''กูชอบมึง" ผมตกใจกับคำพูดที่มันพูดออกมาด้วยคำพูดที่ไม่ได้เสียงดังเเละไม่เบาเกินไปเเต่ก็ทำให้หัวใจของผมเต้นเเรงได้เหมือนกัน "กู....ชอบบบบ...มึง...เพื่อนนนน" ไอ้ควยเอ้ยเเม่งให้กูฝันต่อไม่ได้หรือไงโคตรควายเลยมึงผมคิดอยู่ในใจเเต่ผมก็อยากจะพูดคำเมื่อกี่ออกไปทุกครั้งที่มันพูดหวานๆใส่ผมทำให้ผมไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเเต่ เเค่ได้ยินมันพูดประโยคนี้ออกมาก็ทำให้ผมอยากให้มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่ใช่ฝันเเบบเมื่อกี่ ผมชอบฝันว่ามันเเม่งมาบอกรักผมเเต่ตัดจบเเบบที่ทำให้ผมอกจะเเตกตายได้เเม่งอยากด่ามันเเต่ก็ด่าไม่ได้เพราะมันเป็นเเค่ความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงเพราะไอ้คิมมันมีเเฟนเเล้วชื่อ น้องบี เเต่ผมยอมรับนะว่าน้องเขาน่ารักมากเเต่ก็นั้นเเหละผมพูดคำว่ายินดีกับความรักมันไม่ได้เเต่ผมยินดีที่จะเป็นเพื่อนที่ค่อยรับฟังมันทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรักหรือเรื่องอื่นๆที่มันไม่สามารถพูดออกมาให้ใครฟังได้ผมกับไอ้คิมเรารู้จักกันมาตั้งเเต่มัธยมต้นไอ้คิมมันเป็นคนที่เข้าหาคนง่ายเเละเจ้าชู้ไม่เบาเเต่มันก็ป้องกันทุกครั้งเเต่คนเเบบมันเเม่ง โคตร!โง่เลยเเม่งเเค่ท่องสูตรคูณมันก็ท่องไม่ได้เเล้วภาษาไทยมันจะลอดหรอเเต่บอกได้เลยว่า ลอด เพราะมันนี่ตัวดีเลยชอบเอางานผมไปลอกทุกครั้งเเต่ผมก็ไม่ให้ด้วยความเต็มใจหรอกครับเเต่ไอ้เนี่ยมันหยิบไปเองผมขี้เกียจพูดกับมันเเต่ยอมๆมันไป เเต่คนเเบบมันได้คืบจะเอาศอก ลอกเเม่งทุกอย่างมันไม่รู้เลยว่าถูกไหม "ไอ้ควายตะวัน" เสียงผมพูดถึงไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าผมก็รู้ว่ามันเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้คิมคนที่ผมเเอบชอบนั้นเองเเต่พอมันเรียกผม ผมได้เเต่เดินลงจากห้องไปหามันที่หน้าบ้านที่สวนข้างๆสระว่ายหน้าเเต่บ้านของผมเป็นสไตล์โมเดิร์นเพราะบ้านที่ผมอยู่เป็นหมู่บ้านเเห่งหนึ่งที่ไม่ได้ใหญ่เเละไม่ได้เล็กอย่างที่ควรเเต่หมู่บ้านผมอยู่ติดกับ ร.ร ของผมเดินไปเเค่ไม่ถึง10นาที่ก็ถึงเเต่สิ่งที่เเปลกคือไอ้คิมวันนี้มันมารอผมที่หน้าบ้านมันเป็นสิ่งที่ผมประหลาดใจมากเเบบไอ้คิมเเม่งไม่เคยมารับผมที่หน้าบ้านนอกจากจะมีเรื่องให้ผมช่วยเเต่คราวนี้ผมไม่ช่วยมันเเน่เพราะผมไม่ใช่ขี้ข้าของมัน "มาทำไมวะ" ผมถามมันกลับไปด้วยเชิงคำถามที่ไม่ค่อยต้อนรับแขกและแปลกใจที่มันมาหาผม"อ้าวไอ้นี่..