ครับ ก็ตามหัวข้อเลยนะครับ ผมอยากให้ทุกคนได้จินตนาการว่าคุณเป็นตัวละครนี้ โดยผมจะให้ตัวละครนี้มีชื่อว่า ข้าว แล้วกันนะครับ

\(เด็กในวัย4ขวบที่พึ่งจำความได้ ณ ศูนย์เด็กเล็ก\) บึ้นๆๆๆ\(แม่ขี่รถมาส่งที่ รร แห่งหนึ่ง\) ครูคะสวัสดีค่ะ \(ครู\)สวัสดีค่ะนี่ใช่แม่น้องข้าวไหมคะ \(แม่\)ใช่ค่ะ วันนี้ฝากดูแลน้องข้าวด้วยนะคะ \(ครู\)ได้ค่ะ ขณะที่แม่ได้ขี่รถออกไปผมก็ได้เดินตามครูไปที่ห้องเรียนสำหรับเด็กที่ยังไม่ได้ขึ้นอนุบาล ผมเข้าไป ผมเจอกับเพื่อนมากมายต่างอายุตั้งแต่เทาผมจนอายุประมาณ 10 ขวบ ถ้าจำไม่ผิดนะ เพราะตอนนั้นตัวผมเล็กมากจนครูคิดว่าผมเป็นเด็กพิเศษ ผมเข้าไปวันแรกจำได้เลยว่าร้องไห้หนักมาก เพราะผมไม่เคยอยู่ที่ไหนโดยไม่มีแม่ ผมใช้เวลาปรับตัวอยู่นาน เป็นพัก และมักจะเป็นแบบนี้ทุกวัน วันแรกที่ผมปรับตัวได้ ผมจำได้ว่า ผมเล่นลูกบอลอันใหญ่ๆมีหลายลูกเลย ผมชอบไปนั่งเล่น พอตกก็ร้องไห้แล้วก็ขึ้นไปเล่นใหม่ ส่วนเพื่อนผมหนะหรอเขาช่วยผมจับลูกบอลไว้ไม่ให้กลิ่ง พอเวลาผ่านไปมาตอนเที่ยงครูได้ให้พวกผมนอนกลางวัน แล้ววันนั้นแหละที่ผมจำได้ตลอดเลย เพราะวันนั้นผมได้หลับตาแค่ข้างเดียว คือผมคิดว่าครูมองไมาเห็นหรอก แต่ก็โดนดุเพราะไม่นอน ผมก็รีบหลับตาแล้วนอนในที่สุด ผมได้อยู่ที่นั่นแค่ปีเดียวเอง เพราะผมมีทักษะการคิดอะไรเหมือนเด็กทั่วไป ผมจึงได้อยู่ชั้นอนุบาล1 ในอายุ 5 ขวบ ผมได้เจอกับครูประจำชั้น ชื่อว่า ครูสุทิน ตอนนี้ผมไม่รู้นะว่าตอนนี้เขาอยู่อยู่ไหม เพราะตอนนั้นเขาก็อายุเยอะกว่าแม่ผม ครูคนนี้เป็นคนที่ใจดีมาก รักเด็ก แต่มีบ้างบางทีที่ดุ เพราะพวกผมซนเกิน มันมีครั้งหนึ่งครับ ตอนพักเที่ยงพวกผมได้เปิดเพลงๆหนึ่งแล้วในเพลงนั้นมียักษ์ด้วย เพื่อน ผญ.คนนี้ถึงกับร้องไห้ แล้วเรื่องมันก็ยาวมาเรื่อยๆ จนมาเป็นจุดเริ่มต้นของผม ตอน ป.1เหตุการณ์ก็ไม่มีไรมาก เรื่องเรียนเรื่องเล่นก็เหมือนเด็กปกติทั่วไป พอมา ป.2 ผมได้มีเพื่อนคนนึงซึ่งเป็นตัวแม่ในห้องเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นผมก็ไม่กล้าสู้คนนะ ชื่อในนามสมมติผมให้เขาชื่อว่า อิน แล้วกันครับ อินได้บอกให้ผมไป นั่งกับคนที่ผมไม่ได้ชอบ\(ผญ.