หนีรักไม่พ้น
ฟิคสั้น1:ข้าจะพาเจ้าไปหาคนรัก..
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า : ยิ้มกว้าง
อี้หลาน(พ.อตอนเด็ก)
นี่ๆเป็นไง : จั๊กจี้
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
พอแล้ว....พอแล้วๆ : ยิ้ม+ลุกขึ้นนั่ง
อี้หลาน(พ.อตอนเด็ก)
หื้อ? : ตื่น+ลุกขึ้น
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
หื้อ? : ตื่น+ลุกขึ้นนั่ง
สาเย่(ย่าน.อ)
หลานย่า : เดิน+เอาหนังสือวาง
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
ครับคุณย่า : หันมอง
สาเย่(ย่าน.อ)
อยากอ่านหนังสือเล่มนี้มั้ยครับ : ยื่นให้ดู
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
ว้าว..สวยจัง : {คิดในใจ}
สาเย่(ย่าน.อ)
ย่าว่าหลานคงไม่อยากอ่านแน่เลย : เอากลับ
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
อยากอ่านครับๆ : รีบหยิบคืนมา
สาเย่(ย่าน.อ)
ย่าอยากให้หลานเก็บเอาไว้จนถึงตอนโตเลยนะ : ยิ้ม+ลูบหัว
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
ครับคุณย่า : ยิ้ม
สาเย่(ย่าน.อ)
อ่านปีละ4หน้าจนหลานอายุ18 แล้วย่าขอให้หลานเปิดไปหน้า158 แล้วหลานจะได้พบกับเทพน้ำที่หลานอยากเจอ : ยิ้ม
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
จริงเหรอครับ : ยิ้ม
สาเย่(ย่าน.อ)
ใช่จ่ะ สัญญากับย่านะว่าจะทำตามสิ่งที่ย่าบอก : ยิ้ม
ซูหลิง(น.อตอนเด็ก)
ครับ ผมสัญญาครับคุณย่า : ยิ้ม+กอด
ซูหลิงได้เติมโตจนอายุ17ย่าง18
ซูหลิง(น.อ)
คุณย่าครับ : มองรูป
ซูหลิง(น.อ)
ผมทำตามที่คุณย่าบอกแล้วนะครับ วันพรุ่งนี้ผมอายุ18แล้ว... : ยิ้ม+มองรูปภาพ
วันพรุ่งนี้ได้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
ซูหลิง(น.อ)
ผมอยากรู้จังว่าที่คุณย่าบอกผมมามันจะเป็นจริงมั้ย : ค่อยๆเปิดหนังสือ
ซูหลิง(น.อ)
ใครนะ? : เดินเข้าไปใกล้ๆ
ซูหลิง(น.อ)
ห้ะ.... : ตกใจ+ถอยหลังเล็กน้อย
สินหวา(เทพน้ำ)
อะอื้ม ข้าเป็นเทพน้ำ : มองซูหลิง+คิดในใจ
สินหวา(เทพน้ำ)
{เจ้าโตขนาดนี้เลยหรอ หลานข้า}
ซูหลิง(น.อ)
{ย่าพูดถูกหรอ มีเทพน้ำจริงๆด้วย}
สินหวา(เทพน้ำ)
ข้าชื่อสินหวา
สินหวา(เทพน้ำ)
เจ้ามาที่นี่ถือว่าเป็นชะตาของเจ้า
สินหวา(เทพน้ำ)
โชคดีนัก ข้าจะพาเจ้าไปอีกที่หนึ่งเจ้าจะได้พบกับคนรักของเจ้าที่เคยเจอมาแล้ว : ว่ายน้ำเข้ามาจับมือซูหลิง
สินหวา(เทพน้ำ)
เดินตรงไปเรื่อยๆเจ้าจะเจอจุดหมายของเจ้า : หันหลัง+ว่ายไป
ซูหลิง(น.อ)
เอ๊ะ เดี๋ยวสิ : หันไป
ซูหลิง(น.อ)
อ่าว...หายไปไหนแล้ว
ซูหลิง(น.อ)
อึก.....เอาวะ! : กลืนน้ำลายอึกใหญ่+เดินตรงไป
ซูหลิงได้เดินไปเรื่อยๆจนเจอ....
ซูหลิง(น.อ)
ว้าว... : มองไปทั่ว+ตาเป็นประกาย
ซูหลิง(น.อ)
อ๊ะ : ชนกับคนบางคน+เซ
อี้หลาน(พ.อ1)
นี่! เป็นไรมั้ยเจ้านะ : รับ+ดูหน้าซูหลิง
ซูหลิง(น.อ)
หื้อ... : มองหน้าอี้หลาน {หล่อชิบหายเลย}
อี้หลาน(พ.อ1)
นี่...นี่! : เขย่าตัวซูหลิง
ซูหลิง(น.อ)
อะ..เอ่อ...ขะ..ข้าไม่เป็นไร : ผละตัวออกจากแขนอี้หลาน
อี้หลาน(พ.อ1)
เจ้า...ชื่ออะไร
ซูหลิง(น.อ)
หะ...ห้ะ : มอง+ตกใจนิดๆ
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้าถามว่าเจ้าชื่ออะไร
ซูหลิง(น.อ)
อ๋อ ข้าชื่อซูหลิง
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้าอี้หลาน...เจ้าหน้าคุ้นนะ
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้ากับเจ้าเคยเจอที่ไหนมาก่อนรึป่าว
ซูหลิง(น.อ)
อ่ะ..เอ่อ : นึก
ตัวประกอป
นี่เกะกะ : ชนน.อ
ซูหลิง(น.อ)
อ๊ะ : ตัวปลิวไปหาอี้หลาน
อี้หลาน(พ.อ1)
เห้ย!นี่เจ้าไม่ดูตาม้าตาเรือรึ : รับตัวซูหลิงทัน
ตัวประกอป
ชิ! เจ้านี่ไม่หลบเองหนิ : เดินไป
ซูหลิง(น.อ)
เอ่อ...ข้าไม่เป็นไรหรอก : ผละตัวออก+ขาพลิก
อี้หลาน(พ.อ1)
นี่เจ้าขาพลิกหนิ ขึ้นหลังข้ามา : หันตัว+ย่อลง
ซูหลิง(น.อ)
ไม่เป็นไรข้าเดินได้ : ถอยหนี
อี้หลาน(พ.อ1)
เจ้านี่ดื้อจังนะ : หันหลังมา+อุ้มซูหลิง
อี้หลาน(พ.อ1)
เดี๋ยวข้าอุ้มไปวังข้า
อี้หลาน(พ.อ1)
นี่ถึงวันข้าแล้ว
ซูหลิง(น.อ)
โห....วังเจ้าหรอ
ซูหลิง(น.อ)
รึว่าเจ้าเป็น...
