เช้าวันจันทร์ที่สดใส...

สดใสกับผีสิ.. 08:35 น. เป็นเวลาปกติที่ฉันมาถึงโรงเรียน และในทุกๆวันก่อนเข้าเรียน ฉันจะโดนทำโทษให้ยืนกางแขนที่หน้าตึกอยู่เป็นประจำ แดดก็ร้อนจริง ผิวขาวนวลเนียนฉันกำลังจะไหม้เกียมอยู่แล้ว

ฉันชื่อ อิงวา สาวน้อยตัวเล็กน่ารักแก่นซนประจำห้อง ม.5/6 ปกติแล้วไม่ค่อยมีคนมาสนใจฉันมากนักหรอก ใช้ชีวิตเหมือนอากาศธาตุให้ผ่านๆไปในทุกๆวันแค่นั้นแหละ และนี่ก็แค่อีกวัน.. โรงเรียนที่ฉันอยู่เป็นโรงเรียนแบบ จะว่ายังไงดีนะ ก็ประมาณว่าคนรวยๆฐานะดีๆ ทำไรก็ไม่เคยผิดเลยสักครั้ง...

ปัก!

ซิน: อุ๊ยตะ..ใครเอาหุ่นขี้ผึ้งมาวางไว้ตรงเนี่ย

เป็น ซิน สาวสวยบ้านรวยเพรียบพร้อม ที่พึ่งมาถึงโรงเรียนเช่นกัน นางแกล้งเดินมาชนฉัน ฉันรู้หรอก แต่ทำไงได้ สู้ไม่ได้ก็ทำได้แค่ต้องก้มหน้ายอมๆไป ฮึ ที่งี่ไม่เห็นใครจับมากางแขนกางขาอย่างฉันบ้างเลอะ

หลังจากเสร็จจากการโดนทำโทษ ฉันก็เดินกลับเข้ามาในห้องเรียนตามปกติ

เจน: กูโทรปลุกแล้วนะ

อิง: เอออ..รู้น่าา

เจน: ดีนะที่จารเรณูยังไม่เข้าอ่ะ

อิง: ยังอีกหรอ เลทมาจะเป็นชม.แล้วนะ

เจน: ก็ว่า.. วันนี้ไม่มามั้ง

30 นาทีต่อมา..

ปั้ง! เสียงปิดประตูห้อง

ว้าย! นักเรียนในห้องกรี้ดโดยพร้อมเพรียงกัน

จารเรณูวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูห้องอย่างลนลาน เนื้อตัวเปื้อนเลือด และเหมือนจะมีแผลที่แขนข้างซ้ายด้วย

จารเรณู: ทุกคนปิดประตู หน้าต่างให้หมด ห้ามใครออกไปข้างนอกเด็ดขาด!

นักเรียนในห้อง: เกิดอะไรขึ้นครับจาร!

จารเรณู: ข้างนอก.. ข้างนะ..

ยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็ทรุดลงไปดิ้นที่พื้น นักเรียนทั้งหมดถอยกรู่กันมาที่หลังห้อง

เจน: มึง จารเป็นไรวะ!

ฉันตกใจมาก แต่อีกใจก็เป็นห่วงอาจาร ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว ภาพตรงหน้ามันน่ากลัว แต่จะให้ยืนดูคนกำลังจะตาย มันก็ไม่ใช่ ฉันจะรีบวิ่งเข้าไปช่วยจาร แต่มีใครบางคนฉุดฉันไว้สะก่อน

เรย์ : อย่าเข้าไป

คนนั้นก็คือ เรย์ หัวหน้าห้องที่ดูเหมือนจะเนิร์ด ก็ไม่เชิง เพราะเขามีใบหน้าที่หล่อ สูงโปร่ง หุ่นก็ดี เหมือนจะแอบๆ มีกล้ามสะด้วย อีกอย่างคือเขาฉลาดไหวพริบดีมาก แต่เขาไม่ค่อยจะเข้าหาใคร ทำให้เพื่อนๆในห้องได้พูดคุยกับเขาน้อยสุดๆ ไปเลย

อิง: ปล่อย! จะยืนดูคนตายรึไง ไม่รู้สึกผิดบ้างหรอ!

ฉันพยายามสะบัดแขนออกจากมือเขา แต่เหมือนจะไม่มีดาเมจอะไรเลย จะจับไรแน่นขนาดนั้นวะเนี่ย

เรย์: ดู..

เขาพูดพร้อมชี้ไปที่นอกหน้าต่าง ภาพที่เห็นคือ.. ผู้คนข้างนอก มีทั้งคนวิ่งไล่ และคนหนีตาย เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วทุกทิศ มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเช้ายังปกติดีอยู่เลยนี่!

อิง: มันเกิด..อะไรขึ้น..

ฉันยืนสตั้นอยู่พักนึง ก่อนเรย์จะรากฉันไปที่ประตูหลังห้อง เพื่อนๆคนอื่นต่างกรีดร้องและลนลานพากันวิ่งกรู่ออกจากห้องกันหมด เหลือแค่ฉันที่ได้แต่ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความกลัวและสับสน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยืนอึ้งได้ไม่นาน เพราะจากที่ร่างอาจารกำลังชักดิ้นชักงออยู่ ได้หยุดลง และกำลังจะกระโจนมาทางฉันและเรย์ยืนอยู่

เรย์ : ไป!

เขารากฉันวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉันได้สติกลับมา เมื่อออกมาจากห้องแล้วก็พบว่าห้องอื่นๆ ก็กำลังพากันวิ่งหนีตายออกมาที่ระเบียงกันหมด ทำให้ตอนนี้ผู้คนแออัดกันมาก ต่างคนก็พากันหนีตายอย่างสุดชีวิต จู่ๆข้อมือที่เคยถูกจับไว้อย่างแน่นหนึบ ก็หายไป..

อิง: เจน!

ฉันวิ่งไปพร้อมตะโกนหาเพื่อนรัก ที่หลังจากคำพูดสุดท้ายของเธอ ฉันก็ไม่เจอเธออีกเลย

ตอนนี้นักเรียนและอาจารย์ทุกคน พากันวิ่งหนีลงมาจากตึก ในความชุลมุนนั้น มีนักเรียนที่เหมือนจะติดเชื้อ หรืออะไรสักอย่าง วิ่งไล่กัดผู้คนอย่างบ้าคลั่งอย่างกะหนังซอมบี้ที่เคยดูไม่มีผิด แต่ติดที่ว่าซอมบี้ในหนังมันจะไล่กัดคนเพื่อฉีกกินเนื้อ แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า คือพวกเขาไม่ได้ไล่ล่าเพื่อที่จะกิน แต่ล่าเพื่อสนองความพอใจของตัวเอง คนที่ถูกกัดบางคนก็หนีไปได้ แต่ไม่นานอาการก็เริ่มเหมือนอาจารเรณู ที่ลงไปชักดิ่นชักงอที่พื้นแล้วกระโจนใส่ทุกคนคนที่เจอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย..

ฉันวิ่งหนีจนมาถึงประตูรั่วหน้าโรงเรียน แต่กับต้องเจอเรื่องที่ช็อกกว่า ผู้คนข้างนอกก็วิ่งหนีตายกันไม่ต่างจากข้างในนี้เลย ฉันเหลือบไปเห็นโซ่ที่รัดปิดประตูรั่วไว้ เหมือนว่ายามจะเห็นเหตุการณ์ข้างนอกนั่น เลยปิดตายคนข้างในไว้ เพื่อไม่ให้คนหรืออะไรข้างนอกรั่วนั่น เข้ามาได้ ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เพื่อโทรหาคนที่บ้าน ( ดีนะที่วันนี้ใส่ชุดพละ ) แต่สัญญาณกับถูกตัดขาด ทำให้ไม่สามารถโทรหรือติดต่อกับผู้คนอื่นได้เลยสักทาง แย่ละสิ ฉันเป็นห่วงครอบครัวมาก แต่ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ ฉันก็จำเป็นต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน

ฉันวิ่งกลับเข้ามาในโรงรียน เพราะข้างนอกดูจะมีคนติดเชื้อมากกว่าข้างในนี้สะอีก

เจ: เธอๆ! มานี่!

เจ นักเรียนชายห้องสอง เรียกฉันและคนอื่นๆ ให้เข้าไปหลบในตึกกีฬา จะรออะไร ฉันก็วิ่งพรวดเข้าไปเลยนะสิ

ข้างในนี้มีนักเรียนเข้ามาหลบราวๆยี่สิบกว่าคนได้ และไม่มีคนที่ติดเชื้ออยู่เลยสักคน คิดสะว่านี่คือหลุมหลบภัยละกัน

เจน : อิง!

เสียงที่คุ้นเคย ขอบคุณที่เธอไม่เป็นอะไร เพราะเจนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมี เธอตะโกนเรียก พร้อมวิ่งร้องห่มร้องไห้เข้ามากอดฉัน

เจน: มึง กูกลัว กูอยากไปจากที่นี่!

อิง: ใจเย็นๆ กูก็กลัว แต่ข้างนอกน่ากลัวกว่าเยอะ

เจน: เราจะตายปะมึง กูกลัว

อิง: ใจเย็นๆมึง หยุดร้องก่อนน

เจ: วุ! จะร้องไรนักหนาวะ ทำคนอื่นขวัญเสียกันหมด!

เจน: มึงยุ่งอะไรด้วยล่ะ เก่งมากมามุดหัวอยู่ในนี้ทำไม!

เจ: ปากดีจังวะ!

อิง: หยุดๆ!