นะ\) ผมก็นั่งข้างเขา นั่งด้วยเล่นด้วยไรด้วย จนสนิท แล้วมีวันนึงครูเขาไม่อยู่เกือบทั้งวัน อินได้สั่งให้ผมไป จับ มิจิ คนนั้น ผมก็ล้วงจับๆ จับไปจับมาตัวเขากระตุกผมก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้เจาะผมเลยถามเขาแบบใสๆไปว่า เป็นไรอ่ะ เขาบอกไม่รู้เหมือนกัน ผมก็จับไปเรื่อยๆ ความรู้สึกตอนนั้นคือแบบ ลูบจนไม่รู้เรียกแฉะได้ไหมแต่มันดีมาก ตอนนั้นผมก็อยากรู้ว่ากลิ่นเป็นไงเลยได้เอามาดม คือแบบ นี่หรือกลิ่นมิจิ ผมก็ไม่อะไร อาทิตย์ผ่านมา คาบนั้นครูไม่เข้าสอนหรือไม่อยู่ไม่รู้ อินได้ให้เพื่อนที่เป็นหัวโจกเคลียห้องแบบเอาโต๊ะออก สั่งให้เพื่อนคนนู้นคนนี้ไป ไซร้คอคนนู้นคนนี้ที ผมก็ไม่อะไรแต่คนที่มันไปไซร้คือคนที่ผมชอบ ผมก็ได้แค่นิ่งแล้วคิดว่าเขาเหมาะสมกันดีเพราะคนที่ผมชอบก็สวยคนนั้นก็หล่อ พอผมถามอินว่า แล้วกูหละ อินได้บอก เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มหัวโจกประจำห้องล็อคแขนล็อคขา ผญ.คนนั้นนอนลงทั้ง 4 มุม แล้วอินบอกให้ผมไปล้วง ผมก็ล้วงตาม ตอนที่ผมล้วงตัวนางดินไปมา ผมก็สงสาร แต่ผมก็ทำไรไม่ได้เพราะผมก็กลัว พอผมเอามือออกคนคนนึงที่ล็อค บอกว่ากลิ่นเป็นไงผมเลยเอาให้มันดมเอง มันบอกอื้อหือ อ่าอันนี้ข้ามไปตัดมาที่ ป.4 ตอนนั้นมีครูเข้ามาใหม่มาจาก รร ในเมือง เขามาสอนวิชาวิทยาศาสตร์ ครูเขาสอนดีนะแต่ติดที่ผมติดเล่นเลยโดนเชาว่าบ่อยๆ พอจะจบป.4 พ่อผมได้บอกผมว่า ป.5ย้าย รร นะลูกผมก็ตอบอือๆไป พอไกล้สอบครูที่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ซึ่งเป็นประจำชั้นผมแหละ บอกว่า ข้าวหนูเกียจครูหรอลูกทำไมต้องย้าย ผมก็ไม่เข้าใจว่าครูพูดเรื่องไร เพราะตอนนั้นผมยังเกียจใครไม่เป็นด้วยซ้ำ ผมเลยบอกเขาไปว่าพ่อผมให้ย้ายครับไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม พอมา ม.5 ณ รร ใหม่ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามีเด็กแถวบ้านผมไปเรียนที่นั่นด้วย เขาอยู่คนละห้อง ผมไป รร นั้นก็มีแต่เพื่อนผู้หญิง เพื่อนคนนั้นก็เอาไปบอกพ่อผมว่าลุงๆไอ้อินมินเล่นกับเพื่อน ผญ. เล่นกระโดดยาง พอผมกลัวบ้านผมโดนตีแทบทุกวัน ช่วงนั้นเป็นไรที่แบบ ความรู้สึกแย่มาก ทั้งท้อทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บร่างกายเพราะถูกตี จนได้ย้ายมาอีก รร นึงในตอน ม.1 ณ ตอนที่เข้ามาใหม่ผมก็ยังชอบ ผญ.อยู่นะ แต่พอจะจบ ม.1 ผมพึ่งรู้ว่าผมชอบเพื่อน ผช.