**มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ......... ที่ฉันแอบชอบเขา**.....

.

.

#ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีก่อน

ในสวนดอกไม้ข้างบ้านมีเด็กสองคนอายุประมาณราวๆ6ขวบกำลังหยอกล้อวิ่งเล่นกันอยู่.....

??: ยูๆ มาดูนี่เร็ว!

ยู: อะไรหรอ เจ

เจ: ดูผีเสื้อตัวนี้ดิ มันมาตอมดอกไม้นี่อยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ววว มันต้องหอมมากแน่เลยยย...😁😁

ยู: ไหนๆ!!

เจ: นี่งาย~~ มันต้องหอมเหมือนยูแน่ๆเลย~~😊😊

ยู เมื่อได้ยินที่เจพูใบหน้าถึงกับร้อนผ่าว แดงแจ๋เลยทีเดียว😳😳😳

เจ: ยู! ทำไมยูหน้าแดงจัง ไม่สบายหรอ...(พูดพร้อมนึกคิดแล้วเอามือไปสัมผัสหน้าผากของยู)

ยู: มะ...ไม่...เป็นไร (พูดขึ้นพร้อมกับเขินอาย😳)

แม่ยู//: เด็กๆ เข้าบ้านมาทานข้าวกันได้แล้วจ้าา

ยู//เจ: ค่าาา//คร้าบบบ...... หลังจากนั้นเจก็เดินเข้าบ้านไปเหลือไว้แค่ยูที่ยังคงเขินอยู่ตรงนั้น...ภายใต้ท้องฟ้าอันสดใสในสวนดอกไม้ที่มีสายลมพัดโชยอ่อนๆ.....

......มันคงจะเริ่มตั้งแต่ตอนนั้นสินะ.......

.

.

.

#กลับมาที่ปัจจุบัน

.

.

ในห้องเรียน//ม.5/4

??: ยู ยู!...ยูววววว!!!!

ยู:หะ...หะๆ(ตอบขึ้นพร้อมกับเหม่อลอย)

??:อาจารย์ใกล้มาแล้ว มัวเหม่ออะไรของมึง(แอด:ขอหยาบหน่อยนะ😅) หรือว่าาาา....เหม่อคิดถึงเก๊าอยู่อ๊ออออ

ยู: บ้าละไอ่เจ! (พูดพร้อมหลบตาด้วยความเขอะเขิน)

เจ: แน่หร้อออ(พูดแชะ)

ยู: แน่สิย่ะ มีไรให้คิดถึง//ไอ่บ้า อ่านใจกูออกป่าวว้ะ(พูดในใจ)

เจ: จ้าๆ ชั่งเถอะ เข้าเรียนๆๆ

ยู: ค่ะ! คุณเจจจจจ(พูดเสียงยาวพร้อมเบ๊ะปาก)

✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️

.

.

เจ: เลิกเรียนแล้วไปกินข้าวกัน~~~

ยู: อือ!

เจ//ยู:ป๊ะ!! แล้วทั้งสองก็เดินไปจากห้อง.....

.

.

.

#ในโรงอาหาร

เจ: เราจะไปสั่งข้าว ยูไปชื้อน้ำนะ

ยู: เค

เจ: เอาข้าวมันไก่2จานครับ น้ำพริกไม่เผ็ดนะครับ

แม่ค้า: จ้าา

??: พี่เจ!!

ควับ! เจหันหน้าไปดู

เจ: อ้าวน้องบี! มาสั่งข้าวเหมือนกันหรอครับ

บี: ไช่ค่ะ(พูดพร้อมกับยิ้มแฉ่งแบเขินๆ☺) พี่เจสั่ง2จานอีกจานให้ใครหรอค่ะ?

เจ: อ๋ออให้เพื่อนพี่น่ะ บีเอาด้วยกันป่าว เดี๋ยวพี่เลี้ยง!

บี: เอาสิค่ะ!

เจ:โอเค ป้าครับเอาอีกจานครับ (พูดกับบีแล้วหันไปพูดกับแม่ค้า)

บี:งื้อออ ดีใจจังที่พี่เลี้ยง

เจ: ดีใจขนาดนั้นเลย //หยิบกระเป๋าพร้อมจ่ายเงิน

บี:ช่ายยย

เจ:จ้าๆ ไปโตะกัน เพื่อนพี่คงรอนานแล้ว

บี:ค่ะ.

เจเดินนำไปยังโตะ

.

.

ยู: กว่าจะมานะไอ่เจ! หิวจะตายแล้วเนี้ย😤😤

เจ: มาแล้วคร้าบๆ

ยู: แล้วนั่นใครอะ

เจ: อ๋อ นี่น้องบี คนที่เราเคยเล่าให้แกฟังอะ(กระชิบ)

ยู: อ๋อ...(เจ็บแปร๊บที่อก)

เจ: ส่วนนี้เพื่อนพี่เองนะ ชื่อยู

บี: สวัสดีค่ะพี่ยู

ยู: หวัดดีจ้า เชิญนั่งสิจ๊ะน้องบี

บี: ขอบคุณค่ะ//นั่งลง

เจ://นั่งลง กินๆ กินเลยนะน้องบี ไม่ต้องอาย

บี:ค่ะ☺

✂️✂️✂️✂️✂️

.

.

.

.

จบตอน

(แอด:สวัสดีค่ะ เพ้อฝันไรจิต(PJB) นะคะ แต่งเรื่องนี้เรื่องแรก ถ้าใครเข้ามาอ่านก็ขอขอบคุณนะค่ะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบก็ติชมได้ค่ะ อ่านแล้วคอมเม้นบอกด้วยนะค่ะว่าชอบมั้ย จะขอบคุณมากกก😁😁😁😁)

(ขออภัย ถ้าเขียนผิดพลาดคำไหน🙏🙏🙏)

หลังจากกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปเรียน

.

