดหลายปีทำให้เขาเริ่มคิดถึงทางออกที่เจ็บปวด
วันนั้นทั้งวัน ธีร์นั่งอยู่ในห้องของเขาอย่างเงียบ ๆ
ไม่มีใครรู้ว่าในใจของเขากำลังวุ่นวายเพียงใด แม้แต่ภาคินก็ไม่รู้ว่าในเวลานี้
ธีร์กำลังตัดสินใจบางอย่างที่ไม่มีทางหวนกลับมาได้อีก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