นั่นไงล่ะ สิ่งที่แย่ที่สุดในหนังซอมบี้ก็แบบนี้ คนในกลุ่มทะเลาะกันนำพาให้ไปเจอปัญหาใหญ่ ฉันรีบแยกทั้งสองออกจากกันก่อนจะบานปลายไปมากกว่านี้

ฉันกับเจนจึงมานั่งอยู่เงียบๆที่มุมตึกกันสองคน ส่วนคนอื่นๆ ก็เดินวนๆกันอยู่ตรงสนามบาส

เวลาร่วงเลยไปเกือบๆ 6 ชม. ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆแล้ว ทุนคนในตึกกีฬาต่างพยายามติดต่อครอบครัวและหน่วยงานที่พอจะช่วยได้ แต่เปล่าประโยชน์ สัญญานโทรศัพท์ ไวไฟ ใดๆ ถูกตัดหมด ไม่สามารถติดต่อคนภายนอกได้เลย พวกเราติดอยู่ข้างในนี้สักพักแล้ว และเสียงกรีดร้องข้างนอกตึกก็ค่อยๆลดลง ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย ไม่ก็อาจจะกลายพันธุ์ไปแล้วก็ได้

เพื่อนในกลุ่ม: หิววะ ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน มีใครมีไรกินปะ

เพื่อนในกลุ่ม: ใครเขาจะพกไรมา แบกแค่ชีวิตตัวเองมาก็ลำบากละ

เพื่อนในกลุ่ม: อ่าวไอ้นี่ กูถามดีๆ

เจ: หยุดเลย มึงสองคน ใครตีกันกูจับโยนออกข้างนอกจริง

เพื่อนในกลุ่ม: ...

ซิน: เราก็หาคนออกไปเอาขนมที่มินิมาทดิ

ก็ว่าล่ะ.. ตัวร้ายในหนังที่ว่าตายยากๆ เห็นจะเป็นเรื่องจริงแฮะ เสียงที่คุ้นเคยที่ไม่อยากได้ยิน ซิน แม่ลูกคุณหนูที่ปากไม่เคยอยู่เป็นสุข รอดกับเขาด้วยหรอเนี่ย

เจ: พูดง่ายนิ แล้วใครจะออกไปเอาอะ เธอหรอ?

ซิน: จะบ้ารึไง ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง จะให้ออกไปเจออะไรแบบนั้นได้ไง แต่ถ้า... ผู้หญิงที่สามารถหนีเข้ามาที่นี่เป็นคนสุดท้ายได้ ก็อาจจะ

อิง: หมายความว่าไง!

ฉันไม่ได้ร้อนตัวไปเองหรอกนะ แต่ที่ยัยนั่นพูดถึง มันคือฉันชัดๆ ฉันเข้ามาที่นี่เป็นคนสุดท้าย

อิง: แกออกความเห็น แกก็ไปเองดิ

ซิน: เราแค่พูดลอยๆนะอิง ไม่ได้หมายถึงใครสักหน่อย

เบล: ซินมันก็แค่ออกความเห็น จะโวยวายทำไมอิง

อิง: ก็ที่พูดมันหมายถึงเราชัดๆ!

เจ: พอๆ งั้นเอางี้.. ให้เธอไป

เขาพูดพร้อมชี้ไปที่เจน ที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน

เจน: ไรวะ! กูก็อยู่ของกูเฉยๆ หาเรื่องทำไม รังแกผู้หญิงงี้ เป็นผู้ชายจริงปะวะ!

เจ: อยู่นี่ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ มีแต่จะทำให้คนข้างในเขาขวัญเสีย ไม่มีประโยชน์

เจน: พูดงี่ได้ไงวะ!!

อิง: หยุด! ไม่ต้องเถียงกันละ เราไปเอง

ผู้ชายอะไรส่งผู้หญิงไปตาย น่าเกลียดที่สุด แต่ช่างเหอะ ไปเองก็ได้ ก็ดีเหมือนกัน อุดอู้อยู่ข้างในเบื่อจะแย่ ไปหาอะไรตื่นเต้นๆหน่อย อีกอย่างยัยเจนกับตานั้นคงได้หยุมหัวกันแน่

เจน: อิง มึงไม่ต้อง อยู่นี่แหละ ใครอยากแดกก็ให้มันไปเอง

เจนพูดพร้อมดึงฉันไว้

อิง: เออน่า ช่างมันเหอะ กูจะไปหาคนด้วย

เจน: หาใครวะ

อิง: เรย์ มันช่วยกูไว้ตอนอยู่ในห้อง

เจน: มึงบ้าหรอ! ป่านนี้มันตายไปแล้วมั้ง

อิง: ปากเสีย เออน่าเดียวกูกลับมา

พูดจบฉันก็เดินไปที่ประตู ค่อยๆแง้มประตูออกเพื่อดูให้มั่นใจว่าข้างนอกปลอดภัยดี

เจ: บ้าไง้ ออกไปก็ตาย

เจเดินมาดึงแขนฉันไว้ ไอ้นี่มันเป็นไบโพล่ารึไง เมื่อกี้ยังไล่ผู้หญิงให้ออกไปอยู่ฉอดๆ ทีนี่มาเป็นคนดีอะไร

ซิน: ปล่อยเหอะเจ นางคงอยากเรียกร้องความสนใจ ไม่กล้าออกไปจริงๆหรอก

ฉันหันไปมองค้อนยัยตัวดีนั่น ก่อนจะสบัดมือเจ แล้วเปิดประตูออกไปทันที

เจ: อิง!

ชิ! ค่อยดูละกัน..