{ฉันอยากตาย}

     ข้อความของมิริน ถูกส่งผ่านมาในแชทกลุ่มที่มีผม แฟนของผม แล้วเพื่อนอีก 2 คนอย่าง เน็ต กับ คิงดอม ทำเอาทุกคนในกลุ่มแตกตื่น โดยเฉพาะแฟนของผม พี่ต้นน้ำ

{มิริน อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ} →→ต้นน้ำ

{เห้ย เกิดอะไรขึ้นวะ ยัยมิริน!} →→คิงดอม

{ใครบ้านใกล้มิรินบ้าง} →→ ต้นน้ำ

{ใจเย็นๆ ยัยนั่นกลัวตายจะตายฉันไปเองบ้านฉันอยู่ใกล้} →→เน็ต

{โอเคร แล้วจะตามไปถ้าถึงแล้วโทรมานะ} →→ต้นน้ำ

       ที่ผมไม่ได้ตอบอะไร ไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้สึกรู้สานะ แต่ว่าผมเดินทางมาถึงก่อนแล้วต่างหากแต่ด้วยความที่ผมเป็นห่วงเพื่อนมาก

ครืน!! เปรี้ยง!

    เสียงฟ้าร้องทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะรีบเปิดไฟฉายจากมือถือของตัวเอง เพราะตอนนี้ที่บ้านของเธอมืดไปหมดเลย แล้วผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้เสียงนั้นดังขึ้นแต่ดูเหมือนจะเบาลงได้สักพักหนึ่งเมื่อมีเสียงปลอบจากใครคนหนึ่ง

"ไม่เป็นไรนะมิริน พี่อยู่นี่แล้วไม่เป็นไร"

     ภาพตรงหน้าทำเอาผมไม่อยากจะเชื่อ เมื่อภาพที่ผมเห็นนั้นคือภาพของพี่ต้นน้ำกำลังกอดมิรินอยู่อะไรไม่รู้ดลใจให้ผม หันหลังกลับเตรียมออกจากบ้าน แต่ก็พบว่า คิวดอม กับ เน็ต มาถึงพอดีพวกมันเองก็ถามผมด้วยความสงสัย

"มิรินล่ะ แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอ" คิงดอม เอ่ยถามผม

"ยัยนั่นคงโอเคแล้วแหละ มีคนปลอบซะขนาดนั้น" ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มจางๆ

"อย่าลืมทักบอกพี่ต้นก่อนล่ะว่ามาถึงแล้ว ไม่งั้นถ้าแกเข้าไปอาจจะเข้าใจผิดเหมือนฉันก็ได้" ผมพูดจบก็เดินออกมาเลย น้ำตาผมร่วงเผาะ ไหล่ของผมเริ่มสั่นสะท้านแอบมองขึ้นไปข้างบนนิดหน่อย แล้วผมก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ยิ้มให้กับหน้าต่างซะงั้น

     07.40 น.

    ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่บวมเป่ง แต่ก็ต้องฝืนตื่นขึ้นมาเพื่อทำให้เรื่องมันเป็นปกติ ผมหวังว่าไอ้สองคนนั้นมันก็คงจะไม่บอก มิรินกับต้นน้ำหรอก

     ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อฟิล์ม เรียนคณะนิเทศ เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่เรียนไปวันๆเพื่อเอาวุฒิปริญญาไปให้พ่อกับแม่ภูมิใจ จริงๆพวกท่านไม่เคยบังคับผมเลยด้วยซ้ำ แต่ผมอยากเรียน ผมอยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจ โดยเฉพาะเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับ เฟย์ น้องสาวของผม

"หนูไม่น่ารักเหรอคะ"

"เธอน่ารักจะตาย"

อะไรวะเนี่ย เห็นคนรักกันแต่เช้าเลย ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนเซ็งๆ แต่ไม่มีอะไรเซ็งไปกว่าการที่ผมเห็นพี่ต้นน้ำกำลังนั่งคุยหยอกล้ออยู่กับมิริน แหะๆ วันนี้คนที่เขามาหาคุณไม่ใช่ผมหรอกมั้ง

"อ้าวฟิล์ม มาแล้วหรอเมื่อคืนหายไปไหนมา" นี่คือคำที่พี่ต้นน้ำทักผมเป็นคำแรก

"เมื่อคืนก็.." ผมพูดแอบเหลือบสายตาไปมองคิงดอมกับเน็ตนิดหน่อย ถ้าติดตรงที่ว่าพวกมันทำหน้าซีดเผือด ผมคงไม่ตอบอะไร แต่พวกมันกลับทำหน้าเฉยๆแล้วมองผมก่อนจะพยักหน้าส่งส่งให้

