" เหอเย่ ยาที่เธอทำไปครั้งที่แล้วประสบผลสำเร็จอย่างมาก ยาพวกนั้นสามารถฆ่าคนได้ใน 2 วินาทีเท่านั้น เธอนี่เก่งจริงๆเลย"เสียงแก่หงำเหงือกของชายชราอายุราวๆ 67-70 ปี เอ่ยขึ้น

"ค่ะ พูดเสร็จแล้วก็เชิญออกไปได้แล้วค่ะ ฉันต้องการสมาธิ"ร่างบางของผู้หญิงอายุราวๆ 25-27 ปีเอ่ยเสียงเฉยชา เธอคือนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศจีน เก่งทั้งการแพทย์ การทดลองและความสามารถที่เธอปิดบังไว้คือการต่อสู้ที่คล่องแคล่วเชี่ยวชาญ

"ทำไมถึงเฉยชาขนาดนี้ เธอทั้งเก่ง ทั้งสวย เสียอย่างเดียว เธอเย็นชาเกินไป"ชายชรายังคงพูดบ่นๆก่อนเดินออกไปจากห้องทดลอง

"เพราะฉันถูกฝึกให้ฆ่า"ถ้อยคำที่แผ่วเบาราวสายลมของตวนเหอเย่หลุดลอดออกมา

มือเรียวบางของเธอวางขวดยาพิษที่พึ่งทำเสร็จเมื่อครู่ลง ร่างในชุดกาวหันหางตาเหลือบมองนางฬิกาข้อมือ

ใกล้เวลาแล้ว เธอต้องล้มบิ้กบอสรายนี้ให้ได้

ตวนเหอเย่ถอดชุดกาวสีขาวออกอย่างเร่งรีบ เธอหายไปจากกล้องวงจรปิดอย่างรวดเร็ว

ณ องค์กรนักฆ่า 'กุหลาบดำ'

"L 50 ดูเหมือนคุณมาสายไป 1 นาทีนะ"เสียงของผู้ชายวัยกลางคนที่อายุประมาณ 28-29 ปีเอ่ยขึ้น

"ขอโทษค่ะ ท่านผู้นำ"ร่างบางของตวนเหอเย่ในชุดรัดกุมสีดำเอ่ยขึ้นอย่างหน้าเฉยเมย ก่อนจะโค้งตัว

วันนี้เธอได้รับภารกิจไปกำจัด หวางเตียนหยาง CEO บริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ภายในเขาไม่ค่อยโปร่งใสนัก ทำให้หลายองค์กรจำเป็นต้องโค่นล้มเขาเสีย

หน้าที่ขององค์กรนักฆ่าอิสระคือการฆ่านักการเมือง CEOหรือแม้แต่หัวหน้าแก๊งมาเฟียรายใหญ่ต่างๆนาๆ เพื่อป้องกันการโค่นล้มของบ้านเมืองจึงเกิดองค์กรเหล่านี้ขึ้น

ตวนเหอเย่เป็นนักฆ่าสาวยอดฝีมือคนหนึ่งในองค์กรกุหลาบดำ เธอถูกฝึกฝนมาหนักกว่าคนอื่นๆหลายเท่า คล้ายกับว่าเธอคือเครื่องมือสังหารขององค์กร เธอถูกฝึกให้ไร้ความรู้สึก ถูกส่งให้เรียนมหาลัยต่างๆเพื่อเก็บความรู้เข้าองค์กร คอยทำอาวุธใหม่ๆ แต่ถึงแม้เธอจะเก่งแค่ไหน เธอก็เป็นบุคลอันตรายเช่นกัน เธอเคยผ่านการฆ่าคนมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ เพียง 7 ขวบฆ่าคนไปมากกว่า 6 คน แม้จะเป็นคนบริสุทธิ์เธอก็ไม่แม้แต่จะสนใจ มือเปื้อนเลือดมาแต่ไหนแต่ไร ความรู้สึกต่างๆก็คล้ายหายสิ้นไป กลายเป็นนักฆ่าเลือดเย็นโดยสมบูรณ์

"คุณต้องฆ่าเขาด้วยตัวของคุณเองไม่สามารถใช้ยาพิษเหมือนเคยได้อีก"หนุ่มหล่อวัยกลางคนอีกคนพูดขึ้น

หน้าตาเขาถึงขั้นหล่อเหลาปานเทพบุตรแต่หารู้ไม่ หน้าตาหล่อเหลานั่นเป็นแค่ฉากหน้า ความจริงเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมพอสมควร ลักษณะเด่นของเขาทำให้เขาทำได้เพียงแต่สืบหาข้อมูลอยู่ที่องค์กรเท่านั้น

