เเม่บ้าน : แย่เเล้วค่ะคุณท่าน! คุณหนูเอาอีกเเล้วค่ะ (เสียงของเเม่บ้านตละกูลอิจิโนะเสะที่ตะโกนด้วยความร้อนรนเเต่เช้าทุกวัน)

เเม่บ้าน : คุณหนูค่ะช่วยว่างมีดลงเถอะค่ะ มันอันตรายนะ

อิจิโนเสะ โยรุ : ช่างฉันเธอมิโยะถ้าต้องไปโรงเรียนเเล้วโดนเเกล้งอยู่ตลอดฉันขอตายดีกว่า

แม่บ้าน : คุณหนู

อิจิโนเสะ คาโต้ : โยรุ! วางมีดลงเดี๋ยวนี้ (คาโต้ พ่อของ โยรุ )

อิจิโนเสะ โยรุ : พ่อ ทำไมละ ทำไมถึงไม่ปล่อยให้หนูตายไปสักที ทำไม!? (โยรุร้องไห้เเละเข้าไปกอดคาโต้เหมือนทุกที) ฮึก

อิจิโนเสะ คาโต้ : ไม่ต้องร้องน่าพ่อเข้าใจหนูนะ เเต่เรายังไม่มีหลักฐานเอาผิดไอพวกนั้นเเค่บาดเเผลของลูกก็ยังใช้ไม่ได้ เเต่เอาเถอะพ่อมีคนนึงอยากเเนะนำให้รู้จักน่ะ

อิจิโนเสะ โยรุ : คงจะเป็นพวกหมอบำบัดอีกละสินะ ทุกครั้งพ่อก็พูดเเบบนี้

อิจิโนเสะ คาโต้ : ไม่หรอกครั้งนี้ไม่ใช่หมอเเล้วละ เข้ามาได้เลย!

* (เห้ยนี่ผมเดินเองได้น่า ก็บอกว่าไม่ต้องไง นี่ฟังกันไหมเนี่ย)*

(เสียงเอะอะที่หน้าประตูทำให้คุณโยรุเเปลกใจไม่ใช่น้อย)

คิโยชิมะ วานิทัส : เห้ออ นี่ลุงทำไมพวกเเม่บ้านของลุงถึงได้พูดอยากขนาดนี้นะสงสัยต้องอบรมณ์หน่อยเเล้วมั้ง

อิจิโนเสะ โยรุ : ใครกันน่ะคุณพ่อคงไม่ใช่พวกหวังมรดกหรอกนะ

อิจิโนเสะ คาโต้ : ลูกชายจากตละกูลคิโยชิมะน่ะ ถึงจะดูบ้าๆบอๆเเต่ตกกลางคืนเขาจะเป็นคนที่พิเศษมากๆสำหรับลูกเลยละ

อิจิโนเสะ โยรุ : จะใช่จริงๆนะเล๊อ (เเต่ก็ดูเป็นสุภาพบุรุษอยู่ยังไงไม่รู้เเหะ)

คิโยชิมะ วานิทัส : อ่อลืมไปเลยผมชื่อ คิโยชิมะ วานิทัส เรียกสั้นๆว่านิทัสก็ได้ไม่ว่ากัน ผมรู้เรื่องของคุณจากลุงเเล้วละ

อิจิโนเสะ คาโต้ : ฉันจะปล่อยให้พวกเธอได้ทำความรู้จักกันนะ พวกเมดก็ออกจากห้องด้วย นี่นิทัส

คิโยชิมะ วานิทัส : หืม? อะไรละ

อิจิโนเสะ คาโต้ : (เสียงกระซิบค้างหู) ถ้าเเกทำให้ลูกสาวฉันเเย่ไปกว่านี้รับรองได้เลยว่าหนี้ของตละกูลเเกฉันจะไปไล่เก็บทุกดอกเลย

คิโยชิมะ วานิทัส : รู้เเล้วน่า ไม่ต้องกังวลหรอกเเต่ถ้าผมทำให้เธอหายเเล้ว ข้อตกลงของเราก็ยังอยู่นะ ถ้าผิดสัญญา (เสียงกระซิบ) ลูกคุณตายเเน่

อิจิโนเสะ คาโต้ : หึ ขอให้มันเป็นอย่างนั้นเถอะ ไปได้เเล้วพวกเมด นี่นิทัสอีกอย่างอย่าทำอะไรเกินเลยละ

