"แม่คะถ้าหนูบอกว่าหนูจะตายตอนวันเกิดล่ะคะ" เสียงของเด็กสาวที่ไร้ความรู้สึกถามผู้เป็นแม่อย่างเบาบาง

"พูดอะไรของลูกจ๊ะ จะเป็นไปได้ยังไง" เสียงของหญิงวัยกลางคนรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วง อบอุ่น จนทำให้เด็กสาวร้องไห้ออกมา

ย้อนกลับไปที่จุดเกิดเรื่องราวนี้

วันที่16 สิงหาคม 2780

วันเกิดครบนอบ16 ปีของยูคาน จะจัดขึ้นตอนกลางคืนเพราะพ่อของเธอทำงานกลับกลางคืน

"แม่คะ~ ถึงวันเกิดหนูแล้ว ของขวัญคืออะไรหรอคะ?" เสียงของยูคานร่าเริงและมีความสุข กำลังตื่นเต้นกับวันเกิดของเธอ

"รอก่อนสิยูคาน ของขวัญถ้าเห็นก่อนจะไม่เซอร์ไพรส์นะ"

เด็กสาวออดอ้อนผู้เป็นแม่หลายครั้งแต่ก็เปล่าประโยชน์ผู้เป็นแม่ก็ตอบเหมือนเดิม ผู้เป็นแม่กอดยูคานอย่างอบอุ่น ก่อนจะบอกให้ไปเล่นกับเพื่อนสนิทของยูคาน

"งั้นระว่างรอพ่อกลับบ้าน ลูกไปเล่นกับ วิลล์ สิจ๊ะ"

"ก็ได้ค่ะ งั้นหนูออกไปเล่นก่อนนะคะ" เมื่อพูดเสร็จยูคานเดินออกจากบ้านพร้อมกับกระโดดดีใจไปหาวิลล์

"วิลล์~~ อยู่ไหมเรามาเล่นด้วย" เด็กสาวตะโกนหน้าบ้านของวิลล์ วิลล์ เดินออกมาอย่างช้าๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะ ยูคาน" เด็กหนุ่มยิ้มกว้างและอวยพรวันเกิดให้ ก่อนทั้งคู่จะไปเล่นด้วยกัน เใอตกเย็นทั้งคู่ได้จากลากัน

"ตอนนี้เย็นแล้วฉันกลับก่อนนะ วิลล์" ยูคานพูดพร้อมโบกมือให้กับวิลล์

"อืออ บ๊ายบายนะ ยูคาน" วิลล์พูดจบก่อนนะเดินกลับบ้าน

ระหว่างที่เด็กสาวกลับบ้าน เด็กสาวกลับรู้สึกแปลกๆเฟมือนมีคนตามตลอดเวลา เมื่อเธอหันหลังกลับไปดูพบเจอชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างสมบูรณ์ถือขวานแอบตามเธออยู่ริมเสาไฟ ชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเด็กสาวมองเห็นตนจึงได้ วิ่งเข้ามาพร้อมกับชูขวานขึ้น

"กรี๊ดดดดดดด ใครก็ได้ช่วยด้วย"

เด็กสาวพูดพร้อมกับวิ่งหนีชายหนุ่มแต่ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่บ้านเธอกับวิลล์อยู่ใกล้กันแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงยังวิ่งไม่ถึงบ้านล่ะ ชายหนุ่มวิ่งทันเธอก่อนจะเอาขวานสับไปที่ไหล่ขวานของเธอ เธอผลักชายหนุ่มออกสุดแรง เด็กสาวร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวนของความเจ็บปวด เธอเอามือซ้ายจับไหล่พร้อมกับวิ่งอีกครั้ง เธอตะโกนขอความช่วยเหลือเท่าไรก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ ท่ามกลางความรู้สึกของยูคานมีแต่ น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว เด็กสาวรู้สึกขาของเธอไม่มีแรงทำให่เธอวิ่งไม่ออก ชายหนุ่มที่ตามเธอทันอีกรอบ คราวนี้ มันได้ง้างขวานตัดไปที่ขาของเธอ เด็กสาวล้มลง และร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมลมหายใจที่โรยริน....... คิดถึงครอบครัว ....คิดถึงวิลล์..... นี่คือสิ่งที่ยูคานคิดมันทำให้เธอร้องไห้ออกมา ก่อนที่เธอจะเห็นชายหนุ่มง้างขวานและเล็งมาที่ใบหน้าของเธอ เด็กสาวรู้สึกหมดหวัง และชายหนุ่มก็เอาขวานสับหน้าของยูคานจนเละไปหมด ยูคานตายหมดลมหายใจลง ศพของเธอโดนสับเละอยู่ท่ามกลางถนน

ยูคาน สถานะ:ตาย เมื่อวันที่:16 สิงหาคม 2780

"ยูคาน ยูคาน~~ตื่นได้แล้วลูกวันนี้วันเกิดลูกนะ" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เด็กสาวรู้สึกคุ้นเคย

"เฮือกกก!! " หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้น ด้วยความตกใจ

"นี่...ฝันรึเปล่า...ม...แม่?" หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหลือเชื่อ

"เป็นอะไรไปจ๊ะ ฝันร้ายหรอ" ยูคานกระโดดกอดผู้เป็นแม่ก่อนจะร้องไห้ออกมา

"แม่ไม่รู้ว่าลูกฝันร้ายแค่ไหน แต่ฝันร้ายจงออกไปนะ"

งั้นลูกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า วันนี้วันเกิดลูกนะ " มื่อพูดจบยูคานจึงไปที่ห้องอาบน้ำเมื่อเธอถอดเสื้อออก เธอกลับตกใจเธอพบ แผลที่ขาของเธอมันคือรอยล้มและรอยตัดที่ขาที่เหมือนโดนขวานสับมา ยูคานจึงคิดได้

