...ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องใต้หลังคาแคบๆฝุ่นคละคลุ้ง...
"อา..ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย.." ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆภายในห้อง
"อ่อห้องของฉันเองนี่นา..ห้องใต้หลังคา.."
เสียงของฉันแหบแห้งซะจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
"หิวน้ำจัง.."
ฉันมองดูร่างกายเล็กๆซีดเซียวของตัวเอง มือเล็กๆผิวสีขาวซีด ร่างกายที่สั่นตลอดเวลา เพราะอากาศหนาวเย็น
"ดะ..เดี๋ยวนะ! ฉันตายไปแล้วนิ" ฉันตกตะลึงกับตัวเองเมื่อพบว่าฉันตายไปแล้วโดยการโดนใส่ร้ายจากคนที่ฉันรักและเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน
ร่างกายนี้ ห้องๆนี้ ฉันจำได้ดีที่สุดเลยล่ะ
"นี่ฉัน..ย้อนเวลากลับมาในวัย 13 ปี เนี่ยนะ เอาเถอะตอนนี้ฉันหิวน้ำมากเลย หาน้ำดื่มก่อนละกัน"
ฉันกวาดสายตามองรอบๆห้องว่าน้ำอยู่ตรงไหน แต่ฉันก็ไม่พบอะไรเลยแม้แต่ของกิน ในห้องของฉันที่มีเพียงแต่เตียงเล็กๆ ตู้เล็กๆ แสงจากด้านนอกอันน้อยนิด ห้องที่ไม่ได้รับการดูแลจากบรรดาสาวใช้ในคฤหาสน์ ตระกูลมาร์ควิส
[ ตระกูล มาร์ควิส แฮมเมอร์ ]
ตระกูลที่มีชื่อเสียงทางด้านเวทมนตร์เป็นอันดับต้นๆของราชอาณาจักร ซารันเทล
ตระกูลที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ครอบครัวอบอุ่นมีแต่ความรัก แต่หารู้ไม่ว่า มันเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าความเสื่อมทรามภายในตระกูล ฉันที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลมาร์ควิส แฮมเมอร์ แม่ของฉันได้จากฉันไปในวันที่ได้ให้กำเนิดฉันมา นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินจากเหล่าสาวใช้ภายในบ้าน และ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ท่านพ่อของฉันเพิกเฉยต่อฉันแถมยังมี ภรรยาน้อย เข้ามาหลังจากที่แม่ของฉันอดีตภรรยาหลวงของท่านพ่อจากไปเพียงแค่ 3 สัปดาห์เพียงเท่านั้น
ฉันค่อยๆเดินไปทางประตูเพื่อที่จะเปิด ฉันค่อยๆบิดลูกบิดประตู แต่ร่างกายฉันนั้นมันอ่อนแอเกินไปถึงขนาดที่ ฉันแทบจะบิดลูกบิดไม่ไปไหนเลยด้วยซ้ำ
"โธ่! ทำไมร่างกายฉันอ่อนแอขนาดนี้เล่าเซรีน่า" ฉันสบถกับตัวเองและพยายามบิดลูกบิดประตูออก แต่ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเท้าใครสักคนเดินอยู่ทาง ระเบียงทางเดิน เสียงมันดังมากเหมือนคนกระทุ้งเท้าด้วยส้นเท้า ค่อยๆเข้ามาใกล้หน้าประตูห้องของฉัน
...----------------...
"โธ่เอ้ย! ทำไมต้องเป็นฉันที่มาดูแลยัยคุณหนูโสโครกนั่นด้วย เงินเดือนก็ไม่เพิ่มให้ฉันเลยด้วยซ้ำ!"
สาวใช้คนหนึ่งสบถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวพร้อมกับกระทุ้งเท้าเสียงดังก้องตามทางเดิน พร้อมกับบิดลูกบิดประตูห้องของเซรีน่าออก
"คุณหนูเซรีน่า! ตื่นได้แล้ว นี่มันเช้าแล้วนะอย่าทำให้ฉันเสียเวลาแล้วรีบใส่ชุดนี้ลงไปด้านล่างด้วย ท่านมาร์ควิสต้องการพบตัว"
สาวใช้ตะคอกเสียงดังเมื่อเปิดประตูขึ้นและนำชุดเดรสสีฟ้าพร้อมกับเครื่องประดับสวยงามวิบวับไปวางบนโต๊ะ
......................
