ในยามค่ำคืนราตรีที่แสนจะเงียบงัน แสงจันทราเฉิดฉายไร้ซึ่งแสงจากตะวัน ดวงดารานับไม่ถ้วนส่องประกายในยามวิกาลนี้

ภายใต้แสงจากจันทรานั้นได้เกิดแสงส่องสว่างไสวออกมาจากทางกระจกใสของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง เปรียบเสมือนว่าได้มีงานบางอย่างที่ถูกจัดขึ้นมา

เสียงปรบมือของหลายบุคคลได้ดังขึ้นมา กลบความเงียบงันเมื่อครู่

– แปะ ! แปะ ! แปะ ! แปะ ! แปะ !

ภายในคฤหาสน์แห่งนั้นเต็มไปด้วยฝูงชนมากมาย ที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวสะอาดตา แต่กลับมีสองบุคคลที่เด่นสง่าไปกว่าใคร ภายในคนใดคนหนึ่งถือดอกไม้ช่อสีแดงชาติ

ฝีเท้าย่างกายเดินไปอย่างช้าๆ ใบหน้าและ ศีรษะถูกคลุมด้วยผ้าขาวบางบดบังใบหน้าของท่านนั้น ในขณะเดียวกันก็มีบุรุษผู้หนึ่งที่กำลังรอยืนรับอยู่ พร้อมกับใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม

เมื่อผู้ที่สวมใส่ผ้าขาวบางได้เดินไปถึง ก็ยืนเคียงกายกัน ยามที่ฝ่ามือหนายกขึ้นมาเปิดผ้าขาวบางที่บดบังใบหน้าของอีกคนอยู่ ก็ปรากฏให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่ม ฝ่ามือหนาค่อยๆ ลดลงมาอยู่ข้างกายเช่นเดิม

“ นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ จะรับนาย สุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นภรรยาหรือไม่ ? ”

“ รับครับ.. ”

“ นาย สุเทพ เทือกสุบรรณ จะรับนาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ เป็นสามีหรือไม่ ”

“ รับครับ ”

“ ขอให้ทุกท่านในที่นี้เป็นสุขีพยานในการแต่งงานครั้งนี้ ว่านาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ และนาย สุเทพ เทือกสุบรรณ เป็นคู่สามีภรรยากันนับตั้งแต่นี้ ”

สิ้นเสียงของบาทหลวงผู้ที่เป็นพิธีกรในงานสมรสครั้งนี้ ฝ่ามือหนาของบุรุษหนุ่ม และฝ่ามือบางของชายหนุ่มก็ได้ยกขึ้นมาหยิบแหวน โดยที่ให้บุรุษหนุ่มผู้ที่มีนามว่า นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ เป็นผู้สวมใส่ให้ก่อน แล้วชายหนุ่มจึงได้สวมใส่ให้เช่นกัน

เสียงปรบมือดังสนั่นขึ้นมาอีกครั้ง ยินดีให้กับทั้งสองบุคคลที่ได้สมรสกันในงานครั้งนี้ ริมฝีปากทั่งสองค่อยๆ ประกบเข้าหากัน และผละออกในที่สุด..

หลังจากที่สิ้นสุดงานสมรสนั้นไปแล้ว จึงถึงเวลาที่ทั้งสองจะต้องเข้าเรือนหอกัน แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดไว้..

– เพล้ง ! ?

เสียงของแจกันที่ถูกปาใส่อะไรบางอย่าง จนแตกกระจายได้ดังขึ้นมา ภายในความมืดมิดนั้นปรากฏเรือนกายของชายสองบุคคลที่กำลังอยู่ด้วยกัน โดยที่มีชายร่างบางกำลังนั่งอยู่บนพื้นห้อง และมีโลหิตที่ไหลรินลงมาจากศีรษะ

“ อย่าได้ใจไปนักหน่อยเลย.. จำไว้ *ึงมันก็แค่ขยะ ไม่คู่ควรกับดอกไม้งามอย่าง*ู ”

“ ขอโทษครับ.. ”

