อายาโตะพากษ์

ผมตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังจะไปโรงเรียนสายแล้วล่ะสิอ๋อสวัสดีครับผมชื่อ อายาโตะ ไอชิ ครับผมตอนนี้ผมเริ่มเรียนชั้นม.ปลายปีที่ 1 แล้วครับผมกำลังจะไปโรงเรียนวันแรกสายครับ

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวทันทีลงไปข้างล่างเพื่อจะไปหาอะไรกินรองท้องสักหน่อยจนกว่าจะถึงตอนเที่ยงผมเห็นขนมปังทาเนยที่แม่ เรียวบะ ไอชิ วางไว้ก่อนจะไปทำงานให้ผมกิน

ตอนนี้ผมไม่สนอะไรอีกแล้วผมรีบหยิบขนมปังชิ้นนั้นมากินด้วยความเร่งรีบทันทีก่อนที่ผมจะมองไปยังนาฬิกาบ้านก่อนจะหยิบขนมปังอีกขึ้นมาใส่ปากแล้วรีบวิ่งไปยังโรงเรียนโดยไม่ลืมกระเป๋านักเรียนในขณะที่ปากผมกินขนมปัง 1 แผ่นเท้าผมก็วิ่งไปด้วยเพราะว่าอีก 20 นาทีก็จะเป็นพิธีปฐมนิเทศแล้วนะสิ

แล้วนักเรียนดีเด่นอย่างผมจะไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมและพิธีปฐมนิเทศไม่ได้น่ะสิผมรีบวิ่งให้ไวที่สุดเพื่อไปถึงโรงเรียนให้ทันเวลาก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิดลงผมวิ่งโดยไม่มองทาง

โดยที่ผมไม่รู้เลยว่ามีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากซอกกำแพงบ้านที่เป็นทางแยกและผมก็ชนกับชายคนนั้นเข้าเต็มๆเลยยังไงล่ะและเป็นผมเองที่ล้มลงไปเพราะว่าผมวิ่งมาด้วยความเร็วสูงพอดันชนอะไรหรือเบรกกะทันหันทำให้สัญชาตญาณมันล้มไปข้างหลังแทนที่จะเป็นข้างหน้า

"อ..ขอโทษด้วยนะครับผมไม่มองทางเพราะมัวแต่อ่านหนังสืออยู่นะครับ"ชายคนนั้นรีบขอโทษผมยกใหญ่และยื่นมือมาให้ผมจับเพื่อให้ผมลุกชึ้นมาได้

ส่วนผมที่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้อยากจับหรอกนะแต่น้ำใจนักกีฬาของเขาก็ถือว่าดีใช้ได้ผมจึงจับมือผู้ชายคนนั้นแล้วลุกขึ้นมาได้สำเร็จโดยที่ผมไม่เงยหน้ามองชายคนนั้นสักนิดเพราะผมรู้สึกเจ็บที่ก้นยังไม่รู้ในขณะจับมือชายคนนั้นลุกขึ้นมาผมก็ยังมองหน้าสักนิด

"อ..ไม่เป็นอะไรครับผมเองก็รีบวิ่งมาไม่ดูทางเช่นกันครับ"ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาและส่งยิ้มให้เขาอย่างบริสุทธิ์ใจที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ในตอนนี้ล่ะนะในขณะที่ผมก่นด่าตัวเองในใจว่าเมื่อคืนไม่น่าอ่านหนังสือจนนอนดึกเลยจริงๆนะ

มันทำผมซวยแต่เช้าเลยและพวกผมมองเขาดูดีๆดูเหมือนว่าจะเป็นรุ่นพี่ผมนะแต่รุ่นพี่คนนี้หล่อเหมือนกันนะเขาดูเหมือนจะชะงักไปเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมามองเขาและยิ้มให้เขานะเนี่ย

ก่อนที่ผมจะมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองปรากฏว่าอีก 10 นาทีพิธีปฐมนิเทศก็จะเริ่มแล้วผมรีบขอโทษชายคนนั้นทันทีก่อนจะวิ่งไปที่โรงเรียนอีกครั้งด้วยความเร็วที่สูงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้จนผมคิดว่าผมไปเป็นนักแข่งวิ่งระดับประเทศได้เลยนะ