เขาชื่อ หยางเวิน ผู้ชายคนนี้มีเอกลักษณ์ที่ผมสีขาวราวกับถูกย้อมและดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ไร้ก้นนั่นทำให้ยากหยั่งถึง

"เข้าใจแล้วค่ะ"ตวนเหอเย่เพียงเอ่ยเสียงเย็นและพยักหน้าน้อยๆเท่านั้น รอยยิ้มมุมปากปรากฎบนใบหน้าใต้ผ้าคลุมของเธอ

"เริ่มงานได้แล้ว L 50"ผู้นำวัยกลางคนพูดขึ้น

"รับทราบ"สิ้นเสียงร่างบางของตวนเหอเย่หายไปดังเงาลึกลับ ความเร็วของเธอทำให้ยากที่จะมองทันว่าเธอนั่นหายไปได้อย่างไร แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหน้าหล่อทั้งสองตกใจแต่อย่างใด เพราะนางไปๆมาๆแบบนี้ทุกครั้ง

ณ ห้องพักหวางเตียนหยาง

'ซ่า ซ่า ซ่า'เสียงน้ำตกกระทบผิวของ CEOหนุ่ม

ร่างบางของตวนเหอเย่เมื่อมาถึง ได้ยินเสียงคนอาบน้ำอยู่เธอจึงไม่อยากไปกวนนัก จึงนั่งรอเขาที่บนเตียงเงียบๆ

'แอ๊ด'เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกอย่างเชื่องช้า

"จะยื้อเวลาไปเพื่ออะไรกันคะ? ในเมื่อสุดท้ายคุณก็ต้องตายอยู่ดี"ร่างบางของตวนเหอเย่นั่งไขว่ห้างอย่างไม่ไยดี

"ฮ่าๆ ผมก็นึกว่าจะเป็นใคร แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงอย่างคุณ พวกเขาดูถูกผมไปรึป่าวนะ"ชายหนุ่มยืนหัวเราะร่าเบาจากหน้าตู้เสื้อผ้า

"ถ้าพวกเขาไม่ส่งฉันมานี่สิคะ ถึงจะเป็นการดูถูกคุณ หึๆ"ตวนเหอเย่ปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างสง่างาม

"แปลกจริง คุณต้องฆ่าผมไม่ใช่หรอ ทำไมยังไม่ลงมือล่ะครับ หรือเปลี่ยนใจอยากเป็นของผมแทนแล้ว?"หวางเตียนหยางยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งสายตาเร้าร้อนมาทางตวนเหอเย่

"อะ ฮ่าๆ ฉันแค่รอคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าต่างหากล่ะคะ ฉันไม่ชอบที่จะจัดการเหยื่อโป๊เปลือยหรอกนะคะ"ร่างบางพูดอย่างเย้ายวน ทำเอาหวางเตียนหยางนิ่งค้างไปครู่ใหญ่เมื่อได้ยลโฉมของนักฆ่าสาวที่จะมาสังหารตน

"เป็นอย่างนี้เอง"หวางเตียนหยางยิ้มน้อยๆก่อนจะหยิบเสื้อคลุมสีเทามาใส่อย่างรวดเร็วแล้วพุ่งตัวเข้าใส่ร่างบางทันที

"หึ คงไม่คิดจะทำอะไรไร้สมองนะคะ"ตวนเหอเย่ยิ้มกว้างอย่างนุ่มนวล ร่างของเธอพุ่งตัวเข้าไปคล่อมตัวเขาและจับพัดออกมาจากอกของตน

"ตายด้วยพิษไม่ได้ก็น่าเสียดายแย่เลย เฮ้อ...แต่ถึงอย่างนั้นใช้อย่างอื่นแทนก็คงได้อยู่หรอก"เธอกางพัดสีดำที่ห้อยพู่หยกสลักว่าเหมยกุ้ยฮวาและแกว่งไกวไปมาเล็กน้อย จากนั้นก็มีมีดเล็กปรากฏขึ้นมาข้างๆด้ามจับ

ตวนเหอเย่กางพัดมาปิดหน้า หัวเราะน้อยๆก่อนจะเริ่มใช้พัดที่ประดับคมมีดกรีดไปที่แขนของหวางเตียนหยาง

เลือดสีแดงสดกำลังหลั่งออกมาเปรอะเปื้อนชุดสีเทามนของหวางเตียนหยางและมันหลั่งออกมาเรื่อยๆราวกับว่าถูกดูดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

