คืองี้นะจ๊ะตะเอง... เราจะผันตัวไปเป็นนักเขียนออริในรี๊ดอะไรท์แล้วจา ต่าแว่ๆมันติดตรงดองนิยายในนี้ไว้เยอะเกินจนไปต่อไม่ถูกแล้วก็ไม่อยากทิ้งร้างไว้ด้วย เสียดายฐานแฟนคลับที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาถึงสองปีกว่า

แล้วที่ต้องสร้างปุกาศก็เพราะว่าไม่อยากเป็นเพิ่มตอนให้นิยายมันขึ้นแจ้งเตือนเล่นๆเดี๋ยวนักอ่านเสียขวัญแล้วดีใจเก้อ เลยอยากให้เห็นกันแบบทั่วถึงถ้าพวกเธอกดเข้ามาอ่านกัน ไม่อ่านก็ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธ ...แต่ฉันสาป อ่ะ ร้อเร้นนน ฮ่าๆๆๆ

แล้วนิยายที่รอลงก็เยอะเหลือเกิน เรื่องที่หนึ่งในคลังที่ทำใจลงทั้งๆที่ยังแต่งไม่จบคือเรื่อง "พี่ขอหอม" พวกเธออ่านกันแล้วฉันรู้ ปัญหาคาราคาซังพันกันเป็นก้อนเลยเธอว เราอยากปิดเรื่องให้จบๆแต่เราเห็นดูพวกเธอนิ เห็นดูตัวเองกัน อยู่รอดจากเงื้อมมือทีมงานมาได้ตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว จะถูกแบนเพราะหยาบโลนทั้งเรื่องก็ไม่รู้กี่เรื่องแล้ว ถูกปฏิเสธตอนทั้งๆที่ไม่ได้มีเอ็นสีแค่ฉากบรรยายเนื้อหน้าอกแล้วฉันแค่กดเข้าไปแก้คำผิดเอง (ตอนที่ 9 มาเฟียเมียเด็ก) ฉันผิดอัลลั๊ยยย!! แต่ลงทันพร้อมคำผิดหลายคำอยู่ แอบๆอ่านเดี๋ยวเขารู้

อ้อแล้วก็... อิฉันเปลี่ยนโทรศัพท์ได้ประมาณเกือบเดือนแล้ว ก่อนเปลี่ยนอิเครื่องนี้ก็ยังดีๆอยู่หรอก พอเปลี่ยนเท่านั้นแหละย้ายซิมย้ายไลน์แบตฉันลดยวบเหมือนแบตรั่วอ่ะอิxัส ขอโทษค้าบบ แต่มันจริงกว่าจะคอยชาร์จรอยไรเธอเอ้ย แทบจะปาทิ้งแต่มันไม่ได้ไฮ!!

แล้วก็งานม.4 ฉันมันเยอะมากกกกกก ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบเหมือนอยู่ในนรกโลกันต์ที่พร้อมจะแผดเผาตลอดเวลา + ความขี้เกียจจนมันกลายเป็นกองงานค้าง ท้อเหลือเกิน ถามตัวเองตลอดว่ามึงทำๆไมมึงค้างทำไม เทอมสองจะไม่ทำแล้วจ้ากลัวครูกินกบาล

เอาเป็นว่าตามนั้นแหละ จะหาเวลาว่างมาอัปให้จาา อยู่ทะเลาะด้วยกันก่อนนะ ขอบพระคุณผตต.ที่มาจากไหนไม่รู้เยอะแยะมากดฟอลจนถึงร้อย ไม่เคยคิดเล๊ยว่าคนอย่างเราหวังไปอะไรจะได้ถึงขนาดนั้นแต่มันถึงขนาดนั้นแหละเว้ยแก ขอบคุงน้าาา รักพวกแกเว้ยรักพวกแกชิบหาย

ไม่มีไรแระ เชิญพวกเธอทำตัวว่างๆตามอัธยาศัย ตามเจตจำนง ตามธุระที่พวกเธอมี ฉันก็มีธุระของฉันคือการแดกยานอน เพราะฉันไม่สบายไงล่ะ รู้สำนึกบ้างไหมตัวเราที่ไม่ได้ไปรร.อาทิตย์นึง ไปแระไปจริงๆแระ

รักษาเนื้อรักษาตัวรักษาสมองอย่าให้คณิตกัดกินจนยึดครองเราได้ การเรียนสายนี้ไม่ใช่เรื่องตลกแต่ถ้าเราชอบก็เรียนต่อไปเถอะอย่าไปหยอง