และในที่สุดผมก็มาถึงโรงเรียนได้ทันเวลาก่อนที่ประตูโรงเรียนจะปิดลงผมยืนหอบแฮ่กๆหน้าหอประชุมขนาดใหญ่ก่อนที่ผมจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้พร้อมสำหรับพิธีปฐมนิเทศและเปิดเทอมวันแรกของผมและเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้สำหรับนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาวันแรก

"นี้ๆ..นายชื่ออะไรหรอ"ผู้หญิงผมเขียวที่นั่งข้างผมทักผมจะถามชื่อผมด้วยดวงตาเป็นประกายแวววับแต่ผมทำสีหน้าปลาตายใส่เธอซะงั้นคงเป็นเพราะว่าผมไม่ชินล่ะมั้ง

"อ..ขอโทษนะฉัน มิโดริ กูริน จะเรียกว่า มิโดริน ก็ได้นะ"มิโดรินยิ้มสดใสสุดๆสายตาดูเป็นมิตรมากในขณะที่ผมนั้นได้แต่ครางในลำคอว่าอืม

"แล้วนายล่ะ"มิโดริคนยังพยายามที่จะถามชื่อผมอยู่อย่างนั้นผมไม่ตอบรับอะไรเธอมากเพราะความรำคาญหรืออะไรไม่แน่ชัดอย่างใดๆทั้งสิ้นทำให้ผมตอบชื่อของผมไป

"อายาโตะ ไอชิ"ผมตอบมิโดรินด้วยน้ำเสียงเย็นชาและสีหน้าปลาตายที่บ่งบอกถึงผมอย่างชัดเจนแต่สำหรับเธอดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะเป็นสัญชาตญาณอย่างดีให้เธอยิ้มและจับมือผมและพูดว่า

"อายาโตะคุงสินะคะจากนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันแล้วสินะคะ"ผมรีบหันขวับไปหาเธอทันทีก็จะอะไรซะอีกละเพิ่งเจอกันไม่นานก็จะนับเป็นเพื่อนไม่ได้แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอไปตรงๆอย่างชัดเจน

ซึ่งมันทำให้เธอไม่รู้สิคิดว่าผมตกลงมั้งผมก็เหนื่อยใจเหมือนกันนะผมก็คิดว่าเธอน่ารักหรอกนะถึงจะยอมเธอทุกอย่างแบบนี้น่ะเดี๋ยวอยู่ไปอยู่มาผมก็ไม่คิดว่าเธอน่ารำคาญแล้วแหละมั้งนะ

...****************...

...อายาโตะ​ ไอชิ...

นิสัย:เรียบนิ่ง​ เรียบร้อย​ รอยยิ้มเสแสร้ง​ อารมณ์​ความรู้สึกจอมปลอม​ นิ่งเฉย​ เฉยเมย​ เย็นชา​ น่ากลัว​ ยันเดเระนิดหน่อย

ชอบ:ยามิดะ​ ทาเอโกะ​ แอบมอง​ สต็อกเกอร์​ ถ่ายรูป​ ฆ่าคน​

เกลียด:ผู้ชายที่เข้าใกล้​ยามิดะ​ ทาเอโกะ

ทาโร่พากษ์

'น่ารัก'เป็นคำเดียวที่ ยามาดะ ทาโร่ คนนี้คิดวันนี้เขาไปโรงเรียนสายเพราะเพื่อนสนิทสมัยเด็กอย่าง โอซานะ นาจิมิ ไม่มาปลุกเหมือนทุกวันซึ้งแน่นอนว่ามันทำให้เขาโกรธมากแต่ก็ใจเย็นขึ้นมาได้เพราะว่าวันนี้วันพิธีปฐมนิเทศซึ่งเขาปีนี้เขาอยู่ปี 2 ไม่จำเป็นต้องไปก็ได้แต่โอซานะอยู่ปี 1 น่ะสิ

ระหว่างที่เขากำลังเดินออกจากซอยบ้านเขาก็อ่านหนังสือประวัติศาสตร์เล่มใหม่ไปด้วยทำให้มองทางข้างหน้าไม่ชัดแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขานักหรอกเพราะว่าเขาใช้เส้นทางนี้ในการเดินไปโรงเรียนทุกวันเป็นประจำเขาไม่ต้องมองทางก็ไปถึงโรงเรียนได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว

แต่ขณะกำลังเดินออกจากซอยที่คุ้นเคยก็ชนเข้ากับเด็กผู้ชายคนหนึ่งเขานี่แทบจะหน้าเหวอไปเลยทันทีสุดท้ายปากเขาก็เอ่ยขอโทษเด็กผู้ชายคนนั้นด้วยความตกใจและร้อนรนเป็นอย่างมากแต่ผู้ชายที่เขาชนเอาแต่ก้มหน้าเขาเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าหรือมีแผลอะไรมั้ย

"อ..ขอโทษด้วยนะครับผมไม่มองทางเพราะมัวแต่อ่านหนังสืออยู่นะครับ"ผมนี้รีบแทบจะขอโทษเขายกใหญ่แทบจะไม่ทันและยื่นมือให้เขาจับเพื่อให้เขาลุกชึ้นมาได้

เขาพูดได้แต่ความซุ่มซ่ามของตัวเองที่อ่านหนังสือขณะเดินไปด้วยเขาอยากจะโทษตัวเองเหลือเกินที่ทำอะไรไม่คิดว่าจะชนใครไหมหรือใครชนเราไหมสุดท้ายเขาก็น่าจะถอนหายใจอยู่ภายในใจเท่านั้น

ส่วนเขาดูเหมือนจะลังเลนิดหน่อยว่าจะจับมือผมลุกขึ้นมาไหมแต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้เขาจึงจับมือผมและลุกขึ้นมาทันทีในขณะที่เขาจับมือผมหรือยืนขึ้นแล้วเขาก็ยังก้มหน้าอยู่ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ

"อ..ไม่เป็นอะไรครับผมเองก็รีบวิ่งมาไม่ดูทางเช่นกันครับ"เขาเงยหน้าขึ้นมองผมและส่งยิ้มให้ผมอย่างบริสุทธิ์ใจที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้และรอยยิ้มของเขาทำเอาผมชะงักงันไปครู่นึงด้วยความอึ้ง

ก็นะรอยยิ้มของเขามันสวยงามเจิดจ้าและน่ารักเหลือเกินเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยแหละช่างน่ารักสวยงามและเจิดจ้าทำเอาผมชะงักนิ่งอยู่กับที่ไปหลายนาทีเลยแหละนะครับ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ผมรู้สึกว่าผมได้ยินเสียงหัวใจของผมมันเต้นด้วยล่ะเต้นแรงมากจนผมกลัวว่าหัวใจของผมจะหลุดออกมานอกร่างเสียอีกแล้วผมก็กลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจผมๆที่กำลังเต้นแรงมากๆไปให้กับรอยยิ้มของเขา

ส่วนเขาก็มองนาฬิกาข้อมือของตัวของเขาเองอยู่ครู่นึงก่อนจะรีบขอโทษขอโพยผมอีกครั้งและรีบวิ่งออกไปเลยทันทีดูเหมือนว่าเขาจะเป็นรุ่นน้องผมนะสังเกตจากเสื้อนักเรียนเอาน่ะและที่รีบวิ่งไปนั่นก็คงจะไปให้ทันพิธีปฐมนิเทศสินะ

"แล้วเจอกันครับ"ผมยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวและน่าสยดสยองเป็นที่สุดที่ชาตินี้ผมคงไม่คิดจะยิ้มแบบนี้แน่ๆออกมา

ผมวิ่งเหยาะๆตามเขามาในที่สุดผมก็เดินมาถึงโรงเรียนacademy high schoolสักทีผมเดินไปเช็คที่บอร์ดประกาศเราชื่อนักเรียนที่แยกชั้นปีแยกห้องกันผมอยู่ปี 2 ห้อง A โอซานะอยู่ปี 1 ห้อง A และผมก็เดินขึ้นห้องเรียนไป

"ทาโร่เป็นไงบ้าง..เราได้อยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วนะ"เพื่อนของผม บูโด มาซึตะ เขามาทักทายผมอย่างร่าเริงตามแบบฉบับเจ้าตัวส่วนผมก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลงปล่อยให้คนข้างหน้าพล่ามไปเรื่อย

ส่วนผมนะหรอไม่สนใจที่จะฟังคนตรงหน้าพูดด้วยซ้ำเพราะว่าใจของผมนั้นกำลังเหม่อลอยคิดถึงคนที่เจอเมื่อเช้านี้อยู่คนที่มีรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักบริสุทธิ์สวยงามและเจิดจ้าขนาดนั้นอยากพบอีกจังเลยนะ