"ขอโทษนะมิริน เมื่อคืนฉันเป็นห่วงเธอจริงๆแต่ว่าฉันก็ติดธุระเหมือนกัน" ผมพูดแล้วยิ้มจางๆ มิรินเองก็ยิ้มตอบมา ไม่รู้สิตอนนี้ผมมองว่ามิรินเปลี่ยนไปแล้วก็มีบางอย่างของผมกับเธอไม่เหมือนเดิม

"นายติดธุระอะไรตอน 2 ทุ่ม หรอ เพื่อนนายจะฆ่าตัวตายทั้งคนนะฟิล์ม" คำพูดของพี่ต้นน้ำทำเอาหัวใจของผมปวดร้าว มันเจ็บจนถึงขั้นที่ว่า ผมสามารถยืนร้องไห้ตรงนั้นได้เลย

"ไอ้ฟิล์มมันติดธุระจริงๆนะพี่เมื่อคืนน่ะมันก็ทักมาบอกผมแล้ว" คิงดอมอธิบาย

"อีกอย่างที่มันไม่ยอมบอกในกลุ่มก็เพราะว่ามันกลัว มิริน เสียใจที่มันไม่ยอมไปหา" เน็ตเองก็เป็นพยานให้ด้วย ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

"ขอโทษนะมิรินฉันขอโทษจริงๆ" ผมเดินไปจับมือเธอ แล้วรูปเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอกฟิล์ม ฉันเข้าใจนาย" มิรินยิ้มหวาน

"บอกฉันทีสิใครเป็นคนทำเธอ"

"คือว่าฉัน... ฉัน ฉันเลิกกับพี่โจแล้ว"

"?!!" พวกผม 3 คนทำหน้าตกใจ ยกเว้นพี่ต้นน้ำดูเหมือนเขาจะรู้ก่อนหน้านี้แล้ว

"พี่เขาไปมีคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เข้าใจเขารักฉันคนเดียวไม่ได้หรือไง" มิรินพูดพร้อมเสียงที่สั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาของเธอเริ่มไหลอาบแก้ม

"ไม่เอาน่าไม่ร้องนะ" ไม่ใช่ผม ไม่ใช่คิง ไม่ใช่เน็ต แต่เป็นพี่ต้นน้ำ ที่เข้าไปโอบกอดมิรินไว้

ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้า รู้ว่ามันฝืนแค่ไหนขนาดคิงกับเน็ต มันยังเอาแต่มองผมโดยที่ไม่มองพี่ต้นน้ำกับมิรินเลย ผมเดินขึ้นไปนั่งข้างๆคิง ก่อนจะมองไปทางหน้าต่าง หัวใจของผมเจ็บปวดไปหมดเมื่อก่อนหน้านี้ผมแอบเห็นสายตาของพี่ต้นน้ำเปลี่ยนไปเขามองผมเป็นคนอื่น

"นายโอเคแน่นะ" คิงหันมากระซิบถามผม

"ไม่เป็นไรไม่เป็นไร" ผมพูดทั้งที่ยังหันหน้าหนีอยู่ ผมไม่อยากจะหันไปทางนั้นน่ะเดี๋ยวน้ำตามันจะไหล

"อ่ะพี่ไปก่อนนะ ขอให้ดีขึ้นเร็วๆนะมิริน" พี่ต้นน้ำพูดแล้วยิ้มให้มิริน ก่อนจะเดินลงไปเขาหยุดชะงักอยู่หน้าประตูก่อนจะหันขึ้นมามองผม ผมไม่ได้หันไปมองเขาหรอกนะแต่ผมแอบดูทางหางตาน่ะ ของแม่แม้แต่จะโบกมือลาผมเหมือนเมื่อก่อนด้วยซ้ำ ไม่แม้แต่จะยิ้มให้แต่เขาเดินออกไปเลย

"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ผมพูดแล้วลุกพรวด ขนาดไอ้คิงกับไอ้เน็ตยังตกใจเลย

ปึง!!

ประตูห้องน้ำของผมถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามด้วยตัวของผมที่นั่งอยู่บนฝาชักโครกที่ถูกปิดอยู่ และสิ่งที่เจ็บที่สุด คือการร้องไห้ที่เงียบที่สุด ยังไม่ทันได้ลองให้ต่อก็มีเสียงของผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำ

"จะทำอะไรเหรอคะ"

"เราเป็นคนชวนพี่มาแท้ๆ"

"แหม หนูล้อเล่นค่ะพี่โจ"

โจ ใช่โจแฟนเก่ามิรินไหมนะแค่ผมได้ยินแค่นั้นผมก็รีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะเปิดประตูพวกพาดออกมา ทำให้ผู้ชายและผู้หญิง 2 คนนั้นแยกตัวออกจากกัน

"ไอ้โจมึงนี่มัน!" ผมพูดแล้ววิ่งพุ่งไปต่อยหน้ามัน หมัดลุ้นๆของผมทำเอาเลือดกลบปากโจ มันล้มลงกับพื้น ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็คือวิ่งออกไปเลย

"มึงใครวะ!" ไอ้โจมองหน้าผมสายตาเอาเรื่อง

"กูเอง เพื่อนมิริน!"

