โรงเรียนบาโทโร
วันจันทร์อันน่าเบื่อไปกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้
จะไปม่ธรรมดาอีกต่อไปแล้วทุกสิ่งเปลี้ยนไป
บัทเทอร์และฮันนี่วิ่งออกกำลังกายกันเช้าเฉกเช่นทุกวัน "สายแล้ว!"เสียงของบัทเทอร์พูดด้วยนํ้าเสียงรีบร้อนอย่างด่วน
"ช้าๆหน่อยสิบัทเทอร์!"ฮันนี่ที่วิ่งตามมาร้องตะโกนบอก พวกเธออยู่ห่างกันสองเมตรกว่าๆ เมื่อเธอไปถึงในไม่กี่นาทีกริ่งของโรงเรียนก็ดัง
"ฮู่! มาทันจนได้เนอะฮันนี่"บัทเทอร์ที่ยื่นปาดเหงื่อหน้าล็อกเกอร์ของตัวเอ่ย
ฮันนี้ผู้มีท่าทางเหนื่อยกว่าถึงกลับฟุบลงไปนั่ง
กลับพื้นก็พูดได้เพียงแค่"ดีจริงๆที่ทัน..."เมื่อพักจนเริ่มมีแรงทั้งสองจึงช่วยกันพยุงสังขาน
ของกันและกันเพื่อที่จะเดินเข้าขั้นเรียน โชคยังดีครูวิชาแรกคือครูวรรณีที่สอนภาษาไทย ถ้าเป็นครูคนอื่นพวกเธอไม่รอดแทนๆยิ่งเป็นสุชาติก็.......ไม่ต้องพูดถึงเลย น่ากลัวเกินไปแล้ว
อ่า สาวๆเดินเข้าห้องมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นครูวรรณเพียงรีบให้พวกเธอไปนั่งที่โดยเร็วเท่านั้น
แย่หน่อยนะสำหรับฮันนี่ที่พึ่งหายเหนื่อยแต่ตอนนี้เธอช็อกไปแล้วเธอลืมเอาการบ้านมา! ไม่นะชิวิตฉันจบสิ้นแล้วจริงๆหรือนี่?! ทันใดนั้นขณะฮันนี่กำลังไคร่ครวญในใจอยู่นั้นเอง บัทเทอร์ผู้รู้ดีว่าฮันนี่เป็นอะไรได้โผล่เข้าไปหาฮันนี้ที่กำลังกังวนอย่างเห็นได้ชัด "ฮันนี่เธอลืมอะไรไว้หรือเปล่าเอ่ย?" ฮันนี่ตอบผู้เป็นแฝดผู้พี่ไปด้วยเสียงสั่น"ฉันลืมหยิบสมุดการบ้านบนโต๊ะมาน่ะสิ!" บัทเทอร์พูดด้วยเสียงหยอกๆว่า"ใช่เล่มนี่รึเปล่าเอ่ย!"พร้อมชูสมุดขึ้น"ใช่! ขอบใจเธอมากนะ"ตอนนี้บัทเทอร์เหมือนนางฟ้ามาโปรดของฮันนี่"ฉันรักเธอที่สุดเลย!"
เวลาผ่านไปจนหมดคาบเรียนแรก สาวๆแถวหน้าซุบซิบกันยกใหญ่ จนทำให้ทั้งสองเริ่มสงใสเลยเข้าไปถามพวกเขา"วกเธอคุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ?"เป็นฮันนี่ที่ถามออกมา "เรากำลังเช็คดวงความรักกันอยู่น่ะ" "ดวงความรัก?"คราวนี้ทั้งสองพูดพร้อมกันด้วยความสงใส"พวกเธอไม่รู้จักหรอ? นิทยาสารพวกนี้น่ะมีการทำนายดวงเรื่องนี้เยอะมากๆ"
สองสาวทำน่างุนงงยกใหญ่ แค่เรื่องความรักต้องใช้ดวงด้วยหรอ? ไม่ใช่ว่าต้องใช้หัวใจเพื่อหาความรักหรอหรือไงกัน? พอเห็นสองสาวทำหน้าไม่เข้าใจแล้วเพื่อนสาวคนนึงจึงลุกขึ้นอธิบาย
"มันก็เหมือนการเดาเนื้อคู่ล่วงหน้านั่นเเหละน่า ทุกคนต่างอยากรู้เนื้อคู่ตัวเองกันทั้งนั้นนี่ หรือบางคนอาจจับคู่ให้คนอื่นด้วยก็ได้นะ" "จับคู่ให้คนอื่นมันจะดีหรอ? มันดูกล้าวลํ้าความเป็นส่วนตัวกันเกินไปหน่อยมั้ย" บัทเทอร์พูดโด้นแย้งขึ้นมา"ม้ันก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกนะ ถ้าแค่ว่าอีกฝ่ายสมัคใจให้เราจับคู่ให้ล่ะหรือแม้แต่ให้เราช่วยสารสัมพันธ์กับคนที่ชอบอะไรประมาณนี้ก็ไม่ผิดนะ"เพื่อนสาวไขข้อคล่องใจให้บัทเทอร์ ฮันนี่ที่ฟังอยู่เหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง...
