คืนนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลยนะพระจันทร์...

"ทั้งที่ฉันกำลังเศร้าแท้ๆ...แต่คุณกลับเต็มดวงชวนให้นึกถึงเขาคนนั้นอยู้ได้..."

อีฟเริ่มพึมพำกับตัวเองว่าด้วยเรื่องโชคชะตาเล่นตลกกับฉัน ทั้งที่ตกลงคบกันมาดีๆอยู่ๆเขาคนนั้นดันมาสารภาพว่านอกใจฉันแล้วไหนจะเรื่องที่ว่า วันนี้บริษัทที่เธอร่วมทำงานอยู่ก็ดันประกาศล้มละลายจากการที่ลูกชายเจ้าของบริษัทติดหนี้การพนันต่างๆเอาไว้มากเล่นเอาตั้งตัวไม่ทัน เจอแต่เรื่องช๊อกมาทั้งวันแล้วพระจันดันทำให้นึกถึงไอ้คนไม่ดีนั้นอีก!

ถึงจะไม่ใช่ความผิดของพระจันทร์ก็เถอะ... กึก!ๆ เคร้ง!!

อยู่ตึกราอาคารที่ฉันอยู่กลับเริ่มขยับเริ่มโอนเอนไปมาอย่างรุนแรงก่อนที่ฉันจะทันได้วิ่งหาที่หลบระเบียงที่ฉันอยู่กลับแยกออกจากกันก่อนที่ฉันจะตาย...ฉันยังไม่ทันได้ทำตามความฝันเลยอย่างน้อยๆขอสักอย่างเถอะ!!

"ถ้าเฒ่าแสงจันทร์มีจริงก็ทำให้ฉันได้สามีสองคนไปเลย!!"

ฉันตะโกนออกสุดเสียงก่อนจะตกถึงพื้นแล้วแหลกไม่หน้าดู

...ฉันตายแล้วจริงๆสินะ...

ฉันในตอนนี้กลายเป็นวิณญาณลอยล่องมองดูสภาพตัวเองที่ผู้คนเริ่มมามุมดูด้วยเหมือนกันทั้งที่ตึกคอนโดนี้ก็สูงใหญ่ดันมามีฉันคนเดียวที่ตายอนาด...พระเจ้ากำลังสาปส่งฉันหรือปล่าว...

ก่อนที่ฉันจะทันได้ซึ้งนานแสงสีขาวที่ไม่ทราบที่มากลับสว่างวาปพาฉันหายไปจากจุดนั้นทันที...

"...ที่ไหนหรอ.."

ฉันถามออกไปด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปพบกับคุณตาแก่ๆหนวดเครารุงรังแต่งตัวสว่างกำลังเดินตรงเข้ามาหาฉัน

"...ยัยหนู...งืมๆอืมๆ...แย่จริงๆ..."

คุณตาอายุมากเครารังคิดบ่นอะไรพึมพำสักพักก่อนจะล้มพับราบกับพื้นแล้วกล่าว

"ตาแก่คนนี้ต้องขอโทษด้วย!!...ดันส่งยัยหนูมาเกิดผิดที่แล้วยังจะ...ลืมส่งเนื้อคู่ไปให้..." จบคำพูดตาเเก่เขากลับรีบผูกเชือกอะไรบางอย่างให้อย่างมั่วซั่วก่อนจะหยุดชะงัก

"แย่แล้ว...ตาแก่คนนี้ต้องขอโทษด้วย...ตอนนี้เธอคงตายแล้วสินะ.."

"...ใช่ตายสนิดตายอนาต...ไม่เหลืออะไรแล้ว..."

ฉันพูดก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ เสียดายเวลาที่ผ่านมาจริงดิ้นทุรนทุรายทำงานเกือบตายเพื่อเงินที่จะใช้ซื้อบ้านจะใช้แต่งงานและใช้เลี้ยงเจ้าตัวเล็กสักคน...ฉันยังไม่ทันได้ใช้...กำลังบ่นเสียใจอยู่แท้ๆ...

"...โอ้...เอออย่าเพิ่งหมดหวังเลยนะแม่หนูฮ่าๆ...เอางี้มั้ยเพื่อเป็นการขอโทษ อะแฮ่มขอพรมาได้เลยสามข้อ.."

