เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหล่อาบแก้ม

"ระ เราว่าเราเลิกกันเถอะ"

เสียงสั่นที่พูดขึ้นพร้อมมีคนรอบกายยืนนิ่งแล้วมอง มาที่ต้นต่อของเสียงที่ดึงขึ้น มีมือหนึ่งโอบไหล่ร่าง เล็กไว้ด้วยความเป็นห่วง ไม่คิดเลยว่าจะพูดคำนั้น ออกมาจากปาก อีกคนนิ่งพร้อมกับมองมาที่ร่างเล็ก ด้วยสายตาที่ตกใจและมีความเศร้าเล็กน้อยว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้น

"เหตุผลล่ะ คืออะไร ทำไมน้องไม่ดีพอหรอ"

อีกคนที่นั่งอยู่ข้างหน้ามองคนที่ร้องไห้สะอื้นด้วย อีกคนด้วยความเศร้าและเริ่มน้ำตาคลอก่อนจะยืนขึ้น

"ไม่ใช่หรอเราอ่ะดีมาตลอด แต่พี่มีเหตุผลจริงๆที่จะ ต้องเลิก"

"ขอให้เราโชคดีนะ"

พอร่างเล็กพูดจบ ก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น พร้อม กับเพื่อนของเธอที่รีบตามมา ปล่อยให้อีกคนมองตา มาแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

......................

ห้าเดือนก่อน..

ฉันกชนิภา หรือชื่อเล่นชื่อว่ากันตา

7:23

สายลมหนาวพัดเข้ามาต้อนรับนักเรียนทุกคนที่เข้า มาให้โรงเรียนนี้ วันแรกของการมาโรงเรียนหลังจาก ที่ปิดเทอมไปไม่กี่เดือน ผู้คนมากมายที่เข้ามาใน โรงเรียนแห่งนี้ต่างพูดคุยและทักทายกันอย่างเป็น มิตร และฉันที่กำลังนั่งมองรุ่นน้องเข้ามาเรียนที่ โรงเรียนที่พวกเขาเลือกมาเรียน ในใจลึกๆอยาก ตะโกนออกมาว่าให้น้องๆรีบหนีไป ที่นี่มันอันตราย แต่ก็ได้แค่คิดในใจ ระหว่างที่ฉันกำลังกวาดสายตา ไปมาและพึมพัมอยู่คนเดียว สายตาก็หยุดไปที่คนๆ หนึ่งที่กำลังก้าวเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียน

เด็กผู้หญิงตัวสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบกว่า ตัดผมสั้นคลายผู้ชาย ตัวขาวเหมือนดังเด็กน้อย ดูมี น้ำมีนวล ขนาดใส่แมสยังน่ารัก นี้มันสเป็ค!!

ระหว่างที่สายตามองไปที่รุ่นน้องคนนั้นอยู่ก็มือคน คนหนึ่งยื่นมาแตะที่ไหล่ทำให้ต้องหันไปมองด้วย ความสงสัยว่าใครกัน

เบญญาพรหรือพริ้ม และมลพิษซาหรือเมฆ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน พวกเราเป็นเพื่อนกัน มาตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเรียนที่นี้ตอนมัธยมต้นใหม่ๆ และฉันสามารถคุยกับพวกเธอได้ทุกเรื่อง เพราะ ส่วนมากฉันไม่ค่อนสนิทกันบครอบครัวสักเท่าไหร่ เธอเป็นคนเดียวที่สามารถให้คำปรึกษาฉันได้ และ คอยให้กำลังใจและสนันสนุนฉันมาตลอด

"มองหาพี่คนนั้นอยู่อีกหรอ วันนี้เป็นวันแรกพี่เขาน่า จะมามั้ง" พริ้มบพูดจบและมานั่งข้างๆฉัน

"ไม่ใช่สักหน่อย ฉันว่า ฉันควรมูฟจากพี่เขาได้แล้ว แต่ฉันทำไม่ได้นั้นมันคนที่เราชอบเลยนะ ชอบมา หลายปีแล้วด้วย แต่เราจะพยายาม" ฉันมองหน้า พริ้มแล้วยิ้มออกมา