น้ำเสียงอันแสนจะเย็นยะเยือกของบุรุษหนุ่มกายหนาสูงได้ดังขึ้นมา พร้อมกับมีเสียงเอ่ยปากของชายหนุ่มร่างบางที่ได้กล่าวขอโทษออกไป

ฝีเก้าก้าวเดินเข้ามาหาชายร่างบางที่กำลังนั่งทรุดโทรมอยู่บนพื้น พร้อมใบหน้าที่ก้มลงจ้องมองพื้นที่เต็มไปด้วยโลหิต บนเรือนกายเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงสดที่ไหลนองลงมาเลอะเปรอะเปื้อนชุดสีขาวบริสุทธิ์

เศษแก้วสีสวยจากแจกันที่แตกกระจาย ค่อยๆ ปนเปื้อนกับ โลหิตสีแดงสดที่ไหลนองอยู่บนพื้นห้อง

ฝ่ามือหนายื่นออกไปจับปลายคางของชายร่างบางให้ขึ้นมามองที่ตนเองด้วยแรงที่เบาไม่น้อย

“ โครตน่าสมเพชเลยว่ะ.. ”

หลังสิ้นเสียงของบุรุษหนุ่ม ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาตบประทบลงที่ข้างแก้มนวลของชายร่างบางอย่างแรง จนใบหน้าหันไปตามแรงตบนั้น โลหิตที่ไหลซึมออกมาจากขอบปากเล็กน้อย พอจะทำให้รู้ได้ว่ามันค่อนข้างจะแรงเลยทีเดียวเชียว

เรือนกายสูงหนาของบุรุษหนุ่มหันเดินไปทางตู้เสื้อผ้า แล้วจึงได้ยื่นมือหนาออกไปหยิบเสื้อเชิ้ตขาวบางมาหนึ่งตัว ก่อนที่บุรุษหนุ่มจะหันกลับมาทางชายร่างบาง ที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนก็ตาม

“ ชุดนี้มันน่าจะเหมาะกับคน*่านๆ อย่าง*ึง ”

เสื้อเชิ้ตขาวบางถูกโยนลงไปใส่ตัวของชายร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่ เมื่อเห็นว่าชายร่างบางนั้นกลับยิมยอมให้ถูกกระทำเช่นนี้ จึงได้เกิดความไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก

“ เหอะ.. ทำตัวตอแ*ล*ิบหาย อยากปืนสูงจนต้องใช้ตัวเข้าแลกเลยรึไง ? ”

“ ไม่.. ผมไม่ได้ใช้ตัวเข้าแลกนะ ผมแค่รักคุ– อึก ! ”

ไม่ทันจะจบประโยคของชายร่างบาง ฝ่ามือหนาก็ตบลงที่ข้างแก้มนวลของชายร่างบางอีกครั้ง แล้วจึงได้ลดฝ่ามือหนาลงไปบีบที่ต้นคอของชายร่างบางอย่างแรง

“ อย่ามาบอกว่ารัก*ูหน่อยเลย คนที่เห็นแก่เงินแบบ*ึง อยู่ต่ำๆ ไปนั่นแหละ ”

ฝ่ามือหนาผละออกจากต้นคอของชายร่างบาง ลมหายใจหอบได้ดังขึ้นมาอย่างระรัว เรือนร่างเพรียวบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ยังกัดฟันฮึบสูงต่อไป เขาว่ากันว่า ‘ ความรัก ชนะทุกอย่าง.. ’

บุรุษหนุ่มผู้ที่มีนามว่า อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ ประธานบริษัทที่โด่งดังในขณะนี้ เป็นที่จับตามองไม่น้อย หนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่ก็มักจะมีเรื่องของบุคคลนี้ จนถูกรู้จักกันถ้วนหน้า หลากหลายคนมักจะอยากที่จะได้ครอบครองบุคคลนี้กันทั้งนั้น..