ผมที่ชื่อว่าโดนัท ผมได้บอกเขาไปเขาก็บล็อกช่องทางการติดต่อผมหมดเลย จนมา ม.3 ผมได้ชอบเพื่อนผมอีกคนนึง เขาชื่อ ฟาบ\(นาสมมติ\) พอผมบอกชอบเขาไปผมก็คิดอยู่สนหัวตลอดว่า มันจะตัดเพื่อนเหมือนคนก่อนหน้านี่ไหมวะ สรุปไม่ครับ เขาบอกว่าไม่เป็นไรมึงก็ช่วยไรกูมาตั้งเยอะ ผมก็ขอบคุณเขานะที่เขาไม่ได้รังเกียจในเพศทางเลือกแบบผม มา ม.4 เทอม 2 ตอนนั้นผมก็ชอบเขาอยู่นะผมเลยทักไปว่าอยู่ไหนอ่ะ เขาบอกอยู่ห้อง คสช ผมก็เดินไปหาผมเห็นเขานั่งกับ ผญ.คนนึงผมเลยเดินออกมา แล้วทักถามเขาไปว่า ฟาบ กี่วันแล้ววะ เขาบอกว่า 8 ผมเลยอวยพรให้เขาไปว่า นานๆนะมึงดูแลกันดีดี เขาก็โอเครับรู้ พอจบม.4 ผมไปกินหมูกะทะที่ร้านๆหนึ่งผมกินเสร็จแล้วไปนอนบ้านเพื่อนต่อ มี 3 คนนะ มีผมมี เอ๊ก มีเซิฟ \(นามสมมติ\) ผมชวนเขากินโซจูก่อน แล้วบอกว่า มึง อยากกินเหล้าหวะ เขาก็พาไปซื้อผมล่อเหล้าขาวเลย35ดีกรีขวดใหญ่ เพื่อนผมกินไม่เยอะ ผมล่อคนเดียวไปครึ่งขวด ด้วยครั้งแรกที่กิน เมาไม่เป็นท่าเลยครับ ตอนนั้นผมจำได้แค่ว่า เมามากแล้วลงไปนอน แล้วก็ตื่น ผมเลยถามเพื่อนผมว่าเมื่อคืนเกิดไรขึ้น เอ๊กและเซิฟบอกว่า มึงอ้วก ละเมอ ร้องไห้ คือผมก็รู้แหละว่าผมยังทำใจไม่ได้กับการที่คนที่ผมแอบชอบไปมีแฟน จนผม ขึ้นม.5วันนั้นเป็นวันอังคารเป็นวันแรกของการเปิดเรียนผมก็คุยกับคนที่ผมเคยชอบตามปกติ ณ คาบวิชานึง วิชาชีวะ ผมได้นั่งกับเพื่อนตอน ม.ต้น กับเพื่อนของมันอีก2คน ผมนึกขึ้นได้ว่าเหมือนเคยเห็นคนคนนี้ที่ไหนไม่รู้ รูปร่างหน้าตาหรือทรงผมไรก็ตามแต่เหมือนคนที่ผมเคยเห็นมาก ผมได้ชอบเขาในที่สุด ผมกับเขาได้สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนมีเพื่อนบ้างคนคิดว่าผมแอบชอบกัน แต่ คุณรู้ไหมครับ หลังจากที่ผมชอบเขาได้แค่3อาทิตย์ ผมเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนั้นเหมือนผมจะบ่นๆให้เพื่อนผมฟังว่า มันไม่บ่วยกูทำงานไรเลย แล้วร้องไห้ทั้งวัน แล้วเพื่อนมันก็รู้ว่าผมชอบมัน แต่ผมไม่รู้นะว่ามันรู้ว่าผมชอบเพื่อนมัน ตัดมาที่คาบชีวะต่อ \(คนละวันนะ\) วันนั้นอ่ะผมนั่งทำงาน นางก็เล่นเกมเสียงดัง แล้วมาถามผมว่า กูรบกวนมึงไหม ผมเลยบอกว่าไม่ ผมทำงานแปบเดียวก็เสร็จผมก็เล่นเกมกับเขาต่อ 2 ชั่วโมงนั้นเป็น 2 ชั่วโมงที่ มือผมกับมือเขาแตะกันตลอดเลย\(หลังมือนะ\) เท้าเขาขาเขาก็ติดกันจนแทบจะสิงร่าง ผมก็คิดแล้วแหละ ว่า มึงชอบกูหรือเปล่าวะ ผมก็ไม่กล้าบอกเขาเนาะด้วยกลัว พอวันเคาท์ดาวน์ ผมอ่ะได้พิมหาเขาว่า