"อุ๊บส์...หน้าซีดเชียวนะคะ ไม่สบาย รึป่าว?"ตวนเหอเย่หยอกล้อเขาเล่นแก้เครียดเล็กน้อย เธอจับเลือดจากแขนเขามาป้ายหน้าตัวเขาเอง เป็นเหตุให้เขาเบือนหน้าหนี

"โอ๊ะ! ตายล่ะ เล่นจนลืมเวลาไปเลยเชียว งั้นฉันจะพาคุณไปส่งให้ล่ะกันนะคะ"เสียงหวานที่ดูไพเราะและคำพูดที่สุภาพช่างเข้ากันเสียจริง

'ชึ่บ'เสียงพัดของตวนเหอเย่ตัดผ่านลำคอของหวางเตียนหยาง

แม้จะตัดผ่านลำคอจนเขาสิ้นลมแต่กลับไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยด นั่นทำให้ตวนเหอเย่พอใจยิ่ง

"อะ ฮ่าๆ คราวนี้ใช้ได้นี่นะ ขอบคุณท่านประท่านหวางแล้วล่ะคะ"ร่างบางของตวนเหอเย่ลุกขึ้นจากร่างไร้วิญญาณของหวางเตียนหยาง และย่อบกายตนลงเล็กน้อยเพื่อเคารพ

แต่แน่นอนการฆ่านี้องค์กรกุหลาบดำล้วนได้หน้านางจึงประทับร่องรอยคล้ายกุหลาบสีดำไว้กลางอกของร่างสูงไร้วิญญาณ

ภารกิจของเธอเสร็จแล้วจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อให้รำคาญตา เธอหายไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

องค์กร'กุหลาบดำ'

"งานเสร็จแล้วใช่มั้ย?"ชายหนุ่มวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้นำองค์กรเอ่ยถาม

"ค่ะ"ตวนเหอเย่ตอบเพียงคำสั้นๆเท่านั้น

"งั้นก็ไปได้ ถ้ามีภารกิจใหม่คุณก็รอข่าวเอาแล้วกัน"ร่างสูงพูด

"ทราบค่ะ"ร่างบางตอบจากนั้นเดินออกจากห้องของผู้นำองค์กรทันที

"เหอเย่ วันนี้คุณทำดีมาก เราสามารถให้คุณพักอยู่ที่นี่ได้ถ้าต้องการ เออ อีกเรื่อง หวางเตียนหยางเขาเจ้าเล่ห์มากใช่มั้ย คุณจัดการเขายังไง"หยางเวินถามอย่างตื่นเต้นจนหลุดมาดคุณชายของตนไป

"ผู้ช่วยหยาง สำรวมด้วย เรื่องนั้นฉันแค่เล่นตามเขาเล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขาอ่อนแอมากทีเดียวทำให้ฉันค่อยข้างเบื่อ เลยฆ่าเขาไปทั้งอย่างนั้น"น้ำเสียงสนุกสนานของตวนเหอเย่เปิดออกมาอย่างไม่ปิด แต่หน้าตาเธอก็ยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิมเห็นเพียงดวงตาและน้ำเสียงที่วูบไหวเท่านั้น

เขาอ่อนแองั้นหรอ จะเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมากที่สุดในรายชื่อที่เราบันทึกไว้เลยนะ มันไม่มีทางจะเป็นไปได้"หยางเวินเอ่ย

"ค่ะ เรื่องนั้นฉันรู้ดีค่ะ แต่คงเพราะเขาโดนใครบางคนตลบหลังมามั้งคะ"เหอเย่พูดเสียงเย็น

"ตลบหลัง?"ร่างสูงของผู้ช่วยหยางถามขึ้น ตอนนี้หน้าของเขาหลับมาสุขุมเหมือนเดิมแล้ว

"ใช่ค่ะ ในตัวเขามีพิษชนิดนึงที่เรียกว่า'หวนราตรี'ซึ่งทำจากพืชพิษจำนวน 10 ชนิดมารวมกัน ผลลัพธ์ของมันทำให้คนที่โดนพิษเกิดอาการเวียนหัว อ่อนแอ"ร่างบางอธิบายอย่างใจเย็น

"อา..."ร่างสูงเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเล็กน้อย

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอลาค่ะ"ตวนเหอเย่โค้งตัวลาหยางเวิน

บุรุษหนุ่มผมยาวสีขาวล้วนแค่พยักหน้าเล็กน้อย

บ้านพักตวนเหอเย่ เวลา 02.23 น.

