ช่วงเวลาสายที่สนามบิน สุวรรณภูมิ
" บอทครับหาเจอเเล้ว " ลูกน้องในชุดสูทดำพูดพร้อมกัน
" อืมเห็นเเล้ว พามันไปที่คอนโดกู " ร่างหนาพูดด้วยเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไป
( เจอสักทีนะไอลูกหนี้ ) ยกยิ้ม
" ครับ " ลูกน้องขานรับ
เพ่ง!!!!
" เดียวพวกเเกเป็นใครเเล้วจะพากูไปไหนนะ " พลับพลึงร้องโว้ยวายลั่นกลางสนาบบินเพราะโดยชายชุดสูทสีดำที่ไหนไม่รู้มาจับตัว
พลับพลึงไม่รู้จะทำอย่างไรรู้เเค่จะไม่ยอมไงง่ายๆเเน่( ใครมันจะไปย่อมว่ะไอคนที่ไหนก็ไม่รู้ ) ไหนเมื่อคิดอะไรไม่ออกเลยคนชุดสูทสีดำ
" โอ้ยยยยยยย!!เจ็บนะไอ้เด็กนี้ "
" เจ็บก็ปล่อยกูดิอยากตรงไหน "
สุดท้ายพลับพลึงก็โดนมัดเพราะพลับพลึงไม่ยอมไปดีๆเเถมยังกัดด้วย
( กูจะตายไหมเนี้ยพึ่งกลับมาจากต่างประเทศเอง ) พลับพลึงเเอบกลัวเเต่โมโหมากกว่า
หน้าบริษัทเเห่งหนึ่งในตัวกรุงเทพ
" มาเเล้วครับบอท " ลูกน้องในชุดสูทสีดำเคาะประตูก่อนจะเอ่ยปากพูด
" เอามันเข้ามา "
พลับพลึงโดนพลักเข้ามาด้วยความมึนงง
" พวกมึงออกไป "
" ครับ " ลูกน้องตอบอย่างพร้อมเพียง
ในสื่งที่พลับพลึงเห็นในตอนนี้คือชายในวัยทำงานที่น่าจะชอบออกกำลังเพราะเขานั้นหุ่นดีจนจะทะรุเสื้อผ้าราคาเเพงเเละยังนั้งไขว้ห้างอีกดูดีไปหมดเเต่กับหน้ากลัวดูไม่ค่อยเป็นมิตรเพราะด้วยการวางตัวการพูดที่โครดนิ่ง บึ้ย... น่ากลัวเเต่กูไม่กลัวมึงหรอก
"ลุงเป็นใครจับกูมาทำไหม " พลับพลึงโวยวายด้วยความตกใจเเละกลัวเเต่โมโหมากกว่า
" ชื่ออะไร นามสกุล" สิงคาลถามด้วยน้ำเสียงเรียบ
" พลับพลึง รัชนีกร "
ร่างหนาที่ตอนนั้งว่าสูงเเล้วตอนที่ยืนเต็มตัวยิ่งกว่าเปตร
สิงคาลลุกออกจากโซฟาราคาเเพงเดินมาหาเด็กน้อยตัวเล็กที่หน้าบูดตลอดเวลาเขามองหน้า " กูจับตัวมาถูกเเล้วหนิ "
" ถูกอะไรกูไม่รู้จักมึงด้วยสัม " ( ตัวเองจับมาผิดด้วยสัมเพ้อเจออะไร )
" กูชื่อสิงคาล ชลาสินธุ์ เป็นเจ้าหนี้พ่อเเละเเม่มึงพอรู้อยู่เเล้วใช่ไม " สิงคาลมองใบหน้าที่ตกใจของพลับพลึง
ชื่อนามสกุลของสิงคาลนั่นทำเอาพลับพลึงตกใจเเละสั่นกลัวได้ไม่น้อย
" เเต่พ่อกับเเม่กูตายเเล้ว "
" ก็กลายเป็นหนี้มึงไง "
" เท่าไหร่ " พลับพลึงกัดฟันถาม
" เเค่เจ็ดร้อยห้าสิบล้าน "สิงคาลยกยิ้มทั้งทีพอเห็นพลับพลึงกำลังจะร้อง
" กูไม่มีจ่ายขนาดนั้นตอนนี้เเต่จะขอเวลาหน่อยสักปีหนิ่งได้ไม "พลับพลึงทำท่าจะร้องเเต่ก็กัดฟันพูด
" มึงเนี้ยนะจะมีปัญญาหาเงินมาใช่กูในหนึ่งปีเจ็ดร้อยห้าสิบล้านนะเว้ยไม่ใช่สองสามร้อย " สิงคาลมองใบหน้าของร่างเล็กที่เครียดจนคิ้วเรียวเกือบมาบรรจนกัน
" พลับพลึงมึงรู้ไหมมึงเป็นหนี้ก้อนนี้ตังเเต่ที่พ่อกับเเม่มึงตายตอนมึงอายุสิบเก้าจนตอนนี้มึงอายุยี่สิบสาม เท่ากับมึงหนีหนี้ไปเเล้วห้าปี ความจริงพ่อเเม่มึงก็ฉลาดนะที่ลบประวัติมึงออกจากครอบครัวเเต่ก็โง่ลืมเปลี่ยนนานสกุลลูกว่ะ "
" พอเเล้ว ฮึก..ฆ่ากูสิ " พลับพลึงมองหน้าคนที่พูดออกมาด้วยความเศร้าเเละก็เจ็บเครียดพอเเล้วพลับพลึงคิดอะไรไม่ออกเลยตอบส่งๆไปเพราะคิดว่ายังไงตัวเองก็ต้องตาย
" กูยินดีฆ่ามึง "สิงคาลลั่นไกลปืนไปที่กระจก
ปั่ง!!! เพ่ง!! (เสียงกระจกเเตก)
" อยากตายอยู่ไหม "สิงคาลพูดเสียงต่ำเเละเรียบ
พลับพลึงส่ายหน้า
" กลัวเเล้วกลัวตายเเต่ก็ไม่มีปัญญาใช่หนี้อยู่ดี "
END Ep1
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
