ตอนที่ 1มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ (1)
“วันนี้เลิกเรียนแล้ว พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะคะเด็กๆ เดินระวังอย่าวิ่งนะคะ” ครูนุ่นเตือนลูกศิษย์ที่ต่างทยอยเดินไปหาผู้ปกครองแล้วหันมาพูดกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่สะพายกระเป๋าและนั่งแกว่งขาเล่นมองเพื่อนๆ กลับบ้านไปทีละคนสองคน
“น้องมีนา วันนี้พี่เลี้ยงจะมารับเหมือนเดิมใช่ไหมคะ”
“เปล่าค่ะ วันนี้พ่อจะมารับค่ะ”
คุณพ่อ! ครูนุ่นตาโตเดินไปนั่งลงข้างลูกศิษย์ที่น่ารักน่าชังที่สุดในสามโลก โดนเฉพาะพ่อของลูกศิษย์บอกเลยว่า ไม่สิมันใช้คำว่าน่ารักกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ต้องบอกว่า หล่อสัวตายควายล้ม เจอหน้าแล้วอยากเป็นลมพับใส่อกแน่นๆ
“คุณพ่อจะมารับหรอคะ งั้นเดี๋ยวครูรอเป็นเพื่อนนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะรอพ่อกับครูณิชานันท์ค่ะ”
ครูนุ่นที่กำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมถึงกับชะงักมองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยไปทีหนึ่ง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ลุกขึ้นไปดึงแขนครูรุ่นน้องที่เพิ่งมาทำงานได้ไม่เดือนแต่เด็กๆชอบนางมาก ให้ไปนั่งแทนที่ของตนเอง
“ครูหรอคะ” ณิชานันท์มองหน้าครูรุ่นพี่ที่เล่นใหญ่ขำๆ อะไรทีทำให้ต้องโอเวอร์แอคติ้งขนาดนั้น
“ค่ะ ครูมารอพ่อเป็นเพื่อนหนูนะคะ”
“เป็นครูไม่ได้หรอคะ” ยังถามด้วยสายตาอ้อนวอนลูกศิษย์สุดฤทธิ์ ครูในโรงเรียนนี้ใครไม่รู้บ้างว่าพ่อจองน้อนน่ะงานดีแค่ไหน และไม่ใช่ว่าอยากจะเจอจะได้เจอนะเอ้อเหมือนของแรร์ ที่นานๆ จะโผล่มาที ก็ต้องอยากเห็นใกล้ ได้พูดคุยบ้างอะไรบ้าง เผื่อจะตกได้
“ครูณิชานันท์ดีกว่าค่ะ”
“ทำไมอะคะ”
“ครูณิชานันท์ใจดีค่ะ” ครูนุ่นอ้าปาก ยกมือแตะใบหน้าที่เหมือนกำลังเศร้าของตัวเองไปทั่ว มองลูกศิษย์ตัวน้อยแล้วตัดพ้อ
“ครูไม่ใจดีหรอคะ”
“ใจดีค่ะ แต่ครูณิชานันท์ใจดีกว่าค่ะ ครูณิชานันท์ใจดีเท่านี้เลยค่ะ”น้องมีนาลุกขึ้นกางแขนออกกว้างที่สุดเท่าที่แขนของเด็กคนนี้จะกว้างได้ งานนี้ครูนุ่นเลยขอถอยออกไป ทั้งที่ยังไม่ทันได้สู้ก็แพ้แล้ว
“ปากหวานจริงเด็กคนนี้ มาเรามารอคุณพ่อกัน”
ณิชานันท์มองรุ่นพี่ที่ทำท่าโบกมือพลางซับน้ำตาแล้ววิ่งเข้าห้องเรียนไปก่อนจะส่ายหน้า
เล่นใหญ่เกินเบอร์จริงๆ
“ฝากชื่นชมคุณพ่อน้องแทนด้วยนะจ๊ะ” คนที่วิ่งเข้าวิ่งออกมาตะโกนบอกแล้วหายเข้าไปอีกครั้ง