เมื่อข่าวได้แพร่กระจายออกไปว่า นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ ได้มีการจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว จึงทำให้เป็นข่าวหน้าหนึ่งในตอนนี้ กระแสข่าวนั้นแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว หลากหลายคนที่หวังคิดจะครอบครองก็ต้องหยุดความคิดนั้นทั้งที

“ สงสัยคนที่ได้แต่งงานกับคุณเมฆนี้น่าจะดีมากเลยอ่ะแก ~ ”

“ นั่นสิ ฉันอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง คงจะอยู่อย่างสุขสบายน่าดูเลยอ่ะ ”

แม้ในความคิดของหลายๆ คนอาจจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่ตามความเป็นจริงแล้วนั้น ถือเปรียบเสมือนว่าตกนรกทั้งเป็นเลยซะดีกว่า เพราะว่ามันย่ำแย่กว่าที่หลายๆ คนคิดเลยแหละ

ภายในห้องอันแสนจะมืดมิด ไร้ซึ่งช่องหน้าต่าง หรือกระจกอะไรก็ตามให้แสงสาดส่องเข้ามา มีเพียงแต่หลอดไฟเล็กๆ ที่ถูกแขวนไว้กลางห้องนั้น เป็นแสงสว่างที่พอจะทำให้มองเห็นภายในห้องมืดๆ นั้นได้บ้าง

แสงส่องสว่างจากหลอดไฟนั้น พอจะให้เห็นเรือนร่างเพรียวบางที่กำลังนั่งกอดเข่าของตนเอง พร้อมกับใบหน้าที่ฟุบลง ไม่รับรู้และ สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย

ห้องมืดมิดนั้นมีเพียงแค่ฟูกที่นอนเละๆ ที่แทบจะใช้การไม่ได้แล้ว ถาดอาหารที่เปรอะเปื่อนไปด้วยอะไรต่างๆ กลิ่นเหม็นสาบของห้องที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดเลยแท้แต่น้อย

เสียงโซ่ที่กระทบกับ พื้นห้องที่เย็บเฉียบ ดังขึ้นมา เมื่อมองตามโซ่ตรวนนั้นไป ก็พบว่ามันถูกล็อกติดไว้กับกำแพง และสวมใส่ไว้กับข้อเท้าเล็กของชายร่างบาง

“ ( ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้กันนะ.. ) ”

ชายหนุ่มทำได้แค่เพียงคิดอยู่ภายในใจเท่านั้น ตอนนี้ตัวของเขาก็เป็นเหมือนกับ ทาสบำเรอเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ขัดขืนอะไร ถึงต่อให้ขัดขืนอะไรไป ก็คงไม่มีผล

ในขณะที่ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ก็ได้มีเสียงคนเปิดประตูดังขึ้นมา เรียกร้องความสนใจจากชายร่างบางที่นั่งอยู่

– เอี๊ยดด..

ในทันใดนั้นก็ได้มีเรือนกายสูงหนาของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาภายในห้อง ปลอยผมสีขี้เถ้าดั่งเมฆหมอกในยามค่ำคืน ดูเป็นเปล่งประกายจนน่าจับตามอง นัยน์ตาสีไพลินท้องทะเลแสนจะดูน่าหลงใหล ผิวกายสีขาวเรียบเนียน เปรียบเสมือนบุคคลที่ถูกดูแลมาเป็นอย่างดี

“ นั่งซึมเป็นหมาเลยนะแกอ่ะ ลืมไปเลย ~ แกมันเป็นหมาข้างถังขยะนิน่า ”

ไม่ทันไร ถ้อยคำอันแสนจะดูหยาบคายก็ถูกพ่นออกมาจากปากของบุรุษหนุ่ม แตกต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกของบุรุษหนุ่มเอง

ในขณะเดียวกันก็ได้มีผู้หญิงสวมใส่ชุดสีแดงกระชับเรือนร่าง จนเห็นสัดส่วนได้อยู่เด่นชัด ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีฉูดฉาดเดินเข้ามาภายในห้องอีกคน

