...สรวงสวรรค์สีดำ...

...ความเจ็บปวดทางกาย...

...ทำให้คนทรมานและด้านชา...

...ความเจ็บปวดทางใจ...

...ค่อยๆ พรากตัวตนของเราไปช้าๆ...

...ในวันหนึ่งเราจะเข้าใจและชินชา...

...ปลดปล่อยตัวเองกลมกลืนไปกับมัน...

...จนกระทั่งวันหนึ่ง......

...เราจะรู้ตัวว่าเราชอบความเจ็บปวดทรมานนั้นแค่ไหน ก็ตอนที่เราทำให้มันเกิดขึ้นกับคนอื่น......

แพรวา หญิงสาววัยสามสิบหกปีคนไข้คนสำคัญของจิตแพทย์ชื่อดังอย่างคุณหมอ

‘ธีร์ ธนากร’

กำลังนั่งเหม่อมองคุณหมอหนุ่มด้วยดวงตาเคลิบเคลิ้ม เขามีสภาพเพศรองเป็นอัลฟ่ารูปงาม ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มในแบบฉบับชายไทยแท้ คุณหมอหนุ่มมีผิวสีแทนเนียนละเอียดขับเน้นคิ้วสีเข้มและริมฝีปากทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มให้ดูน่าหลงไหลขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

เธอนั้นเป็นคนไข้ของคุณหมอเมื่อสองเดือนก่อน แพรวามีอาการตึงเครียดจนนอนไม่หลับและพ่วงอาการจิตตกหลังจากสามีของเธอเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ ในตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบของเธอแตกสลายพังทลายไม่มีชิ้นดี

แพรวาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาพบเจอใคร​

จนมารดาของเธอทนสงสารลูกไม่ไหว ผู้เป็นแม่จึงได้ตัดสินใจติดต่อจิตแพทย์เพื่อให้เธอได้รับการรักษา

ในตอนคราแรกแน่นอนเธอปฎิเสธหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมท่าเดียวแต่เมื่อได้เปิดใจยอมพูดคุยกับคุณหมอธีร์ แพรวาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์

หญิงสาวรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง​ทุกครั้ง​ เวลาที่ดวงตาคมคู่นั้นจ้องมาที่เธอ​ขณะถ่ายทอดความรู้สึกตัวเองออกมา

ริมฝีปากหยักได้รูปของคุณหมอชักนำเธอให้สดับรับฟังยามเขาเอื้อนเอ่ย ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มของคุณหมอทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนลูกกวางตัวน้อยที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาของนักล่า

กลิ่นอัลฟ่าของคุณหมอนั้นคล้ายคลึง​ดอกกุหลาบผสมกลิ่นสนิมเหล็กที่แพรวารู้สึกว่ามันทั้งหวานเอียนข่มขวัญ​ ล่อลวงให้ใครต่อใครยอมสิโรราบแทบเท้าของคุณหมอ​

ในห้องที่อบอวลไปด้วยฟีโรโมนของคุณหมอทำให้แพรวานั่งไม่สบายบนเก้าอี้นวมสีเข้มสักเท่าไรความนุ่มอ่อนยวบยาบนำพาให้หญิงสาวเอาแต่คิดถึงภาพยามที่คุณหมอหนุ่มคร่อมทาบทับอยู่บนเรือนร่างของเธอ

ริมฝีปากสีแดงสดขบเม้มแน่นยามที่คุณหมอยิ้มให้ แพรวาเกิดความคิดว่าตนนั้นอยากถูกบดจูบด้วยริมฝีปากทรงเสน่ห์ของคุณหมอเหลือเกิน

“คุณแพร คุณฟังที่ผมพูดหรือเปล่าครับ?”