"อ้อ เพื่อนยัยคนที่ชอบตอแยฉันนี่เอง" นาทีนั้นมันลุกขึ้นมาเหมือนจะต่อยผม แต่กลับกลายเป็นว่ามันเดินเข้าใกล้ผมเรื่อยๆจนผมต้องถอยหลัง จนในที่สุดหลังของผมก็ชิดกับกำแพงห้องน้ำ

"มึงจะทำอะไรวะ!" ผมโวยวาย เมื่อไอ้โจยังคงยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"มึงรู้เปล่าเด็กดื้อต้องโดนอะไร" มันถามผม ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเพราะตอนนี้ มันใกล้มากๆ

"เดี๋ยวมึงก็ได้รู้หลังจากนี้นี่แหละ"

คำพูดของไอโจ ทำเอาผมขนลุกวูบ มือของผมดันอกมันไว้ ก่อนที่ผมจะหลับตาปี๋ บ้าเอ้ยผมจะรอดไหมเนี่ย

......ติดตามตอนต่อไป......

"มีอะไรจะสารภาพกับฉันไหมพวกเธอสองคน" เสียงของอาจารย์ห้องปกครอง ดุพวกผม 2 คนเพราะพวกผมยังคงนั่งก้มหน้าเงียบกันทั้งคู่ ผมแอบเหลือบตาไปมองไอ้โจนิดหน่อย แต่มันกลับหันหน้าไปทางอื่น

"ไม่มีใครพูดพวกเธอก็ติดทัณฑ์บนกันไปนะ"

"อ..อาจารย์ครับ! อาจารย์คือ..ผม.." ผมอึกอัก ไม่กล้าพูดแต่พอหันไปเห็นดวงตาสีน้ำเงินมองผมด้วยหางตามันก็ทำให้ผมอดขึ้นไม่ได้^⁠_⁠^

อยากเลือดซิบเพิ่มเหรอนั่น บนหางตาเพิ่งจะโดนไปเองไม่ใช่รึ

"เขารังแกผมครับ แต่ผมต่อสู้เก่ง" ผมพูดแล้วทำหน้าเศร้า

"รังแกเหรอ เหอะ" โจ ส่านหน้า

"ดูหน้าผมสิครับ อาจารย์จะเชื่อใครในเมื่อผมโดนฝ่ายเดียว" โจพูดแล้วชี้แผลให้อาจารย์ดู

"เธอชื่ออะไร" อาจารย์ถามโจ

"กิตติโก ครับ"

"นามสกุล เมธวิน อ่ะนะ" อาจารย์เหมือนจะเหวอ แต่โจพยักหน้าลง

"พีรวัฒน์ เธอรีบขอโทษเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"อ..อะไรนะครับ" ผมทำหน้าแตกตื่น

"นี่ ลูกของผู้มีพระคุณต่อโรงเรียนเราเลยนะ" อาจารย์พูดแล้วผายมือไปทางหมอนั่น

"แต่ อาจารย์ครับ!" ผมหันไปมองหน้าไอ้โจก่อนจะสงบลง เห้อ นี่ผมแพ้ไอ้ลูกเพื่อนผู้อำนวยการเหรอวะเนี่ย

"ขอโทษ" ผมพูดกระแทกเสียง

"ฉันไม่เอาเรื่องแล้วกัน ส่วนแผลนี่นายต้องชดใช้"

"อะไร เห้ย!" ผมร้องเสียงดังเมื่อโจ กระชากแขนผม

"ขอตัวนะครับอาจารย์" ว่าจบมันก็เดินจุงมือผมออกมาเลย

อยากรู้ไหมครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม แล้วก็หมอนี่ คือเรื่องมันเกิดจากหลังจากตอนที่หมอนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ หมัดของผมก็ต่อยไปที่กลางท้องของมัน ช่วยไม่ได้ครับมันอารมณ์ชั่ววูบหลังจากนั้นเหมือนจะเป็นผู้หญิงคนนึงที่มากับหมอนี่ละมั้ง ไปเรียกอาจารย์ห้องปกครองมาจัดการพวกผมก็เลยได้เข้าห้องปกครองกันอย่างที่เห็น

