ในคืนหนึ่งที่ผมไปซื้อนมกลางดึกผมหิวนมมากผมจึงออกไปนมมันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมได้พบกับเขา ระหว่างที่เดินกลับบ้านได้พบร่างๆนึ่งที่อยู่ทามกลางป่าที่ปกคุมข้างทางเเละมีไฟส่องอยู่ร่างนั้นกำลังกุมเเขนเสื้อเอาไว้อยู่ ผมนั้นไม่คอยจะอยากเข้าไปช่วยเพราะว่าเขาอาดจะทำร้ายผมได้ผมที่พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเเละเดินตรงเข้าไป เเต่เเล้วผมก็พบว่าเขาหน้าซีดๆถึงจะเห็นไม่ชัดก็

เถอะผมจึงเข้าไปดูช้าๆ "คุณช่วยผมหน่อยได้มั้ย"

เสียงเเห่บๆของเขาทำให้ผมฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าเขาอาจจะดาบเจ็บอยู่ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ผมเห็นสีหน้าของเขาที่หล่อเหล่าเเต่ซีดหน่อยๆ ทำให้ผมไม่สะบายใจ "อา ... ได้สิ" เเต่ว่าผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร "เอ่อ คือว่าคุณชื่ออะไร" เขาตอบกลับมาด้วยเสียงที่ดีขึ้นหน่อยๆ "ผมชื่เดวิน" เขาทำสีหน้าที่ดีขึ้นมานิดนึ่งเเต่ว่าผมก็รู้สึกผิดเเบบงงๆ

"มันเป็นชื่อดีนะ" เหมื่อนผมจะเห็นว่าเขาหน้าเเดงขึ้นมานิดหน่อย "เเต่ผมว่าชื่อคุณดีกว่านะ" ผมคิดในใจว่าเขารู้ชื่อของผมได้ยังไงเเละหน้าตาของผมก็ออกสีหน้าเเบบงงๆว่าเขารู้ชื่อได้ยังไง "นายรู้ชื่อของผมได้ยังไงกัน" ทันทีที่ผมพูดออกไปเขาก็รีบตอบทันที "คื่อว่าผมก็เเค่คิดว่าชื่อของคุณดีกว่า"

สีหน้าของผมจึงคลายลงมาก "เเล้วคุณชื่ออะไร"

ผมอึดอัดหน่อยๆเเต่ก็ตอบเขาไป "ผมชื่อโซระ"

"นั้นไงชื่อของคุณต้องเพราะอยู่เเล้ว" เขาดีใจมากที่ได้รู้ชื่อของผมเดวินดึงเเขนเสื้อนิดหน่อยเเต่ก็สะดุ่งเเละร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "เดวิน คุณโอเคมั้ย"ผมรีบถามเขาเพราะได้ยินเสียงที่เจ็บปวดบวกกับเสียงหายใจที่ไม่มั่งคงเเละสีหน้าอันหล่อ

เหล่าเเต่ซีดเซียว "ผมไม่เป็นอะไรหรอก" อาการของเขามันทำให้ผมไม่สบายใจเป็นอย่างมากเลย

"ถ้าไม่ว่าอะไรผมจะพาคุณไปนั่งตรงนู่น" ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ม้านั่งไม่ไกลนี่ "ดะ. ได้สิ" เขาพูดเบาๆเเต่ผมก็ได้ยินผมจึงวางนมที่ซื้อมาจากร้านค้าเเละเดินเขาไปใกล้เดวิน "คะ คุณจะทำอะไรนะ"

เดวินถามเเบบกล้าๆกลัวๆ "ผมก็จะพยุงตัวคุณไปนั่งตรงม้านั่งนู่นไงล่ะ" ผมเดินเข้าไปพยุงตัวเดวินไปนั่งตรงม้า "เอ่อ ผมอยากรู้ว่าเเขนของคุณเป็นอะไรน่ะ" สีหน้าของเดวินถอดสีเเต่เขาก็พยักหน้ารับก่อนที่จะเดินตรงไปที่ ที่มีเเสงสว่างมากขึ้นเเละกางเเขนทั้งสองข้างออกไปเผยให้เห็นเลือดที่ซึมออกมาจากเเขนเสื้อ "ทำไมถึงไม่บอกผมว่าคุณมีเเผด

ล่ะ" เดวินทำหน้าหนักใจ "คือว่าผมไม่อยากลบกวนโซระนะ" ผมเริ่มใจคอไม่ดีเป็นอย่างมากเลยล่ะ

"ผมไม่อยากจะตื่นมาเเล้วได้ข่าวว่าคนตาย..."