“ อุ้ยตายแล้ว พี่เมฆคะ ทำไมคุณตะวันถึงได้.. สภาพเหมือนสุนัขตกถังขยะขนาดนี้ล่ะคะ อุ้ย ! ”

เมื่อหญิบสาวได้เดินเข้ามา ก็พูดจาโจ่งแจ้งไม่สนใจบุคคลที่ถูกด่าถ่อเลยแม้แต่น้อย พร้อมทั้งยังเดินเข้าไปกอดแขนของบุรุษหนุ่ม

ชายร่างบางที่ถูกด่าถ้อเช่นนั้น ก็อยากที่จะลุกขึ้นไปสั่งสอนหญิงสาวผู้นั้นเสียหน่อย แต่ถ้าไม่ติดว่ามีโซ่บ้าๆ นั้นใส่ที่ข้อเท้าไว้อยู่

“ เซน่าอย่าไปเรียกไอ้ขยะนี้ว่า คุณตะวัน เลย มันไม่เหมาะสมให้หนูต้องคุยด้วยซ้ำ ”

“ แต่พี่เมฆค่ะ.. นั้นเป็นถึงภรรยาของพี่เลยนะคะ ”

“ ภรรยา ? มันก็แค่ในนามเท่านั้นแหละ ไอ้ขยะนั้นมันก็แค่อยากคว้าของสูงคนตัวสั่น ”

ในขณะที่ทั้งสองบุคคลกำลังพูดคุยกันอยู่ โดยที่พูดจาเอ่ยปากให้ชายร่างบางนั้นได้ยินอย่างชัดเจน ไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น

ชายร่างบางที่กำลังนั่งฟังสิ่งที่ทั้งสองบุคคลพูดอยู่นั้น ก็ทำเอาอยากจะแสดงให้เห็นจริงๆ ว่าเขาไม่ได้อยากจะคว้าของสูงอะไรทั้งนั้นแหละ เรือนร่างเพรียวบางสั่นเทาอดกลั้นกับ สิ่งที่ได้ยิน

“ อุ้ยๆ ตัวสั่นจริงๆ ด้วยอ่ะคะพี่เมฆ ”

“ สงสัยคงจะอดกลั้นไว้อยู่แหละน– ”

“ ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่ากันซักหน่อยนะ ! ”

ในที่สุดความอดทนของชายร่างบางก็หมดลง เขาจึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาแทรกมั้งสองบุคคลที่คุยกันอยู่ในทันทีทันใด ด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะไม่ดียิ่งนัก จึงได้เผลอตะคอกไป

– เพี้ยบ ! ?

เสียงของการถูกตบประทบลงที่ข้างแก้มดังขึ้นมา ดวงตาคู่สวยของชายร่างบางเบิกโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ ใครสั่งให้แกพูดห่ะ ? ”

“ ค คุณไม่รักผมเลยงั้นหรอ.. ทำไมจะต้องทำกับ ผมแบบนี้กันล่ะ.. ? ”

“ เหอะ คิดว่าคนอย่าง*ูจะลดตัวลงไปรักคนอย่าง*ึงหรอ ? เพ้อเจ้อ*ิบหาย ”

ดวงตาคู่สวยเลื่อนขึ้นมามองไปที่บุรุษหนุ่มผู้ที่เป็นสามีของตน แต่กลับทำเช่นนี้กับ ชายร่างบางเนี่ยนะ เพราะอะไรกัน ทำไม.. ทำไมถึงไม่คิดจะรักกันเลยล่ะ

ปลายรองเท้าหนังสีน้ำตาลแดงเลือดหมูยกขึ้นมา แล้วจึงส่งแรงออกไปเตะเข้าที่หน้าท้องน้อยของชายร่างบาง พร้อมกับถุยน้ำลายลงบนตัวของชายร่างบาง

“ จำใส่กระโหลกของ*ึงไว้ *ูไม่เคยรัก*ึง และจะไม่รักเลยด้วย ”

“ ทำไมกันล่ะ.. ทั้งที่ผมรักคุณขนาดนี้ มันไม่มีค่าเลยงั้นหรอ ! ”

