ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งซึ่งได้มีชายคนหนึ่งเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกอย่างสดชื่นแล้วชื่อของเขานั้นก็คือ "อิเคนามิ ริวโนะสุเกะ"

.

.

.

เห้อออ\~เย็นสดชื่นจังเลยนะ\~ เอาล่ะ! เตรียมพร้อมออกวิ่ง

.

.

.

"ริวโนะสุเกะ นายวิ่งแต่เช้าเลยนะ"

นายท่านผู้นี้มีชื่อว่า "ชิบะ ทาเคะรุ"

"ขอรับนายท่าน"

ริวโนะสุเกะได้พยักหน้า1ทีให้กับทาเคะรุหลังจากนั้นเขาก็เริ่มออกวิ่ง

.

.

.

"วิ่งๆวิ่งไปเลย!"

ริวโนะสุเกะได้วิ่งออกไปไกลถึงถนนกะเลยที่เดียวเชียวและตอนเช้าก็ไม่มีรถวิ่งผ่านอีกต่างหาก

.

.

.

หลังจากที่ริวโนะสุเกะวิ่งเสร็จเขาก็ไปกลับไปที่คฤหาสน์

.

.

.

"กลับมาแล้วคร้าบบ!"

"หมอนี่จะวิ่งทุกวันหรือยังไงห้ะ วิ่งตั้งแต่6:00จนตอนนี้จะ8โมงแล้วยังจะวิ่งอีกหรอเนี้ย"

เด็กหนุ่มผู้ร่าเริงแจ่มใสและซ่าส์อยู่ตลอดเวลาเขาคนนั้นมีชื่อว่า "ทานิ จิอากิ"

"จิอากิ! นายพูดอย่างงี้ได้ไงล่ะเนี้ย!?"

"ก็นายวิ่งทุกวันหนิ ช่วยไม่ได้นะ.."

จิอากิได้พรางพูดขึ้นก่อนที่เขาจะไปทานข้าวเช้า

"เห้อ\~ น่าเบื่อจริงๆเลย.."

ริวโนะสุเกะพูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปนั่งพัก

.

.

.

" ...."

"ริวโนะสุเกะ.."

ทาเคะรุเเตะไหล่อีกฝ่าย

"ขอรับนายท่าน!?"

"ไม่ทานข้าวหรอ?"

น้ำเสียงอันนุ่มนวลของทาเคะรุนั้นทำให้ริวโนะสุเกะรู้สึกหลงไหล

"ทานครับ!?"

"งั้นก็รีบไปทานซะ"

ทาเคะรุพูดจบเขาก็เดินจากไป

"เสียงของนายท่าน...นุ่นนวลจัง\~.."

ริวโนะสุเกะได้พรางพูดออกมาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วไปทานข้าว

.

.

.

"นายท่าน..ทำไมเสียงของนายท่านชั่งนุ่มนวลเหลือเกิน..ทำไมกันนะ?"

ริวโนะสุเกะพึมพำอยู่คนเดียวขณะที่เขากำลังทานข้าวอยู่

"ริวโนะสุเกะ!"

"ครับนายท่าน!?"

ริวโนะสุเกะหันมามองทาเคะรุ

"นายทานข้าวเสร็จแล้วนายไปฝึกต่อนะ"

"ครับนายท่าน!"

.

.

.

ขณะที่ริวโนะสุเกะกำลังฝึกอยู่นั้นเขาก็มัวแต่นึกถึงทาเคะรุขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา

"ทำไม..เราต้องนึกถึงนายท่านด้วยนะ?"

ริวโนะสุเกะพรางพูดในใจขึ้นมาก่อนที่เขาจะฝึกต่อ

"ชั่งเถอะตอนนี้ต้องฝึกก่อน.."

ริวโนะสุเกะพรางพูดในใจ

"เอาหล่ะเลิกฝึกได้แล้ว"

ทาเคะรุเอ่ยปากขึ้นแล้วหันมามองริวโนะสุเกะ

ริวโนะสุเกะก็หันมามองกลับเช่นเดียวกัน

"นายเป็นอะไรไปริวโนะสุเกะ"

ทาเคะรุได้เอ่ยปากขึ้นพร้อมกับแตะไหล่ของริวโนะสุเกะ

"ไม่มีอะไร..ขอรับนายท่าน"

"แน่ใจนะว่านายไม่ได้เป็นอะไรน่ะ?"

"ขอรับ!"

ริวโนะสุเกะตอบตกลงก่อนที่เขาจะไปอาบน้ำ

.

.

.

"ทำไมเราเอาแต่นึกถึงนายท่านกันหล่ะ? ฉันไม่เข้าใจเลย"

ริวโนะสุเกะพึมพำกับตัวเองโดยขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่

"หรือว่า..ฉันตกหลุมรักนายท่าน? เอ้ย!?จะบ้ารึไงฉันจะตกหลุมรักนายท่านไม่ได้นะ นี่ฉันบ้าไปแล้ว!?"

.

.

.

"เห้ออ\~หวังว่าจะไม่ฝันถึงนายท่านนะ.."

พูดจบริวโนะสุเกะก็หลับตาลงแล้วก็เผลอหลับไป

.

.

.

...*ความฝันของริวโนะสุเกะ*...

"นายท่านนน!!"

ริวโนะสุเกะได้วิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาทาเคะรุ

"หืม?"

ทาเคะรุได้หันมามองริวดนะสุเกะ

"ขอกอดหน่อย!"