อี้หลาน(พ.อ1)
ใช่ข้าองชายอี้หลาน : อุ้มเข้าไป
ซูหลิง(น.อ)
ข้างนอกว่าสวยแล้วข้างในสวยกว่าอีก : มองไปทั่วๆ
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้าจะพาเจ้าไปห้องข้านะ : อุ้มขึ้นบันได
อี้หลาน(พ.อ1)
เอาหละ ถึงแล้ว : วางซูหลิงบนเตียง
อี้หลาน(พ.อ1)
ไปเรียกหมอยามา
คนใช้พ.อ
ได้เจ้าค่ะ : ก้มหัว+ออกไป
ซูหลิง(น.อ)
นี่ ขะ..ข้าไม่เป็นไรหรอก แปปเดียวก็หายแล้ว
อี้หลาน(พ.อ1)
หายอะไรกันขาเจ้าบวมซะขนาดนี้แปปเดียวไม่มีทางหายให้เจ้าหรอกนะ
คนใช้พ.อ
หมอยามาแล้วเจ้าค่ะ : เดินเข้ามา
หมอยาประจำตระกูล
องค์ชายเป็นอะไรหรอเจ้าคะ
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้าไม่ได้เป็นแต่ซูหลิงของข้าเป็น
ซูหลิง(น.อ)
หือ..ใครของเจ้า
อี้หลาน(พ.อ1)
ก็เจ้าไง : มองหน้าซูหลิง+ค่อยๆไปใกล้ๆหน้า
หมอยาประจำตระกูล
ให้ข้าดูขาได้รึไม่เจ้าคะ
อี้หลาน(พ.อ1)
อื้ม..ดูเลย : ค่อยๆออกมาจากหน้า
หมอยาประจำตระกูล
ทายาเป็นประจำนะเจ้าค่ะ ขาจะได้หายบวมเจ้าค่ะ : ยื่นยาให้
อี้หลาน(พ.อ1)
อื้ม...ออกไปได้ละ : รับยา
ซูหลิง(น.อ)
เอ่อ...ข้าได้ยาทาแล้วงั้นข้าไปก่อนนะ
อี้หลาน(พ.อ1)
เดี๋ยวก่อน...มาอยู่กับข้าเถอะ
อี้หลาน(พ.อ1)
ข้ารู้สึกเหมือนรู้จักกับเจ้ามานานแสนนานแต่ข้าก็นึกไม่ออกว่าเจ้ากับข้ารู้จักกันตอนไหน
อี้หลาน(พ.อ1)
เจ้ารู้สาเหตุมั้ย
ซูหลิง(น.อ)
ขะ...ข้าไม่รู้
อี้หลาน(พ.อ1)
พ่อแม่เจ้าคือใครข้าจะไปสู่ขอเจ้า
ซูหลิง(น.อ)
ห้ะ! นี่เจ้าพูดเรื่องอะไร
อี้หลาน(พ.อ1)
ย่าข้าบอกมาว่าถ้าเจอคนที่ไม่เคยรู้จักเลยแต่รู้สึกว่ารู้จักกันมาแสนนานให้ไปสู่ขอเลยจะได้ไม่พลัดพรากจากกันอีก : ยิ้ม+โอบกอดเอวซูหลิง
ซูหลิง(น.อ)
เจ้าแน่ใจนะ : เหงื่อตก
อี้หลาน(พ.อ1)
แน่ใจสิ ข้ารู้สึกว่าตกหลุมรักเจ้าแต่แรกเลยนะ
ซูหลิง(น.อ)
ขะ....ข้าขอไปคิดก่อนนะ : {ไอนี่บ้ารึป่าวเนี่ย!!}
อี้หลาน(พ.อ1)
เจ้าจะไปคิดทำไมให้ปวดหัว เจ้าถึงขั้นเป็นภรรยาองค์ชายเลยนะ : หน้าใกล้ซูหลิงขึ้น
ซูหลิง(น.อ)
เจ้ากับข้าจะ..เอ่อพบกันครั้งแรกเองนะ เจ้าจะแต่งกับข้าเลยหรอ
อี้หลาน(พ.อ1)
ใช่ข้าบอกแล้วไงว่าตกหลุมรักเจ้าแต่แรกพบ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