"เกิดอะไรขึ้นวะ" ไอคิงถามผมเมื่อผมเดินออกมา ตามด้วย เน็ตและ มิริน ผมแอบสังเกตุเห็นโจมองมิรินนิดหน่อย แม้แต่สายตาของมันผมยังดูออกว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรกับมิรินเลย ส่วนมิรินเองสายตาของเธอดูเศร้าลงกว่าที่เห็น

"มีเรื่องนิดหน่อย" ผมตอบ ก่อนจะโดนกระชากแขนตามเขาไป

"ด..เดี๋ยวมานะ โอ้ย เจ็บนะเว้ยไอ้เวร" ผมเดินไปด่าไป

ห้องพยาบาล

"นั่ง! แล้วก็ทำแผลให้ฉันซะ" โจ สั่งพร้อมหยิบกล่องพยาบาลมาวางข้างๆผม

"ใช่หน้าที่ของฉันเหรอ?"

"ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็ทำ" โจขู่ ผมเชิดหน้าขึ้น

"คิดว่าอำนาจพ่อนา..อื๊อ! จะทำอะไร" ผมรีบเอนตัวลงหลบเมื่อเขา พุ่งหน้าเข้ามาหา

"ถ้ายังพูดอีกฉันจูบจริงแน่" เขาพูดแล้วถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิม

"เผด็จการ" ผมบ่นเบาๆ แล้วมองค้อนใส่เขา

"โอ้ย! เจ็บๆ"

"อย่าสำออย" ผมด่าเขา ก่อนจะเอาสำลีชุบน้ำเกลือต่อ แค่แตะเบาๆร้องซะเหมือนผมกดจนเลือดออกแน่ะ

ไม่นานผมก็ทำแผลให้โจเสร็จ แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องพยาบาล แต่เจอเข้ากับพี่ต้นน้ำแล้วก็มิริน ที่ยืนกอดกันอยู่ ทำให้ขายของผมหยุดชะงักกึกอยู่หน้าห้องพยาบาล ส่วนโจเขาก็เดินออกมาแล้วก็งงๆที่ผมขวางมันทำไมก่อนที่มันจะเห็นเหมือนกับที่ผมเห็น

"เห้ย.." โจประท้วงเบาๆ แต่ผมตกใจเลยหันไปหาเขาจึงชนเข้ากับเขาพอดี ตัวเราห่างกันแค่คืบ ใบหน้าของเราใกล้จนมากจนรู้สึกได้ถึง ลมหายใจของกันและกัน

"ต้นน้ำน่ะ แฟนนายใช่ไหม" โจถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง

"อืม.." ผมตอบกลับไปเบาๆก่อนจะก้มหน้าลง

"คือว่า.."

"ชู่!" โจใช้นิ้วชี้แตะที่ปากของผมเบาๆเพื่อให้ผมเงียบ

ด้วยความเงียบนั้นจึงทำให้ผมได้ยินทั้งสองคนสนทนากัน ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะแต่มันเสียงดังเกินจนทำให้ผมดันได้ยินต่างหาก

"ให้พี่ดูแลมิรินเองนะ ไม่ร้องนะ"

"ฮืออ แต่พี่เป็นแฟนฟิล์มนะคะ" มิรินสะอื้น

"เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับฟิล์มเอง ไม่ต้องห่วงนะ" พี่ค้นน้ำพูดแล้วยิ้มให้เธอ น้ำตาของผมไหลนองแก้ม ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่คงเปลี่ยนไปแล้วตั้งแต่ตอนนี้

"กลับห้องกันเถอะ" พี่ต้นน้ำพูด

ด้วยความที่ ระยะทางของห้องเรียนจะต้องผ่านกับห้องพยาบาล นั่นก็คือทั้งสองคนจะต้องผ่านผมกับโจ ผมเช็ดน้ำตาออกช้าๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้โจยังไม่ทันได้เดินไปโจก็ดึงแขนของผมไว้

"นับถึง 3" โจพูดแล้วจับสองแขนของผมเอาไว้

"ห..ห้ะ..?" ผมทำหน้างง ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อสาร

"1"

"2...3.."

"ด..เดี๋..อื๊ม!"

ผมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรง เมื่อถูกจุมพิตแบบไม่ทันตั้งตัว เขาบรรเลงจูบผมโดยที่ดึงแขนของผมเข้าไปโอบคอเขาไว้ ก่อนจะจูบประโลมด้วยความเสน่หา เร่าร้อนและรุนแรง จนขาผมแทบอ่อนย้วยจะล้มลงเพราะผมจูบไม่เก่งและนี่คือจูบแรกของผม ก่อนที่เขาจะผละจูบออกช้าๆ ในหน้าของผมแดงระรื่อ จนกระทั่ง

"ฟิล์ม!!" เสียงเข้มๆของพี่ต้นน้ำดังมาจากด้านหลังของผม ผมหันไปมองหน้าเขา ตอนนี้เขาดูโกรธมาก ส่วนมิรินผมเห็นเธอยืนอึ้งอยู่ด้านหลังเขา

"ไอ้โจ" พี่ต้นน้ำเอ่ยชื่อของโจออกมา ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าผมเพิ่งจูบกับเขาไปเมื่อกี้

"ฟิล์ม นายทำอะไร"

"ทำอะไร..ทำไมครับ" ผมถามเสียงเรียบ

"นายกำลังจูบกับคนที่ทำร้ายจิตใจของมิรินนะ" พี่ต้นน้ำพูดสายตาเอาเรื่อง

"ครับ ผมรู้ตัวดี" ผมยังคงยืนพูดนิ่งๆข้างๆโจ

"หรือนายคบกับมันอยู่โดยที่มันคบกับมิรินเหรอ"

"มึงรู้ได้ไงว่ากูคบกับมิริน" โจถาม คำถามนั้นทำเอาผมงงนิดหน่อย มันหมายความว่ายังไง

"มิรินบอกกูไง" พี่ต้นน้ำตอบ

"เขาเคยบอกไหมว่าทำไมกูถึงยอมคบ" โจพูดอีก ยิ่ง งงอีก

"มึงมันหน้าด้านไปจีบเขาไง มึงจะมาบอกว่ายอมคบไม่ได้!" พี่ต้นน้ำด่าโจ ทำไมรู้สึกอยากชกเขาจังห๊ะ

"พี่ต้นน้ำ พอแล้วค่ะ!" มิรินเดินมาดึงแขนเขาไว้ ตอนนี้เธอดูน่าสงสารกว่าคนอื่นๆ ในขณะเดียวกัน ผมกลับรู้สึกดีที่เธอร้องไห้

"ฟิล์ม! อธิบายมาว่านายนอกใจฉัน"

"ไม่ใช่พี่ที่ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปเหรอครับ" พี่ต้นน้ำหยุดชะงัก เขาสีหน้าเปลี่ยนทันที

"ไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็จะบอกเลิกผมอยู่แล้ว" ผมพูดแล้วยิ้มจางๆ

"งั้นเราก็จบกันแค่นี้ทั้งคู่" ผมพูดจบก็เดินไปจับมือโจ ขอให้เขาเล่นตามน้ำผมไปก่อนเถอะได้โปรดด

"ฟิล์ม!" มิรินเรียกผมเสียงดังจนผมสดุ้ง

"พี่ต้นน้ำรักนายมากนะ ทำไมนายถึงทำแบบนี้"

"เขารักเธอน่ะสิ เธอไปทำอะไรใส่เขาล่ะเขาถึงได้ใส่ใจเธอขนาดนี้"

"คือฉัน!.."

"ที่เมื่อคืนไม่ได้ไปหา เพราะฉันมาเห็นเธออยู่กับเขาพอดีหรอกนะมิริน" ผมเล่าไปยิ้มไป ทั้งๆที่ตอนนี้น้ำตาของผมเริ่มไหลอีกแล้ว

"ฟ..ฟิล์ม!" มิรินเสียงสั่น

"พอเถอะมิริน เราเลิกกันเถอะฟิล์ม" พี่ต้นน้ำฉายแววตาเจ็บปวด ก่อนจะหันมามองผมด้วยใบหน้าที่โกรธแค้น จะแค้นอะไรผมล่ะ ผมสิควรแค้นเขาซะมากกว่า เขานอกใจผมก่อนนี่

"มีอะไรจะเล่าไหม" ผมเงยหน้าถามโจ ที่ยืนอยู่ตรงข้ามผม หลังจากที่ผมร้องไห้มาซักพักใหญ่ๆ

"นายจะเชื่อก็ได้ไม่เชื่อก็ได้ แต่มิรินตามตื๊อขอฉันคบด้วยมาตลอด"

"แล้วนายก็ยอม"

"ถ้านายเป็นฉันในตอนนั้นนายจะเข้าใจ"

"ฉันไม่ใช่นายฉันไม่รู้" ผมก็ตอบไปตามตรง

"มิรินส่งข้อความมาว่าจะทำร้ายตัวเอง นายคิดว่าฉันจะยังปฏิเสธเธอได้อยู่ไหม"

"อืม"

"หมายความว่างไง" โจทำหน้างง

"ฉันเชื่อนาย"

"ห้ะ ง่ายขนานนั้นเลยเชียว"

"ฉันเชื่อใจนายถ้านายทำให้ฉันเชื่อใจได้ แค่นนั้นฉันก็เชื่อหมดใจแล้วล่ะ" ผมยิ้มอ่อนให้ ก่อนจะเตรียมตัวเดินกลับเข้าไป