เสียงทุ้มนุ่มดังพอที่จะดึงสติให้แพรวาหลุดออกจากภวังค์

หญิงสาวเรือนร่างอรชรกระพริบตาเบาๆ​ ​ก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้กับเขา​ ไม่ต่างอะไรกับเป็นการอ่อยเหยื่อเชิญชวน​ให้มดแมลงโง่ๆดอมดมดอกไม้งามและทำประโยชน์​ให้

ธีร์มองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเจ้าหล่อนคิดยังไงกับเขา การที่เธอพุ่งเป้ามาหาเขายามวิกาลเช่นนี้​ มันเป็นอะไรที่อันตรายและน่ารำคาญไปพร้อมๆกันสำหรับคนรักสันโดษอย่างเขา​

ข้อเท็จจริงที่เจ้าหล่อนไม่รู้คือเขาไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบผู้หญิงและไม่ได้รังเกียจที่จะควงคู่กับเบต้า​

หากทว่าเขาไม่เคยต้องการเพื่อน คนรัก หรือความสนิทชิดเชื้อแบบไหนกับใครทั้งนั้น นี่ถือเป็นกฎเหล็กของเขาพื่อให้ตัวเองปลอดภัยจากเรื่องความสัมพันธ์อันยุ่งเหยิงที่จะนำพาให้ตัวเองเดือดร้อนได้ในภายหลัง

เวลานี้ในหัวของเขามีแต่สัญญาณเตือนภัยว่าแพรววา หญิงวัยกลางคนที่เป็นม่ายคนนี้กำลังรุกล้ำเส้นแดงของเขาเข้าช้าๆ

หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้เขาตัดสินใจกระทำบางอย่างได้ง่ายขึ้น..เขาคงต้องปิดฉากเรื่องนี้ให้จบโดยเร็วที่สุด​ ด้วยวิธีของเขาปลดปล่อยให้เธอได้เอื้อมสู่สรวงสวรรค์ที่เธอฝันหา​ แล้วเขาจะได้รางวัลเมื่อเธอได้ตามที่ใจเธอต้องการ​ เขาอดทนต่อสัญชาติญาณตัวเองไม่ไหว​ เขาจะสนองความต้องการ​ตัวเองให้มันจบในอีกไม่ช้านี้แหละ…

𓈒𓂃꙳⋆ 

คฤหาสน์เวอร์มิล​

“อื้อ..คุณหมอ”

น้ำเสียงหวานสั่นพร่าด้วยแรงอารมณ์ตัณหา ฝ่ามือใหญ่บดคลึงอยู่กับช่อดอกไม้ของเธอผ่านชั้นในตัวบางสีอ่อน ขาเรียวอ้าออกช้าๆ เพื่อให้เขาสัมผัสเธอได้ถนัดขึ้น

ใบหน้าคมเข้มมองเหยื่อร่านสวาทด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เดาไม่ออกว่าเขารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่ ส่วนหญิงสาวนั้นไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาเย็นชาของ​ดร.ธีร์ ที่ไร้ขอบเขตยากจะหยั่งถึงได้หรอก เพราะเธอถูกพันธนาการดวงตาด้วยเนกไทสีเข้ม​ หญิงสาวได้แต่เตลิดไปกับนิ้วใหญ่ที่ถูไถไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้ฉ่ำชุ่มของเธอ

ธีร์ได้ยินเสียงน้ำจากอ่างจากุซชี่ของหล่อนดังล้นเบาๆ มุมปากของชายหนุ่มกระตุกเล็กน้อยและหายไปแทบจะทันที

มือที่ว่างของเขาหยิบมีดปอกผลไม้ด้ามเล็กที่ได้เตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อตอนมื้อค่ำกระชับถือไว้ในมือด้วยดวงตาเป็นประกาย

ธีร์ผละร่างสูงใหญ่ของเขาออกห่างจากร่างของเธอแล้วหยิบชุดกันปนเปื้อนพลาสติกขึ้นมาสวมราวกับซาตานสวมผ้าคลุมเนิบช้า... 

