สายลมพัดพากลิ่นอายบ้านเกิดพร้อมกับท้องนาสวยงาม เคนที่พึ่งเรียนจบไปตั้งแต่2อาทิตย์ที่แล้วจึงตัดสินใจกับตัวไว้ว่าจะกลับบ้านมาทำงานช่วยพ่อที่สวนมังคุดของพ่อ ซึ่งตอนนี้ทางเดินมาใกล้จะถึงหมู่บ้านของเขา เคยนั่งมองชมทำให้หวนคิดถึงตั้งแต่สมัยมัธยม พลางยิ้มหัวเราะคิกคักอยู่ซักพัก รถก็จอดตรงหน้าสวนพอดีเขารีบสะพายกระเป๋าเสื้อลงมา ก่อนจะหันจ่ายเงินกับรถที่มาส่ง เคนก่อนจะเดินเข้าไป เขายืนนิ่งอยู่นานก่อนจะมีคนงานสวนจะทักถามขึ้น "ว่ายังไงครับพ่อหนุ่ม"พูดพลางค่อยๆเดินมาทางนี้ คนที่โดนทักถามจึงยกไหว้สวัสดีไป

"สวัสดีครับ มาหาพ่อสิงห์น่ะครับ"

"อ๋อ เคนหรอ"

"ใช่ครับ"

"มาๆเดี๋ยวผมถือช่วย"

"ครับ ขอบคุณครับ"

เขายื่นกระเป๋าเสื้อผ้าให้ลุงคนงานถือช่วยเข้ามาข้างสวน ก่อนจะเห็นพ่อกับแม่ที่กำลังกินข้าวอยู่ ก่อนเขาจะทักว่า "แซ่บบ่น้อ" สิงห์ที่ได้ยินเสียงทักจึงมองไปตามเสียง ก็เห็นเป็นลูกชายก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะ เขาจึงได้กินข้าวพร้อมกับพวกท่าน "เป็นไงอยู่มหาลัยดีมั้ย อยู่ดีกินดีรึปล่าวเนี่ย" ภา ผู้เป็นแม่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ก่อนจะเดินไปเก็บของให้เขา พอคุยอะไรกันเสร็จเคนจึงขอตัวไปเดินชมดูสวน เดินไปพูดคุยกับคนงานบ้างแหละดูนั่นดูนี่พลางไป ก่อนจะถึงกลุ่มคนงานกลุ่มเล็กๆที่นั่งพัก เพราะอากาศช่วงนี้ยอมรับว่าร้อนพอสมควรขนาดเขาที่เดินดูสวนแป๊บๆ เหงื่อก็แตกมามากจึงเดินไปนั่งคุยเล่นกันคนงานที่นั่น นั่งคุยกันอยู่นานก่อนจะเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินมาทางนี้ "อะ เอาข้าวมาส่ง" กายเด็กหนุ่มวัยรุ่นได้เอาข้าวมาส่งพ่อที่เป็นคนงานทำงานในสวนอาสิงห์ ก่อนผู้เป็นพ่อจะแนะนำเขาให้กับลูกชายเจ้าของสวนมังคุด

"หวัดดี ลูกชายอาสิงห์สิ"

"ครับ สวัสดีครับ"

เคนรับไหว้ก่อนยิ้มรับ "ไปละ คนเต็มร้านเลย" กานหันหลังเดินกลับร้านไปช่วยแม่ขายข้าวแกง ที่อยู่แถวหน้าซอยเข้าสวนอาสิงห์ไม่เกิน2กิโล กานเรียนอยู่ชั้นม.6และเมื่อเขาเรียนจบก็จะมาขายข้าวแกงช่วยแม่ กานเขาผิวสีคล้ำๆไม่ผอมเกินไปสูง185 ส่วนเคนค่อยข้างจะไปทางผิวขาว สูง192รูปร่างถือว่าดีเลยละ

...****************...