ทันใดนั้นบัทเทอร์เห็นสายตาครุ่นคิดของฮันนี่เข้าจึงถามไปว่า"ฮันนี่ คิดอะไรอยู่หรอ?" ฮันนี่หยุดคิดและหันมาตอบทันที"ฉันมีไอเดียแล้วล่ะ! กลับจะเล่าให้ฟังนะ"บัทเทอร์ไม่ได้ถามต่อเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น เพราะเธอรู้ดีว่าฮันนี่จะทำอะไรต่อไปเธอเดาการกระทำของฮันนี่ออกฮันนี่เองก็เช่นกัน พวกเธอรู้ใจกันดีเสมอต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันเป็นอย่างดีเลยก็ว่าได้
ยังไม่ทันไรเพื่อนสาวๆก็พริกนิทยาสารดูไปจนจบเล่มได้คามรู้เรื่องดวงความรักไปไม่น้อย แนวคืดเหล่านี้ฮันนี่ยันทึกเก็บไว้ในสมองเรียบร้อยแล้ว ดวงตาของเธอทอประกายเจิดจ้าเหมือนพบดินแดนแห่งใหม่เข้าให้แล้วอย่างไรอย่างนั้นอันที่จริงในใจลึกๆของบัทเทอร์เองก็อดยอมรับไม่ได้ว่าแนวคิดเรื่องดวงความรักนี่ดีจริงๆ
บ้างครั้งบางคราวก็มักจะคิดเรื่องนี้ตอนเรียนไม่ได้บ้างสุดถ้าก็ต้องโดนครูดุไปหลายครั้งหลายหนจนเลิกเเรียน
บัทเทอร์และฮันนี่เริ่งรีบกลับไปบ้านโดยไม่ได้ตั่งใจจะรีบขนาดนี้ในใจบัทเทอร์เองเธอก็ยังคงอยากรู้มากๆว่าฮันนี่มีไอเดียดีๆอะไรมาบอกเธอกันแน่?
พอถึงบ้านพวกเธอรีบไปทักทายแม่ของพวกเธอแล้วจึงขึ้นชั้นบนบ้านไปบัทเทอร์นอนห้องฝั่งขวาส่วนฮันนี่นอนห้องฝั่งซ้าย พวกเธออยู่กันที่ห้องของบัทเทอร์ สาวๆนั่งอยู่ในห้องในชุดนักเรียนที่ถอดออกแค่ถุงเท้าและโบนักเรียนเท่านั้น
ฮันนี่นั่งกอดหมอสีชมพูใบกลมข้างล่างเตียง ส่วนบัทเทอร์นอนกลิ้งอยู่บนเตียงคอยหันมาจ้องที่ฮันนี่ทนไม่ได้จึงบอกออกไป"คือว่าวันนี้ที่อ่านนิตยาสารนั่นแล้วฉันว่ามันสนุกดีนะว่ามั้ย" "อืม"บัทเทอร์ออกไปทั้งที่ใจจริงอยากรีบให้ฮันนี่ตอบมาเร็วแบบไม่ต้องเกลินอัไรทั้งนั้น เธอฟังฮันนี่พูดต่อ"เรื่องที่เพื่อนๆบอกว่ามีการช่วยให้คนอื่นสมหวังในความรักน่ะมันพิเศษสุดๆไปเลย! มันช่างน่าค้นหาอะไรแบบนี้นะ" บัทเทอร์เริ่มหมดอารมณ์รีบสุ่มโต้คำพูดของเธอออกไป"เธออยากให้มีคนมาช่วยเธอเรื่องความรักบ้างสินะ?"ฮันนี่ตอบกลับไปแบบทันควันว่า"ไม่ใช่เสียหน่อย! หมายถึงอยากลองช่วยคนอื่นดูบ้างต่างหากล่ะ!"ฮันนี่เน้นคำว่าต่างหากเป็นพิเศษ
ก่อนที่จะพูดต่อว่า"ฉันไปหาดูเพิ่มเติมมาแล้วคนที่ช่วยคนอื่นเรื่องความรักเรียกว่า'กามเทพ'ไงละ"
