...การเจอกันครั้งแรกที่เธอเฝ้ารอ...

เมื่อวันหนึ่งที่โกคุเดระ ฮายาโตะจะต้องมาพบตัวคู่หมั้น แต่เขากลับไม่อยากเจอ แต่สุดท้ายก็ต้องมาเพราะเบียงกี้ขอเอาไว้

"ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย"

ฮายาโตะสบทคำอยู่ในขณะที่รอตัวคู่หมั้น

"เด็กคนนี้อาจทำให้นายเปลี่ยนใจนะ"

เบียงกี้พูดพร้อมส่งยิ้มที่น่าขนลุกให้กับฮายาโตะ

"เหอะ.."

พวกเขารอเธออยู่สักพักเธอก็ได้มาถึงยังคฤหาสน์ของฮายาโตะแล้ว ในขณะที่เธอเดินลงมาทุกสายตาล้วนจับต้องไปมอง

เธอเป็นผู้หญิงที่มีผมสีน้ำตาลแดง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ผิวขาวสะอาด แม้เธอจะดูเป็นหญิงสาวธรรมดา แต่เธออยู่ใน ตระกูลนักฆ่า เธอต้องไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาแน่

"ดิฉันชื่อ เรนสุกะ ยินดีที่ได้รู้จักคะ"

เธอแนะนำตัวพร้อมก้มศีรษะลงและดึงชายกระโปรงออกไปข้างๆเล็กน้อย เป็นการกระทำของสตรีชั้นสูง ในแถบยุโรป

"อืม.."

หลังจากคุยเจรจากันเรียบร้อยเรนจะย้ายมาอยู่กับฮายาโตะอีกสองอาทิตย์

"ของฝากตัวด้วยนะคะ เดระคุง "

เธอพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตร

"เดระคุง..เนี่ยนะ"

"ค่ะ..น่ารักจะตายไป"

"แล้วแต่เธอเถอะ"

หลังจากวันนั้น พรุ่งนี้เรนก็จะย้ายไปแล้ว แต่พอไปถึงกับรู้ว่า ฮายาโตะไปที่จาโปเน่ เธอโกรธเอามากๆ แต่เธอยังคมยิ้มอยู่เสมอ สุดท้ายก่อนเธอจะไปจาโปเน่ เธอได้แวะไปหา หน่วยลอบสังหารอิสระ วาเรีย และได้ไปที่จาโปเน่ทั้นที

'นายหนีงานหมั้นและงานแต่ไม่พ้นหรอก..ฉันเองก็ด้วย'เธอได้แต่คิดในใจและมองออกไปยังนอกหน้าต่างเครื่องยิน ที่กำลังบินไปที่ ญี่ปุ่น และเอาแต่คิดวิธีที่ทำให้ฮายาโตะไม่แต่งการกับเธอ เพราะเธอมีภารกิจ ฆ่าวองโกเล่รุ่น10 เธอไม่อยากผูกพัน กับใครทั้งนั้น

"เฮ้ย.."

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหลับตาลง และนอนหลับรอเวลาที่จะถึงญี่ปุ่น แต่เธอกลับฝันประหลาด

"ยิดดีด้วยนะที่ได้แต่งงาน"

"ขอให้รักกันนานๆนะ"

สำหรับคนอื่นอาจจะเป็นปกติที่หมั้นแล้วฝันถึงงานแต่ แต่เธอไม่สามารถแต่งกับ ฮายาโตะได้ แม้ว่าเธอจะรักเขาจริงๆ ตั้งแต่แรกก็เถอะ

"ขอโทษนะ.."

...เรียนที่จาโปเน่...

หลังจากนั่งรอเครื่องบินลงจอดมาสักพักเรนก็ได้ลงเครื่องและเดินตามพื้นถนน เธอเดินไปเรื่อๆก็ไปเจอคนหนึ่ง

"เอ่อ..คือว่ารู้จะโกคุเดระไหมค่ะ"

"รู้จักสิ..ก็เป็นเพื่อนกันนิทำไมหรอ"

"เขาอยู่ไหนงั้นหรอคะ"

"คงอยู่โรงเรียนนั่นแหละ"

"โรงเรียนอะไรหรอค่ะ"

"โรงเรียนนามิโมรินะ"

"คะ"

หลังจากที่เธอคุยกับชายแปลกหน้าแล้วเธอก็รีบไปสมัครเรียนที่โรงเรียนนามิโมริ และก็รอให้เขาตอบรับ