         เคนมองตามหลังอีกคนที่เดินกลับจนลับตา ก่อนจะพูดคุยกับงานแป๊บเดียว จึงขอตัวไปพักผ่อน

ผมที่เดินกลับจากเอาข้าวไปให้พ่อ ก็เดินเล่นไปเรื่อยๆระหว่างทางกลับบ้าน และคิดในใจว่าผู้ชายที่นั่งคุยกับพ่อของเขาเป็น แต่งตัวดูดีอย่างกับหนุ่มในเมือง ในขณะที่เดินคิดอยู่

เคนที่ปั่นจักรยานมาเห็นไอ้เด็กหนุ่มนี้เดินเหม่อคิดนู่นคิดนี่ เขาจึงค่อยๆปั่นเขาไปใกล้ๆก่อนจะ

 กานเดินๆไปเขารู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ข้างหลัง จึงค่อยหันหน้าไปดู

"เชี้ ย!!! โว๊ย!! "

"ตกใจอะไรขนาดนั้น"

กานได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปถามอีกคน ทั้งสองพูดคุยทำความรู้จักกัน อีกคนเดิน อีกคนคร่อมจักรยานค่อยๆไปตามคนเดิน

"กับข้าวที่เอามาให้ลุงป้องอะ น้องทำเองหรอ"

"ไม่ครับ แม่เป็นคนทำให้ครับ"

เขาพยักหน้ารับรู้คำตอบที่อีกคนพูดเสร็จ ก่อนถามว่าบ้านอยู่ไหน พวกเขาคุยกันเสียงจ้อยแจ้ว ก่อนกานจะหยุดอยู่หน้าบ้านเขาที่แม่กำลังขายกับ

"ถึงบ้านแล้วครับ"

"เปิดร้านขายข้าวหรอ"

"ครับ

นี่เขาพึ่งรู้นะเนี่ย ว่าบ้านของกานเป็นร้านขายข้าวแกง ก่อนเขาจะไปซื้อของใช้

พลางคิดกับตัวเองว่า ว่างๆจะแวะมากินข้าวร้านป้าน้อยซะหน่อย

ซื้อของเสร็จปามาจะห้าโมงเย็น เพราะทางมันค่อยข้างจะไกลจากสวนมังคุดมาก

ของพะรุงพะรังเต็มหน้าตะกร้ารถ กว่าจะถึงสวนก็ทำเอาเคนเหงื่อไหลเต็มหน้า

เคนเดินออกมาจากการอาบน้ำ ท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างมีผ้าขนหนูสีขาดห่อไว้ พลางเดินเช็ดผม มาหยุดยืนอยู่หน้ากระจก มองดูตัวเองก่อนจะยิ้มหึออกมา

กานหลังจากที่แยกคุณเคน หันหลังเดินเข้าไปหลังร้านก่อนจะไปล้างจาน แม่เดินมายืนกอดอกพิงประตู

"ตอนนั้นยืนคุยกับใครอยู่"

"พี่เคนอะแม่ ลูกอาสิงห์"

"แล้วไปรู้จักพี่เขาได้ไง?"

"เห็นกันตอนเดินกลับบ้าน เลยได้คุยกัน"

"ล้างเสร็จ ไปอาบน้ำล่ะ"

"โอเคๆ"

ตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว แม่ก็กำลังเก็บของเก็บร้านกานก็ช่วยขนนั่นขนนี่ให้

พ่อก็พึ่งกลับบ้านมาไม่นานนี่เอง

เขาที่นั่งรอพ่อมากินข้าว พูดคุยกันกับแม่ตามประสาทุกวัน กินเสร็จกานก็รีบขึ้นห้องเพื่อจะรีบเข้านอนตื่นตั้งแต่เช้าช่วยแม่เปิดร้านก่อนจะไปโรงเรียน

กานเข้ามาในห้องก่อนจะล้มตัวนอนทันที

...****************...