ยังไม่ทันที่ตาแก่จะได้คิดไรมากฉันรีบตอบความต้องการทันที

"สามมีสองคน! ความจำความรู้ต่างๆของฉันต้องไม่ถูกลบ เป็นผู้หญิงสวย!"

ฉันรีบตอบก่อนจะลุกขึ้นด้วยความดีใจจนเผลอกระโดดตกจากกรีบเมฆสีขาว

"!!!อะไรเนี่ยตา!"

"...พระเจ้าจะอวยพรคุณ..."

เสียงพูดทุ้มต่ำคล้ายคนอายุมากกล่าวตรงหน้าก่อนจะค่อยๆหันหลังจากไปพร้อมกับตัวฉันที่มีอาการปวดหัวจิ๊ดๆตามมาติดๆ...

"...โอ๊ย...เจ็บ.."

ฉันเริ่มบ่นอุบอิบก่อนจะหันมองสถานที่โดยรอบ...

"โบสถ์หรอ...จริงสิ.."

ก่อนที่ฉันจะทันทำอะไรมากร่างกายที่ฉันได้มาจากพระเจ้าก็กลับล้มตึ้งลงกองพื้นซะดื้อๆ

"..อีฟ...นายหญิง...นาย.."

เสียงเลือนลางวนว่ายอยู่ในหัวก่อนที่ฉันจะวนไปมองเห็นถึงอดีตร่างนี้

'ลูกแม่...เด็กน้อยของแม่...ฮึกๆขอโทษ...แม่ขอโทษ'

ผู้หญิงตรงหน้านั้นน่าจะเเม่ของร่างนี้หรอ... ทำไมถึงร้องไห้ขนาดนั้นกัน...

แสงสีขาวสว่างวาบก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะค่อยกางปีกลบเลือนตัวเองหายไปช้าๆ

'โทษทันของแม่มาถึงแล้ว...ลูกจงอยู่รักตัวเองให้มาก..'

'...ท่านแม่..'

เด็กน้อยที่ยังนอนงัวเงียอย่างอ่อนเพลียไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเธอกำลังค่อยๆหายไป

จบจากนั้นภาพก็กลับตัดไปถึงอีกตอน

'อีฟ!...นั้งลูกไม่รักดีแกแค่ต้องแต่งงานกับชายคนนั้นบ้านของเราก็จะสงบสุข! ออกมานะ!'

เสียงผู้ชายตะโกนโหวกเหวกถือไม้หน้าสามไล่ตามจนจะเจอตัว... เด็กผู้หญิงที่วิ่งหนีเสียงนั้นมามีรอยช้ำตามตัวนัยตาสั่นระริกด้วยความกลัวเส้นผมสีเงินสวยในเวลานี้กลับดูเด่นมาก

'...เจอตัวแล้วออกมาซะดีๆ!'

ปึก!!

เสียงท่อนไม้ในมือชายแก่ที่ฟาดกระทบผนังดังก่องยิ่งทำใก้เด็กน้อยคนนั้นกลัว

ฉันที่ตอนนี้ทำได้แค่ยืนมองรู้สึกอึดอัดจนอยากจะเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้แก่นั้นแล้วเสยสักหมัดใส่ก็ยังดี ใครก็ได้ทำหน้าที่ฮีโร่ช่วยเธอหน่อยเถอะ!!เพิ่งจะอายุไม่เท่าไรเอง

'...ช้าก่อนคุณลุง..'

เสียงแตกหนุ่มทุ้มนุ่มหูของใครบางคนดังขึ้นก่อนที่จะก้าวเข้ามาพร้อมกระดาษในมือก่อนจะชูถุงเงินถุงใหญ่ขึ้นมา

'เงื้อนไขนี้เป็นไงบ้างครับ...'

ฉันรีบขยับตัวลอยไปหวังจะดูกระดาษแผ่นนั้นแต่แล้วตาลุงแก่คนนั้นกลับรีบกัดนิ้วจนเลือดออกแปะกระดาษแล้วม้วนโยนกลับมาให้ชายคนนั้นก่อนจะเดินถือถุงเงินออกไป

'...ลุกขึ้นไหวมั้ยครับ...'

