** ในวันที่แสนจะมีความสุข** ฉันมองลอดออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง**** ต้นไม้ที่ข้างหน้าต่างที่ดูเหมือนกําลังจะผลัดใบเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองทั้งต้น****

ฉันนอนอยู่บนที่นอนที่แสนจะนุ่มเหมือนขนนก เฝ้ามองดูใบไม้ที่กําลังร่วงโรยสู่พื้นแล้วแล้วฝันร้ายที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย กลับเกิดขึ้นทุกเช้าและทุกๆวันด้วยฉันเบื่อเสียงนี่เหลือเกินทนแล้วนะ

“คุณเซริน ค่ะป้าว่า”

“น่าจะตื่นได้แล้วนะคะ คุณหนู” ฉันทําเสียงเล็กเรียนแบบป้ายูกึนที่กําลังเก็บข้าวของ ของฉันที่วางไม่เป็นระเบียบเท่าไรให้มันเข้าที่เข้าทาง

“คุณหนูรู้แล้ว ป้าก็จะไม่พูดซํ้าอีกรอบนะคะ” ป้ายูกึนหันมาทําหน้าดุใส่ฉัน

“คะๆ.....วันนี้ป้าสวยจังเลย ขอเซรินนอนต่อซัก 10นาทีได้มั้ยคะ ขอบคุณคะ” ฉันบอกแล้วก็เอาผ้าห่มมาคุมหัว

“งั้น ป้าคงต้องอาบนํ้าให้คุณหนูเองแล้วสินะ ป้าเปิดนํ้ารอนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวจะลากไปอาบให้ด้วยเลย นอนต่อเลยคะ” ป้ายูกึนพูดและเดินไปทางห้องน้ำ

ป้านะทําไปไดเยังไงกันหน้ายิ้มแต่คําพูดดูเหมือนบังคับ ป้าไปเรียนมาจากไหนเนี้ย

“ก็ได้คะ แต่ไม่ต้องอาบให้นะ เซรินจะอาบเอง”

“คะ...ป้าไปเปิดนํ้าก่อนนะ” ป้าแกพูดเสร็จก็เดิน เข้าไปในห้องนํ้าเลย อืม.....ลืมอะไรไปนะ จริงด้วยฉันลืมแนะนําตัวเองนิ อิอิ

ขอโทษนะที่ทําให้งง ฉันชื่อเซรินไม่ต้องงงนะ

เพราะฉันเป็นลูกครึ่งเมเนม่อนกับญี่ปุ่นพ่อฉันเป็นชาวเมเนม่อนส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น

ได้ข่าวมาว่าเมเนม่อนมีแต่คนหล่อๆนะ อุ้ย นอกเรื่องจนได้ อะไรอีกนะมีพี่หนึ่งคนใช่สิพี่...ฉันมีพี่ชื่อเซรันเป็นพี่ชายที่เกิดก่อนฉันสองปี

พี่ฉันไปเรียนต่อที่ประเทศเมเนม่อนสอบได้โรงเรียนชื่อดังและแน่นอนมันแพงระยําเลย ระดับลูกเศษรฐีทั้งนั้น นักการเมืองรวมไปถึงเจ้าชายก็มี พี่จะอยู่ยังไงกินยังไงนอนยังไงไปไหนมาไหนสะดวกมั้ย บ้าาหรอแม่ฉันซื้อบ้านหลังละ20ล้านเป็นของขวัญที่สอบได้ โรงเรียนชื่อดัง

แถมด้วยรถคันหรูรถสปอร์ตปอร์เช่รุ่นใหม่ 2014 PORSCHE 918 Spyder อสูรติดปีกตัวล่าสุดบ้านฉันพอมีฐานะอยู่เพราะพ่อเป็นนักธุระกิจในเมเนม่อน แต่เจ้าตัวชื่นชอบประเทศญี่ปุ่นมากเลยมาอยู่ที่นี่ และบินไปกลับบ่อยๆเอาน่าเบื่อจะตายนั่งเครื่องบินนานฉันละไม่ชอบเลย แค่นี้พอนะ ขี้เกรียจเล่าแล้ว