“อะ..เอ่อ…ค่ะ” ณิชานันท์เกาศรีษะมองหน้าลูกศิษย์สลับกับห้องเรียนที่รุ่นพี่เพิ่งวิ่งหายเข้าไปอย่างงงๆ “ทำไมพวกเขาดูมีความตื่นเต้นกันจัง” ครูนุ่นเล่นใหญ่สุดออกอาการสุด แต่ครูผู้หญิงสองสามคนไม่ได้ออกอาการมาก แต่ก็ดูกระดี๊กระด๊าผิดปกติ
“เพราะพ่อหนูหล่อค่ะ” เด็กน้อยจีบปากจีบคอพูดขณะเดินไปนั่งลงที่ชิงช้า
“เหรอจ๊ะ”
“จริงค่ะ หล่อมาก หล่อที่สุด”
“อื้อ อย่างนี้นี่เอง เพราะพ่อหล่อ น้องมีนาถึงได้น่ารักมากขนาดนี้” ไม่แปลกหรอกเด็กหน้าตาดีแบบนี้ หน้าตาพ่อแม่ก็ต้องระดับพรีเมี่ยม แต่พวกครูๆ จำเป็นต้องออกอาการขนาดนี้กับสามีคนอื่นเลยหรอ
“ใช่ค่ะ”
“ชักอยากเห็นเสียแล้วสิ”
“ถ้าเจอแล้วจะตกหลุมรักไหมคะ”
“หือ…” ณิชานันท์ที่กำลังไกวชิงช้าเบาๆ ต้องเลิกคิ้วมองลูกศิษย์ตัวน้อยที่กำลังจ้องเธอไม่สางตาแล้วเปิดยิ้มกว้างท่าทางเด็กคนนี้จะหลงพ่อตัวเองสุดๆเลยสินะ
“ก็น้องมีนาเคยคุณครูและผู้หญิงหลายคน พอเจอ หน้าพ่อแล้วชอบพูดว่า รอจนตกหลุมรักเลย ครูณิชานันท์จะตกหลุมรักพ่อหนูไหมคะ”
เอาล่ะสิ เล่นพูดมาอย่างนี้ก็ใช้อยากจะเห็นหน้าพ่อลูกศิษย์ช่างพูดคนนี้เสียแล้วว่าจะสมคำร่ำลืออหรือเปล่า แต่เรื่องตกหลุมรักน่ะไม่มีทางหรอกนะจ๊ะเด็กน้อย เห็นอย่างนี้แต่ครูน่ะพวกเคร่งคุณธรรมนะจะบอกให้ ใส่บาตรทุกเช้า เข้าวัดทุกวันพระ
“ ไม่หรอกจ้ะ ครูไม่ชอบผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว”
“ มีเจ้าของ…” น้องนาเอียงหน้าขมวดคิ้ว ณิชานันท์เลยต้องอธิบายต่อ อย่างว่าเด็กก็คือเด็กบางอย่างเข้าใจบางอย่างก็ไม่เข้าใจ
แต่บางทีก็งง คือบางอย่างไม่ควรเข้าใจกลับเข้าใจเสียอย่างนั้น
“หมายถึงพ่อของน้องมีนาก็มีแม่ของน้องมีนาเป็นแฟนแล้วนี่จ๊ะ”
“ไม่มีค่ะ พ่อน้องมีนาโสด เราอยู่กันสองคน ไม่สิ่มีป้าพี่เลี้ยงด้วย ไม่ๆ มีลุงคนขับรถ ป้าแม่บ้านห้าคนค่ะ” เด็กน้อยนับนิ้วและยกขึ้นโชว์
“ ครูขอโทษเรื่องคุณแม่ด้วยนะจ๊ะ” ณิชานันท์ยกมือขึ้นเป็นรูปศีรษะเด็กน้อยอย่างรู้สึกผิด และคิดไปว่าเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่าน่ะที่ทำให้น้องโหยหาความรักจากแม่จึงเอาความรู้สึกนั้นมาให้กับครูผู้ดูแลอย่างเธอ
“ ค่ะ น้องยกโทษให้ค่ะ เพราะแม่หนูยังไม่ตาย พ่อบอกว่าไม่อยากมีชีวิตเป็นของเป็นของตัวเอง อยากไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากเป็น”
“ หนูเข้าใจด้วยหรอคะ”
“ เข้าใจสิคะ พ่อบอกว่าหนูเป็นเด็กฉลาด”
ณิชานันท์พยักหน้าอมยิ้มยืดตัวลุกขึ้นแกว่งชิงช้าเบาเบาเหมือนเดิม ช่างเป็นเด็กที่น่ารักและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน แต่โดยรวมคือน่าเอ็นดูมาก
“ ช่างพูดจริงเด็กคนนี้ น่ารักจนอยากเก็บกลับบ้านไปกอด”