"กามเทพ?"คิ้วของบัทเทอร์ขมดเป็นปมในทันใด
"กามเทพในที่นี่ฉันเองก็อยากลองเป็นเหมือนกันนะ แล้วบัทเทอร์ล่ะว่าไง?" ฮันนี่จดจ่ออยู่กับคำตอบของบัทเทอร์มากคล้ายจะเป็นการตัดสินใจอันใหญ่หลวงที่สุดในชีวิต บัทเทอร์ที่ได้ครุ้นคิดเพราะแรงกดดันนั้นได้ตอบอย่างลังเลว่า"ถ้าเธอว่าไงฉันก็ว่างั้นแหละ"ด้วยความที่สองสาวเป็นฝาแฝดกันมาอย่างยาวนานร่วมหัวจมท้ายกันมาตลอดจึงอยากปฏิเสธคำขอของอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าฮันนี้จะไม่ได้บังคับบัทเทอร์ก็ตามแต่ในดวงตาของเธอดูมีความหวังอย่างมากที่สุด
แม้ในใจของบัทเทอร์ก็ยังรู้สึกไม่ดีกับการเป็นเกมเทพเท่าไหร่เพราะเธอคิดว่าการเข้าไปยุ่งเรื่องความรักของคนอื่นมันดูจะเป็นการบะเมิดสิทธิ์ส่วนบุคคลบางประการไปนั้นเอง แต่พอเธอไตร่ตรองดูแล้วมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรมากแถมยังมีกิจกรรมทำร่วมกันกับฮันนี่เพิ่มอีกหนึ่งอันอีกด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น
บัทเทอร์บิดขี้เกียจยืดหลังตรง ขาข้างหนึ่งเหยียดไปฝั่งตรงข้างทำให้เเตะโดนสิ่งของยาวๆขนาดใหญ่ขดอยู่ทำให้สิ่งนั้นตกลงจากเตียงไป
ฮันนี่ลืมตาสลึมสลืออยู่ที่พื้นพลันรู้สึกเจ็บแปล๊บที่บริเวณหลัง
ใช่ ถูกต้อง เธอโดนพี่สาวแตะตกเตียงด้วย ความรัก อันล้นเปลียบ
ฮันนี่ตะเกียดตะกลายขึ้นบนเตียงอย่างยากลำบาก เอ่ยอย่างขุ่นเคือง "ทำร้ายกันแต่เช้าเชียวนะ"
บัทเทอร์หาวออกมารอบหนึ่ง "ขอโทษ~"
ฮันนี่ส่งเสียง"ฮึ"ในลำคอ พรางลุกเดินออกจากห้องไป บัทเทอร์เลิกผ้าห่มขึ้นเดินตาม
ตอนเช้า สองสาวอาบนํ้าแต่งตัวชุดนักเรียนของโรงเรียนมัธยมต้น แล้วลงมาทานมื้อเช้าที่คุณแม่เตรียมไว้ให้
คุณแม่นิ้มมองดูลูกทั้งสองอย่างภาคภูมิ คุณแม่เป็นไม่เลี้ยงเดี่ยวมาโดนตลอด พ่อของสองสาวหนีไปแต่งงานมีลูกใหม่นานแล้ว เธอเหลือเพียงสองพี่น้องคู่นี้ที่เธอรักที่สุด
"ไปโรงเรียนก่อนคะ!" หลังกินข้าวไปรับกิรอยาบทพร้อมไปเรียนก็มุ่งหน้าไปเหมือนจรวดทันที
คุณแม่มองแผ่นหลังลองลูกทั้งสองจากไป เธอเอื้อมมือไปหยิบจานไปล้างเก็บเข้าที่
โรงเรียนฮาเรณไลน์
สองสาวมาถึงโรงเรียนแล้ว บัทเทอร์มองนาฬิกาบอกเวลาอันใหญ่ที่ติดอยู่ตรงตึกใจกลางโรงเรียน พร้อมถอนหายใจโล่งอก
"เยี่ยม! วันนี้เรามาทันจนได้!"
