ณ บ้านแห่งหนึ่งที่ไม่ได้หรูหรามากนัก

มีเด็กสาวคนหนึ่งผมดำขลับ นัยน์ตาสีม่วงอ่อน ชื่อว่าลิลลี่ อายุ17ปี หน้าตาปานกลางไม่ได้สวยเด่น

อาศัยอยู่กับพ่อและแม่ในวัยกลางคน

วันหนึ่งลิลลี่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น มีรายการใหม่ที่ฉายทุกวันเสาร์และอาทิตย์เป็นรายการเฟ้นหาไอดอลผู้มีความสามารถ

ลิลลี่ผู้ที่ไม่เคยดูรายการไอดอลมาก่อนก็เกิดมีความสนใจกับรายการนี้จึงลองดูและก็ดูเพลินจนจบรายการ

ลิลลี่ดูรายการนี้ทุกวันหยุด เธอลองฝึกร้องฝึกเต้นตามเด็กฝึกในรายการและเธอก็ทำมันได้อย่างดี

รายการนี้เป็นแรงบันดาลใจให้ลิลลี่ที่อยากจะเป็นไอดอล

ณ โต๊ะกินข้าวมีอาหารสี่ห้าอย่างที่คุณแม่ทำและทุกคนก็กำลังกินอย่างปกติมีแต่ลิลลี่ที่ลังเลที่จะพูดบางอย่าง

" เป็นอะไรรึป่าวลูก " แม่เอ่ยถามลิลลี่ที่มีสีหน้ากังวล " ป่าวค่ะ หนูแค่อยากจะถามอะไรนิดหน่อย " ลิลลี่ตอบแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ

" จะถามอะไรงั้นหรอ " แม่ถามลิลลี่ด้วยความสงสัย ลิลลี่นั่งอ้ำๆอึ้งๆอยู่สักพักเหมือนจะยังไม่แน่ใจ " ถามมาเลยพ่อกับแม่ไม่โกรธหรอก " พ่อกล่าวขึ้นทามกลางความเงียบ " เอ่อ.. คือ .. คือ หนูอยากเรียนเต้นกับร้องเพลงค่ะ " ลิลลี่พูดด้วยความตื่นเต้นและกังวล " อ้อ ก็คิดว่าเรื่องอะไร พ่อคิดว่าไงบ้างล่ะ " แม่พูดพร้อมกับถามพ่อที่นั่งอยู่ข้างหน้า " ก็เรียนไปสิ พ่อกับแม่พร้อมสนับสนุนอยู่แล้วล่ะ " พ่อพูดด้วยสีหน้าเอ็นดู " ได้จริงๆหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ " ลิลลี่ขอบคุณพ่อกับแม่

ลิลลี่หาที่เรียนได้ใกล้ๆบ้าน แต่เรียนไปได้ไม่นานลิลลี่ก็ต้องเตรียมตัวเข้ามหาลัยเหมือนกัน ลิลลี่อยากจะเข้าคณะแพทย์ศาสตร์เพราะยายคาดหวังไว้กับเธอมาก ลิลลี่เรียนดีอยู่แล้วจึงอยากทำให้ฝันของยายเป็นจริง ช่วงนั้นเธอจึงหยุดเรียนเต้นกับร้องไปก่อนและหันมาโฟกัสกับเรื่องเข้ามหาลัยแทน แต่โชคชะตาก็ไม่เข้าข้างลิลลี่เลยสักนิด ในช่วงสอบเข้ามหาลัยดันมีการประกาศการออดิชั่นหาคนมาเป็นไอดอลที่ลิลลี่รอมานาน เธอเลยพลาดโอกาสออดิชั่นนั้นไป

หลังจากการสอบผ่านไป ลิลลี่ได้ติดคณะแพทย์ตามที่ตั้งไว้แต่เธอก็แอบเสียใจเล็กๆที่ไม่ได้ไปออดิชั่น

ลิลลี่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเองและนั่งวางแผนว่าจะทำอะไรต่อไป " ไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปออดิชั่นแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ได้ออดิชั่นอีกนี่นา " ลิลลี่พูดปลอบตัวเอง " เอาล่ะ ดีนะที่เรามีแผนไว้แล้ว ในเมื่อไปออดิชั่นที่นั่นไม่ได้ก็ไปออดิชั่นที่ตึกเลยก็แล้วกัน " ลิลลี่พูดพร้อมกับกำหมัดสู้ ลิลลี่หาค่ายที่จะไปออดิชั่นและโทรนัดไว้ หลังจากนั้นลิลลี่ก็เริ่มฝึกซ้อมต่อยาวถึงสี่ทุ่ม ตอนเช้าลิลลี่ก็ไปเรียนที่โรงเรียนสอนเต้นและร้อง กลับมาบ้านลิลลี่ก็ซ้อมหนักต่อเป็นอย่างนี้ตลอดสองอาทิตย์

ณ โรงเรียนสอนเต้นและร้อง [ลิลลี่กำลังซ้อมเต้นอยู่] " ลิลลี่จ้า เดี๋ยวนี้ซ้อมหนักจังเลยนะ " ครูลูซี่พูด

" อ๋อ พอดีหนูจะไปออดิชั่นน่ะค่ะ เลยอยากทำให้มันออกมาดี " ลิลลี่ตอบครูลูซี่

" แต่คุณพี่ได้ยินว่าการออดิชั่นมันมีตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อนแล้วไม่ใช่หรอ " ครูลูซี่ถามด้วยสีหน้างงๆ