พลันสิ้นเสียงของชายร่างบาง เรือนร่างเพรียวบางที่นอนทรุดโทรมอยู่บนพื้นห้องที่เย็นเฉียบก็ค่อยๆ ลุกจึ้นมานั่งทั้งๆ สภาพเช่นนั้น

มือเรียวบางถูกยื่นออกไปจับที่ขาของบุรุษหนุ่มๆว้ รั้งไม่ให้ไปจากตน

“ ขยะแขยงว่ะ ! ปล่อย - ! ? ”

“ นี้แก ! กล้ามาจับพี่เมฆได้ไงกันห่ะ ! ”

ในขณะที่ชายร่างบางที่พยายามจะรั้งตัวของบุรุษหนุ่มไว้ ก็ถูกฝ่ามือของหญิงสาวจิกเข้าที่ศีรษอย่างแรง แล้วจึงถูกดึงกระชากให้ก้มลงไปบนพื้นเย็นเฉียบ ใบหน้าของชายร่างบางถูกกดให้แนบลงบนพื้นที่แสนจะเย็นเฉียบ พร้อมกับถูไถไปมากับพื้นห้อง

“ คนอย่างแกน่ะ เลียพื้นไปเถอะ อย่าคิดจะได้คว้าของสูงเลยย่ะ ”

“ อึก.. ! ? ม ไม่ ! ”

การขัดขืนนั้นยังไม่ยอมหยุด หญิงสาวจึงได้เพิ่มแรงกดลงไปมากขึ้นหว่าเดิม แล้วจึงได้ผละฝ่ามือออกจากศีรษะของชายร่างบาง

ส้นรองเท้าส้นสูงถูกยกขึ้นมา และเหยียบลงไปที่ศีรษะของชายหนุ่มร่างบางที่กำลังอยู่ในสภาพที่ดับอนาถสุดๆ

“ แค่ก– ! ทำไ- ไมคุณไม่ช่วย ผมเลยล่ะ ! ? ”

ชายหนุ่มร่างบางที่พยายามจะขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นสามี แต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้เห็นสายตาอันแสนจะเฉยชาหรี่ลงมามองตนเองที่อยู่ในสภาพเข่นนี้ พร้อมกับยืนนิ่งเฉย ปล่อยให้ชายร่างบางถูกกระทำไปเช่นนั้น

โดยที่ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นว่าชายร่างบางนั้นตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

เรือนร่างเพรียวบางของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่กำลังถูกกักขัง ดั่งนกน้อยที่ถูกกักขังไว้ภายในกรง ให้ผู้คนได้เชยชม ปลอยผมสีบุษราคัมดุจดั่ง ดอกทานตะวันที่บานสะพรั่งท่ามกลางแสงจากสุริยันต์ นัยน์ตาสีเพชรสีเหลืองทองเด่นเป็นสง่าราศรี ผิวพรรณขาวเปรียบเสมือนหิมะในยามฤดูหนาว

หากแต่ใด ชายหนุ่มร่างบางนั้นกลับมาอยู่ภายในห้องอันแสนจะมืดมิด ไร้ซึ่งแสงจากสุริยันต์สาดส่งให้เห็นถึงความงดงาม

– ปัง ! ?

เสียงของการเปิดประตูเข้ามาอย่างรุนแรงได้ดังขึ้นมาภายใต้ความเงียบสงัด จึงทำให้เรือนร่างเพรียวบางของชายหนุ่มนั้นถึงกับจะต้อง สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจยิ่งนัก

เผยให้เห็นเรือนกายของบุรุษหนุ่มท่านหนึ่งที่ได้ย่างกายเข้ามาภายในห้องนี้ เมื่อยามใดที่ได้ก้าวเดินเข้ามา ทำให้เรือนร่างของชายหนุ่มนั้นจะต้องสั่นเทา ใบหน้ารีบที่จะก้มลงจ้องมองบนพื้นที่เย็นยะเยือก

“ ( ขอร้องล่ะ.. ) ”

