''เราคุยๆกันมานานแล้วนะ แปดเดือนแล้วอ่ะ'' ไม่รู้ว่่าอะไรดลใจให้เธอเอ่ยพูดอะไรทำนองนี้ออกมา เสียงเซ็งแซ่ของผู้คนในโรงอาหารข งโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งนั้นไม่ได้รบกวนสิ่งที่ได้ยินเลยสักนิด ธา แพทย์หนุ่มวัยสาบสิบปีหมาดๆ นี้ได้แต่นั่งอึ้งกับคำเปรบของผู้หญิงตรงหน้า

''มัด จะพูดอะไรหรอ'' แม้นจะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการอะไร แต่ก็ภาวนาในใจว่าไม่อยากให้หล่อนเอ่ยพูดมันออกมา

''คือว่ามัดเองก็ไม่อยากพูดมันออกมาหรอกนะ แต่ว่ามันก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว เราจะมาคุยกันเล่นๆ แบบนี้ไม่ได้แล้ว'' เธอพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงมากนัก หวั่นใจ กลัวคำตอบของเขามากที่สุด เธอใช้เวลารวบรวมความกล้ามากเลยทีเดียว ไม่ใช่อยู่ๆ จะมาพูดอะไรทำนองนี้

''\_''เขาเงียบ

'' อีกอย่างนะ เราไม่ได้แค่คุยด้วย เรามีอะไรกันไม่รู้กี่ครั้งตั้งแต่เริ่มคุยกันมา''

''\_''

''ตอนนี้มัดสับสนมากๆเหมือนว่าธาไม่อยากพัฒนาความสัมพันธ์ของเราเลย ธาก็ไม่ขอมัดเป็นแฟนสักที

''ก็นี่ไง เราคุยกัน..ก็เดี๋ยวมันจะพัฒนาควา สัมพันธ์ไง" ว่าเสียงเรียบโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนพูดนี่เหละที่แปลว่าไม่อยากพัฒนาความสัมพันธ์ "เราก็คุยๆกันนี่มัด คิดว่าเรายอมแลกเวรออกมาเจอมัดนี่เราไม่อยากพัฒนาความสัมพันธ์เหรอ"

"พัฒนายังไงหรอ คือคุยๆกัน มีอะไรแทบทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ไม่มีสถานะเนี่ยเรียกว่าคุยๆกันกันหรอ"

"เสียงดังไปแล้วมัด"***ยิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้นมัดไหม*** ไม่รู้ตัวเสียต้วยซ้ำว่าขึ้นเสียงออกมาดัง แต่พอเลื่อนสายตามองรอบๆกายก็เห็นว่ามีหลายคนมองมาที่เธอกับเขาอยู่

" พูดก็พูดเถอะ ทุกวันนี้มัดอดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าธาแค่หลอกฝันมัดแค่นั้น" เธอพูดเสียงเบาลง แต่คำพูดก็ยังคงแรงต่อเนื่อง มัดอัดอั้นตั้นใจมานาน พอได้เริ่มพูดก็ไม่ต่างจากเริ่งจุดไฟ ค่อยๆลามและรุนแรงมากยิ่งขึ้น

"ไม่ใช่ ถ้าหลอกฝันคิดว่าเราจะมาหลอกฝันมัดทำไม มีผู้หญิงตั้งมากมายที่รอ...ให้เรา แต่ที่คุยกับมัดเพราะว่ามัดดี มัดมีหลายอย่างที่เราชอบ อยากที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับมัดนั่นแหละ"

''ไม่ใช่ เรายังไม่มีเมีย ไม่มีแฟน"เพียงแต่รอใครคนนั้นอยู่

ประโยคหลังเขาไม่ได้พูด ธายอมรับว่าตนนั้นเห็นแก่ตัว เหงา อยากมีใครสักคนที่เป็นทุกอย่างให้กับตัวเอง ขณะเดียวกันก็ไม่อยากจริงจังมาก เขายังคงรอที่จะบอกบางอย่างกับรุ่นน้องที่สนิท เพีบงแต่กลัว กลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไป แม้นแต่สถานะพี่น้องก็จะไม่ได้ ชายหนุ่มจึงไม่ยอมที่จะสารภาพรักกับเธอ