ฉันสะดุ้งอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงสาวใช้ตะคอกเสียงดังภายในห้องของฉัน ก่อนที่สาวใช้จะเดินเข้ามา ณ ตอนที่ฉันได้ยินเสียงเท้าฉันรีบเดินกลับมาแกล้งนอนบนเตียงของฉัน
'แล้วจะตะคอกทำไมกันเล่าแค่พูดธรรมดาฉันก็ได้ยินแล้วแท้ๆ ทำเอาฉันสะดุ้งหมด' ฉันบ่นในใจ
ภายในไม่กี่วินั้น สาวใช้ก็มาจับแขนฉันแล้วบีบอย่างแรงพร้อมกับดึงตัวฉันลุกออกจากเตียง ทำเอาฉันตัวลอยเลยทีเดียว
"โอ้ยยย หนูเจ็บนะคะ" ฉันพูดออกไปโดยอัตโนมัติด้วยความเจ็บปวด
" นั่นมันเรื่องของคุณหนูไม่ใช่เรื่องของดิฉัน รีบมาแต่งตัวได้แล้ว " สาวใช้คนนี้มีชื่อว่า มารีแอน ฉันจำได้แม่นเลยละ เพราะเป็นสาวใช้ประจำตัวของฉันเธอไม่แม้แต่จะพูดคำสุภาพกับฉันเลยด้วยซ้ำ
......................
หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จ ฉันค่อยๆเดินตามสาวใช้ลงในชั้นล่างของคฤหาสน์หลังนี้ ฉันแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว ฉันกระหายน้ำสุดๆ
"อ่าว...มาแล้วหรอจ๊ะ เซรีน่าลูกรักของแม่ ป่ะเดี๋ยวแม่เดินไปส่งที่ห้องของลีแกนให้นะจ๊ะ"
แม่เลี้ยงของฉันเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วใช้มือข้างขวาของเธอผลักหลังของฉันเดินตรงไปยังห้องของท่านพ่อ
ท่านพ่อที่ฉันต้องการให้เขามองฉันในฐานะ
ของลูก ไม่ใช่สายตาอันน่ารังเกียจ เหมือนก่อนที่ฉันจะย้อนเวลากลับมา ฉันมักหวาดกลัวสายตานั้นแล้วหลบตาของท่านพ่อตลอดเวลา
"มาแล้วหรอเซรี่น่า มานั่งนี่สิ " ท่านพ่อพูดขณะที่ดวงตาคู่นั้นยังก้มดูเอกสารอะไรสักอย่างในมือก็เขียนไม่หยุด
ก็อย่างว่าแหละนะฉันมันน่ารังเกียจถึงขนาดที่ท่านพ่อแทบไม่ฉายตามองฉันเลยด้วยซ้ำ
และฉันก็รู้ด้วยว่าที่ท่านพ่อเรียกฉันมาท่านต้องการจะบอกอะไรกับฉัน
"วันนี้ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ เนื่องจากดยุกทางเหนือคีส ต้องการคนจากตระกูลเราไปเป็นหน่วยช่วยเหลือในการกำจัดอสูร ฉันเลยจะส่งเธอไป เอาละกเตรียมตัวไปพรุ่งนี้เดี๋ยวดยุกทางเหนือจะส่งคนมารับเอง กลับไปได้แล้ว" ท่านพ่อกล่าวบอกฉันด้วยท่าทางที่เหมือนเดิมไม่แม้แต่จะมองฉัน ท่าทางอันน่าเกรงขามทรงพลัง ผมสีแดงยาว ดวงตาสีทอง ร่างใหญ่สมส่วน ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูแข็งแกร่ง
"รับทราบค่ะ ท่านพ่อ" ฉันกล่าวออกไปพร้อมกับหันหลังกลับในทันที หลังจากที่ฉันพึ่งเดินพ้นประตูมาก็ต้องพบกับน้องสาวสุดน่ารักของฉัน เมื่อก่อนย้อนเวลาอ่ะนะ
"ท่านพี่ ท่านพี่เซรีน่าคะ เอลรีนคิดถึงท่านพี่จังเลยค่ะ วันนี้มาจิบน้ำชาทานของหวานกับเอลรีนไหมคะ" เอลรีนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ไม่ว่าใครก็ต้องหลงไหลในความสดใสซื่อดูไร้เดียงสาของเอลรีน
เอลรีนผู้มีดวงตาสีม่วงสวยงามผมสีแดงสลวยผิวสีขาวอมชมพูตัวเล็ก และสิ่งที่เธอแสดงออกมาทั้งหมดนั่นเป็นเรื่องโกหกทั่งเพ เอลรีนที่ฉันไว้ใจและรักมากที่สุดกลับทรยศฉัน
"อา..ไม่ดีกว่าค่ะเอลรีน เดี๋ยวฉันต้องเตรียมตัวไปทางเหนือน่ะ" ฉันพูดกับเอลรีนแล้วเดินตรงกลับไปที่ห้องของฉัน
...เอาละ ต่อไปนี้ฉันต้องไปอยู่ทางเหนือฉันจะเป็นตัวของตัวเองจะไม่ทำตามที่ใครนั่นบอกอีกแล้ว ฉันจะทำตามใจตัวเอง...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