จบ พอ แยกย้ายกันนะพวก เคลียร์ประเด็น

เจอกันวันที่เรากลับมาอัป อาจจะเร็วๆนี้ เพราะเราขี้เกียจ หุหิๆๆ

ลืม อีกอย่างนึงๆ เข้ากลุ่มมาทะเลาะกันได้นะสู พร้อมอนุมัติพวกเธอใจจะขาดรอนๆ

^^^ด.ญ.สุดสวยเป็นสาววาย^^^

สวัสดีงับ^^

พวกเตงงับ คือว่าเราปั่นฟิคไม่ทันงับ ทั้งมรสุมงานม.ปลาย ทั้งนิยายออริ / แฟนฟิค เราปล่อยค้างคามานานมากแล้ว บางเรื่องที่ทุกคนรอคอยตั้งแต่ปีกว่าๆที่แล้วเราสัญญาว่าจะอัปให้ แต่เราก็ยังไม่ว่างอัปเลย

แล้วก็เราอยากบอกว่าเราหมดไฟสุดๆเลยค่ะ พอฮึดก็ได้นิดเดียว เราเลยไม่อยากให้ทุกคนหวังกันมากนัก หลายๆเรื่องเราอาจจะใส่แท็กงดอัปชั่วคราวนะคะ ทั้งเรื่องใหม่เรื่องเก่า ไว้ถ้าเราพร้อมเราจะกลับมาแน่นอน

อีกอย่างเรามาแจงเรื่องนิยายออริจินอลของเราด้วยค่ะ ไปตามอ่านกันได้น้า ลงหลักๆใน Readawrite ครับ นามปากกา : Butterbear แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ได้เปิดเรื่องเลย เราว่าจะทำให้จบก่อนค่ะ

เราจะ come back พร้อมตัวตนใหม่ เป็นนักเขียนที่ดีกว่าเดิม มีวินัยมากขึ้น (เพราะจะปั่นให้เสร็จแล้วค่อยลง) หารายได้เสริมเก็บไว้สำหรับมหาลัยด้วย ก็เลยแบบว่า มาขอโทษนักอ่านทุกท่านที่รอคอยก่อน

แล้วก็ช่วงที่เราหายไปนานๆ เราเห็นแล้วค่ะว่าผู้ติดตามเราเยอะขึ้น ตกใจมากที่มันเกินร้อย แล้วพอเราฮีลตัวเองจนกลับมาได้แล้วเราก็อยากจะสร้างผลงานแนวใหม่ๆ แต่พอยิ่งโตขึ้นความเพ้อฝันยิ่งลดลง อยู่กับความเป็นจริงมากขึ้น

เราบอกได้เลยว่าเราอยู่กับบังทัน อยู่กับกุกวี ยุนมิน ฯลฯ มาก็พอสมควรแล้ว เราไม่ล่มเรือตัวเองแน่นอน แล้วก็ที่ผันตัวไปแต่งจีฮัน เริ่มตั้งแต่ช่วงก่อนพี่โฮปเข้ากรม เราไม่ได้หวังเลยว้จะมีคนเข้าอ่านไหมเพราะเราแค่รู้สึกว่าสำหรับแฟนฟิคของเรามันอิ่มตัวมากแล้ว เราไม่จำเป็นต้องหวังอะไรจากสิ่งพวกนี้มากเลย เพราะแค่นักอ่านเข้าชมผลงานเรา อ่านและติดตามผลงานเรา แค่นี้ก็มีความสุขท่วมท้นแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ที่อยู่กันมาถึงขนาดนี้ พวกคุณทำให้ผลงานของเราได้รางวัล 3 รอบแล้ว สุดยอดไปเลยค่ะ เก่งที่สุดเลย

ไว้ถ้าเราทำใจได้แล้วจะเอานิยายออริของเรามาลงให้อ่านในนี้นะคะ เราจะไม่ทำให้ผิดหวังเลย ช่วงนี้เรามีแต่เรื่องเครียดๆ รู้ตัวเลยว่ากดดันตัวเองหลายๆ อย่าง พอได้กลับมาอ่านคอมเมนต์ถึงจะน้อย แต่มันก็ฮีลใจเราได้บ้าง

เรามีกลุ่มแล้วด้วย เข้ามาคุยกันได้นะคะ ถึงจะเงียบเหงาไปนิด ไว้จะเข้าไปแจกคะแนนอาทิตย์ละครั้งนะ

