หมิงช่วยเราด้วย...

เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับเสียงเดินลากเท้าผ่านมาทางด้านหน้าห้องมันดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆฉันพยายามถดตัวให้เล็กที่สุดหลบอยู่ใต้โต๊ะนักเรียนด้านหลังห้อง ภาวนาอย่าให้มันรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่

เรื่องผ่านมานานแล้ว เรื่องมันผ่านมาตั้งนานหลายปีแล้วมันจบไปแล้ว...นี่มันไม่จริง นี่มันแค่ฝันร้าย ฉันพยายามบอกตัวเองอย่างนี้ ในขณะที่เสียงลากเท้ามาหยุดอยู่ที่ประตู

ปัง ปัง ปัง! เสียงทุบประตูดังลั่น

" หมิงช่วยเราด้วย..."

เสียงนั่นดังขึ้นอีกพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นดังกึกก้องไปทั่วระเบียงทางเดิน ประตูซึ่งปิดล็อกกลอนไว้ถูกเขย่าจนกลอนใกล้จะหล่นลงมาทุกที

ฉันไม่ควรเลยแท้ๆมีคนรับคำเชิญของครูและเพื่อนๆให้กลับมาที่นี่อีก ที่นี่มันควรจะเป็นสุสานปิดตายที่ลบเลือนออกไปจากความทรงจำแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น

เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ฉันกับเจนเคยเป็นเพื่อนกัน ใครๆก็คิดว่าเราเป็นเพื่อนที่สนิทสนมรักใคร่กันดี ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเหมือนคนตัวติดกัน มีเพียงฉันและเเจนเท่านั้นที่รู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นเหมือนไม้ยืนต้นกับกาฝาก แจนเป็นฝ่ายที่เกาะเกี่ยวพึ่งพิงฉันอยู่ตลอดเวลา คอยเฝ้ารอให้ฉันเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวเพื่อที่เธอจะได้ รับช่วงต่อ

เช่นเดียวกับหนังสือดีๆ กระเป๋าสตางค์ และของกระจุกกระจิกน่ารัก ฉันรู้ดีว่าบ้านของแจนมีฐานะไม่ค่อยดีนัก และเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม หลายครั้งที่แจนทำให้ฉันอึดอัดหงุดหงิดรำคาญใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แจนพยายามทำดีชดเชยกับฉันด้วยการช่วยดูแลช่วยเหลือฉันทุกอย่างต่อมือต่อเท้า

เวลาที่ฉันอยากได้อยากทำอะไร ไปๆมาๆระหว่างเรากลายเป็นควาเคยชินที่ฉันเป็นผู้ออกคำสั่งและแจนก็คอยปฏิบัติตาม

ครั้งหนึ่งหลังสอบเสร็จ ในขณะที่คนอื่น ๆ ยังอยู่ในห้องสอบฉันเบื่อเลยชวนแจนขึ้นไปเดินเล่นบนชั้น5ของอาคาร ที่เป็นห้องเรียนร้างไม่มีใครจัดการสอบบนนั้น ซึ่งแจนก็ทำตามโดยดี

"กระเป๋าใบนี้น่ารักดีนะ"แจนเอ่ยชมกระเป๋าดินสอของฉันอย่างที่มองของชิ้นอื่นๆที่เธอจะได้รับมันเสมอหลังจากนี้ จู่ๆฉันก็เกิดความรู้สึกรังเกียจความมักได้ของเธอ แจนจับได้ว่าฉันอารมณ์ไม่ดีแล้วเธอจึงพยายามจะแก้สถานการณ์ด้วยการชวนเล่นเธอแย่งกระเป๋าพรางหัวเราะร่าวิ่งไปข้างหน้าทำท่าจะให้ฉันวิ่งแย่ง ทว่าฉันกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ หน้าตึง แจนหน้าเสีย รีบเดินเอากระเป๋ามายื่นคืนให้ฉัน แต่ตอนนั้นฉันโกรธมากจึงเอามือยัดกระเป๋าทิ้งกระเป๋าดินสอใบสวยของฉันกลิ้งหล่นออกไปอยู่ที่กันสาดด้านนอกของระเบียง แจนตกใจรีบพูดว่า "ขอโทษนะหมิงเดี๋ยวเราเก็บให้เอง"

"นี่มันชั้น5นะ" ฉันคิดในใจขณะที่แจนก้าวข้ามระเบียงปีนออกไปที่ชายคานั้น เธอยื่นมือไปยังกระเป๋าที่กำลังจะหล่นอยู่รออร่อแต่ก็ไม่กล้าขยับไปใกล้เพราะกลัวตก ตอนนั้นฉันทั้งหงุดหงิดทั้งรำคาญจึงหันหลังเดินเข้าไปในห้องเรียนใกล้ๆ หยิบไม้กวาดแล่ยื่นออกไปแกล้งเขี่ยกระเป๋าให้หล่น แต่ไม่คาดคิดเลยว่าแจนจะรีบคว้ากระเป๋าจนตัวเองพลัดตกลงไป

ฉันยังจำภาพนั้นได้ดี ร่างกายมนุษย์ที่บิดเบี้ยวผิดรูป แขนหักกระดูกขาทิ่มทะลุเนื้อ เลือดจำนวนมหาศาลที่ไหลออกจากศีรษะของเธอ

สิ่งแรกที่ฉันทำคือรีบวิ่งชงไปข้างล่าง มองหากระเป๋าของตัวเองแล้วคว้าออกมาจากตรงนั้นกลัวเป็นหลักฐาน