ชายหนุ่มทำได้เพียงแค่ภาวนาอยู่ภายในใจ ในขณะเดียวกันเสียงของการฟาดบางอย่างบนอากาศ จนเกิดเสียงดังขึ้นมาจนน่าหวั่นเกรง ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือกคล้ายคลึงว่าเจอวิญญาณหรือ สิ่งที่ไม่ดีใกล้เข้ามา

เรือนร่างเพรียวบางค่อยๆ ขยับถอยหนีออกให้ห่างจากเสียงฝีเท้า ที่ดังใกล้เข้ามาทุกที พร้อมทั้งนั้นก็เกิดเสียงโซ่ที่ถูกสวมใส่ไว้ที่ข้อเท้าของชายหนุ่มไว้ เสียงโซ่ดังกระทบลงบนพื้นห้องตามแรงขยับหนี

– หมับ !

ขาเรียวเล็กถูกจับไว้เสียก่อน แล้วจึงถูกดึงกระชากให้กลับเข้ามาใกล้กับ บุรุษหนุ่มที่กำลังย่อตัวลงมาอยู่ในระดับเดียวกันกับ ชายหนุ่มร่างบาง แรงกระชากนั้นทำให้ชายหนุ่มในตอนแรกที่นั่งอยู่บนพื้นนั้น ล้มลงไปนอนบนพื้นห้องที่เย็นยะเยือกจากการที่ไม่ได้รับแสงตะวัน

“ ขอร้องล่ะ ! แผลเมื่อวานยังไม่หายเลยน– ”

“ *ึงเป็นใคร กล้ามาสั่ง*ู หัดดูสถานะของตัวเองบ้างเถอะ ไอ้ควา* ”

สิ้นเสียงของบุรุษหนุ่มที่ได้เอ่ยปากพูดวาจาด้วยถ้อยคำหยาบคาย ไม่คิดแม้แต่จะโต้ตอบด้วยกิริยาที่ดี

ในขณะเดียวกันปลายหางตาคู่คมกริบของบุรุษหนุ่มก็เหลือบไปเห็นถาดอาหารที่ถูกวางไว้อยู่ โดยที่มีเหล่าเศษอาหารเล็กๆ น้อยๆ ที่เน่าบูดจนมีสภาพที่เละเทะ

ฝ่ามือหนารีบที่จะยื่นออกไปดึงถาดอาหารมาวางไว้ตรงหน้าของชายหนุ่มร่างบาง แล้วจึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นมา

“ เห็นว่า*ึงยังไม่ได้แ*กเ*ี้ยอะไร ถือว่า*ูสมเพช*ึงก็แล้วกัน ”

ไม่ทันที่ชายหนุ่มร่างบางจะได้โต้ตอบ ศีรษะก็ถูกฝ่ามือหนาจับกดลงไปให้ใบหน้าฟุบลงไปกับเหล่า เศษอาหารพวกนั้น เปลือกตาของชายหนุ่มรีบที่จะปิดลงในทันที รับแรงกระแทกที่ถูกกดลงบนถาดอาหาร

ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเศษอาหารเน่าบูดมากมาย มือเรียวบางยกขึ้นมาจับแขนแกร่งของบุรุษหนุ่มไว้ ฉุดรั้งไม่ให้ทำไปมากกว่านี้

น่าแปลกที่บุรุษหนุ่มกลับยิมยอมที่จะปล่อยฝ่ามือหนาออกจากศีรษะของชายหนุ่ม ชายหนุ่มรีบที่จะนำใบหน้าขึ้นมาจากถาดอาหาร พร้อมทั้งพ่นลมหายใจหอบอย่างระรัว

“ เป็นไง แ*กอาหารอร่อยมั้ยล่ะ ? ”

“ ม ไม่เลยซักนิด.. แฮ่ก แฮ่ก ”

กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษหนุ่ม แล้วจึงได้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และหันเรือนกายเดินไปทางของบางสิ่งที่ถูกวางไว้บนพื้นห้อง