"ทำไมล่ะ ทำไมไม่ขอเราเป็นแฟนสักที่ รู้ป่ะว่าบางครั้งมัดก็อยากจะอัปรูปไปเที่ยวด้วยกันให้คนอื่นเห็น ไม่ต้องคอยหลอกคนอื่นว่าไปคนเดียวต้องคอยตอบคำถามว่าไปกับใคร ใช่อะไรถ่ายรูป" เธอระบายความรู้สึกออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มออกมารอบดวงตา ก่อนที่ไม่นานมันจะไหลออกมาเป็นทางยาว เธอรีบยกหลังมือยกขึ้นปาดออก

"คือ...แบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ เราเป็นกำลังใจให้กันและกัน คุยกันทุกวัน ว่าก็มาหากัน มี...เราก็สนุกด้วยกัน" สิ่งที่เขาพูดนั้นมันไม่ต่างจากคนเป็นแฟนเสียด้วยส้ำ แต่ไม่รู้ว่าจะกั๊กทำไมกัน

"นั่นสิ แล้วเมื่อไหร่ อึก เมื่อไหร่ธาจะขอมัดเป็นแฟน มัดจะต้องรอนานแค่ไหนนะ "น้ำเสียง แววตาของเธอทำเอาคนขี้ขลาดไปไม่เป็น ชายหนุ่มยังคงอยากมีเธออยู่ข้าางๆ เวลาเหงาทำให้ช่วงเวลาเหล่านั้นไม่น่าเบื่อ แต่ถ้าให้เลือกเป็นแฟน เขากังวลว่าผู้หญิงคนที่ตนรออยู่นั้นจะเข้าใจผิด

" การเป็นแฟนกันมันก็มีหลายปัจจัยนะ แค่ชอบกันมันไม่พอหรอก"ก็แค่ข้ออ้างที่เขายกมันขึ้นมากลบความขี้ขลาด ความเห็นแก่ตัวของตัวเองแต่นั้น

"แล้วแล้วอะไรล่ะที่ว่าไม่พอ อึก อะไรที่มัดให้ธาไม่ได้ มัดไม่เคยให้ธาต้องมาเลี้ยงเลย ไม่เคยร้องขอให้ธามาทำอะไรให้ แทบจะไม่เคยขอให้ทำอะไรเลยสักอย่าง แต่ทำไม.. อึก แค่นี้มันยังไม่พอ แล้วมัดต้องทำยังไงอ่ะ''มัดไหมไม่อาจฝืนทนได้ เธอระบายความอึดอัดทั้งหมดทั้งมวลนี้ออกมา

"คือ..."

"อึก ก็ถ้าธาไม่สามารถให้สถานะมัดไหมได้ มัดไหมก็คงต้องไป

"ไปไหน" ใจหล่นวูบ ธากลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ในใจของเค้ารู้สึกโหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก

"ก็ อึก เลิก..ไม่สิ ใช้คำว่าเลิกก็ไม่ได้ เราคงจบกันแค่นี้" เธอเตรียมไว้แล้วเตรียมที่จะพูดกับเขาไว้แล้ว ไม่ใช่พึ่งนึกขึ้นได้ มัดรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะกล้าพูดออกมา

และหวัง

หวังว่าเขาจะยื้อสักหน่อย

"ถ้าต่องการอย่างนั้น..ก็คงทำไรไม่ได้" ใจมันเจ็บแปล๊บกับคำพูดไม่กี่คำที่เขาเอื้อยเอ่ย มันเจ็บแปล๊บแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน ราวกับถูกเครื่องช็อตไฟฟ้ากำลังสูง มันเจ็บไปทั้งใจที่เขาไม่คิดยื้อ ไม่พยายามพูดอะไรให้เธอรู้สึกอยากอยู่ต่อ

ราวกับว่าความรู้สึกของเขานั้น..จะมีเธอก็ได้ ไม่มีก็ได้ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกต่างจากเขา กระนั้นก็เรียกร้องอะไรจากเขาไม่ได้อยู่ดี ก็เธอไม่ได้เป็นไรกะเขานี่นา

..มันจบแล้วกับความสัมพันธ์ไร้สถานะแบบนี้

ความสัมพันธ์ที่ไม่มีแม้นแต่ชื่อเรียก...