" ใช่ค่ะ พอดีตอนนั้นหนูไม่ได้ไปออดิชั่นน่ะค่ะ เลยว่าจะไปออดิชั่นที่ค่ายเลย " ลิลลี่ตอบแบบเขินๆ

" อุ้ย สุดยอดไปเลยค่ะคุณลูกก ต้องอย่างนี้สิคะ ทำให้เต็มที่เลยนะคะคุณพี่เป็นกำลังใจให้ " ครูลูซี่พูดด้วยความดีใจและกอดให้กำลังใจลิลลี่ " ขอบคุณครูมากเลยนะคะที่ช่วยสอนหนูมาตลอด " ลิลลี่ขอบคุณครูลูซี่

" แหมม เก็บคำขอบคุณไว้ตอนที่ออดิชั่นติดได้เลยค่า " ครูลูซี่เอ่ย ลิลลี่พยักหน้าพร้อมยิ้มตอบ

ตอนนี้ลิลลี่มีความมั่นใจขึ้นมากและพร้อมที่จะไปออดิชั่น

ณ ค่ายC  ลิลลี่เดินเข้าไปในตึกด้วยความตื่นเต้น ลิลลี่เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์

" สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ " พนักงานถาม " เอ่อ คือหนูจะมาออดิชั่นน่ะค่ะ" ลิลลี่ตอบด้วยความตื่นเต้น " อ้อ น้องที่ติดต่อไว้สองสัปดาห์ก่อนใช่ไหมคะ " พนักงานถาม " ใช่ค่ะ " ลิลลี่ตอบ " เชิญทางนี้เลยค่ะ " พนักงานพูดพร้อมกับนำทางไป ลิลลี่เดินตามพนักงานไปจนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง " เข้าไปได้เลยค่ะ " พนักงานพูดขึ้น " ขอบคุณค่ะ " ลิลลี่เอ่ย

(" เอาล่ะ ใจเย็นๆ โฟกัสกับที่ซ้อมมาให้ดี และทำให้เต็มที่ สู้ๆ ") ลิลลี่พูดในใจ ลิลลี่เปิดประตูเข้าไป พร้อมกับมีสายตาหนึ่งจ้องมาที่ลิลลี่ เป็นผู้ชายคนหนึ่งอายุราวๆ30ต้นๆนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง ในห้องกว้างมากมีแค่โต๊ะตัวหนึ่งอยู่กลางห้องและเก้าอี้ที่เรียงกันอยู่ที่กำแพงห้อง ถึงแม้ว่าในห้องจะไม่เย็นแต่ตัวลิลลี่รู้สึกหนาวไปทั้งตัวเพราะความตื่นเต้น และอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น " น้องลิลลี่ใช่มั้ยครับ " ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าลิลลี่พูดขึ้น

" ชะ ใช่ค่ะ " ลิลลี่ตอบด้วยความตื่นเต้น " อ่าครับ ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ ฮ่าฮ่า อ้อ แล้วผมชื่อไทเลอร์นะครับผมคือตัวแทนประธานค่ายครับจะมาตัดสินในวันนี้ " ไทเลอร์พูด " พร้อมไหมครับ " ไทเลอร์ถามลิลลี่ ( " ทำให้เต็มที่ไปเลยนะลิลลี่ สู้! " ) ลิลลี่ให้กำลังใจตัวเอง " พร้อมค่ะ " ลิลลี่พูด หลังจากนั้นเพลงก็เริ่มขึ้นและลิลลี่ก็เริ่มเต้น ลายเต้นของลิลลี่สะกดตาเป็นอย่างมากจนไทเลอร์ละสายตาไม่ได้ " ลายเต้นได้เลยนะเนี่ยแต่ว่า.. " ไทเลอร์พูดเบาๆ เพลงที่เตรียมมาเข้ากับท่าเต้นของลิลลี่ได้อย่างดี ลิลลี่รู้สึกเข้าถึงเพลงได้อย่างดี ด้วยการแสดงที่ลงตัวไทเลอร์ดูการแสดงจนจบแบบไม่รู้ตัว [ เสียงปรบมือ] " ทำได้ดีเลยครับ ผมชอบมาก " ไทเลอร์เอ่ยชม " ขอบคุณค่ะ " ลิลลี่ตอบด้วยสีหน้าดีใจ " แล้วร้องเพลงได้ไหมครับ " ไทเลอร์ถาม " ได้ค่ะ " ลิลลี่ตอบด้วยความมั่นใจ

" งั้นช่วยร้องให้ฟังได้ไหมครับ " ไทเลอร์พูด ลิลลี่พยักหน้าและเริ่มร้อง

" ...ครั้งหนึ่งฉันเคยหวังให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้

โลกทั้งใบช่างมืดมนเหลือเกิน ฉันเคยร้องไห้ทุกค่ำคืนคงจะดีกว่าถ้าฉันหายไป แบบนั้นจะสบายใจขึ้นมั้ยนะ

ทุกสายตาที่มองมาที่ฉันช่างน่ากลัวช่วงเวลาที่เคยงดงามนั้นแสนงดงาม แต่ฉันกลับเจ็บปวดฉันเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถรับความรักได้ ทั้งแม่และพ่อ พวกเขามองฉันเพียงคนเดียวแต่ใจของฉันไม่ใช่แบบนั้นเลย มันคอยแต่จะห่างไกลออกไปทำยังไงดี..."  [เสียงปรบมือ] " เพราะมากเลยครับ " ไทเลอร์เอ่ยชม " ขอบคุณค่ะ " ลิลลี่ขอบคุณด้วยความตื่นเต้น

" แต่ว่าน้องสนใจศัลยกรรมไหมครับ "