เด็กสาวผมเงิน ดวงตาสีแดงสดเหมือนเลือดเป็นประกาย สวมชุดคล้ายชุดของซิสเตอร์ สีดำตัดแดง มีปีกมังกรสีดำขนาดใหญ่ และหางมังกรสีเทายืนอยู่บนหลังคาบ้านใต้พระจันทร์เต็มดวง

“เธอคือ...?”

เด็กหนุ่มผู้ผ่านมาเห็นได้ถามเธอไปด้วยความสงสัย สนใจและตกใจ

“...ฉัน...คือ...”

“ตื่...แล้.....ไม่ง......าด.....”

หลังจากนั้นก็ได้ทีเสียงขึ้นมาซอดแทรกการสนทาของทั้งสอง

“ตื่นไ...ล้ว...าย...นหนู...สา...ใส่..”

“ตื่นได้แล้วพี่ชายไม่งั้นหนูจะสาดน้ำใส่นะ!”

เด็กสาวผมฟ้าใส่ชุดนักเรียนพูดพร้อมถือถังน้ำสีดำขนาดพอถือมา

“หือ...ขออีก...5...นา...ทีนะ...”

เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินใส่ชุดนอนพูดด้วยความงัวเงียขณะนอนอยู่บนเตียง

“..........”

“โธ่เอ๊ย...พอแล้ว”

เด็กสาวพูดด้วยความหงุดหงิดแล้วสาดน้ำ

“ฮะ-เฮ้ย ทำอะไรของเธอเนี่ย ยามิ!”

“หือ ก็กำลังปลุกใครบางคนที่กำลังนอนอยู่ด้วยการสาดน้ำใส่ทำให้ที่นอนเปียกจนนอนต่อไม่ได้ไงคะ”

ยามิพูดด้วยท่าทางพึงพอใจแล้วกอดอกและมีน้ำตาคลอ

“อึ้ก- ผมอารากิ โยชิ ผิดไปแล้วครับ!”

โยชิพูดเสียงดังพลางก้มหัวคุกเข่าไปด้วย

“หึ ถ้าเจ้าสำนึกผิดแล้วก็รีบจัดการที่นอนของเจ้าแล้วลงไปทำข้าวเช้าให้ข้ากินเสียเถอะ”

ยามิพูดพร้อมกับเดินลงบันไดไปด้วยความเร็ว

โยชิเอาผ้านวมไปตากแล้วหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู

ขณะนี้เวลา7นาฬิกา50นาที

“...อะ...เออ...นี่เราตื่นสายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ว่าละทำไมยามิถึงน้ำตาคลอ...ยิ่งเป็นพวกกระเพราะหลุมดำด้วยสิ”

หลังจากบ่นพึมพัมกับตัวเองเสร็จโยชิก็ลงมาข้างล่างเพื่อเข้าห้องครัวและเตรียมตัวทำอาหารให้ยามิ

“....ร้านขายเพชรแห่งหนึ่งใหโตเกียวโดนระเบิดโดยผู้ก่อการร้าย แต่เพชรก็ไม่ได้ถูกปล้นไปเลยค่ะ

ทางตำรวจคาดว่า...”

เสียงข่าวจากโทรทัศน์ดังมาในขณะที่โยชิกำลังทำอาหารอยู่ ทำให้เขาพูดว่า

“เห๋...โดนอีกแล้วหรอเนี่ยเมื่ออาทิตย์ก่อนก็เพิ่งโดนไปเองนะ จะว่าไปมีแค่ร้านแถวโรงเรียนของยามิเองนะที่ไม่โดนระเบิดน่ะ เอ้า! มากินข้าวได้แล้ว”

โยชิพูดพลางถือของเตรียมกินข้าวมาวางไว้บนโต๊ะ

“ค่าา”

ยามิขานตอบโยชิแล้วนั่งกินข้าว

“วันนี้หนูกลับบ้านช้าหน่อยนะ พอดีต้องเข้าชมรมน่ะ”

ยามิพูดขณะเขี่ยแครอทออกจากจาน

“อืม...ดีจังเลยนะ โรงเรียนเพิ่งเปิดไดไม่ถึงเดือนก็มีชมรมเข้าแล้วหรอ?”

