นี่เจ้าเป็นใครกันถึงกล้ามายืนต่อหน้าองค์รัชทายาท

ซางหลาน-คะ...คือว่า ขะ...ข้าชื่อซางหลาน ข้ากำลังจะไปทำงาน ทำไมข้ามาอยู่ที่นี่ได้ แล้วพวกคุณเป็นใครกันแสดงละครหรอ ทำไมมันจริงได้ขนาดนี้ .เดินไปจับหน้าองค์รัชทายาท

องค์รัชทายาท-นี่เจ้า!!!.จับข้อมือ จะมากเกินไปแล้วน่ะมีสิทธิ์อะไรมาโดนตัวข้าอยากตายหรอ

ซางหลาน-โอ้ย!!! ปล่อยข้า เจ้าจะอินกับบทมากไปหรือเปล่า ฉันแค่จะไปทำงานแค่เดินผ่านมาฉันก็จะไปแล้ว .บ่น

ทหาร-บท อะไร นี่เจ้าเสียสติหรอ เจ้าคิดว่าที่นี่คือของปลอมหรอ เจ้ามาจากที่ใดกันแน่

ซางหลาน- โอ้ยยย ฉันไม่ได้มีเวลามากพอที่จะมาเล่นอะไรกับพวกนายมากหรอกน่ะ ปล่อยฉัน .มององค์รัชทายาท

องค์รัชทายาท-ได้ข้าจะปล่อยเจ้าแต่มีข้อแม้

ซางหลาน- ข้อแม้ ? ข้อแม้อะไร .อดอกมอง

องค์รัชทายาท - ถ้าเจ้าออกจากวังนี้ไปได้ข้าจะไม่ขัดขวางอะไรเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถ้าเจ้า ออกไปไม่ได้เจ้าจะต้องมาอยู่ในวังเพื่อำงานให้ข้าและคอยฟังคำที่ข้าสั่ง เจ้ารับปากหรือไม่?.องหน้าซางหลาน

ซางหลาน-ได้!!!ฉันรับปากแน่ มันจะยากแค่ไหนกันเชียว ฉันจะออกไปจากที่นี่ให้นายดู .หันหลังลังเลองรอบๆ

องค์รัชายาท- เดี๋ยวก่อน!!! เจ้าชื่ออะไรนะ

ซางหลาน- ซางหลาน ฉันชื่อ ซางหลาน (ตาบ้านิ่ เป็นบ้าหรือไง ดูหนังเจ้าจนเพ้อไปหมดคิดว่าเป็นองค์รัชทายาทจริงๆมั้ง หึ่!!!).มองหน้าคิดในใจ

องค์รัชทายาท- ซางหลานนะซางหลาน เจ้านี่ ชะตาขาดแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า รีบไปสิ่ หาทางออกน่ะ .หัวเราะยิ้ม

ซางหลาน-ได้ .ชี้หน้าเดินออกมาหาทางออก ให้ตายเธอทีนี่มันที่ไหนกันทางออกก็หายากชิบ!

(**ผ่านไป 2 ชั่วโมง)**

ซางหลานวิ่งจนรอบวังแต่ก็ไร้วี่แววในการหาทางออกจนนางเริ่มท้อใจและบ่นกับตัวเอง

เฮ้ออออ วันนี้วันอะไรว่าเนี่ย ละฉันอยู่ที่ไหนที่นี่มันคือที่ไหน ใช่แล้ว !!!! โทรศัพท์ ฉัน ฉันโทรหาเพื่อนฉันก็ได้นิ่ .หยิบโทรศัพท์ออกมา ห้ะ!ไม่มีสัญญาณ อะไรว่าเนี่ยชีวิติฉัน

องค์รัชทายาท- ฮ่าฮ่าฮ่า สงสัยวันนี้ข้าจะได้คนใช้เพิ่มสิ่น่ะ

ซางหลาน -ไม่มีทาง วันนี้ยังไม่หมดวันฉันยังมีเวลา นายคอยดูเถอะ !!!

องค์รัชทายาท-ได้ ข้าจะคอยดูเจ้า วันนี้ข้ามีราชกิจมากมายข้าไม่มีเวลามาเฝ้าเจ้าทั้งวัน

ซางหลาน - ไปเถอะ ไอ้คนบ้า เพ้อเจ้อไปวันๆ

**หลังจากนั้นผ่านไป 3 ชั่วโมง**

ซ****างหลานเริ่มเหนื่อยและอ่อนเพลียเพราะไม่ได้กินข้าวทั้งวัน จนตอนนี้ฟ้าเริ่มจะมืดแล้วซางหลานยังหาทางออกไม่เจอ แต่ในการอ่อนเพลียนั้นมีบุคคลนิรนามคอยแอบมองนางอยู่ห่างๆ คนนั้นคือชายร่างกำยำ หุ่นดีสวมชุดจีนโบราณ ถือพัดปิดบังใบหน้า

??- นางผู้นั้นเป็นใครกันน่ะ

ซางหลาน- โอ้ยยยย ฉันยอมแล้ว หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย บ่นตัวเองพร้อมทำหน้าเศร้าจะร้องไห้

