ปี ค.ศ.19XX
ณ หมู่บ้านเพอร์รินชี
เสียงฝีเท้าคนสองคนที่เดินทางมายังบ้านไม้หลังเก่าๆหลังหนึ่ง สภาพบ้านดูเก่าและผุพังเป็นอย่างมากดูแล้วน่าจะอาศัยอยู่ไม่ได้
โรวิน:แน่ใจนะว่าจะเอาบ้านหลังนี้หนะพี่?
เฟวิน:อื้ม! แน่ใจสิมันน่าตื่นเต้นดีออก!~และก็นะพี่หนะซื้อมาในราคาที่ถูกแสนถูกด้วยนะ!~
โรวิน:...งั้นก็ตามใจครับ...
สองพี่น้องพากันเข้าไปสำรวจภายในบ้านหลังเก่าก่อนจะเริ่มสร้างใหม่ขึ้นมาใหม่
1-5สัปดาห์ผ่านไป
เฟวิน:ในที่สุด...ก็สร้างเสร็จแล้วค่าาเย้!
เฟวินยืนชื่นชมกับสิ่งที่ตัวเองและน้องชายได้สร้างขึ้นมา สายตาก็จองมองบ้านหลังนั้นไม่หยุด เธอยิ้มอย่างมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองได้สร้าง
โรวิน:ครับๆ ผมจ้างชั่งถ่ายภาพมาให้ด้วยนะ
เฟวิน:จริงหรอแต่...
โรวิน:เก็บไว้เป็นความทรงจำไงครับว่าผมกับพี่พยายามกันแค่ไหน
เฟวินยิ้มก่อนจะเห็นชั่งถ่ายภาพเดินทางมาพอดี ทั้งสองคนยืนเคียงข้างกันแล้วยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกัน
จะถ่ายแล้วนะครับ!
แชะ!
ทั้งสองพี่น้องใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขกับบ้านหลังใหม่
เฟวิน:อืม~~พี่ว่าเรา..
โรวิน:อะไรหรอครับพี่?
เฟวินคิดอยู่นานแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะหันหน้าไปมองน้องชายที่นั่งข้างๆอยู่
เฟวิน:เราจะมาขายของกัน ทำ...เออ..ร้านขายของกัน..เออใช่!..ร้านขายของ!
โรวิน:ร้านขายของหรอครับ..?ที่จะแบบว่าซื้อของมาขายงั้นหรอ?
เฟวิน:นั้นแหละ เริ่มเลยไหมละ?
โรวิน:อืม..ครับพี่ จะมีคนเข้าหรอครับ?
เฟวิน: ทำๆไปก่อนเถอะน่าา
เมื่อทั้งสองตกลงพูดคุยกันเสร็จก็พากันออกไปซื้อของเข้าบ้านที่จะกล้ายเป็นร้านขายของแล้ว สองพี่น้องช่วยกันเลือกซื้อของเข้าร้านอยู่นานสองนานกว่าจะได้ของที่ใช้ได้ก็ปาไปเกือบ5ชั่วโมงแล้ว
เมื่อซื้อของกันเสร็จก็พากันนอนสลบคาเตียงไปแล้วกว่าจะตื่นก็บ่ายสอง
โรวินตื่นขึ้นมาก่อนพี่สาวตัวเองก่อนจะเตรียมวางเเผนแบบร้านที่ร่างเอาไว้ และเริ่มจัดของตามที่แบบวาง
เฟวิน:เห้อออ ทำไมไม่ปลุกพี่ละโรวิน? พี่ก็อยากจะช่วยนะ!
เฟวินตื่นขึ้นมาก่อนจะเดินเข้ามาช่วยน้องชายของตัวเองจัดร้าน
โรวิน:พี่ทำมาเยอะแล้ว งานนี้ให้ผมทำก็ได้ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงสุขภาพตัวเองก่อนเถอะ
พูดจบก็ลากพี่สาวออกจากห้องทันทีก่อนจะเริ่มจัดแต่งร้านใหม่ให้น่าเข้า
วันต่อมา
โรวิน:เสร็จแล้วครับพี่!
เฟวิน:พร้อมนะ!
ทั้งสองคนพยักหน้าให้กันและกันก็เริ่มเปิดร้านทันที
เฟวินยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะมองหน้าน้องชายตัวเอง
มันควรจะเป็นวันที่มีความสุข มันควรจะเป็นบ้านของเรา... และพี่..ควรจะต้องได้..ใช่ชีวิตสิ!...
.
.
.
เฟวิน:ถ้าพี่ไม่...อยู่..แล้วน้องจะอยู่ได้ไหม? เธอพูดออกมาก่อนจะมองที่หน้าน้องชายที่เป็นเพียงคนในครอบครัวคนเดียวเดียวของเธอ
โรวินยังคงเงียบ น้ำตาก็พรางไหลออกมา
เฟวิน:เหลือเวลาไม่มาก ขอโทษที่พี่อยู่กับตน้อง...
เสียงของพี่เริ่มค่อยลง เเล้วค่อยลง พี่นั่งกอดร่างอันไร้วิญญาณจองพี่ก่อนจะยกร่างของพี่ไปฝั่งที่หลังร้าน
พวกที่พรากชีวิตของพี่...
พวกมันทั้งหมด...
...จะต้องตาย...
________________
จบตอนที่1 เจอกันตอนหน้านะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