โยชิพูดตอบยามิพลางเอาแครอทใส่เพิ่มในจานยามิ คงเพราะเห็นยามิเขี่ยแครอทออกเมื่อกี้โยชิเลยตักแครอทเพิ่มเป็นสองเท่าให้ยามิ

“อะ อ๋า...เออ อืม ถ้าเกิดว่าร้านเพชรแถวโรงเรียนหนูโดนระเบิดพี่จะทำไงหรอ? หงับ”

ยามิร้องเสียงหลงเมื่อเห็นพี่ชายเพิ่มแครอทใส่จานให้ หลังจากถามเสร็จเธอก็ต้องจำใจกินแครอทเข้าไป

“อย่าพูดจาอะไรเป็นรางร้ายสิ แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงเดี๋ยวพี่จะรีบไปช่วยแน่นอน!”

โยชิพูดพลางลุกเอาจานไปเก็บไว้ที่ล้างจานแล้วแช่ไว้

“ฮะฮะฮะ งั้นหรอ สมกับเป็นพี่ชายเลยนะ”

ยามิพูดแล้วหัวเราะอ่อนๆ

"มันแน่อยู่แล้วสิ มันเป็นหน้าที่ฉันนี่นา”

หลังจากคุยกันเสร็จทั้งสองคนก็ออกจากบ้านแล้วแยกไปโรงเรียนกันคนละทาง

เมื่อ โยชิมาถึงโรงเรียน

ครืดดด(เสียงประตูเลื่อน)

“ไง โยชิ พวกเรากำลังคุยกันว่าจะไปร้านเกมหลังเลิกเรียนน่ะ ไปด้วยกันมั้ย?”

ชายหนุ่มผู้มีผมสีทองเดินเข้ามาทักเขา

“อะ อา อืม ไปด้วยดิ ซาวากิว่างๆพอดีด้วย”

“ดีล่ะครบ6คนแล้ว”

โยชิ ยิ้มฝืดๆพลางหันไปมองด้านหลังเพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนมองอยู่

“.........”

“เป็นไรไปโยชิ?”

“อืม เปล่าหรอกแค่คิดไปเองน่ะ”

เขารีบหันกลับมาแล้วส่ายหน้าให้ซาวากิ

หลังจากเลิกเรียน พวกเขาก็พากันไปร้านเน็ตประมาณ2ชั่วโมงแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับบ้าน

“อืม ข้าวเย็นวันนี้กินอะไรดีนะ ดีล่ะ โทรถามยามิดีกว่า"

หลังจากพึมพัมกับตัวเองเขาก็ตัดสินใจโทรหายามิ

“หืม ไม่รับสายหรอนี่ก็โทรไปรอบที่ห้าแล้วนะเนี่ย

อืม หรือกลับบ้านแล้วกำลังอาบน้ำกันอยู่นะ ชักเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิ”

โยชิรีบวิ่งไปที่บ้านแล้วเปิดประตูเข้าไป

“ยามิ! อาบน้ำอยู่หรอ!?”

โยชิตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครขานรับ

“หรือว่าแถวร้านเพชรจะโดนระเบิดเลยโดนลูกหลงไปด้วยกันนะ”

โยชิรีบวิ่งไปแถวร้านเพชรเพื่อตามหายามิ

“แถวร้านเพชร....ย่านการค้าล่ะ...โรงเรียนด้วยหรอ...ต้องอยู่ร้านสะดวกซื้อแน่...ไม่มีเลยซักที่หรอ

โธ่เว้ยย!อยู่ไหนกันนะ ยามิ!?”

ระหว่างที่โยชิกำลังวิ่งอยู่เขาก็เห็นเงาคล้ายเครื่องบินขนาดยักษ์บินผ่านเขาเลยวิ่งตามไปด้วยสัญชาตญาณ

เด็กสาวผมเงิน ดวงตาสีแดงสดเหมือนเลือดเป็นประกาย สวมชุดคล้ายชุดของซิสเตอร์ สีดำตัดแดง มีปีกมังกรสีดำขนาดใหญ่ และหางมังกรสัเทายืนอยู่บนหลังคาบ้านใต้พระจันทร์เต็มดวง

“เธอคือ...?”