^^^ด้วยรักและขอบคุณ^^^

^^^ด.ญ.สุดสวยเป็นสาววาย^^^

     คือเรารู้สึกว่าช่วงนี้เราไมค่อยมีไฟในการอัปแต่ละเรื่องเลย เราอยากทำให้มันออกมาดีที่สุดเราพยาพยามบอกว่าจะไม่กดดันตัวเอง เราพยายามจะทำแล้วจริงๆ

     เราเปิดไอจีเป็นสาธารณะแล้วนะคะ เวลานักอ่านอยากเข้าไปอ่านฉากคัตเดี๋ยวมันจะขาดตอนเพราะต้องรอเราเข้ามากดรับฟอลอีก สารภาพว่าไม่ค่อยได้เข้าแอคนั้นเลย แทบจะไม่เข้าเลยมากกว่า ตอนนี้เราเปิดให้ทุกคนเข้าไปอ่านโดยไม่ต้องรอได้แล้วนะ

     เดือนนี้ทั้งเดินเราปวดหัวมาก เราแบกรับทั้งงานโรงเรียน กิจกรรม เรื่องของที่บ้าน ซ้ำแล้วเรายังต้องเขียนเรื่องสั้นส่งค่ายนักเขียนอีกค่ะ เรานอยด์ เราเศร้า เวลาเราเหนื่อยหรืออัดอั้นมากๆ เราจะปล่อยโฮออกมาจนตัวเองสบายใจ แต่ไม่ต้องห่วงไปนะคะเราจะกลับมาเป็นนักเขียนของทุกคนเหมือนเดิมแน่นอน แค่ตอนนี้เราขอลาไปเคลียร์ตัวเอง ไม่อยากให้ทุกคนกังวลไปกับความทุกข์ของเรา ยิ้มกันเยอะๆ นะคะ ไว้ดีขึ้นจะไปยืนยิ้มข้างๆ ทุกคนอย่างแน่นอน

     เรารวบรวมผลงานเพื่อใช้ทำพอร์ตทดลองของวิชาแนะแนว เรายังมีธีสิสหัวข้อยากที่ตอนนี้ก็ยังสงสัยตัวเองว่าเลือกไปทำไม เรารู้ว่าในตอนนี้เราด้อยค่าตัวเองเกินไป มีแว๊บนึงที่เรารู้ว่าเราต้องได้รับคำชมไม่งั้นจะไม่ถือว่าเราเก่ง หรือ ประสบความสำเร็จ

     เราเหนื่อยที่จะทำอะไรในแต่ละวันมากจริงๆ และเราเชื่อว่านักอ่านทุกท่านเข้าใจเรา ปกติทุกวันลืมตาตื่นเช้าขึ้นมาก็ต้องนึกแล้วว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อ แต่ช่วงนี้คือเราเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ สมองเราโล่งโพลนไปหมด รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย พอได้ทำอะไรสักอย่างแล้วก็จะลืมตัวเอง ลืมถามตัวเองว่าไหวไหม เราป่วยรับปีใหม่ไปแล้วค่ะไม่ต้องห่วง

     เราเหมือนแลกวิญญาณตัวเองไปกับสิ่งที่ทำแล้ว แต่เราไม่เคยรู้สึกเบื่องานเขียนเลย เราทำเพราะเรารัก แต่บางทีมันก็แค่รู้สึกท้อ หมดหวัง เหนื่อย ตามประสาแหละค่ะ 

     เราคาดหวังให้ทุกคนยิ้มนะ รักษาความสดใสของตัวเองเอาไว้นะคะ บางครั้งอาจมีช่วงเวลาที่ตัวของคุณเองรู้สึกเหมือนเด็ก ในร่างกายคุณตอนนี้ก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่แหละค่ะ คุณร้องไห้และเสียใจได้ ในกรณีนี้ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนยิ้มนะคะ เข้าไปอยู่ในเซฟโซนของตัวเองเดี๋ยวก็ขึ้น เรารักพวกคุณที่สุดเลย

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความสุขให้เราในแต่ละวันนะคะ เรามีไฟในการอัปนิยายเพราะพวกคุณ ช่วยอยู่กับเราไปนานๆ นะคะ อยู่ไปจนเราไม่ไหว อยู่ไปจนเราเอียนงานของตัวเองเล๊ยยยยยยยย

^^^ด.ญ.สุดสวยเป็นสาววาย^^^