"เดี๋ยวสิ"

"อะไรอีก" ผมขมวดคิ้ว เมื่อเขายังดึงมือผมต่อ

ใบหน้าหล่อยื่นเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหันไปกระซิบข้างหูผม

"นาย..เคยจูบกับหมอนั่นรึเปล่า ดูอ่อนหัดจังเลยนะ" เขาพูดแล้วยิ้มมุมปาก

"ไอ้โรคจิต ถามอะไรบ้าๆ" ผมด่าเขาไปหนึ่งฉอดส่วนเขาก็ยังคงยิ้มแล้วก็หัวเราะอยู่นั่นแหล่ะ

"จูบไม่ได้ทะลึ่งซักหน่อย" เขาตะโกนตามทหลังผมจนทำให้ผมต้องหันไปชูวัดดัฟัคให้เขาก่อนจะรีบเดินหนีไปไกลๆ ปั่นประสาทชะมัด

...****************...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

...ติดตามตอนต่อไป...

"มอนิ่งฟิล์ม"

"มอๆนะคิง มอๆนะเน็ต"

"มอ"

     ไม่ต้อง งง นี่คำทักทายของพวกผมเอง หลังจากนี้คงต้องทำตัวให้ชิน เพราะมิรินออกจากกลุ่มพวกเราไปชั่วคราว ที่แปลว่า จะกลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้หรืออาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้⊙⁠.⁠☉

     เพราะว่าผลสรุปก็คือ เมื่อวานคือเรื่องจริง เสียงจริงและคนจริงๆ จะให้พูดยังไงดี ง่ายๆคือ ผมเลิกกับพี่ต้นน้ำแล้ว และผมโสดสนิท(รึเปล่า)มากกกก

"ยังไงกับพี่ต้นน้ำ" เน็ตถามผม

"อีกสิบนาทีเดี๋ยวก็รู้ ทำตัวให้ชินล่ะ" ผมพูดแล้วยิ้ม

"บอกตัวเองเถอะ" คิงพูดแล้วหัวเราะ

"นึกไม่ถึงจริงๆว่ะ ว่ายัยนั่นจะเป็นแบบนี้และที่แน่ที่สุดคือ พี่ต้นน้ำที่กูมองว่าดีเสือกเลวซะงั้น" เน็ตทำหน้าเซ็ง

"แล้วเรื่องของมิรินกับโจนี่ยังไงซิไหนบอกจะเล่า" เน็ตถาม สมกับเป็นสายเสือกในแก๊งค์ผม

"ยัยนั่นตื๊อมันต่างหาก แถมยังเล่นไม้เดียวกับคืนก่อนนั้นด้วย" ผมเล่า

"ถามจริง" คิงไม่อยากจะเชื่อ

"ไม่รู้สิ แต่ตานั่นน่าเชื่อถือดีนะ" ผมคิดอย่างงั้นในขณะที่เพื่อนผมสองคนทำหน้าเหมือนเห็นผี

"เป็นอะไร งง"

"ปกติมึงไว้ใจคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ไอ้คิงหันมาพูด หลังจากก้มลงเล่นโทรศัพท์ซักพัก

"ก็เปล่านะ.."

ตึก! ตึก! ตึก!

"แก! พี่โจมาว่ะ ไม่รู้มาทำไมแต่รู้แต่วันนี้หล่อมาก!!" เพื่อนสาวห้องผมคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาบอกสาวๆในห้อง ก่อนจะพากันวิ่งกรูไปดูหน้าห้อง และแก๊งค์หกสาวนี้มีชื่อว่า 'สาววายจะฉาบเธอ'

     อ่า กลุ่มนี้แหล่ะที่ทำให้ผมกับพี่ต้นน้ำได้คบกันซึ่งตอนนี้พวกนางก็คงยังไม่รู้หรอกว่าผมเลิกกับเขาแล้ว ไม่งั้นมีช็อค

"ว่าแต่พี่เขามาทำไมแกรู้ไหม" แคนดี้เอ่ยขึ้น

"มาหาแกรึเปล่า แกทำอะไรผิดกฎคณะเรารึเปล่า" เอวาพูดแล้วหัวเราะ

"หรือว่า เขามาหาแฟน" มิวพูดแล้วกรี๊ดกร๊าด

"กรี๊ดดด ใช่เหรอ ถ้าใช่ขอให้เป็นฉันด้วยเถอะ! แบ๊ดๆแบบนี้ฉันชอบ~" คานะ สาวลูกครึ่งญี่ปุ่นไทยยังถูกใจ