"อืม" ฮันนี่ตอบรับอย่างเลื่อนลอย
บัทเทอร์มองตามสายตาฮันนี้ไป "ฮันนี่?"
เธอยังคงมองจ้องกลุ่มนักเรียนหญิงที่ล้อมกันเป็นวงกลมโดยมีผู้ชายคนหนึ่งเป็นศูนย์กลาง
รุ่นพี่เซน...
"ไปได้แล้ว" บัทเทอร์ลากฮันนี่ออกไปจากจุดเดิม ทำให้เธอมีสติขึ้นมาได้ "เอ๊ะ! อือ"
ห้องเรียน 1/3
ฮันนี่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่ริมหน้าต่างห้อง เธอถอดถอนใจมองดูต้นสนใหญ่ต้นหญิงในโรงเรียนใต้ต้นไม้มีโต๊ะเก้าอี้อยู่ มีชายหญิงคู่หญิงนั่งตรงข้ามกันมือกุมมืออีกฝ่ายไว้อย่างแน่นแฟ้น ไม่รู้ผู้ชายพูดอะไรทำให้พูดหญิงอีกคนยิ้มเเละตกตะลึกขนาดนั้น
คล้ายพวกเขากำลังสารภาพรักกัน...
ภาพตรงหน้าช่างโรแมนติก ทั้งคู่โดดเรียนเพื่อมาสารภาพรักต่อกัน
คนอื่นอาจคิดว่าการกระทำเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่สมควร อย่างไรพวกเขายังคงเป็นักเรียนควรตั่งใจเรียนก่อน แต่เรื่องความรักเป็นเรื่องของคนสองคนการหักห้ามใจคือสิ่งควรทำแต่พอความรักเข้ามาก็ไม่อาจห้ามใจให้ก่างกันได้
บัทเทอร์มองดูภาพฮันนี่ดูคู่รักตรงหน้าด้วยความละอ่อนใจ เธอเห็นฮันนี่ใส่ใจเรื่องความรักอย่างมากมาโดยตลอด มองดูคู่รักคู่อื่นสมหวังไปไม่น้อย แต่ความรักของคนกลัยรู้ดีว่าไม่มีวันเป็นไปได้ทำได้เพียงยิ้มสู้ทุกวัน
ใช่ พวกเธอทั้งคู่ต่างเห็นคู่รักหลายคู่มาไม่น้อย เเต่ก็เคยเห็นคนที่ไม่สมหวังเช่นกัน พลันเหมือนบีทเทอร์นึกคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอตัดสินใจบางอย่างลงไปอย่างเด็จขาดแล้ว
เลิกเรียน
สองสาววิ่งตึงๆขึ้นด้านบนบ้านหลังทักทายคุณแม่เหมือนเช่นเคยทุกวัน
บัทเทอร์ดึงชายเสื้อของฺฮีนนี่ไว้ "มีอะไรหรอ?" ฮันนี่ถามอย่างสงสัย
"ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจะลองทำหน้าที่กรรมเทพดูสักครั้ง" ยัทเทอร์ตอบอย่างแน่วแน่
ใบหน้าของฮันนี่แย้มยิ้มขึ้นทันที "จริงหรอ?"
"อืม แต่แค่ลองนะ"
"อื้อๆ แค่ลองก็พอแล้ว"
ทั้งคู่เดินเข้าห้องไป เข้าไปได้ไม่นานก็ปรากฎแสงแสบตาขึ้นกลางห้อง
แสงนั้นจางลงทำให้เห็นก้อนกลมๆคล้ายลูกบอลคนสัตว์อยู่ภายใต้แสงนั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