"ฉันไม่คิดเลยว่าเหยื่อในวันนี้จะหน้าตาดีขนาดนั้น น่าเสียดายที่เบื้องหลังของเขานั้นมีแต่การเหยียบย่ำผู้อื่น น่าเสียดายจริงๆ"ร่างบางของตวนเหอเย่ถอนหายใจเสียงดังเมื่อคิดถึงหน้าตาและภูมิหลังของ CEOหนุ่ม

ตวนเหอเย่ถอดชุดสีดำรัดเรือนร่างของตนออกทีละชิ้น

บ้านพักของเธอภายนอกตกแต่งคล้ายบ้านโมเดิร์นทั่วๆไป แต่ภายในกลับมีกลไกอยู่หลายชั้นมาก

เนื่องด้วยเธอเป็นนักฆ่าอิสระและย่อมมีคนแค้นที่เธอฆ่าครอบครัวพวกเขา เธอจึงสร้างกลไกลึกลับไว้ตั้งแต่สวนหน้าบ้าน ประตูบ้าน หรือแม้แต่ทางไปห้องนอน

ห้องนอนของเธอตกแต่งคล้ายห้องในสมัยโบราณ มีฉากกั้นสีเหลืองอ่อนลายดอกอิงฮวาสีชมพูเข้ม แสงไฟลอดผ่านฉากกั้นไปถึงเรือนร่างอันงดงามของตวนเหอเย่

ถังไม้ถูกเติมเต็มด้วยน้ำใสกระจ่างและกลีบของเหมยกุ้ยฮวาสีแดงสด

ตวนเหอเย่ค่อยๆก้าวเท้าลงไปในถังไม้ ถังไม้ที่ใช้แช่น้ำนั้นแม้จะไม้กว้างมากแต่กลับลึกพอสมควรเลยทีเดียว

"สาวสวยแบบนี้ น่าเสียดายที่ดันเป็นนักฆ่าไปซะได้"เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจากอีกทางของฉากกั้น

"หึๆ คงใช่นั่นแหล่ะค่ะ แต่ฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่าอยู่ๆมีคนเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"เสียงของร่างบางค่อนข้างแผ่วเบาราวกระซิบแต่กลับนุ่มนวลอย่างมาก

"กว่าผมจะเข้ามาได้ก็ได้แผลไปเยอะเหมือนกันนะครับ ฮ่าๆ"เสียงหล่อของบุรุษหลังฉากกั้นพูดหยอกล้อ

"หึ..."ตวนเหอเย่เพียงแต่แค่นเสียงในลำคอและลุกขึ้นจากถังไม้สวมชุดคลุมยาวแบบจีนโบราณแล้วเดินออกมาจากฉากกั้นด้วยหน้ายิ้มแย้มที่อาบด้วยยาพิษ

"ผมชักอยากรู้จักคุณมากกว่านี้แล้วสิ"ชายหนุ่มหัวเราะ เสียงทุ้มที่สะกดใจของสาวๆได้ดีนั้นยิ่งทำให้ตวนเหอเย่รำคาญเขามากขึ้น

"งั้นให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรดีคะ? ถ้าจะรู้จักกันก็คงต้องรู้ชื่อกันก่อนใช่มั้ยล่ะคะ"ร่างบาง หัวเราะน้อยๆ น้ำเสียงที่เดิมเคยเย็นชาปรากฎร่องรอยความรังเกียจแผ่ซ่านออกมาราวห่าฝน

"เหอชาง นั่นชื่อของผม"ร่างสูงโปร่งหล่อเหลาลอบมองเรือนร่างของตวนเหอเย่และส่ายหน้าน้อยๆ

"อะ ฮ่าๆ บุกเข้ามาถึงที่นี่ยังมีหน้ามาอยากทำความรู้จักกับฉันอีก? อีกทั้งยังบอกชื่อของตนให้ผู้อื่นฟังได้อย่างง่ายดาย สงสัยว่าคุณคงถูกสั่งมาฆ่าฉันสินะคะ"ร่างบางเจิ่มทำความเข้าใจกับจุดประสงค์ของชายหนุ่มพลางแววตาฉายความกระหายเลือดราวปีศาจออกมาอย่างไม่ปิด

รอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของตวนเหอเย่หยักขึ้น มุมปากสีแดงสดเปลี่ยนมาเผยยิ้มอย่างนักฆ่าให้ลู่เหอชาง

"คุณก็รู้ แต่ก็ไม่มีท่าทางจะหนีเลยอย่างงั้นน่ะหรอ"ร่างสูงเลิกคิ้วถามแม้ตนจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

"ชั่วชีวิตของฉันไร้คำว่าพ่ายตราบใดที่ชีพจรยังเต้นอยู่ฉันจะไม่คิดหนีเป็นอันขาด"ตวนเหอเย่เอ่ย เธอหุบรอยยิ้มของตน