"เจ้าชู้แต่หล่อ แถมยังชอบทุกเพศหรือเขาจะซ่อนหนุ่มน่ารักไว้ในคณะเรา?" กอหญ้า แสดงตัวเป็นสายวายถึงที่สุด

"อย่าเพิ่งไปสนตอนนี้ขอเก็บรูปออร่าก่อน~" แก้มมือตากล้องของกลุ่มรัวชัตเตอร์

"แกอีกนิดเองอ่ะ ฉันชักจะเป็นลมแล้ว~" ยะหยาเอามือกุมผาก

"เขาอาจจะมาหาแฟนเขาก็ได้ อย่ามโนกันให้มากสาวๆ" และคนสุดท้ายสาวแว่นที่เป็นเจ้าแม่สาววายอย่าง เบต้า

"เอ่อ สาวๆมขอทางหน่อยได้ไหมครับ" ผมได้ยินเสียงโจ ก่อนจะตามด้วยสามสาวที่กลั้นเสียงกรี๊ดกันแทบไม่อยู่

     หลังจากที่ผมละสายตาจากสาวๆผมก็แค่นอนฟุมตัวลงบนโต๊ะ โดยหันหน้าไปทางซ้ายถ้าหันขวาผมเกร็งว่าไอ้สองตัวมันจะแอบถ่ายลงสตอรี่อีก ผมหลับตาลงนิ่งๆแต่จู่ๆก็มีเงาตะคุ่มๆบังหน้าผม ผมจึงลืมตาขึ้น

"เหวอออ ไอ้โจ!" ผมถอยกรูดแทบตกเก้าอี้

"ระวังหน่อยสิ เห้ย" มันบ่นผม แต่กลับเจ้าเล่ห์ซะงั้นหมายความว่าไงนั่น

"มาทำอะไร มารับสาวนายก็รีบไปสิ" ผมรีบกระซิบบอก ผมไม่อยากเด่นสะดุดตาในห้องนี้

"ไล่จังเลย มาหานายนั่นแหล่ะ"

"ห๊า?"

จุ้บ!

     เสียงจุ้บแก้มของโจดังลั่นห้อง ก่อนจะตามด้วยเสียงกรี๊ดดังลั่น ของสาวๆทั้งแปด

"ทำอะไรเนี่ย!" ผมเอามือมาทาบแก้ม ก่อนจะหันไปมองเน็ตกับคิง ก็พบว่าพวกมันเองก็อึ้งอยู่ เห้อไม่อยากจะเชื่อเลย

"กินข้าวเช้ามายัง" โจเปลี่ยนเรื่อง

"ก็ลองท้องมาบ้างล่ะ"

"งั้น ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย" พูดจบเขาก็จุงมือผมผ่านสาวๆออกไปเลย แปดสาวทำหน้าตกใจมาก จนกระทั่งมีอีกคู่หนึ่งเดินเข้ามา

"ฟ..ฟิล์ม"

"มิริน.."

     จะบทจะเรียลก็ตกใจกันทั้งคู่นั่นแหล่ะ โจหันมามองหน้าผมเหมือนจะส่งสัญญาณว่าจะเอายังไงต่อผมเลยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะจุงมือเขาออกมาเลย ขนาดพี่ต้นน้ำยังไม่สนใจผมผมจำเป็นต้องสนใจเขาด้วยเหรอ หึ

"หน้าด้านดีแฮะ" เป็นคำพูดที่พูดอแกมาเบาๆแต่แรงดีแฮะ

"คงสู้หน้าพี่ไม่ได้หรอก" ผมพูดเสียงดังเอาให้แปดสาวได้ยินซักหน่อยเผื่อพวกเธอจะเข้าใจ

     ผมจุงมือโจเดินออกมาได้ห่างไกลคนมาซักพักแล้วนะ แต่เหมือนน้ำตามันจะไหลอีกแล้วน่ะสิ ในขณะที่ผมเจ็บเขากลับมีความสุข แปลกไหมล่ะนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเหตุการณ์ในตอนนี้เนี่ย ผมยืนนิ่งๆก่อนตะเช็ดน้ำตาออก หัวใจของผมเจ็บแปร๊บๆเมื่อเห็นภาพที่เขายิ้มให้มิริน มันเหมือนกับวันแรกเลยแฮะ จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน

"รู้อยู่แล้วใช่ไหม แล้วก็ตั้งใจจะพาออกมาก่อนสินะขอบคุณนะ" ผมหันมาพูดกับเขาก่อนจะยิ้มจางๆ

"นี่เป็นแค่แผนสินะ" ผมก้มลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอีกครั้ง ผมหันหลังกลับกำลังจะเดินออกไปก็มีมือหนารั้งผมไว้

"มีอะไรรึเปล่า" ผมถามเสียงสั่น

หมับ!!