ภาพตัดไปอีกครั้ง... ครั้งนี้อะไรอีกละ...

'นายหญิงยินดีที่ได้รู้จักนะคะข้าชื่อเอมิเลียจะมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่านตั้งแต่วันนี้'

สาวใช้คนนั้นเเนะนำตัวก่อนจะพาร่างกายนั้นอออกไปเรียนรู้สถานที่ต่างๆในคฤหาสน์ ทุกอย่างวนอยู่ซ้ำเดินในบ้านหลังยักษ์เรียนรู้วิธีบริหารการงานภายในรวมถึงวิธีดูแลสามีตามสถานที่ต่างๆจบจนเรื่องทายาททุกวันวนๆไปจนลูปไปอีกที่

'...การหย่าครั้งนี้เราผู้เป็นจักพรรดิขออณุมัติ...ใครมีอะไรจะค้านหรือไม่...'

ทุกอย่างดำเนินไปไวมากจนจบมาถึงตอนที่เธอร้องไห้วิ่งวอนเบื้องหน้ารูปปั้นพระเจ้าด้วยความสิ้นหวัง...เธอรู้ดีว่าสามีที่ร่วมคืนแรกกับเธอคือคนที่ซื้อเธอช่วยเธอไว้...เธอเองก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่หวงสามีของตนเช่นกันใครจะคิดละว่า... เขาไปออกรพผู้คนจะทำกับเธอโดยการบังคับหย่าเพราะเห็นว่าสามีคู่ควรกับนักบุญมากกว่าเธอ... ความเห็นแก่ตัวเริ่มคิดอย่างสิ้นหวัง

'...โอ้ท่านเทพ...หากเขาผู้นั้นไม่กลายมาเปู้ผู้กล้า..ชีวิตรักของเขาและข้าจะดำเนิดดีต่อหรือไม่...ทำไมกันข้าคิดว่าตนหลุดพ้นแล้วแท้..."

น้ำตาเธอไหลมาพร้อมกับใบหน้าซีดก่อจะหมดสติ

"...ท่านผู้สัทธา..."

เสียงบางคนดังเบากังวานเรียกขานกล่าวถามฉันก่อนจะค่อยๆชัดขึ้น

...จบแล้วหรอภาพความจำ...

"ท่านผู้ศรัทธา...ท่านไหวแล้วหรือไม่ครับ.."

เสียงบาทหลวงตรงหน้าแปลกไป อาจจะเพราะฉันสลบล้มไปหรือปล่าวนะ...

"...อาการของท่านเป็นเช่นไรแล้วบ้าง..."

คนตรงหน้าฉันในตอนนี้มีเส้นผมสีม่วงคล้ายจะดำแต่ไม่ใช่ใบหน้าได้รูปหล่อใส่แว่นตาไม่แพ้ดาราดังที่ฉันเคยตามเลยสักนิดรูปร่างสูงใหญ่ประเมินไม่น่าสูงเกิน ร้อยเก้าสิบแต่ก็ไม่ต่ำเกินร้อยแปดสิบ ในขณะที่สมองฉันกำลังประเมินบาทหลวงตรงหน้าเสียงพูดแหบแห้งที่เคยได้ยินก็ดังขึ้นพร้อมกับร่ายแสงบางอย่างใส่ตัวฉัน

...นี้คือบาทหลวงในตอนนั้นนี่..

"ท่านผู้ศัทธา...ตอนนี้ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วท่านจะอาศัยที่โบถส์ของเราเลยหรือไม่..."

ชายมากอายุตรงหน้าถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินนำทางไปพร้อมกับชายคนนั้นที่คอยเดินตามหลังชายชราพร้อมก้มหน้าก้มตาอย่างนอบน้อม

"...เออ...คือว่าถ้าฉันจะกลับต้องออกไปทางไหนหรือคะ?.."

ฉันถามออกไปด้วยสีหน้าใสซื่อก่อนที่บาทหลวงตรงหน้าจะทำตาตื่นกันเป็นแนว

"อะแฮ่ม...เออท่านผู้ศัทธา..ท่านลืมทางออกที่นี่แล้วหรือ?..."