'น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก'ในหัวสมองของผมคิดคำอื่นไม่ได้อีกแล้วอยากเจออีกจังอยากให้เขายิ้มให้ผมอีกจังรอยยิ้มที่เหมือนหยุดเวลาได้แบบนั้นรอยยิ้มที่เหมือนจะหยุดหัวใจผมได้แบบนั้น

ถ้าอยู่ใต้ร่างผมมันจะน่ารักขนาดไหนกันนะนายหนีผมไม่พ้นหรอกมาทำให้ผมหลงขนาดนี้ยังไงก็หนีผมพ้นหรอกรู้มััยผมเริ่มที่จะหลงใหลลุ่มหลงนายแล้วนะถ้านายยิ้มให้คนอื่นล่ะก็ผมจะควักลูกตาของพวกที่มันเห็นรอยยิ้มของนายออกมาให้หมดนายเป็นของผมคนเดียวเขาเป็นของผม

"อ..เฮ้..ไม่ชอบให้พูดถึงโอซานะก็ไม่บอก..ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างกับฆาตกรเลยนี้"ในขณะที่คิดก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่กันแน่จนบูโดที่เห็นผมทำสีหน้าแบบนั้นก็หน้าซีดขึ้นมาแล้วทักผมขึ้นมา

ผมที่เห็นแบบนั้นก็รีบปรับสีหน้าของตัวเองให้กลับมาเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคยบูโดทำสีหน้าโล่งใจก่อนจะหันมาถามว่าเป็นอะไรแน่นอนว่าผมส่ายหน้าปฏิเสธไปบอกไปว่าไม่เป็นอะไรไม่มีอะไรแค่นั้น

...****************...

...ยามาดะ​ ทาโร่...

นิสัย:ใจดี​ อ่อนโยน​ แสนดี​ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น​ ชอบอ่านหนังสือ​ตรงน้ำพุกลางสวน​ สดใส​ร่าเริง​ มีความเป็นผู้นำ​ จืดจาง​ ยันเดเระมากๆ เงียบๆ เงียบขรึม เคร่งขรึม​ เรียบร้อย

ชอบ:อายาโตะ​ ไอชิ​ แอบมอง​ สต็อกเกอร์​ ถ่ายรูป​ ฆ่าคน​ อ่านหนังสืิอ​ ที่สงบๆ

เกลียด:ผู้ชายและผู้หญิงที่เข้าใกล้้อายาโตะ​ ไอชิของเขา​ คนเสียงดัง

ในหัวของผมตอนนี้ว่างเปล่าถึงเวลาเรียนนานแล้วแต่ยังเอาแต่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ​อยู่เลยย​ และใช่..ผมหลับ​ สงสัยเมื่อคืนฝึกท่าใหม่จนดึกไปหน่อยล่ะมั้งนะ

"ฮ้าว~"ผมหาวออกมาในที่สุดเมื่อถึงคาบเรียนที่ 2​ ก่อนจะฟุบหลับลงไปเลยผมง่วงมากจริงๆนะและคาบเรียนก็น่าเบื่อด้วย

"อย่านอนสิบูโดอีกสักพักก็พักเที่ยงแล้วถ้าจะนอนก็ไปนอนดีๆตอนพักเที่ยงสิ"เพื่อนของผม​ ยามาดะ​ ทาโร่​ กระซิบบอกกับผมแบบนั้น

"ก็มันช่วยไม่ได้นี้ฉันง่วงสุดๆเลยนะตอนนี้"ผมกระซิบตอบกลับไปก่อนที่สักพักเสียง​กระดิ่งโรงเรียนจะดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว

"นายช่วยทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่น่านับถือหน่อยจะได้มั้ยล่ะ"ทาโร่ยังคงบ่นผมต่อไปแม้ว่าผมจะไม่ฟังเลยสักนิดก็เถอะ

"เข้าใจแล้วน่าทาโร่​ ไปกินข้าวกัน"ผมทำท่าทีว่าเข้าใจสิ่งที่หมอนี้พูดก่อนจะพูดเบียงประเด็นก่อนว่าไปกินข้าวกันพร้อมทำท่ากุมท้องว่าหิวสุดๆไปเลย