.

#เลิกเรียน

.

.

เจ: ป๊ะ!อียู กลับบ้าน

ยู: อื้อ....

.

#หน้าโรงเรียน

เจ: อ้าว น้องบี มายืนรอใครอยู่ตรงนี้อะ

บี: มายืนรอพี่มารับอะค่ะ แต่ไม่มาชักที สงสัยคงไม่มาแน่เลย...//ทำเสียงหงอย

เจ: หรอ....//มองหน้ายูพร้อมคุ่นคิด

ยูที่รู้สถานการณ์ก็ยอมหงึกหัวตามเจ เจก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

เจ: งั้นให้พี่ไปส่งนะ//หันมาคุยกับบี

บี: จริงหรอค่ะ! อ้าว! แล้วพี่ยูละคะ? //แอ๊บใสชื่อ

ยู: ...พี่กลับคนเดียวได้จ๊ะ บีกลับๆเจเถอะ

เจ: ....ช่ายย พี่ยูเขาโตแล้ว กลับบ้านคนเดียวได้อยู่แล้ว บ้านก็ไม่ได้ไกลมากด้วย เนอะ! อียู

ยู: ไช่ๆ พี่กลับคนเดียวได้ พี่ไปแหละ กลับช้าเดี๋ยวจะค่ำเอา ไอ่เจมึงก็ส่งน้องเขาดีๆละ

เจ: เออ! 0

ยู: พี่ไปก่อนนะบี

บี: ค่ะ //ยิ้มเย้ย

แล้วยูก็รีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้น เพราะถ้าเขาอยู่ต่อเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนกลั้นน้ำตาของตัวเองได้ไหม หลังจากวิ่งออกไปไม่นาน น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นสายไม่หยุด ยิ่งเธอพยายามจะเช็ดน้ำตาเท่าไหร่มันก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม เธอวิ่งไปตามทางแบบนั้นเลยไม่รู้ว่า เธออยู่ที่ไหนแล้ว ยูหยุดที่ไหนชักทีของริมถนนแล้วก็ร้องไห้โฮอยู่ตรงนั้น

ยู: ฮึก....ฮือออ......อึก ฮือออ.... ทำไม อึก ต้องพูดขนาดนี้ด้วยวะ ฮึก ฮือๆ...... อยู่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานมาก...สุดท้ายเธอก็สลบล้มลงตรงนั้น

.

.

.

เอี๊ยดดด! (เสียงรถของใครคนหนึ่งกำลังชะลอความช้าเพื่อจอดรถพร้อมกับรีบเดินลงมาจากรถด้วยความเร่งรีบ)

??: คุณ! คุณ! คุณครับ!! คุณเป็นอะไรมั้ยครับ //พูดพร้อมกับรีบไปดูผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนสลบริมทาง

??: ยู! ยูเป็นไร!! ยูอย่าเป็นไรนะยู //อุ้มยูขึ้นช้อนรถเพื่อไปโรงพยาบาล...

.

.

.

#หน้าห้องพยาบาล

ชายคนนึงกำลังเดินไปมาด้วยความกังวล

//แอ๊ดด เสียงคุณหมอเปิดประตู

??: คุณหมอ! เธอเป็นยังไงบ้างครับ! //พูดขึ้นด้วยความเป็นหว่งและกังวล

หมอ: เธอแค่เครียดและเสียใจจนเป็นลมนะครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นอนพัก นิดหน่อยเดี๋ยวก็ฟื้นและสามารถกลับบ้านได้เลยครับ

??: ขอบคุณมากครับคุณหมอ

หมอ: ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว//เธอยิ้มให้(??)แล้วก็เดินจากไป

??: เฮ้ออ! โล่งอก

??: ใครทำให้เธอเสียใจกันนะ ยู......

.

.

.

อื้ออ.....น้ำ....ยูพูดหลังจากตื่นขึ้นมา

??: หิวน้ำหรอ! เดี๋ยวพี่หยิบให้

??: อ๊ะ//ยื่นน้ำป้อนยู ยูก็ดูดน้ำกิน

ยู: พี่ครีม หนูมาอยู่นี่ได้ไงอะ//ครีมคือรุ่นพี่ที่แอบชอบยูอยู่

ครีม: ก็เราอะดิ ไปนอนสลบอะไรอยู่ริมทาง ห้ะ! //พูดพร้อมเอามือไปขยี้ผมยู

ยู: โอ๊ยยผมยุ่งหมด//ทำหน้างอ

ครีม:นี่ ถ้าพี่ไม่ไปเจอป่านนี้คงยังนอนอยู่ริมทางนู่นแล้ว//น้ำเสียงเป็นห่วง

ยู: ก็....คงโดนทำมิดีมิร้ายแล้วม๊างง.....//พูดทำท่าทำทางใส่ครีม

ครีม:ยัง ยังจะล้อเล่นอีกนะเรา

ยู: แม๊...ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้....//ทำปากจู๋

ยู: แต่ก็...ขอบคุณนะ พี่ครีม ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ป่านนี้ก็ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง....ขอบคุณนะพี่

ครีม:ไม่เป็นไร~~ถ้าเป็นยูพี่เต็มใจช่วยอยู่แล้วววว

ยู: โว่ววว ขอบคุณค่าาา

ครีม: คร้าบๆ //พูดหยอกล้อกันไปมา

ครีม: รีบพักผ่อนเถอะ จะได้หายเร็ว

ยู: ค่าาาา

.

.

.

จบตอน