     แต่กลับกลายเป็นว่าโจคว้าผมเข้าไปกอดไว้ กอดของเขาช่างอบอุ่น และอ่อนโยน ทำเอาผมนึกถึงแม่ไม่หยุดเลย

"ฮึก ฮือ.."

"ร้องไห้เถอะฉันจะปลอบนายเอง" คำพูดแสนอ่อนหวานของเขาทำตัวผมลอย ก่อนจะปล่อยโฮไม่หยุด จะมีคนดีๆแบบเขาได้อีกที่ไหนที่จะรักผมเหมือนที่พี่ต้นน้ำรักผมแบบเมื่อก่อนและปลอบผมแบบที่พี่โจปลอบผม

ร้านก๋วยเตี๋ยว

"อะกินซะ" โจวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้าผม แถมเขารู้ด้วยว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร นี่เขาเป็นใครกันแน่ห้ะ

"อย่ามองเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดเลยน่ากินไม่ลงอ่ะจะสำลัก" โอ๊ะ อันนี้เขาล้อผมรึเปล่า

"ก็แค่สงสัย" ผมเลิกสงสัยก่อนจะก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว

"ซักวันนายก็รู้เอง" ยิ่งเขาพูด ผมก็ยิ่ง งง ว่าเขาจะสื่อถึงอะไรเอาเป็นว่าตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวอร่อยก็พอ

"อร่อยไหม"

"อืม ก็โอเคร" ผมตอบเขาไปก่อนจะยิ้มหวาน ถ้าเขาไม่มาตอนนี้ผมคงนั่งดูพี่ต้นน้ำหวานกับมิรินอยู่แน่ๆ

หลังจากเราไปทานข้าวกันเขาก็มาส่งผม อื่มมมม โดนแปดสาวมองแบบว่าความสงสัยวิ๊งวับมากจะเอาทะลุตัวผมเลยไหมล่ะ

"ฟิล์มมี่ๆ" ยะหยาปรี่เข้ามาหาผมตามด้วยสาวๆอีกเจ็ดคนตามมาหลังจากที่ตูดผมถึงเก้าอี้แมบๆ

"เราเลิกกับพี่ต้นน้ำแล้ว" แปดสาวถึงกับร้องว๊ายก่อนจะมองหน้ากัน

"ท..ทำไมล่ะ" แคนดี้ถามเสียงอ่อย

"ไม่รู้สิไปถามเจ้าตัวเองดีกว่า" ผมยิ้มจางๆก่อนจะก้มหน้ากดมือถือต่อ

"ฝั่งนั้นก็พูดมาแบบนี้เหมือนกันนั่นแหล่ะ" เบต้าเท้าสเอวทำหน้าเซ็งๆ

"งั้นเปลี่ยนคำถาม นานกับพี่โจน่ะเป็นอะไรกัน" กอหญ้าอยากรู้

นั่นสิเป็นอะไรกันนะ ไม่ได้ถามเขาด้วยแถมยังรู้จักกันแบบว่าสถานการณ์งงๆซะด้วย

"ก็คบหาดูใจล่ะมั้ง" ผมตอบปัดๆ

"จริงเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วแผลบนหน้าเขาคือฝีมือพี่ต้นน้ำใช่ไหม ทั้งสองมีเรื่องกันเหรอ" คานะรัวคำถาม

"อ่าๆ ก็ได้ เรื่องของพี่ค้นน้ำถามมิรินเอานะส่วนเรื่องแผลบนหน้าโจเอ้ย..พี่โจน่ะ เป็นอุบัติเหตุน่ะ" ผมอธิบาย สาวๆถึงกับอ้อ

"จะไปถามมิรินจริงๆเหรอ" แก้มกระซิบกับทุกคน

"จริงๆก็ไม่อยากนะแต่ในใจก็อยากรู้อ่ะ" เอวาปั้นหน้าไม่ถูก

"ถามๆไปให้จบๆเดี๋ยวก็โดนโยนไปโยนมามิรินคงให้ความร่วมมืออยู่หรอกนะ" มิวพูดปิดท้ายก่อนแปดสาวจะเดินไปนั่งที่เพราะอาจารย์เข้าแล้ว ผมเห็นมิรินหันมามองหน้าผมนิดหน่อย ไม่ว่าจะมองยังไงนัยย์ตาของเธอก็ยังดูเศร้าเหมือนเดิม อาจจะจริงอยู่ที่เธออาจจะไม่ได้รักพี่ต้นน้ำ แต่พี่ต้นน้ำที่รักเธอต่างหาก แต่ผมจะไปสนใจทำไมล่ะเพราะหลังจากนี้ชีวิตผมอาจจะดีขึ้นก็ได้

...ติดตามตอนต่อไป...