"น...นี่ไม่ใช่ฝัน...เราย้อนเวลามาได้หรอ" ถ้าเป็นจริงวันนี้ตอนเย็นเธอต้องโดนฆ่าแน่

To Be Continued

ยูคานตกใจทำอะไรไม่ถูก...งั้นถ้าเธอไม่ออกไปเล่นก็ไม่น่าจะโดนฆ่าสินะ เด็กสาวครุ่นคิด เด็กสาวอยู่แต่ในบ้าน ทำให้แม่ของเธอเป็นห่วง

"ลูกไม่ออกไปเล่นหน่อยหรอ วันเกิดทั้งที" ผู้เป็นแม่กล่าวเอ่ยคำที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

"หนูอยากจะอยู่รอพ่อค่ะ หนูรู้สึกอยากใช้เวลากับแม่มากกว่า" เด็กสาวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มใสซื่อส่งให้ผู้เป็นแม่

"ลูกใครกันเนี่ย น่ารักจริงๆ" เมื่อพูดจบทั้งสองคนก็กอดกันและช่วยกันทำอาหารรอพ่อกลับบ้าน

วันที่16 สิงหาคม 2780 เวลา 20:01 น.

"แม่...พ่อกลับมาช้าจังเลย" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผู้เป็นแม่

"นั่นสิจ๊ะ คงใกล้จะกลับมาแล้วมั้ง" ผู้เป็นแม่ปลอบโยนเด็กสาวอย่างอ่อนโยน

* ก๊อก ก๊อก *

"เสียงเคาะประตู สงสัยพ่อจะมาแล้ว!!" ยูคานวิ่งไปหน้าประตูทันทีทันใด เมื่อเธอเปิดประตูออกไปก็มีเสียงโทรศัทพ์ของแม่ดังขึ้น

* ตรู๊ดดดด... *

**"นี่พ่อเองนะ พ่อเลิกงานแล้วกำลังจะกลับแล้วละ"**

"เอ๊ะที่รัก.....แต่เมื่อกี้....ยูคาน!! ลูกอย่าเปิดประตูนะ!! " แม่ได้ตะโกนออกไปแต่ไร้เสียงตอบกลับของลูกสาวสุดที่รัก เธอวิ่งไปหน้าประตูด้วยความเป็นห่วงแต่เธอกลับต้องทรุดลง เธอเห็นแค่ประตูที่เปิดอยู่ แต่ลูกสาวของเธอหายไปแล้ว เธอเจอสร้อยข้อมือของยูคานหล่นอยู่หน้าประตู ทำให้เธอร้องไห้ออกมาก่อนจะโทรหาตำรวจ

// ฝั่งยูคาน //

เด็กสาวกำลังกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างไร้ความหมาย อยู่ในห้องมืดเธอโดนชายร่างใหญ่จับตัวไป ยูคานรู้สึกหนาว...หวาบหวิว พอผ่านไปสักระยะไฟก็เปิดขึ้น เด็กสาวเห็นตัวเองกำลังเปลือย ไร้เสื้อผ้าชั้นใน มือโดนมัด เด็กสาวเห็นชายร่างใหญ่กำลัง ยืนมองเธอพร้อมกับคำรามออกมาอย่างมีความสุข เมื่อสิ้นเสียงคำราม.....ชายร่างใหญ่ดึงเด็กสาวเข้ามาใกล้ ก่อนจะข่มขืนเธออย่างโหดร้ายและทารุณ เด็กสาวกรีดร้องเจ็บปวด อวัยวะเพศเธอฉีกมีเลือดไหล เด็กสาวโดนข่มขืนติดกัน6ชม. เด็กสาวไร้เสียงที่จะกรีดร้อง นัยตาของเธอไร้ความรู้สึก ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เมื่อชายหนุ่มเล่นกับร่างกายเด็กสาวจนเบื่อ เขาได้ไปหยิบมีดขนาดใหญ่ เด็กสาวรู้ทันทีว่าตัวเองกำลังจะโดนฆ่าเธอได้แต่รอความตาย พร้อมกับร้องไห้ออกมา ชายหนุ่มได้เอามีดกรีดหน้าท้องเธอ ทำให้ไส้ในตัวเด็กสาวออกมาเด็กสาวเจ็บทรมานเด็กสาวทนต่อบาดแผลไม่ไหวก่อนจะหมดลมหายใจลง ร่างของเธอโดนชายร่างใหญ่ ควักไส้ออกมาและตัดหัว แต่ชายหนุ่มร่างใหญ่ก็ยังคงข่มขืนร่างกายเธอต่อไป.....

เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในห้องนอนของตัวเองเด็กสาวกอดตัวเอง

"อ่า...ครั้งที่สองแล้วสินะที่กลับมาห้องนี้ " เด็กสาวกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว เด็กสาวคิดว่าหากตนอยู่กับแม่ก็ไม่น่าเกิดอะไรขึ้น เด็กสาววิ่งไปหาแม่

"แม่คะ วันนี้ตอนเย็นไปรับพ่อที่บริษัทกันเถอะน้าาา" (ยูคาน)

"วันนี้คึกอะไรกันจ๊ะ ปกติบ่นว่าเหนื่อยนิ" (แม่)

"ไม่ได้หรอคะ~~~" (ยูคาน)

"แหม...ได้อยู่แล้วสิจ๊ะ" (แม่)

เด็กสาวคิดแผนใหม่ได้ หากไปรับพ่อด้วยกันอาจจะรอดก็ได้ เพราะเธอมีครอบครัวมาปกป้องแต่..หาได้รู้ไม่...การตายของเธอในครั้งนี้จะทำให้เธอเปลี่ยนไป

To Be Continued