"ได้สิ"แน่นอนว่าทาโร่พอเห็นแบบนั้นก็ไม่ปฏิเสธ​หรอกพร้อมหยิบข้าวกล่องที่คุณแม่ของมันทำให้ออกมา

ส่วนผมนั้นไปซื้อขนมปังยากิโซบะมาเมื่อเช้าก็หยิบขนมปังขึ้นมาจากกระเป๋า​ 2​ ชิ้น​กับขนมคบเคี้ยวอีกเล็กน้อย แล้วถามต่อว่า

"จะไปกินข้าวที่ไหนกันดีน้ำพุกลางสวนเหมือนเดิมรึว่าอะไร"พอผมถามจบทาโร่มันก็ตอบกลับมาทันทีเลยว่า

"เหมือนเดิม"ทาโร่ให้คำตอบไม่ผิดจากที่ผมว่าไว้สักเท่าไหร่นักหรอกเพราะช่วงเช้าถ้าทาโร่มันไม่ไปนั่งอ่านหนังสือ​ประวัติศาสตร์​หน้าน้ำพุก็มาอยู่ที่ห้องเรียนที่เงียบสงยเพราะตอนเช้าคงไม่มีใครเข้ามาห้องเรียนหรอกจริงมั้ยล่ะ

หรือว่าถ้าไม่อยู่​ 2​ สถานที่นี้ก็อาจจะอยู่ห้องสมุดก็เป็นไปได้เหมือนกันหมายถึงมีสิทธิ์​เป็นไปได้ล่ะนะก็หมอนี้มันอยู่ชมรมห้องสมุดนี้น้าแต่ส่วนมากจะอยู่หน้าน้ำพุในสวนมากกว่าไม่ว่าจะเช้ากลางวันบ่ายพอถึงช่วงพักเมื่อไหี่ก็จะไปอยู่หน้าน้ำพุเนี้ยและ

จนเขาอดคิดไม่ได้นะว่าที่ตรงนั้นมีอะไรดีขนาดนั้นเลยรึไง

นั้นไงพูดไม่ทันขาดคำทาโร่มันก็เดินนำหน้าเขาไปยังน้ำพุกลางสวนแล้วเขาได้แต่กลอกตาไปมาเท่านั้นและ

"มาเร็วสิบูโด"ทาโร่มันเร่งผมที่กำลังเดินอย่างเอือยเฉื่่อยอยู่ให้รีบเดินตามมันไป

"นี้ทาโร่วันนี้เราเปลี่ยนสถานที่กันดีมั้ยอะ​ เช่น​ ดาดฟ้่า​ สวนดอกไม้หลังโรงเรียน​ หรือใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนก็ได้"พอผมได้มีโอกาสพูดผมก็พูดแต่ขายังเดินตามมันอยู่่

"ไม่อ่้ะ"ทาโร่มันปฏิเสธ​ผมท่าเดียวอยู่แบบนี้ก่อนที่มันจะเปิดประตูสู้สวนกลางโรงเรียนและก็มีน้ำพุตั้งอยู่แต่สถานที่นั้นแออัดไปด้วยนักเรียนปี​ 1​ เต็มไปหมดเลย ทาโร่ดูชะงักไปมากแป๊บ​หนึ่งเลยล่ะ

"ก็กะเอาไว้แล้วอ่ะนะ​"ผมพูดชึ้นทาโร่ชี้นิ้วมาทางผมอย่างสั่นๆและถามว่า

"หมายความว่าไง"ผมจึงได้เริ่มต้นการอธิบายที่ค่อนข้างไม่ละเอียดเอาซะเลยให้

"ก็นะ​ ปีนี้เด็กปี​ 1​ พึ่งเข้ามาใหม่ยังไม่รู้จักสถานที่ในโรงเรียนเท่าไหร่นักและนายคิดว่าสถานที่อะไรที่เด็กปี​ 1​ หนึ่งจะใช้เป็นสถานที่กินข้าวกันล่ะ"ผมอธิบาย​ และเหมือนทาโร่จะเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยล่ะ

"ขอโทษนะครับ.. ขอทางหน่อยครับ"เสียงเด็กผู้ชายที่ฟังดูเย็นชาเอ่ยขึ้นจากด้านหลังผม

"อ่ะ.. ขอโทษทีนะ"พอผมหันไปมองก็เจอเด็กผู้ชายผมสีนิลดวงตาสีนิลไร้ประกายและเด็กผู้หญิงผมเขียวตาสีเขียวเป็นประกายสดใสกอดแขนเด็กผู้ชายอยู่