“ งั้นกลับบ้านกับหนูมั้ยคะ” ณิชานันท์กระพริบตาปริบๆ จ้องมาจ้องกับ เอากับเขาสิเด็กคนนี้ เค้าว่าพ่อน้องหล่อใจง่ายกลับด้วยเลยดีไหมเนี่ย
“ ครูอยู่บ้านกับใครคะ”
“คนคนเดียวจ้ะ”
“ น่าสงสารจัง เหงาแย่เลยนะคะ”
“ ก็มีบ้าง แต่ทำงานไปก็ลืม”
“ ครูไม่มีแฟนหรอคะ”
“ ไม่มีจ้ะ” ตอบกลับแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้เมื่อเด็กน้อยทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจะสงสารเธอไม่ใช่ “ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ”
“ ครูสวยค่ะ ” แหม เด็กตาถึงหน้าให้รางวัล
“คนสวยมักโสด เหมือนพ่อของน้องมีนาไง หล่อยังโสดได้เลยจริงไหมจ๊ะ”
“ พ่อบอกว่าหล่อเลือกได้ค่ะ”
“ ครูก็สวยเลิศได้เหมือนกันจ้ะ” ไงล่ะ คนมีพ่อหล่อเจอครูคนสวยขิงใส่ไปไม่เป็นเลย…
“ งั้นคงมาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ”
บทที่ 2 ตอนที่ 1 มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ
ตอนที่ 1 มาเป็นแฟนพ่อหนูไหมคะ \(2\)
ณิชานันท์กวาดสายตามองไปรอบๆบ้านหลังใหญ่ที่เธอมาอาศัยอยู่คนเดียว มาวันแรกๆ ก็โหวงเหวงดี กลัวผีโผล่มา ทักท้วงความเป็นเจ้าของทั้งที่ไม่มีโฉนด แต่อยู่ไปซักอาทิตย์ก็เริ่มวางใจว่าในบ้านหลังนี้นอกจากคนสวยอย่างเธอไม่มีสาวตัวไหนกล้ามาทาบรัศมี
อยู่คนเดียว
สวยคนเดียว
คิดถึงเรื่องสวยก็น่าเสียดายที่เมื่อวันศุกร์อดเจอคนหล่อ
ที่เพื่อนร่วมงานและลูกศิษย์ตัวน้อยพูดควยนักหนา เพราะจู่ๆ ผอ. ก็เรียกไปคุยธุระ หน้าที่ของเธอเลยต้องยกให้ครูนุ่นที่เดินปั้นจิ้มปั้นเจ๋อมาแทนทันที
“ พี่ขอรับไม้ต่อนะคะ” พูดแล้วก็ปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต ชวนให้หน้าหมั่นไส้ ที่แม้แต่น้องมีนายังส่ายหน้า เลิกเล่นชิงช้าไปเล่นคนเดียวเงียบๆ
ส่วนเธอที่โดนเด็กขอให้เป็นแฟนพ่อขอจรลีไปแบบค้างๆ คาๆ สรุปเด็กมันพูดจริงหรือพูดเล่นนะเนี่ย
ไอ้เราได้พ่อหล่อ แถมตัวลูกก็มาขอให้เป็นแฟน คนสวยก็ว้าวุ่นเลยสิทีนี้
แต่ว้าวุ่นแล้วทำไงได้ สรุปไม่สุดสักทาง กับคุณลูกก็คุยไม่เคลียร์ กับคนพ่อหน้าก็ไม่ได้เจอ
“ เหนื่อย” ทำงานบ้านน่ะเหนื่อย ณิชานันท์ปาดเหงื่อกวาดสายตามองผลงานการทำความสะอาดตัวเองอย่างพอใจเธอใช้เวลาทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้ร่วมอาทิตย์ แม้ตอนเข้ามาอยู่มันไม่ได้ถูกปล่อยร้าง แถมถูกดูแลและทำความสะอาดอย่างดี แต่มันก็ไม่เหมือนทำเอง จึงไล่ทำความสะอาดมันอีกรอบจนพอใจ
“ สะอาดเอี่ยม ดูดีเหมือนคนทำ อาบน้ำออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่า” ณิชานันท์เอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บแล้วจัดการกับตัวเองเสร็จก็ออกจากบ้าน จะเดินไปขึ้นรถที่หน้าปากซอย แต่ก็เจอเขากับเพื่อนที่เดินออกมาพอดี