บาทหลวงชราถามด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะค่อยๆเก็บสีหน้าเหมือนเก่าแล้วหันไปออกคำสั่งกับชายคนข้างๆที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

"...โนอาร์...เจ้าช่วยนำทางเลดี้ออกจากที่นี่ทีนะ..."

บาทหลวงชราเอ่ยก่อนจะค่อยๆหันเดินไปอีกทางด้วยสีหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อนจะพึมพำบางอย่างแล้วจากไป

"เออ...เชิญตามข้ามาเถอะครับข้าจะเป็นผู้นำทางให้ท่านเอง..."

เขาพูดก่อนจะเดินนำหันไปอีกทิศนึง.... เอะ....เดี๋ยวนะแล้วบ้านของเธอคือที่ไหน...

"เลดี้...ข้าเรียกท่านว่าอีฟเฉยๆได้หรือไม่..."

โนอาร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแปลกจากเดิมเมื่อกี้

"อื่อ..ได้สิ...ว่าแต่มีอะไรหรอ?"

ฉันถามด้วยสีหน้าสงสัยก่อนจะเดินก้าวไวเดินข้างเขา

"...อ่า...ข้าขอเเสดงความเสียใจด้วยนะครับเรื่องสามีของท่าน..."

โทอาร์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะหยุดเดิน

"...ไม่เป็นไร...ฉันพอทำใจได้แล้วละนะ..."

หวาาา! แย่แล้วโกหกบาทหลวงจะบาปมั้ยเนี่ย...ความจริงที่ซ่อนอยู่ในร่างกายนี้คือ...ฉันไม่ใช่อีฟคนเดินความทรงจำฉันก็ได้มาไม่ครบ...แล้วก็ไม่ได้อาลัยอาวานในรักเก่าที่ฉันไม่ได้เริ่มประสบเองด้วย...

"...นั้นหรอครับ...นั้นสินะ..."

ฉันเริ่มทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อบาทหลวงตรงหน้าฉันในตอนนี้ทำสีหน้าดีใจแปลกๆก่อนจะทำหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วหันมาถามคำถามฉัน

"...ท่านคงเสียใจมาก...ข้าจะไม่วนเรื่องเก่าของท่าน...จากที่ข้าดูท่างคงจะเสียความทรงจำไปบางส่วนสินะครับ..."

เขาพูดก่อนจะเดินนำต่อแต่ครั้งนี้เขากลับก้าวฝีท้าวไปช้าๆพร้อมๆฉัน

....โอ้แย่จริงๆฉันอยากจะตอบตรงนะแต่ตอบไม่ได้...

"อื่อ...ใช่แล้วฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไม...อาจจะเพราะความเศร้ามั่งนะ ฮ่าๆๆ"

ฉันหัวเราะออกมาอย่างเก้ๆกังๆก่อนที่บาทหลวงตรงหน้าจะยื่นมือมาลูปหัวฉันอย่างเบามือ

"ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยก็สามารถมาหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ"

โนอาร์พูดก่อนจะยื่นร่มพร้อมกระเป๋าที่ไมรู้ว่าเขาไปหยิบมาตอนไหนให้ฉัน

"....เออคือว่า..ฉันขอรบกวนคุณเลยได้มั้ยคะ..."

ฉันถามด้วยสีหน้าเขินอายนิดๆก่อนจะหันหน้าหลบสายตาที่ลุกวาวแปลกๆของเขา

"อาครับ...ไม่ว่าอะไรผมพร้อมจะทำให้คุณครับ"

"..มะ..ไม่ต้องสุภาพกับฉันขนาดนั้นก็ได้...คือว่า...ฉันไม่รู้ว่าตัวเองได้ซื้อบ้านหรือมีบ้านที่ไหนมั้ยนะค่ะ..."

ฉันบอกก่อนจะเกาแก้มเบาๆแก้เขิน...ใครจะคิดละว่าความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ร่างนี้จะทำให้ฉันต้องลำบาก

"อ่า....ฮ่าๆๆอีฟผู้สมบูรณ์แบบในตอนนั้นเปลี่ยนไปเยอะสินะครับฮ่าๆๆๆ มาสิครับเดียวผมจะพาคุณไปส่ง"