"อืม งั้นก็สู้ๆนะแก" พริ้มพูดจบแล้วจะยิ้มออกมาและ หยิบโทรศัพท์ของเธอออกจากกระเป๋าและส่ง ข้อความหาแม่ของเธอ

เมฆทำหน้าเห็นด้วยก่อนจะเดินมานั่งข้างพริ้มและ หยิบสมุดวาดรูปคู่ใจของเธอออกมาและวาดรูปเล่น

ใช่ตอนนี้ฉันยังมีคนที่ชอบอยู่ นั้นก็คือพี่จันจ้าว เรา รู้จักกันมาประถมแล้ว ฉันเริ่มชอบที่เค้าตั้งแต่ฉันเข้า มาเรียนมัธยมต้นแรกๆ พี่เค้าเป็นคนเฟรนลี่และน่า รักมาก ฉันเฝ้ามองพี่เขามาตลอดและอยากรู้จักเขา มากกว่านี้

ฉันได้แต่เฝ้ามองพี่เค้าเข้ามาในโรงเรียน เหม่อลอย ได้ไม่นานก็ลืมไปว่าต้องไปเข้าแถวเคารพธงชาติ แล้วได้ ฉันลุกลี้ลุกลนและรีบเก็บของใส่กระเป๋า แต่ ก็มีสายตาหนึ่งมองมาหาฉันก่อนจะยกยิ้มขึ้นและหัน หน้าไปทางอื่น

ในช่วงพักกลางวันฉันกวาดสายตาไปทั่วโรงอาหาร และมองหาพี่จันจ้าวท่ามกลางผู้คนมากมายที่อยู่ในโรงอาหารนี้ ฉันเดินไปนั่งโต๊ะทานข้าวพร้อมกับพริ้มและเมฆ ฉันเท้าคางและไปสะดุดตากันน้องผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเห็นตอนเข้ามาในโรงเรียนตอนเช้าเราสบตากันพอดี ทำให้ฉันต้องหันหน้าหนี

ช่วงเย็นฉันนั่งอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อรอแม่มารับกลับ บ้าน ฉันเดินไปซื้อนมช็อกโกแลตและเดินมานั่งที่ เดิมขณะที่เดินฉันก้มหน้าเหม่อลอยเพราะตอนเที่ยง ไม่เห็นพี่จันจว้า จนเกินไปจนกับคนหนึ่งทำให้ฉัน เกือบล้มแต่มีมือทั้งสองข้างมาจับแขนฉันไว้ทำให้ ฉันทรงตัวได้

"อ่ะ ขอ.ขอโทษที เป็นอะไรหรือป่าวคะ"ฉันเงยหน้า ขึ้นไปและมองเธอ ใช่น้องผู้หญิงคนนั้น

"ไม่เป็นไร แล้วพี่โอเคหรือป่าว ดูเหม่อๆนะ"เธอยื่น หน้าเข้ามาใกล้ทำให้รู้สึกแปลกๆที่หัวใจ เหมือนใจ มันเต้นเร็วขึ้น

"พี่โอเค ขอบคุณอีกครั้งนะ เราชื่ออะไรหรอ พี่กันตา นะ"

"เราแอน"เธอปล่อยมือลงและมองฉัน

ฉันยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะสังเกตเห็นรถแม่ ของฉันที่กำลังใกล้เข้ามา"พี่ต้องไปแล้ว ไว้เจอกัน นะ"

แอนหญิงสาวคนนั้นยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและ โบกมือให้

...----------------...

9:37

ตึก...ตึก...ตึก...