หลังจากหนึ่งวันผ่านไปเธอก็ได้เข้าเรียนที่นามิโมริแล้ว ในฐานะเด็กใหม่

"เอาละทุกคนมันนี้มีเด็กใหม่นะ"

"จะเป็นคนแบบไหนกันนะสินะ"

"นั้นสินะ..จะเป็นผู้หญิงหรือชายกัน"

"จะเป็นใครก็ไม่-"

โกคุเดระพูดไม่ทันจบประโยคหันไปเห็นเรนเดินเข้ามาก็ตกใจจนพูดไม่ออก

"สวัสดีคะ เรนสุกะ คะ

"เธอ.."

"อะไรหรอ..รู้จักกันหรอ"

"ผู้หญิงคนนั้นไงที่บอกว่าถามถึงนายด้วย"

"เดระคุง..นั่งด้วยนะ"

"แล้วแต่เธอสิ"

โกคุเดระพูดพร้อมลุกขึ้นมาดันเก้าอี้ให้เรนและกลับลงไปนั่งเหมือนเดิม

พวกเธอเรียนกันไปสักพักก็มีเสียงออดดังขึ้น

"หมดเวลาเรียนแล้ว..ไปกินข้าวกันได้"

"นี้ฉันไปกินข้าวด้วยคนสิ"

"ไม่.."

"เอ๋ทำไมหรอโกคุเดระคงเรนก็ไม่ได้ทำอะไรนิ"

เสียงของ ซาสางาวะ เคียวโกะ ดังขึ้น

"เคียวโกะจัง"

"ไม่เป็นไรคะคุณซาสางาวะ..ฉันไปกินคนเดียวได้"

"ไม่หรอกนะ..พวกเราก็ไปกินข้าวที่ด้านฟ้ากันให้หมดเนี่ยละ"

"คะ.."

ทุกคนเดินขึ้นไปที่ด้านฟ้า ตำแหน่งที่นั่งคือ

...โกคุเดระ...

ยามาโมโตะ เรน

สึนะ เคียวโกะ

"ขอบคุณนะซาสางาวะ"

"เรียกเคียวโกะเถอะ"

"อืม.."

"ว่าแต่เราเคยเจอกันไปแล้ว..แต่ยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ..ฉั-"

"ฉันทราบอยู่แล้วคะว่าใครชื่ออะไร"

"จะว่าไปเธอเรียกโกคุเดระคงว่าอะไรนะ"

"เดระคุงคะ"

"ทำไมถึงเรียกอย่างนั้นละ..เป็นอะไรกันหรอ

"เอ๋..เดระคุงไม่เคยบอกงั้นหรอคะ"

"ไม่นะโกคุเดระไม่ได้บอกอะไรเลย"

"ทำไมนายไม่บอกอะไรเลยละโกคุเดระ"

"ไม่ต้องยุ่งกับฉันหรอกน่าเจ้าบ้าเบสบอล"

"แล้วสรุปเธอกับโกคุเดระคุงเป็นอะไรกันแน่"

"พวกเรานะก็เป็นค-.."

โกคุเดระปิดปากของเรนเอาไว้และลากไปที่อื่นเพื่อที่จะคุยกันแค่สองคน ระหว่าเดระคุงกับเรนจัง

"ผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นที่ 10"

"อะ..อืม"

                  ความลับไม่อาจรู้

หลังจากที่ฮายาโตะลากตัวเรนไปที่ด้านฟ้าอีกฝั่งหนึ่งพร้อมผลักให้ติดกับกำแพงของประตูขึ้นด้านฟ้า

"ทำไมไม่อยากให้พวกเขารู้คะ"

"เธอไม่ต้องยุ่ง..พวกเราเป็นคู่หมั้นไม่ใช่คู่ชีวิต"

"แต่สุดท้ายเดระคุงก็ต้องแต่งงานกับฉันอยู่ดี"

"มันจะไม่มีวันนั้น..เพราะฉันจะไม่แต่งงานกับเธอ"

"มันจะเป็นไปได้หรอคะ..ครอบครัวเราคุยกันแล้ว"

"แต่ฉันไม่ต้องการ..จำเอาไว้ว่าไม่มีวันที่ฉันจะแต่งงานกับเธอ"

พอพวกเรนและฮายาโตะมาถึงทุกคนก็รู้ได้ว่าบรรยายกาศมันแปลกไป

"เรนจัง..วิ่งชาต่อไปเป็นการฝึกว่าน้ำไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ"