กูก็มาหามึงไง"มีเรื่องให้กูช่วยอีกเเล้วไอ้ควายเอ้ย10 ปี 10 ชาติเเม่งไม่เคยมาหากูไปหาแต่เมียมึงกูชอบมึงได้ไงวะชอบหมายังดีกว่าชอบมึงอีก"มึงเป็นไรเนี่ยโกธรกูหรอกูขอโทษน่ะนะนะ"คำพูดของมันทำให้ผมยิ้มอยู่ในใจผมพยายามจะไม่ช่วยมันอีกแล้วนะแถมวันก่อนแ***หลอกให้ผมไปรอมันตั้งนานสุดท้ายมันกลับกับเมียมันอีกควรให้อภัยมันดีไหมวะผมอยากด่ามันหลายๆรอบแต่ก็กลัวมันจะโกรธและไม่ยอมพูดกับผม ผมทำได้แค่เป็นที่ระบายของมันเวลามันไม่มีความสุขแต่พอวันที่มันมีความสุขมันกลับไม่เห็นค่าคนอย่างผมเลยผมควรดีใจหรือเสียใจดีแต่ก็นั่นแหละครับผมไม่มีสิทธิ์นิที่จะไปโกรธมันทำได้แค่เก็บอาการไว้แบบคนที่เก็บความผิดที่ตัวเองทำไว้หลังจากที่มันพูดคำนั้นออกมาผมก็ได้แต่เดินตามหลังมันไปโรงเรียนเพราะวันนี้มันไม่ได้เอารถมาพอผมถามมันมันก็ตอบว่าเอาไปให้ น้องบี ขับแต่คำว่าน้องบีที่มาพูดน้ำเสียงของมันทำให้ผมอยากให้มันเรียกผมแบบนั้นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวานและนุ่มนวลแต่ผมคิดว่าผมคงไม่มีวันนั้นหรอกครับ ผมและคิมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนแต่ที่โรงเรียนของพวกผมจะมีคุณครูและประธานรุ่นพี่มาตรวจเครื่องแต่งกายทุกวันแล้วก็เป็นทุกวันที่ผมผ่านไปทุกครั้งแต่ไอ้คนที่ผมแอบชอบเเม่งแต่งผิดกฎระเบียบทุกวันมันแต่งกายที่แบบผมอธิบายไม่ถูกเลยครับใส่ตุ้มหูที่เป็นรูปกุญแจอยู่ด้านซ้ายแถมมันยังเอาเสื้อนักเรียนออกนอกกางเกงอีกอย่าว่าเครื่องแต่งกายเลยครับในกระเป๋ามันน่ะมีหนังสือไหมก็ไม่รู้ "นี่น้องทำไมไม่เอาเสื้อเข้าในกางเกง" รุ่นพี่ประธานพูดขึ้น "ครับ"หลังจากที่พี่ประธานพูดด้วยประโยคเชิงดูมันมันก็ได้แค่ทำหน้าตาไม่ค่อยพอใจรุ่นพี่สักเท่าไหร่แต่ก็ทำยังไงตได้มันแต่งตัวผิดกฎเองผมก็ช่วยอะไรมันไม่ได้แต่หลังจากที่ผมแล้วมันโดนพวกรุ่นพี่ตรวจแล้วตอนนี้เวลาจะ 8:00 นผมแล้วมันก็รีบเองที่อาคารเรียนโรงเรียนของผมกับมันมีพื้นที่ก็ไม่ได้ใหญ่แล้วก็ไม่ได้เล็กแค่ปานกลางให้ชั้นมัธยมปลายจะได้เรียนอาคารที่เป็นอิฐแต่มัธยมต้นจะได้เรียนอาคารที่เป็นไม้แต่จะให้ผมเรียกผมขอกลับไปเป็นมัธยมต้นดีกว่าเพราะตอนนั้นไอ้เฟรมมันไม่ได้หล่อเท่าตอนนี้แต่ก็ว่าละครับคนเรามันเปลี่ยนกันได้จะให้อยู่ที่จุดๆเดิมมันก็ไม่ไหวใช่ไหมครับผมแล้วมันเดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของอาคารห้องเรียนของผมกับมันชั้นบนมีเเค่4ห้องเพราะห้องเเต่ละห้องมีนักเรียน40คนต่อห้อง