“สวัสดีค่ะ” ณิชานันท์ยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าที่ปิดประตูรั้วแล้วหันมารับไหว้พร้อมกับทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ สวัสดีจ้ะ”
“ หนูณิชานันท์นะคะ ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ได้อาทิตย์นึงแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีเวลามาทักทายคุณป้าเลย ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“ โอ๊ย ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ป้าไม่ใช่เจ้าของบ้านหรอกค่ะ เป็นแค่แม่บ้านเอง ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ป้าชื่อป้าสาจ้ะ”
“ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะป้าสาย แล้วนี่ป้าจะไปไหนหรอคะ” ถามแล้วก็เดินตามป้าที่เดินนำไปก่อน
“ ป้าจะออกไปซื้อของตรงหน้าปากซอยนี้จ้ะ แล้วหนูล่ะจะไปไหนหรอ แต่งตัวสวยเชียว”
“ ไปหาอะไรกินนอกบ้านเปลี่ยนบรรยากาศน่ะค่ะ ป้าไปด้วยกันมั้ยคะ”
“ โอ๊ย ไปเถอะจ้ะ นัดแฟนไว้ล่ะสิ”
“ อย่าพูดเรื่องน่าเศร้าสิคะป้า” คำว่านัดแฟนเบาๆก็เจ็บไปทั้งใจคนโสด จะรับสมอ้างว้างก็รู้สึกสมเพชตัวเอง ประกาศให้โลกรู้ไปเลยดีกว่าโสดมาก
ส่งแบบตะโกน…
“ น่ารักขนาดนี้ไม่มีแฟนเหรอ”
สีหน้าหม่นเมื่อครู่สดใสขึ้นมาแบบไม่มีอะไรกั้น แค่คำนี้เท่านั้นที่ทำให้ชีวิตสาวโสดอย่างเธอเพราะได้ชุ่มชื่นหัวใจ “ นั่นสินะคะหนูก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันล่ะค่ะว่าโสดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง”
“ สนใจเจ้านายป้าไหมล่ะ หล่อ รวย แถมโสดด้วยนะ” ป้าสายทำท่ากระซิบทั้งที่อยู่กันแค่สองคน ณิชานันท์ก็บ้าจี้ก้มลงไปฟังแล้วแอบอมยิ้ม
แหม… ช่วงนี้รู้สึกคนสวยจะเนื้อหอม มีแต่คนเสนอหาแฟนให้ จะรับปากเลยก็น่ะ เรามันก็หญิงไทยใจงามเสียด้วยสิ
“ จริงหรอคะ แต่ผู้ชายเพอร์เฟคขนาดนั้นเค้าคงไม่เลือกณิชานันท์หรอกค่ะ”
“ พูดอะไรหนูออกจะน่ารัก เชื่อป้า ไว้ว่างว่างมาเจอดูไหมล่ะคะ”
“ ได้เหรอคะ”
“ ได้สิ ไว้ผ้าหาโอกาส อุ๊ย! แป๊บๆ ถึงหน้าปากซอยแล้ว ขอไปซื้อของก่อนนะไว้คุยกัน” พูดจบก็เดินหนีไปเฉยเลย
“ค่ะ” พอคุยเรื่องผู้ชาย ปากซอยก็แค่ประตูรั้วบ้าน แป๊บๆ ถึง อยากต่ออีกสักนิดจัง ตกลงป้าแกเอาจริงใช่ไหม ไม่ได้มายั่วให้เธออยากแล้วจากไปอีกคนหรอกนะ
ช่วงนี้ยิ่งหิวๆอยู่
ณิชานันท์ตบหน้าผากเรียกสติและเตือนตัวเอง
“มึงหิวข้าวณิชา มึงหิวข้าว”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