ผมนิ่งไปนิดนึ่งก่อนจะพูดต่อ "โดยที่คนนั้นคือเดวินนะ" เดวินนิ่งไปก่อนที่จะหน้าเเดง "โซระคุณเป็นห่วงผมหรอ" ผมรีบตอบพร้อมกับน้ำเสียงที่ร้อนใจ

"ก็ใช่นะสิผมต้องรีบโทรหาโรงพยาบาลเเล้ว"

"คือว่าความจริงเเล้วผมโดนสตอล์กเกอร์ตามเเละมันก็ทำร้ายผม" เดวินดูกลัวมากในตอนที่พูด

"อีกอย่างมันคงไปรอที่โรงพยาบาลหรือสถานนีตำรวจอยู่" สีหน้าของเดวินเริ่มซีดจนเกืยบขาวเเละดวงตาเลือนลอย "งั้นคุณก็ไปพักที่บ้านผมก่อนสิ"

ผมพูดพลางพาเดวินมานั่งที่ม้านั่ง "ที่บ้านผมพอมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่บ้าง" หน้าตาของเดวินมีรอยยิ้มขึ้นมา "โซระนายให้ชั้นไปบ้านนายได้หรอ" ชั้นรีบตอบทันที "ได้สิเดี้ยวนายไปนอนบ้านชั้นก่อนเเล้วพรุ่งนี้คอยว่ากันเเละชั้นจะทำเเผดให้นะ"

โซระพยุงร่างของเดวินเดินไปทางกลับบ้านร่างสองร่างพยุงไปจนลับเเผนหลัง....

จากคนเขียน: ขอโทษด้วยนะคะที่พิมพ์เเบบผิดๆถูกๆพอดีพึ่งเคยเขียนครั้งเเรก😥😅

หลังจากผมเเละเดวินเดินมาถึงหน้าบ้านของผมที่มีเเสงไฟเปิดไว้หน้าบ้าน "เดวินนายรอก่อนนะ"

เขาพยักหน้ารับเป็นคำตอบเเทน ผมจึงเดินไปไขประตูเข้าบ้านพอไขประตูบ้านเสร็จผมจึงเปิดประตู

ให้กว้ากกว่าปกติพอสองคนเข้าได้ผมจึงเดินไปพยุงตัวของเดวินเข้าบ้านไปผมพาเขานั่งตรงโซฟาผมจึงเดินไปหากล่องปฐมพยาบาลมาทำเเผดให้

เดวิน "จำได้ว่าว่างไว้ตรงครัวนิ... ทำไมหาไม่เจอ"

ผมเดินไปทางห้องครัวหาอยู่พักนึ่ง "อะ...เจอล่ะ"

ผมเห็นกล่องมันอยู่ตรงมุมห้องครัวจึงหยิบออกมา

เเละเดินตรงไปหาเดวินที่อยู่ตรงโซฟาในห้องครัว

ผมว่างกล่องปฐมพยาบาลไว้ใกล้ๆตัวของเดวิน

"เปิดเเขนเสื้อหน่อยสิจะทำเเผด" ผมพูดพร้อมกับเตรียมยาทำเเผด เดวินเปิดเเขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็น

เเผดที่ใหญ่เเละเลือดที่เยอะทำให้เเผดของเดวินดู

น่ากลัวมากขึ้นเเต่ผมก็กลั่นใจทำเเผลให้เดวินปิดท้ายด้วยการพันผ้าพันเเผลเเละทุกวินาทีที่ผมทำเเผลให้เดวินผมเเทบจะเป็นลมเลยก็ว่าได้

ผมเก็บกล่องปฐมพยาบาลเเละพวกสำลีที่ใช้เเล้ว

นำมันไปเก็บไว้ที่ห้องครัวเเละเดินกลับมาที่โซฟา

"เดวินนายกินอะไรมั้ยชั้นจะทำให้" ผมพูดเเละก้มลงดูที่เเผดของเดวินที่มีผ้าพันเเผดปิดอยู่เขาหันหน้าขึ้นมามองผมทำให้ใบหน้าเราเเทบชนกันวินาทีนั้นผมรู้สึกเเปลกเเละรู้สึกว่าใบหน้าของผมเริ่มมีสีเเดงขึ้นมานิดหน่อยทำให้ผมรีบหันหน้าไปทางอื่นเพราะว่าอะไรผมก็ไม่รู้ "เอ่อ...คุณบอกว่าอะไรน่ะ"

เดวินทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวเเละถามผม "ชั้นถามนายว่าอยากกินอะไรมั้ยชั้นจะทำให้" ผมรีบตอบเเละเดินไปทางห้องครัวทันที

หลักจากผมเเละเดวินกินข้าวเเละทำภาระกิจอะไรเสร็จเเล้วเวลาก็ล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนเเล้ว ผมเเละ

เดวินจึงหลับไป

"อา------- ทำไมนายถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ ชั้นชอบนายมากเลยชั้นตามนายตลอดไปทุกที่ทุกทาง

หึๆๆๆๆๆฮาๆๆๆๆๆ

นายเป็นของชั้นคนเดียว

...................................

(เเอดขอเปลี่ยนชื่อตัวละครโซระให้เป็น 'เค' นะ)

ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าเเละ เมื่อคืนผมฝันเเปลกๆ

ถึงเเม้ว่ามันจะเเปลกก็ตามทีเถอะเเต่มันไม่จำเป็นต้องไปนึกถึงหรอก มันเป็นเช้าที่สดใสเเต่ผมก็รีบจัดการทุกอย่างให้เสร็จไปเร็วๆเดวินที่ตื่นก่อนผมเขานั่งมองท้องฟ้าอันสดใสที่มีนกบินอยู่ทำให้ผืนนภานี้ไร้ที่ติ เส้นผมสีเงินที่ต้องกับเเสงเเดดเเละ

เเววตาอันไร้ชีวิตชีวาที่ทอดมองออกไปด้านนอกได้หันกลับมามองผมเเล้วทันทีที่เขาสบตาเข้ากับผม สายตาที่ทีเเรกนั้นดูไร้ชีวิคชีวาก็กลับมีสีสันในดวง ตาเเละปากของเขามีรอยยิ้มน้อยๆเเต่เปลี่ยนโลกทั้งใบที่อยู่ด้านหลักของเขาให้สีจางลงเหลือเเต่ตัวเขาที่มีสีสันเพียงผู้เดียว เเละใบหน้าของผมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเเดงเสียงหัวใจของผมดังตึกตัก

โลกทั้งใบเหมือนเหลือเพียงสองเรารอยยิ้มที่เจิดจ้า

ของเดวินทำให้ผมสับสน ผมจึงหันหน้าไปอีกทางเพราะอะไรกันเเน่ผมก็ไม่รู้ที่เเน่ๆเลยคือร่างกายมันทำงารอย่างอัตโนมัติเอง "เค นายโอเคมั้ยทำไมหน้าเเดงจัง" เดวินถามผมเเละใบหน้าก็เเสดงออกทันทีว่าเป็นห่วงผม ในใจผมลึกๆก็ดีใจเล็กน้อยที่เขาถาม ผมจึงเปลี่ยนสีหน้าให้ดูดีขึ้น "ผม โอเคไม่ได้เป็นอะไรมาก" ผมรีบตอบเขาเเละหันหน้าไปหาเดวินเเละยิ้มกลับไปให้เขา

ผมนึกว่าเคป่วยเป็นไข้เพราะเห็นเขาหน้าเเดงเเต่ก็ไม่นึกว่าเขาจะตอบผมมาพร้อมกับยิ้มที่ทำให้เเทบจะหยุดหายใจเลยในตอนนั้นเขาดูน่ารักมากเลยล่ะ สายตาของเคดูจริงใจไม่เหมือนพวกคนที่ชอบเสเเสร้งเเกล้งทำคนประเภทนั้นช่างเป็นอะไรที่น่าเกลียดสิ้นดี เคในสายตาของผมเเล้วนั้นเป็นคนดี จริงใจ ซื่อสัตย์ เเต่ก็มีพวกที่คิดไม่ซื่อคิดที่จะหลอกใช้เขา...ช่างเถอะเลิกคิดดีกว่าเปล่าประโยค ทำไมถึงเริ่มรู้สึกเจ็บเเปลบๆตรงเเผลที่เเขนกัน ทำไมมันถึงได้เจ็บเเปลบๆเสียงของเคมัน...

เบาลงมากเลยชั้นเเทบไม่ได้ยินเสียงของเคสายตาก็เบลอมากเลยชั้นกำลังหมดสติ เหรอ...

                  เดวินนายโอเคมั้ย

                .............................