เสียงรองเท้าดังขึ้น ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างบางที่กำลัง จดจ้องและก้มหน้าก้มตาทำงานของอาจารย์ที่สั่งมา อย่างตั้งใจก็ต้องหยุดและเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของ เสียงเท้านั้น

"เป็นไรบ้าง เรียนหนักไหม"เสียงผู้หญิงทุ้มเล็กน้อย และเอามือพิงโต๊ะไม้หินอ่อน มองมาที่ร่างเล็กและ ยิ้มทักทายอย่างอ่อนโยน

"พี่จันจ้าว.... อ่า ใช่ นิดหน่อยๆ"ร่างเล็กยิ้มฝืดๆให้ เพราะทำตัวไม่ถูกขณะที่ตัวเองอยู่ใกล้คนที่ตนชอบ เพราะหาด ร่างเล็กมองไปมาเพื่อที่จะมองหาเพื่อนของตนที่ออก ไปซื้อขนม

"ระหว่างที่พี่มาที่นี้ พี่เจอพริ้มและเมฆด้วยเลยถามว่า เราอยู่ไหน"คนเป็นพี่เดินมานั่งข้างๆร่างเล็กก่อนจะ เท้าคางและมองร่างเล็ก

"อ๋อ แล้วพี่ไม่มีเรียนหรอ"ร่างเล็กพยายามหันกลับ ไปสนใจกันงานที่ทำและมองคนเป็นพี่เป็นครั้งคราว

"ไม่มี พี่เบื่อๆเลยอย่าหาอะไรทำ"

ร่างเล็กได้แต่พยักหน้า

ก่อนจะมีมือหนึ่งวางไว้บนโต๊ะ ทำให้คนทั้งสองคนที่ กำลังสนทนากันต้องหยุดและมองวางเป็นใครกัน

"แอน.."ร่างเล็กมองคนเป็นน้องและลุกขึ้น

"พี่กันตา เราไม่เข้าใจเรื่องนี้อ่ะ พี่ช่วยสอนเรา หน่อย"คนเป็นน้องยิ้มให้พี่อย่างออกโยนและมองไป หาจันจว้าและกลอกตาเล็กน้อยก่อนจะชักสีหน้าทัน ไปมองร่างเล็ก

"โอเค นั่งเลยเดี๋ยวพี่สอน"

"งั้นพี่ไปก่อนนะกันตา"

จันจ้าวมองไปที่ยิ้มให้คนเป็นน้องเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป คนเป็นน้องพอได้เห็นแบบนั้นก็รู้สึกแปลกๆก่อนจะเดินมานั่งข้างๆร่างเล็กก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"งั้น.. มาเริ่มอธิบายกัน"

เวลาผ่านไปหบายนาทีขณะที่ร่างเล็กกำลังอธิบายเนื้อหาที่คนเป็นน้องไม่เข้าใจให้ฟังอยู่ก็มีเสียงคนเดินมาอีกครั้ง

"อ้าวว กันตา นี้ใครหรอ คนรู้จักหรอหน้าตาดีเชียว"

"ใช่ น้องเค้าชื่อแอน อยู่ม.4พึ่งเจอกันเหมือนวาน น้องเขาไม่เข้าใจเรื่องนี้อ่ะเลยมาถาม หน้าตาน่ารักใช่มั้ยย"

คนเป็นน้องยกยิ้มและมองคนเป็นที่ด้วยสายตาเหมือนหมาน้อยมองเจ้าของ

17:12

เสียงผู้คนมากมายที่เดินออกจากโรงเรียนในเวลาเลิกเรียน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีสีส้มหน่อยๆ ฉันเดินออกมานั่งหน้าโรงเรียนเหมือนเดิมซึ่งห่างไกลจากผู้คนเล็กน้อยเพราะฉันไม่ชอบคนเยอะสักเท่าไหร่

"พี่กันตา เรานั่งด้วยได้ไหม"

"ได้สิ"

ร่างเล็กขยับไปข้างๆเล็กน้อยเพื่อให้คนน้องได้นั่งสบาย

"เป็นไงเรื่องที่พี่สอน เข้าใจไหม พี่ขอโทษด้วยนะถ้าสอนแย่อ่ะ พี่สอนไม่ค่อยเก่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่สอนเก่งมากเลยเราเข้าใจ"

"ดีแล้ว"

ร่างเล็กยกยิ้มก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ก่อนจะหันไปมองคนเป็นน้องที่มองตนอย่างตั้งใจ

"ท้องฟ้าสวยเนอะ"

"ใช่ สวย สวยมากเลย"

คนน้องมองร่างเล็กและยกยิ้มตาม

...----------------...