มึง

ว่า

กูมีไรจะบอก

ว่ามา

กูชอบมึง

มึงแกล้งกูเล่นป่ะเนี่ย

ผมก็บอกเขาว่าชอบจริงๆไม่สังเกตเลหรอ เขาบอกว่าไม่ แล้วเขาก็บอกว่า กูชอบ ผญ. ผมก็ตอบกลับไปว่า อือรู้อยู่แล้วแหละแค่มาบอกเฉยๆจะได้สบายใจกู เขาก็ตอบกลับว่าเคๆ

เชื่อไหมครับหลังจากวันนั้น อะไรอะไรก็ไม่เหมือนเดิมผมกับเขาเริ่มพูดด้วยกันน้อยลงแต่ไม่ใช่ว่าน้อยลงขนาดนั้นแต่ผมกับเขาไม่กล้าพูดด้วยกันนานเหมือนเดิมและแล้วก็ล่วงมา ม.6 ตอนที่ผมได้เขียนนี่แหละ เปิดเทอมมา พวกเพื่อนคนที่ผมชอบก็แซวทั้งผมและเขาว่าแฟนกันก็งี้แหละมั่งไรมั่ง แล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่ผมรู้สึกอยากให้ชีวิตมันจบๆสักที

ในวิชาสุข ครูเขาให้เอากลุ่มละ7คน แล้วผมก็รู้อยู่แล้วแหละว่ากลุ่มเพื่อนคนที่ผมแอบชอบไม่น่าจะเอาผม ผมเลยไปอยู่กับอีกกลุ่มนึง เขาบอกว่าจะถ่ายก็ถ่ายไรจะได้จบๆ แต่ผมไม่ว่างวันเสาร์อาทิตย์เลยเพราะต้องไปสอบต่างๆนาๆ เขาก็บอกจะเอาชื่อผมออก ผมก็บอกว่าโอเค เอาออกก็เอาออกเลยเดี๋ยวแก้ ร แก้ 0 เอง แล้วผมก็ไปปรีกษาครูขอย้ายกลุ่มไปกลุ่มที่คนยังไม่ครบ เพราะกลุ่มนั้นสามารถถ่ายวันจันทร์ถึงศุกร์ได้พอ เพื่อนกลุ่มที่บอกจะเอาชื่อผมออกรู้

||||| ตอนนี้ผมอยากให้คุณ สวมบท เป็นผม รับความรู้สึกแบบผมคิดแบบผมนะครับ |||||

เพื่อนมันได้แซะ เป็นเวลา2อาทิตย์ ว่าอีงูพิษ บ้างก็แซะว่าโกงสอบแต่ไม่ได้เต็มอย่างโกงเลย บลาๆ แล้วก็มีเพื่อนคนนึงพูดกับผมว่า โดนแซะหรอ ผมตอบอือ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไรมึบอย่างน้อยก็ยังมีกูอยู่ ตอนนั้นผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่เลยครับ รีบไปหาที่ร้องไห้ แล้วคิดกับตัวเองว่ากูผิดอะไรทำไมต้องทำกับกูขนาดนี้ มึงก็เป็นคนบอกจะเอาชื่อกูออกเอง พอผมควบคุมอารมณ์ได้ผมก็รีบเช็ดน้ำตาออกแล้วเข้ามาเรียนตามปกติ ยังดีนะที่ผมย้ายไปอยู่กับคนที่ผมสนิทแต่ม.4เขาปลอบผมอย่างอ่อนโยน

จนมาถึงวันนี้วันที่ 28|08|2566 วันที่ผมได้เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ผมอยากบอกว่า ผมเหนื่อยมาก อยากขอบคุณตัวเองที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาได้ ไม่ว่าเรื่องนี้ผมจะได้เขียนต่อหรือไม่ได้เขียนต่อ แต่ผมจะถือว่าผมมาเขียนความทรงจำคร่าวๆเท่าที่ผมจำได้มาให้ทุกคนที่อ่านได้รู้ว่า ชีวิตของเด็กคนนี้เป็นยังไง

…………………………………………………………………………………ของคุณครับ………………………………………………………………………………………