หน้าเปื้อนยิ้มสง่างามเมื่อครู่ของหญิงสาวถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่แสนนิ่งเรียบราวทะเลนิ่งสงบที่มีคลื่นพายุใหญ่รอพัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง

ผมยาวสลวยของหญิงสาวถูกมัดรวบขึ้นสูงให้ความทะมัดทะแมง มุมปากบางหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มของยมทูตแห่งความตาย

กลไกบางส่วนถูกปลุกขึ้นและมุ่งทำร้ายผู้บุกรุกอย่างฉับพลัน ทั้งมีด เข็ม ยาพิษ ถูกพ่นออกมาจากทั่วทุกสารทิศ

แต่ไม่! มันไม่สามารถทำอะไรบุรุษตรงหน้าได้เลย ทุกการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วของลู่เหอชางสะกดสายตาของร่างบางที่นิ่งค้างทันทีเมื่อเห็นเขาหลบหลีกอย่างง่ายดาย

"ตระกูลลู่สายหลัก!"ร่างบางพ่นคำที่น่าตกใจออกมา

ความโกรธแค้นที่ไร้ที่มาปลุกให้ความกระหายเลือดของเธอเพิ่มมากขึ้นเป็น ทวีคูณ

กระบี่สีดำถูกดึงออกจากฝังที่ปักลวดลายสวยงาม ตวนเหอเย่ตวัดกระบี่เข้าใส่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

ลู่เหอชางเห็นแววตาแผ่ไอสังหารอย่างแรงกล้าของหญิงสาวทำให้เขาไขว้เขว

ภาพเหล่านี้คล้ายเคยเกิดขึ้นมาก่อนแต่ให้นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกเสียที

กว่าสติของชายหนุ่มจะกลับมาตวนเหอเย่ก็ทิ้งรอยแผลบาดลึกให้เขาไปแล้ว

เลือดสีแดงสดราวกับกำลังระบายความคลั่งแค้นของใครสักคนออกมา ชายหนุ่มเจ็บสาหัส บาดแผลนั้นไม่ใช่แค่ลึกธรรมดาแต่ยังไปโดนจุดสำคัญของเขาอีกด้วย เป็นเหตุให้ชายหนุ่มพลันหน้าซีด เรี่ยวแรงคล้ายหมดสิ้น ทว่าสติและความเจ็บปวดนั้นยังคงอยู่

ลู่เหอชางร่ายอักษรสีฟ้าให้ปรากฎขึ้น ฉับพลันร่างของชายหนุ่มก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

"ตระกูลลู่สายหลัก สมควรได้รับกรรมที่ก่อไว้!"เสียงที่อ่อนหวานของบางคนในตัวเหอเย่แผดเสียงอย่างเจ็บแค้น

เดิมทีนางคือ ตวนชินเอ้อ ลูกหลานของตระกูลตวนสายหลัก นางถูกตระกูลลู่ทำลายชีวิตจนมอดดับ สายเลือดตระกูลตวนเหลือรอดเพียงน้อยนิด เป็นเหตุให้นางเลือกที่จะมาคอยตามปกปักรักษาหลานๆในตระกูลคนใดคนหนึ่ง และคนที่นางเลือกคือ ตวนเหอเย่ นางใช่ร่างของตวนเหอเย่ในบางครั้งเพื่อกำจัดคนตระกูลลู่ทุกคน และในวันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งเช่นเดียวกัน

"ท่านทวดผู้เฒ่าเจ้าคะ ขอระงับความโกรธด้วยเถิดเจ้าค่ะ"ร่างบางของตวนเหอเย่กลับมาควบคุมได้อีกครั้ง

'เย่เอ๋อร์ ข้าทนมามากพอแล้ว คนตระกูลลู่ควรถูกปลิดชีพให้สิ้นทั้งตระกูล!'เสียงหญิงสาววัยกลางคนพูดขึ้นในหัวของเหอเย่

"หากท่านผลีผลามเช่นครานี้อาจทำให้พวกเขาไหวตัวได้ทันนะเจ้าคะ"ร่างบางเอ่ยเสียงที่แลดูนุ่มนวลลง

'เช่นนั้นข้าจะต้องทำเช่นไรเล่า'ตวนชิงเอ้อถาม

"ปล่อยตามกรรมของพวกเขาที่ทำไว้เถิดเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเกินรอพวกเขาจะต้องได้รับความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่พวกเราได้รับ!"ตวนเหอเย่มั่นใจหนักแน่น

นั่นทำให้ตวนชินเอ้อรู้สึกพึงพอใจและสงบลงในที่สุด