'น่ารักจัง'​ผมได้แต่คิดในใขเพราะเด็กผู้ชายตรงหน้าถึงหน้าตาจะเรียบนิ่ฃเฉยยังไงถึงเสียงที่เปล่งออกมาจะเย็นชาแต่ใบหน้าอีกฝ่ายดันน่ารักมากๆเลย

ตึกตัก​ ตึกตัก​ ตึกตัก​ ผมรู้สึกได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นแรงมากยามองใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนี้

"โถ่.. ยัตจังไปเย็นชาใส่เขาได้ไงกันล่ะ​ ขอโทษด้วยนะคะ"ผู้หญิงผมเขียวดูเหมือนจะหันไปบ่นกับเด็กผู้ชายข้างๆก่อนจะหันมาขอโทษเขา

"อ่า.. ไม่เป็นอะไรฉันผิดเองและที่ยืนขวางประตู"เขาไม่เป็นอะไรหรอกที่สำคัญเขาผิดจริงๆด้วย

"ไปได้แล้วมิโดรินเพราะเธอมัวแต่เลือกซื้อขนมปังไม่ใช่รึไงเราถึงได้มาช้าขนาดนี้น่ะ​ ถ้าช้ากว่านี้จะไม่มีที่ดีๆให้นั่งน่ะ"เด็กผู้ชายดูเหมือนจะหันมาพูดกับเด็กผู้หญิงผมเขียวที่น่าจะชื่อมิโดรินและออกแรงขืนให้แขนหลุดออกจากอ้อมแขนเธอ

"อ่ะ.. รอเดี๋ยวสิยัตจัง"มิโดรินจังพูดก่อนจะขอโทษเขาอีกครั้งก่อนจะวิ่งตามเด็กผู้ชายที่น่าจะชื่อยัตจังคนนั้นไป

"ผมชื่อ​ อายาโตะ​ ไอชิ​ อย่ามาตั้งชื่อเล่นแปลกๆให้คนอื่นสิ"อายาโตะดูเหมือนจะทนไม่ไหวหันไปแห้วใส่มิโดรินจังก่อนทั้ง​ 2​ จะเดินหายไปในกลีบฝูงชน

"หว้า~เอาไงดีล่ะเนี้ยจะไปกินข้าวที่ไหนกันดี"ผมพูดขึ้นลอบสังเกตุคนข้างๆที่ทำเพียงแค่เดินกลับห้องเรียน

มันต้องอย่างนั้นสิ​ เปลี่ยนบรรยากาศการกินข้าวบ้างจะให้ไปกินสถานที่เดิมๆมันก็ไม่ได้มั้ยล่ะ

แต่มันแปลกๆระหว่างเดินกลับห้องเรียนผมสังเกตุว่าตัวของทาโร่มันดูสั่นๆยังไงไม่รู้แต่ก็ไม่ได้สนใจมันมากเท่าที่ควร

'ว่าแต่เด็คนนั้นชื่อ​อายาโตะสินะ'​ผมคิดในใจหัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้งและหน้าก็ร้อนผ่าวพึ่งสังเกตุจากกระจกทางเดินว่าผมหน้าแดงไปถึงใบหูแล้ว

แต่ระหว่างกินข้าวเนี้ยสิการสังเกตุมันง่ายมากเลยล่ะทาโร่ดูเหม่อๆหน้าแดงไปหมดจนถึงใบหูและไม่มีจิตวิญญาณที่จะกินข้าวเลยด้วยซ้ำไปรวมถึงผมด้วยล่ะนะ

...****************...

...บูโด​ มาซึตะ...

นิสัย:ตรงไปตรงมา​ พูดตรงๆ​ไม่ชอบอ้อมค้อม​ เก่งศิลปะป้องกันตัว​โดยเฉพาะ​คาราเต้​ สดใสร่าเริง​ เข้ากับคนอื่นง่าย

ชอบ:อายาโตะ ไอชิ​ แอบมอง​ สต็อกเกอร์​ ถ่ายรูป​ ฆ่าคน​

เกลียด:ผู้ชายและผู้หญิงที่เข้าใกล้​อายาโตะ​ ไอชิ