โยชิที่ผ่านมาเห็นได้ถามเธอไปด้วยความสงสัย สนใจและตกใจ

ถึงแม้ว่าแทบทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแต่เค้าโครงหน้า

ยังเหมือนเดิม เค้าโครงหน้านี้เขาจำได้ดี

“...ยามิ...หรอ...?”

“เธอคือ...ยามิหรอ?”

โยชิได้ถามเด็กสาวร่างมังกรผู้มีหน้าตาคล้ายคลึงกันกับน้องสาวของตน

“...ยามิ...นั่นคือชื่อของร่างหรอ?”

เด็กสาวร่างมังกรได้เอ่ยตอบโยชิเช่นนั้น

"ชื่อของร่างนี้...?มะ-หมายความว่าไงกัน-อึ๊ก-”

“ปลดผนึกความทรงจำทำงาน!”

ระหว่างที่โยชิกำลังจะถามเด็กสาวร่างมังกร เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนระบบคำสั่งดังขึ้นมาจากหัว มันทำให้เขานึกถึงความทรงจำเก่าๆ

“ลูกคือผู้สืบสายเลือด‘ผู้ผนึกแห่งปฏิหาร’นะคะ”

“ลูกนะมีพรสวรรค์นะครับ”

“เพราะฉนั้นเพื่อไม่ให้ลูกหยิ่งในพรสวรรค์ของตนเอง พ่อและแม่ต้องจำเป็นต้อง‘ผนึก’ทั้งความทรงจำและพลังของลูกนะคะ”

“ไว้ลูกได้ความทรงจำกลับไปเมื่อไหร่ลูกก็อย่าหยิ่งในพรสวรรค์เหมือนเมื่อก่อนนะครับ”

ในระหว่างที่เสียงพวกนี้ดังมาในหัว ความทรงจำในอดีตของเขาก็กลับมาบางส่วน

“อารากิ มิซูรุ คือชื่อจริงของเรา มีพรสวรรค์ในการใช้เวทย์ผนึกทั้งแปด วิธีผนึกที่1คือ ต้องทำให้อีกฝ่ายที่โดนผนึกหมดสติ ในขั้นเลวร้ายที่สุดผู้ที่ถูกผนึกอาจเสียชีวิต วิธีที่ผนึกที่2 ทำให้อีกฝ่ายเปิดใจด้วยการพูดและเจรจา ในขั้นเลวร้ายที่สุดผู้ใช้เวทย์ผนึกอาจเสียชีวิต สินะ อา”

ในระหว่างที่มิซูรุกำลังโลเลใจว่าจะใช้วิธีไหนดี แต่อยู่ๆเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่ายามิก็เป็นน้องสาวของเขา

ถึงจะอยู่ในร่างกึ่งมนุษย์กึ่งมังกร แต่ไม่ว่ายังไงน้องสาวของเขาก็ยังคงเป็นน้องสาวคนเดิม และเขาก็ตัดสินใจได้ว่าคงต้องใช้วิธีที่2เท่านั้น

“...ใช้วิธีที่2ดีกว่า ถ้าเพื่อช่วยน้องสาวต่อให้ต่อให้แลกด้วยชีวิตฉันก็ยอม!”

เขาพูดด้วยเสียงดังจนยามิได้ยิน และในระหว่างที่เขากำลังพูดอยู่นั้น น้ำตาของยามิก็ได้ไหลออกมา

“พะ-พี่คะ ชะ-ช่วยหนูด้วย”

“อืม เดี๋ยวพี่จะไปช่วยเดี๋ยวนี้ล-อึ๊ก!”

มิซูรุยังไม่ทันได้พูดจบร่างกายของยามิก็คลุ้มคลั่งขึ้น ทำให้หางของเธอเหวี่ยงไปฟาดที่มิซูรุเข้า

“มะ-ไม่นะ! หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะพี่คะ”

“มะ-ไม่เป็นไรหรอก ของแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก-อึ๊ก!”

มิซูรุพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็ไอออกมาเป็นเลือด

แล้วนอนฟุบลงไป