ในตอนแรกนั้น ชายหนุ่มคืดว่าตนนั้นจะรอดเสียแล้ว แต่กลับกัน มันเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดว่าบุรุษหนุ่มจะกล้าทำถึงขนาดนี้เลย เพราะภายในมือหนาของบุรุษหนุ่มตอนนี้ มีม้วนแส้อยู่หนึ่งม้วน

“ พร้อมจะลิ้มรสความเจ็บปวดรึยังล่ะ ? ถึง*ึงไม่พร้อม ก็ต้องพร้อมแล้วล่ะ ”

ไม่ทันที่จะให้ชายหนุ่มได้เอ่ยปากตอบคำถามไป ม้วนแส้นั้นก็ถูกคายม้วนแส้ออก เป็นแส้สีดำเข้ม ด้ามจับสีน้ำตาลสวยงาม ลวดลายสีขาวบริสุทธิ์

แส้ที่ถูกคายม้วนออกนั้น ก็ถูกยกขึ้นมา แล้วจึงได้ฟาดลงไปที่ลำตัวเรือนร่างของชายหนุ่มร่างบางอย่างแรง เสียงแส้ที่ตกกระทบลงสู่ผิวหนังนั้นดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อน

ไร้ซึ่งความปรานี.. ไร้ซึ่งความบริสุทธิ์ใจ หรือความรักทั้งสิ้น นี้เป็นเพียงการเล่นสนุกของคน คนหนึ่งเท่านั้น

โลหิตที่สาดกระเซ็นไปตามจุดต่างๆ ในบริเวณใกล้เคียงกับ ชายร่างบางผู้ที่ถูกกระทำ เขาทำได้แค่เพียงนั่งกุมศีรษะของตนเอง ที่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อนหน้านี้ไว้

“ จิ๊ ! น่าเบื่อ*ิบหาย ไอ้*ัสแ*่งเอ้ย ! ไม่สะใจเลยว่ะ แ*่ง.. ”

ในครั้งสุดท้ายที่แส้นั้นได้ฟาดลงไปที่กลางแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างเต็มแรง ทำให้ทนพิษบาดแผลไม่ไหว เลยสลบลงไปทั้งๆ ที่อยู่ในสภาพที่เนื้อตัวมีแต่รอยบาดแผล โลหิตที่เลอะไปทั่วจากการถูกฟาดซ้ำๆ

“ *ำออย*ิบ แค่นี้ทำจะเป็นจะตายแหละ ”

หาไม่บุรุษหนุ่มจะสนใจใยดีต่อชายหนุ่มที่สลบลงไปเสียแล้ว แส้นั้นค่อยๆ ถูกมัดม้วนเข้ากลับเหมือนเดิม แล้วจึงได้หันหลังก้าวเดินออกไปจากห้องอันแสนจะมืดมิด ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนจมกองโลหิตที่ไหลนองอยู่เช่นนั้นต่อไป

– ปึ้ง !

เสียงปิดประตูดังขึ้นมาบ่งบอกให้รู้ว่าบุรุษหนุ่มได้ออกไปจากห้องเสียแล้ว แต่กลับกันภายนอกประตูบานนั้น กลับได้มีหญิงสาวผู้ที่ใส่ชุดรัดรูป เห็นสัดส่วนอย่างชัดเจนได้ย่างกายเดินเข้ามาหาทางบุรุษหนุ่มที่พึ่งจะเดินออกมา

“ พี่เมฆคะ ให้ฉันช่วย.. ทำแบบนั้นให้อีกมั้ยคะ ? ”

“ ในเมื่อเวน่าเป็นคนทำ พี่ก็ไม่มีปัญหาหรอกนะคะ ”

เสียงเอ่ยปากพูดจาด้วยถ้อยคำหวานชื่น แตกต่างจากเมื่อครู่ที่ได้ทำกับ ชายหนุ่มร่างบางไป หญิงสาวค่อยๆ ขยับเรือนร่างเข้าไปประชิดตัวของบุรุษหนุ่ม พร้อมกับแขนที่ถูกยกขึ้นมาคล้องคอของบุรุษหนุ่มไว้