“เซรินลูกรัก อาทิตย์หน้าเตรียมตัวย้านไปเรียนที่เมเน่ม่อนนะ”

“หนูไม่อยากไปนะค่ะแม่”😔

“เลิกทําหน้ายังกะปลาบู่ชนเขื่อนตายนํ้าจืดได้แล้ว แม่ไม่ชอบทําไปก็ไรประโยชน์” แม่พูดและหันหน้าไปอีกทางทันที

“แม่ใจร้ายเกินไปแล้วนะคะ”😢

“ก็มันจําเป็นนิ ลูกควรออกไปหาประสบการณ์นะ อยู่ที่นั้นพี่ชายลูกก็ดูแลลูกได้อยู่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าห่วงเลย”

แม่นะแม่พูดไปได้ ไม่เคยหวงว่าตัวเองมีลูกสาวคนเดียวนะ แถมอีกคนเป็นผู้ชายซิ (พูดยังกะจะไปรบเลย)

“ไม่เอา ถ้าแม่จะให้หนูไปนะคะ หนูขอมิกิไปด้วยนะคะ”☺️ ฉันทําหน้าอดอ้อนสุดๆ

“มิกิ ต้องอยู่ดูแลแม่ ลูกไปคนเดียวดีแล้ว แม่เสียเวลามามากแล้ว ไปทําผมซักหน่อยดีกว่า มีนัดออกเดชกับพ่อสองคน” 😍 แม่ทําหน้าอย่างผู้ชนะยิ้มน่าระรื่นสุดๆ

แม่นะแม่ทิ้งกันดื้อเลย แล้วที่นี่ฉันต้องทํายังไงดีละ ฉันต้องการตัวช่วยนะฉันไม่อยากไปเมเนม่อนอะฮือๆ

“นี่....หยุด” 😡มีใครบ้างคนกําลังเอานิ้วจิ้มฉันจากด้านหลังของฉัน

“อะไร ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกนะ ข้าวปั้นไปอยู่กับพี่เลี้ยงสิ” 😤

ฉันพูดโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมอง คนที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ยอมหยุดตามที่ฉันบอก

“ฉันบอกให้หยุดไง”😤

ฉันที่กําลังจะหันไปต่อว่าข้าวปั้นหลานรัก แต่กลับเห็นใบหน้าที่สวยยังกับนางฟ้าแทน

“มิกิ...!!!!!!”😳 ฉันพูดออกมาเสียงหลง ไม่จริงเป็นไปไม่ได่ฉันอุส่ามั่นใจว่าเป็นข้าวปั้นนะ ผิดพลาดด้านเซ่นจริงๆเลย

“เธอกํา...ลัง โกรธ อยู่ใช่มั้ยเนี้ย” 😓

มิกิทําท่าจะร้องไห้

“เธอจะนํ้าตาคอทําไมหะ ฉันนึกว่าเป็นข้าวปั้นต่างหาก เป็นเธอก็ดีแล้วฉัน.....”😲

“เธอใจร้าย เซรินใจร้าย เธอตะคอกใส่ฉันจะเป็นข้าวปั้นได้ยังไงในเมื่อตอนเช้าเธอกับฉันส่งข้าวปั้น ขึ้นรถไปบ้านคุณป้าเมรี่เองเลย เธอโกรธฉัน เธอโกหก เธอไม่ได้คิดว่าฉันเป็นข้าวปั้น รู้ว่าเป็นฉัน แต..แต่เพราะ...เพราะเธอโกรธฉัน ...ฮือ.....”😭

มิกิวิ่งออกไปจากห้องฉัน

“เปล่า...ดะ...เดี๋ยว....มิ...”😰

ไปซะแล้ว💨💨💨

?????

ตกลงไม่ได้ช่วยอะไรเลยอุส่ารอ กลับโดนเข้าใจผิดไปกันใหญ่ โอ้ยจะบ้าตายฉันต้องหาคนคุยด้วยไม่งั้นอกแตกตายแน่ๆเลย 🤔