"คะไปกัน"

พอเซนกับเคียวโกะไปเปลี่ยนชุด ฮายาโตะเลยถูกต้องคนเดียว

"มองผมทำไมหรอครับรุ่นที่10"

"ฉันแค่อยากรู้ว่านายกับเรนเป็นอะไรกันนะ"

"เป็นเพื่อนบ้านกันนะคะรับ"

"หรอแต่เธอคนนั้นดูถ้าจะชอบนายนะ"

"ไม่หรอก"

วิชาพละ

"เอ่อ..เรนจังกับโกคุเดระคุงเป็นอะไรกันหรอ"

"...เป็นเพื่อนบ้านนะคะ"

"งั้นหรอคะ"

"เราไปกันเถอะคะทุกคนคงรอแล้ว"

"ได้คะ"

เคียวโกะและเรนได้เดินไปที่สระน้ำของโรงเรียน

"มาช้าจังเลยเคียวโกะ"

"พอดีรอเรนจังแต่ตัวนะฮานะ"

"อืม.."

"ฉันคู่กับคุณได้ไม่คะนามาโมโตะ"

"ฉันหรอ..ทำไมไม่คู่กับโกคูเดระละ"

"เขาน่าจะอยากคู่กับคุณสึนนะคะ"

"ไม่ต้องสุภาพกับฉันหรอกนะ555"

"คะ.."

"ว่าแต่ชุดโรงเรียนเล็กกว่าตัวเธอหรอ"

"ก็นะ.."

"ฉันไม่มีเสื้อคลุมด้วยสิ"

"ไม่เป็นไรหรอก"

"แต่ว่า.."

"ยามาโมโตะมาอยู่ตรงนี้หรอ"

ฮายาโตะเดินตามสึนะมาและเห็นเรนที่ชุดค่อนค้างรัดรูป เพราะตัวของเซนใหญ่กว่าชุดว่ายน้ำที่โรงเรียนจัดไว้ให้

"ใส่ชุดบ้าอะไรของเธอเนี่ย"

ฮายาโตะพูดพร้อมนำเสื้อฮูดของตัวเองคลุมให้กับเซนทันที

"นี้โกคุเดระ..ไหนว่าเป็นเพื่อนบ้านไงทำไมดูแลดีจัง"

"ก็ป่าวนิ"

"ฉันก็คิดแบบนามาโมโตะนะ"

"รุ่นที่10ด้วยหรอครับ"

"แล้วเธอจะถอดออกทำไมละ"

"ยังไงก็ต้องว่ายน้ำอยู่ดีนะ"

"แต่ตอนนี้ยังไม่ว่ายเพราะงั้นใส่ซะ"

"....เหอะ..."

"ไม่ต้องมาเหอะ"

"ไม่คุยด้วยแล้ว"

"งั้น..วันนี้เธอจะไปนอนไหน"

"ก็ต้องไปหาสิ"

"มานอนที่บ้านฉัน"

"ไม่เอาฉันงอนนายอยู่"

"เห้อ..ดีกันเถอะ..ไม่งั้นวันนี้เธอไม่มีที่นอนแน่"

"ซื้อช็อคโกแลตให้ด้วย"

"ได้ๆ.."

"โอเคฉันไปนอนบ้านนาย"

"ไหนว่าเป็นเพื่อนบ้างไง..ไม่มีบ้านหรอ"

"อ๋อ..ฉันย้ายมาจากอิตาลีนะที่ญี่ปุ่นฉันไม่มีบ้าน"

"งั้นมานอนบ้านฉันไหม"

"เธออยู่กับฉันดีแล้ว"

"รู้แล้วน่าเดระคุง"

"นี้เรนจังง..ครูบอกว่าไปว่ายน้ำได้แล้ว"

ในขณะที่เราถอดฮูดของฮายาโตะออกสายตาของทุกคนในห้องก็มองมายังเธอคนเดียว

"เดี๋ยวครูจะบอกผอ.ให้ขยายชุดว่ายน้ำของเธอหน่อย"

"คะ"

"เอาหละทุกคนไปซ้อมจะได้ว่าต่อ..เธอว่ายน้ำได้แล้วละ"

หลังจากเรนว่าน้ำเสร็จก็เอาเสื้อของฮานาโตะมาใส่ต่อและรอจนจบคาบก่อนไปเปลี่ยนชุด