พูดเสร็จริวโนะสุเกะก็ได้กระโดดกอดทาเคะรุ

"อัก-...เอ่อ..นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ยริวโนะสุเกะ???"

"เอ๊ะ..? -ขออภัยอย่างสูงขอรับนายท่าน!!!"

หลังจากนั้นริวโนะสุเกะก็ได้เลิกกอดทาเคะรุ

"ขออภัยนะครับนายท่าน"

"ไม่เป็นไรหรอก.."

ทาเคะรุพรางพูดและลูบหัวริวโนะสุเกะ

"ครับ!"

.

.

.

... *จบตอนที่1*...

"ได้เวลาของการ..ทำซูชิ!!"

ชายคนหนึ่งที่กำลังทำซูชิเมามันส์อยู่นั้นเอง..และเขาก็มีชื่อว่า "อุเมโมริ เก็นตะ"

"ซูชิของฉันต้องอร่อยแน่เล๊ยย!"

ขณะที่เขากำลังทำซูชิเพลินๆอยู่นั้นได้มีกลุ่มของทาเคะรุเดินเข้ามาที่ร้านรถเข็นเล็กๆของเขา

"สวัสดีค่ะคุณเก็น

หญิงสาวที่ชื่อ "คานาโอริ โคโตฮะ" ได้เอ่ยปากขึ้นและนั่งลงบนเก้าอี้

"ไงเก็นจัง!"

จิอากิได้เอ่ยปากขึ้น

"ไงเก็นตะ!"

หญิงสาวที่ชื่อ "ชิราอิชิ มาโกะ" ได้เอ่ยปากกล่าวทักทาย

"สวัสดี!"

ริวโนะสุเกะเอ่ยปากขึ้นมา

"ไงเก็นตะ.."

ทาเคะรุเอ่ยปาก

"ไงทุกคนคือพอดีฉันกำลังซูชิพอดีเลยหล่ะนะ"

ระหว่างที่เก็นตะกำลังทำซูชิอยู่นั้นก็มีเหตุการณ์ที่น่าคับขันเกิดขึ้น!?

"อะเจ๊ขอกินหน่อยสิ"

จิอากิพยายามจะแย่งซูชิหน้าปลาทูน่าจากมาโกะไป

"นี่เอาคืนมานะจิอากิ!"

มาโกะหันมามองแล้วขมวดคิ้วใส่จิอากิ

"โถ่..อะเจ๊จะขี้เหนียวไปไหนกันละเนี่ย..?"

"ฉันไม่ได้ขี้เหนียวสักหน่อยนะ!?"

หลังจากที่ทั้งคู่พูดเสร็จมาโกะก็ได้เขกหัวจิอากิไปหนึ่งที

"โอ้ยยๆ เจ็บๆๆ อะเจ๊อ่ะ!!"

"หึ ก็นายแย่งซูชิหน้าปลาทูน่าจากฉันไปหนินาต้องมีการลงโทษซะบ้าง"

พูดเสร็จมาโกะก็หันกลับไปทานซูชิต่อ

.

.

.

...*ตอนเย็น*...

"นายท่าน! กลับคฤหาสน์กันเถอะขอครับ!"

ริวโนะสุเกะเอ่ยปากขึ้น

"พวกนายกลับก่อนเลยเดี๋ยวฉันจะกลับทีหลัง"

ทาเคะรุหันมามองและเอ่ยปาก

"...ขอรับ!"

ริวโนะสุเกะเอ่ยปากขึ้นก่อนที่จะเดินกลับไปพร้อมกับมาโกะ,จิอากิและโคโตฮะ

"ทาเคะจัง\~ทำไมนายไม่กลับคฤหาสน์หล่ะหือ?"

เก็นตะพรางถาม

"...."

"ทำไมเงียบอ่ะ???"

"ฉันแค่อยากอยู่กับนายเท่านั้นเองหล่ะนะ"

ทาเคะรุเอ่ยปากขึ้นพร้อมกับมองหน้าเก็นตะ

"อ๋อ\~.."

เก็นตะได้พยักหน้าให้กับทาเคะรุก่อนที่เขาจะสังเกตุอะไรบางอย่าง

"เอ๊ะ..?ทำไมทาเคะจังถึงได้หน้าหวานกันนะ?ปกติแล้วจะหน้าตาหล่อเหลาไม่ใช่หรอ?"

เก็นตะคิดในใจและเอาหน้าเขาใกล้ทาเคะรุ

"นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ยเก็นตะ!"

หลังจากนั้นทาเคะรุก็ได้ดันตัวของเก็นตะเบาๆ

"อะจึ๋ย!!? ป๊าวๆไม่มีไร๊!?"

เก็นตะเอ่ยปากก่อนที่จะเกาหัวของตนเอง

"อ่า.."

...*เสียงริงโทนโชโดโฟนของทาเคะรุ*...

"ฮัลโหล?..ปู่หรอ

"นายท่านขอรับกลับมาที่คฤหาสน์เลยขอรับ"

"ปู่ฮิโคมะก็ยังเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"

เก็นตะเอ่ยปากขึ้นพร้อมกับยิ้มให้กับทาเคะรุ

"อ่า..ทำต้องกลับแล้วลาก่อนนะเก็นตะ.."

พูดจบทาเคะรุก็ได้ลุกขึ้นก่อนที่จะเดินกลับไป

.

.

.

..."ทาเคะจังทำไมนายหน้าหวานขนาดนี้กันนะ?"...

...*จบตอนที่2*...