สรุปแล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย แล้วที่นี่มันคือที่ไหน โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ .นั่งกอดเข่าซึม

องค์รัชทายาท-.เดินผ่านมายืนมองฝั่งตรงข้าม

จาง เจ้าไปเตรียมห้องพักไว้ให้นางด้วยน่ะ.สั่งจาง

จาง-ขอรับองค์รัชทายาท แต่ว่าองค์ชายมันใจใช่ไหมว่านางจะไม่ทำร้ายองค์ชาย

อรชย(องค์รัชทายาท)- นางไม่มีพิษภัยอะไรหรอกแค่คนหลงทาง.มองซงหลาน

แต่แล้วทันใดนั้น อยู่ๆซางหลานลุกขึ้นกับเป็นลมและหงายหลังลงไปแต่ยังไม่ทันถึงพื้นกับมีชายคนนึงวิ่งมาโอบกอดนางไว้ในอ้อมอก

(อรชย,จาง ตกใจกับสิ่งที่เห็น อรชย กำลังจะวิ่งแต่ต้องหยุดนิ่ง)

.............................โปรดติดตามตอนต่อไป

ชายร่างกำยำผู้นั้นได้โอบกอดและอุ้มซางหลานขึ้นมา จากการปรากฏตัวในครั้งนั้นทำให้มีคนต้องอึ้งและตกใจไปตามๆกัน

-

-

-

-

-

**ตอนที่ 2**

จาง-ตกใจ นะ.....นั่นมัน องค์ชายสองนี่ พะยะค่ะ

อรชย- อึ้ง! เขาจะทำอะไรของเขา .ยื่นมอง

เฮ้ย !! เจ้าทำอะไรน่ะนี่มันนางสนมของข้า

องค์ชายสอง- ท่านพี่ปล่อยให้นางต้องทรมาณทั้งวันยังบอกว่าเป็นนางสนมของท่านงั้นหรอ

อรชย-มันก็เรื่องของข้าแม่นางคนนี้อวดเก่งกับข้าากเกินไปนางไม่รู้ว่าข้าสามารถฆ่านางได้ด้วยคำสั่งเดียว เจ้าอย่ายุ่งเรื่องของข้าให้มากนัก เอานางมาให้ข้า .ยื่นแขนออกไป

องค์ชายสอง-ไม่ดีมั้งท่านพี่ ท่านเป็นถึงองค์รัชทายาท มาอุ้มนางสนมแบบนี้มันคงจะดูไม่ดีแน่นอน

อรชย-งั้นเจ้านำนางไปห้องที่จางจัดเตรียมไว้เถอะ

องค์ชายสอง-พะยะค่ะ.อุ้มซางหลานไป

อรชย-บ้าเอ้ย!!! .มองตามหลัง

เมื่อมาถึงห้องที่จางเตรียมไว้องค์ชายสองได้อุ้มนางซางหลานไปนอนที่เตียงแต่แล้วเมื่อซางหลานตื่นขึ้นมากับพบว่า ได้นอนอยู่บนที่นอนตัวเอง

ซางหลาน-นี่ฉันฝันไปหรอกหรอเนี่ย บ้าจริงๆเป็นฝันที่ฉันไม่อยากให้เป็นจริง.ดึงผ้าห่มปิดหน้า

แต่นี่ฉันต้องไปทำงาน ตายแล้ว สายแล้ว สายแล้ว .ซางหลานรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที

**ผ่านไป30นาทีซางหลานก็แต่งตัวเตรียมพร้อมไปทำงาน แต่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น**

กริ๊ง กริ๊ง~ นั่นคือเพื่อนสนิทของซางหลาน จื่อหลง

ื่จื่อหลง - แกเป็นไงบ้าง เมื่อวานแกสลบกลางถนนดีที่รถไม่ชน วันนี้หัวหน้าบอกว่าให้แกพักฟื้น 3วัน แกไม่ต้องมาทำงานน่ะเดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะไปเยี่ยมน่ะ

ซางหลาน- อ่อ โอเคร งั้นฉันจะถือว่าฉันลาพักร้อน ฉันโอเครน่ะแกไม่ต้องห่วง เจอกันตอนเย็นน่ะ

แต่จะว่าไปความฝันนั้นมันเหมือนจริงมากทำไมหน้าตาหมอนั้น คุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนเลย ทำไมนึกไม่ออกน่ะ .ขุ่นคิดเรื่องในความฝันแต่ก็ได้ไม่นานก็นึกออก

หะ...หัวหน้า !!!!!.ลุกขึ้นเพราะความตกใจ แต่ทำไมถึงหน้าเหมือนกันขนาดนั้นน่ะหรือฉันเก็บเอาไปฝันกันน่ะ หึ่!! นิสัยตาหมอนั่นกับหัวหน้าก็แอบคล้ายกันอยู่นน่ะ เห้ยยย ช่างมันเถอะคิดแล้วปวดหัว.ส่ายหัว

**ก๊อกๆ ก๊อกๆ .เสียงเคาะประตู**

ซางหลาน- คร้าาาาาาา มาแล้วค่ะ.เดินไปเปิดประตู .ตกใจมองตาค้าง

.

.

.

.

.

.........................โปรดติดตามตอนต่อไป