“คุณหมอ..คะ?” หญิงสาวรู้สึกเสียจังหวะไปชั่วครู่เมื่อคุณหมอละก้านนิ้วอุ่นออกจากกลีบดอกไม้ของเธอกลางคัน​ คุณหมอหนุ่มไม่ได้เอ่ยอะไรโต้ตอบหญิงสาว แต่ชั่วอึดใจต่อมาหูของแพรวาได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดให้สุดเบาๆ​ แพรวายิ้มดีใจ บรรยากาศช่างเหมือนกับฉากรักในหนังโรแมนติกที่เธอเฝ้าถวิลหา

ภาพของชายหนุ่มอุ้มหญิงคนรักเปลือยเปล่าลงไปในอ่างที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของฟองสบู่ราคาแพง เหมือนที่​ ดร.ธีร์กำลังทำให้เธอในเวลานี้​ ริมฝีปากสีสดยกยิ้มหลับตาปล่อยตัวปล่อยใจให้คุณหมอนำพาเธอไปจนสุดสรวงสวรรค์ที่เธอใฝ่ฝัน

𓈒𓂃꙳⋆

 กว่าเหยื่อตัวน้อยจะรู้ตัวก็เป็นตอนที่เธอรู้สึกถึงสายน้ำอุ่นๆกำลังโอบล้อมรอบตัวเธอเอาไว้

สมองของแพรวาจดจำได้แค่ว่า หมอธีร์ให้เธอดื่มชาที่ใส่เห็ด?

เขาไม่ได้บอกว่าใส่เห็ดอะไรลงไป เธอแค่เชื่อใจและลองดื่มมันจนหมดแก้ว หลังจากนั้นในหัวของเธอก็ขาวโพลนไ​ร้ภาวะตึงเครียดอะไรนอกจากทิ้งตัวร่วงหล่นล่องลอยราวกับอยู่ในห้วงความฝัน

ครู่ต่อมาแพรวาก็รู้สึกว่าหัวสมองโคลงแคลงเหมือนนั่งอยู่บนเรือที่ถูกคลื่นทะเลคลั่งกระแทกท้องเรือจนแทบจะจมสู่ก้นสมุทร

ในตอนนั้นเองที่แพรวารู้สึกว่าดวงตาของเธอเป็นอิสระแล้วด้วยมือของคุณหมอ

“ลืมตาสิ” แพรวาเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นช้าๆ ตามที่คุณหมอหนุ่มบอก​

ในครรลองดวงตากลมโตของแพรวามองเห็นแสงสีภาพแปลกๆสาดสะท้อนไปทั่วรอบตัวเหมือนดินแดนที่ไหนสักแห่งที่เงียบและสงบ จากนั้นคุณหมอก็อุ้มร่างไร้อาภรณ์​ของเธอลงไปนอนแช่ในอ่าง

เธอจดจำได้แค่เพียงความอบอุ่นจากสายน้ำที่โอบอุ้มร่างกายเปลือยเปล่าของเธอเอาไว้ทีละนิด​ ทีละนิด

คุณหมอมองหน้าเธอด้วยสายตาคมกริบดุจใบมีดที่สามารถมองทะลุไปถึงหัวจิตหัวใจของเธอที่ซ่อนความลับ ความรักและการทรยศหักหลังเอาไว้ลึกสุดใจ

ดวงตาสีเข้มคู่นั้นช่างดูลึกลับชวนเสน่หา กลิ่นของเขากล่อมให้เธอเหมือนกำลังตกอยู่ในห้วงความฝันอยู่จริงๆ ภายในดวงตาของแพรวาเห็นแต่ภาพเงาซ้อนทับวุ่นวายขมุกขมัวราวกับหมอกควันอยู่เบื้องหน้า

คุณหมอยังคงใส่เสื้อผ้าครบชุด หากทว่ามีบางอย่างผิดเพี้ยนไปเธอเห็นสิ่งที่คล้ายพลาสติกคลุมทั้งร่างของเขาเอาไว้ แต่ตอนนี้ร่างกายของแพรวาเหมือนภาชนะที่ว่างเปล่าไม่มีเรื่องสงสัยขุ่นใจอะไรในสมองของเธออีกต่อไป​ เธอสงบนิ่งล่องลอยราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด

“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องสามีและชู้รักของคุณอีกต่อไปแล้วนะ ต่อจากนี้คุณจะไปสู่สรวงสวรรค์ที่มีแต่ความทรมาร​ ไม่ต้องพบเจอใครอีก จะมีแค่คุณที่โดดเดี่ยวอ้างว้างรับผลกรรมที่คุณได้ก่อเอาไว้ชั่วกาลนาน​ แพรวา... ”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มลื่นไหลคล้ายกับสายน้ำ​ ห้วงเวลานี้แพรวานั้นไม่ได้รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว นอกจากความทรงจำในอดีตที่พรั่งพรูให้เธอได้สำนึกในวาระจิตสุดท้าย

แพรวาเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าตนเองนั้นได้ทำผิดพลาดมากมายเสียจนไม่น่าให้อภัย ทั้งมีชู้ โกหกหลอกลวงสามี​ และปล่อยให้เขาตายต่อหน้าต่อตาเหมือนคนไม่เคยรักกัน

ตั้งแต่ที่เธอได้พบกับหมอธีร์และยอมระบายความอัดอั้นออกมา ทำให้เธอรู้ตัวแล้วว่าสิ่งที่ทำมันผิดพลาดไปแค่ไหน สามีนั้นรักเธอมากและไม่เคยหมดรักเธอเลยจนกระทั่งตัวตาย มีแต่เธอที่ทำร้ายเขาทั้งทางตรงทางอ้อมเสมอ

ในตอนที่ได้รับการรักษาบำบัดอาการทางจิต​ เธอก็ยังไม่วายที่จะยอมทอดกายให้ผู้ชายหน้าตาดีอย่างคุณหมอได้ง่ายๆ เธออยากพบสามีอีกครั้ง อยากขอโทษเขา อยากตามเขาไปในโลกที่มีเขาอยู่ข้างๆ ตลอดไป​ ไม่มีผู้ชายคนไหนจะดีกับเธอได้เท่าเขาอีกแล้ว... 

หมอธีร์จะช่วยเธอได้มั้ยนะ ในเวลานี้ร่างกายของเธอเบาหวิวราวกับทอดตัวนอนลงบนปุยเมฆ เสียงของหมอธีร์ก็ดูจะห่างไกลออกไปทุกทีๆ

สิ่งสุดท้ายที่เธอรู้สึกเพียงแค่ชั่ววินาที​ คือความเย็นเฉียบของโลหะคมกริบกรีดผิวหนังตรงคอของเธอเสี้ยววินาทีแต่เหมือนนานนิรันดร์​ดรบาดลึกแค่ไหนเธอเองก็ไม่อาจจะรับรู้ได้ มันไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานสักนิด

ย้อนนึกในวันที่สามีของเธอจะตาย​ เขาคงทรมารซะยิ่งกว่า

แพรวารับรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้ นัยน์ตาสีน้ำตาลดุจตากวางของเธอเหม่อมองล่องลอยไปไกลแสนไกล แสงสีต่างๆ สาดสะท้อนไปทั่วกำแพง

เหมือนเหลือเกิน เหมือนดั่งสรวงสวรรค์อีกแห่งที่เธอพึ่งค้นพบ มันไม่เจิดจ้าเรืองรองเป็นสีขาวแต่ฉาดฉานไปด้วยสีแดงเข้มจนเหมือนเป็นสีดำ แพรวาค่อยหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้สรวงสวรรค์สีดำอนันธการนั้นกลืนกินชีวิตของเธอ…

𓈒𓂃꙳⋆ 

เสียงซู่ซ่าของกระทะดังแว่วในห้องครัวกว้างในบ้านหลังใหญ่ กลิ่นหอมของเสต็กเนื้อที่ถูกคุณหมอกริลล์ในกระทะเหล็กราคาแพงทำให้ธีร์รู้สึกดีเสียจนเอ่อล้นไปทั่วทุกอณูร่างกาย

การทำอาหารทำให้จิตใจของเขาสงบ กลิ่นหอมของวัตถุดิบชั้นดีทำให้หมอหนุ่มรู้สึกมีความสุข

รอยยิ้มพิมพ์ใจปรากฏขึ้นที่มุมปากของคุณหมอ การที่ได้ปลดปล่อยความต้องการดำมืดในจิตใจเสียบ้างก็ไม่เลว​นัก​ ระหว่างที่กัดชิ้นเนื้อชุ่มฉ่ำนัยน์ตา​สีนิลจ้องมองรูปถ่ายเด็กหนุ่มบนโต๊ะไม่วางตา​ 

"จะได้เจอกันอีกมั้ยนะ...เจ้ากวางน้อย"