คิโยชิมะ วานิทัส : ค้าบๆ คุณลุง

ปั้ง !! (เสียงปิดประตู)

คิโยชิมะ วานิทัส : เห้อน่ารำคาญเป็นบ้าเลยไอเเก่นั้น โอ้ะ (คุณโยรุรู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่เขาพูดอย่างนั้นเลยจ้องนิทัสเหมือยจะเอาชีวิต) ฮาฮ่า ขอโทษด้วยลืมไปว่าคุณอยู่ อึก หึม เอาละไหนลองบอกสิ่งที่เจอมาเเต่ละวันให้ฟังหน่อยสิ

อิจิโนเสะ โยรุ : ทำไมฉันต้องบอกด้วย นายเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย

คิโยชิมะ วานิทัส : อ่อคือเรื่องนั้น (ยัยนี้หลอนหรือไงฟะ) ก็ฉันมีหน้าที่ทำให้เธอเลิกคิดสั้นไง ไอเเก่ เอ่อ คุณ คาโต้ ให้ฉันมาทำเเบบนั้นน่ะ

อิจิโนเสะ โยรุ : งั้นหรอเเต่ว่านายกลับไปเถอะ ฉันมันเกินเยียวยาเเล้วละ แม้เเต่หมอก็ยังรักษาไม่ได้เเล้วนายจะเหลืออะไร โดนเเกล้งมาตลอด2ปีอย่างต่อเนื่องเเถมยังโดนหลอกว่าเป็นเพื่อนกันมันรู้สึกเเย่เเค่ไหน (หืม? นิทัสสังเกตว่าเธอเริ่มมีน้ำตา)

คิโยชิมะ วานิทัส : งั้นหรอ (นิทัสเดินเข้าไปใกล้เเละกอดเธอ) เเบบนี้สินะ

อิจิโนเสะ โยรุ : นี่นาย!? บ้าหรือไงออกไปนะ ฉันมีมีดอยู่ในมือเเท้ๆ นี้

คิโยชิมะ วานิทัส : ฉันเข้าใจเธอนะ เก็บไว้คนเดียวคงเเย่มากใช่ไหม ระบายออกมาเถอะฉันล้อเธอหรอ

อิจิโนเสะ โยรุ : อึก ฮึก ฮืออออออออ (เธอร้องไห้อย่างที่ควรจะเป็นเเละระบายเรื่องทั้งหมดให้กับนิทัสฟัง)

คิโยชิมะ วานิทัส : อืมเข้าใจละ หลังจากนี้ฉันจะปกป้องเธอเอง (นิทัสพูดเเละยิ้มอย่างภาคภูมิใจ)ฉันจะค่อยช่วยเธอเองเพราะงั้นอย่าคิดสั้นไปเลยนะ

อิจิโนเสะ โยรุ : ขอบคุณนะเเต่นายจะทำยังไงพวกนั้นเป็นลูกของตละกูลที่มีอำนาจมากนะถ้านายไปทำร้ายเข้าละก็..

คิโยชิมะ วานิทัส : ไม่ต้องห่วงหรอกฉันนะเก่งเกินกว่าที่เธอเห็นอีก เพราะงั้นไปโรงเรียนเถอะนะ อย่าทำให้คุณคาโต้ลำบากใจเลยนะ

อิจิโนเสะ โยรุ : อื้ม ก็ได้ถ้านายพูดอย่างนั้น เเต่ถ้าเรื่องเเดงขึ้นมาฉันจะบอกว่าฉันไม่รู้จักนายนะ

คิโยชิมะ วานิทัส : ได้ เชื่อใจฉันเถอะ

จ๊อดดดดด ~ (เสียงท้องร้อง)

................... ...

อิจิโนเสะ โยรุ : ป่าวนะฉันไม่ได้หิวสักหน่อย ฉัน ไม่. อ๊าา ฮือ ฮือ

(คุณโยรุร้อนรนมากเพราะเขิน)

555555 นี่คุณหิวหรอ บอกว่าไม่ได้หิวไง นี่ โอ้ยยย (นิทัสโดนต่อยท้องเพราะไปล้อคุณโยรุ) โอ้ยๆ ทำไมต้องต่อยด้วยละ ชิ นี่ตอบมาก่อนสิ อ้า

แม่บ้าน : ดูเหมือนจะได้ดีเลยนะค่ะ คุณท่าน

อิจิโนเสะ คาโต้ : อืมก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเหละ เห้อออ ฉันเองก็หิวแล้วละ