ปี 2555

ณ โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

"เร็วๆ หน่อยสิคุณพัฒน์ ผมไม่อยากเข้าเรียนสาย"

"คุณทัศก็อย่ารีบสิครับ รอผมด้วย"

"ไปช้าเดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก"

"งั้นคุณทัศก็ช่วยถือของของคุณหน่อยได้ไหม มันหนักนะครับ!!"

ทัศหยุดเดินสักครู่ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าของเขามาถือพร้อมเดินไปโดยไม่สนใจคนข้างหลัง คนข้างหลังรีบเดินตามไปให้ทันด้วยกลัวว่าจะทำให้ทัศเข้าเรียนสาย คนข้างหลังที่ว่าก็คือ พัฒน์ และเขาไม่อยากให้ทัศโกรธเพราะเวลาทัศโกรธน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร

พัฒน์และทัศ รู้จักกันตั้งแต่ม.5 ตอนนั้นทัศเป็นเด็กใหม่ที่ย้ายมา ส่วนพัฒน์เป็นเด็กทุนของที่นี่ ด้วยความที่พัฒน์เป็นเด็กทุนเขาจึงไม่มีเพื่อนเลยสักคน เด็กที่อยู่ในโรงเรียนนี้ส่วนมากเป็นลูกคนมีเงินพ่อแม่เป็นนักการเมือง นักธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์ เด็กที่สอบทุนเข้ามาได้มักโดนดูถูก เหยียด ทำร้ายร่างกาย ถูกใช้สาระพัด บางคนทนไม่ไหวถึงขั้นย้ายออกก็มี  ถ้าถามว่าพัฒน์ไม่มีเพื่อนเลยหรอ ก็ไม่เชิงว่าไม่มีเพราะเด็กทุนของที่นี่จะมีหนึ่งคนต่อสายชั้นเท่านั้น ช่วงหลังๆมานี้ทางโรงเรียนไม่ค่อยได้รับเด็กทุนเข้ามา เนื่องจากปัญหาผู้ปกครองของนักเรียนหลายท่านไม่พอใจที่เอาเด็กที่สอบได้เข้ามาเรียนโดยไม่จ่ายค่าเล่าเรียน

ในช่วงแรกๆที่ทัศได้เห็นพัฒน์เขาก็รู้ว่าพัฒน์เป็นเด็กทุน ที่รู้ว่าเป็นเด็กทุนก็น่าจะเป็นตรงที่พัฒน์นั่งคนเดียวหลังห้อง บนโต๊ะก็มีสมุดกับกระเป๋าดินสอที่หาซื้อจากร้านขายเครื่องเขียนทั่วไป แตกต่างจากเด็กคนอื่นที่มีเครื่องเขียนแพงๆมีiphoneรุ่นใหม่วางไว้บนโต๊ะ

ทัศเคยได้ยินเรื่องของพัฒน์มาจากเพื่อนของเขาว่า

'กูจะบอกอะไรให้เลยนะไอ้เด็กทุน มันพูดเพราะอย่างกับเป็นลูกเจ้าหลานเธอ'

'ทำตัวเป็นผู้ดี ที่หนึ่งเรื่องมารยาท'

'พยายามที่จะให้คนอื่นเห็นใจ'

'แม่งก็ไม่มีใครสนใจมันเหมือนเดิม'เพื่อนของทัศพูดก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

'มึงสนใจมันหรอวะ'

'อือ กูสนใจ มันน่าจะช่วยเรื่องเรียนได้เยอะ'

'แล้วแต่มึงเลยนะ ระวังโดนเชื้อไอ้เหี้ยนั่นเข้าสิงมาพูดเพราะใส่กู'

บทสนทนาจบลงเมื่อทัศเดินออกไป

กลุ่มเพื่อนของทัศรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น พอมาอยู่มัธยมปลายทัศก็ย้ายไปอยู่อีกโรงเรียนไม่ได้ต่อโรงเรียนเดิมเหมือนเพื่อนๆ โรงเรียนใหม่ที่ทัศอยู่ทัศก็มีเรื่องจนโดนสั่งย้าย เขาจึงเลือกย้ายมาอยู่โรงเรียนเดิม วันแรกที่เข้ามาทัศก็เห็นพัฒน์นั่งด้านหลังคนเดียว เลยเข้าไปนั่งด้วยถึงจะโดนสายตาของคนทั้งห้องมองมาที่เขาก็เถอะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เฮาสิพยายามอัพเรื่อยๆไม่ให้ขาดตอนเลย^_^

พัฒน์เรียกว่าเป็นเบ๊ของทัศเลยก็ว่าได้ พัฒน์คอยตามงาน แก้งาน ถือของให้ ซึ่งการที่ทำแบบนี้ทำให้เขาได้ศึกษาความเป็นอยู่่ของคนในสังคมโรงเรียนซะส่วนใหญ่ ทำให้เขาได้มีโอกาสมากกว่าเด็กทุนคนอื่นๆในโรงเรียน พัฒน์ไม่เคยรู้สึกว่าเป็นคนใช้ของทัศเลยเพราะเขาขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆทัศก็พอ

หลังจากจบจากโรงเรียนไปทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกต่างคนต่างแยกทางกันไป พอจบมหาลัยพัฒน์ก็หันมาเอาดีด้านคาเฟ่ก็มันฮิตกันเลยต่อยอดธุรกิจร้านเค้กของแม่เอาซะเลย ถึงแม้เปิดร้านแรกๆจะมีแค่เพื่อนมาช่วยอุดหนุน แต่ตอนนี้ร้านของพัฒน์เริ่มมีคนรู้จักมากขึ้นเรื่อยๆตามคำพูดปากต่อปากของคนที่เคยมา

"กาแฟดำแก้วหนึ่ง"

"รอสักครู่นะครับ"

ไม่มีหางเสียงเอาซะเลย พัฒน์ได้แต่บ่นในใจ เขามักจะไม่ชอบลูกค้าที่พูดห้วนๆพูดไม่มีหางเสียง นี่ไม่ติดว่าเป็นลูกค้าคงได้วีนร้านแตก

"ได้แล้วครับ^^"

"ขอกินฟรีได้ไหม"

"ประทานโทษนะ พูดไม่เพราะยังจะมาขอกินฟรีสันดานตัวเงินตัวทองจริงๆ"

"ทัศล้อเล่น จำทัศไม่ได้เหรอ"

"ขอโทษๆจำได้แล้วดูดีขึ้นเยอะ"

"ไม่คิดว่าพัฒน์จะพูดแรงขนาดนี้ เปลี่ยนไปเยอะเลย"

"โตขึ้นมันก็มีอะไรที่จะเปลี่ยนอยู่แล้ว แก้วนี้พัฒน์ให้กินฟรี"

เชี่ย พัฒน์ได้แต่อุทานในใจเบาๆ เพราะทัศดูดีขึ้นจากแต่ก่อนจนจำแทบไม่ได้ เมื่อก่อนว่าหล่อมากแล้วตอนนี้ยิ่งหล่อชุบแป้งทอดไปอีก ขาว สูง หน้าคม สันจมูกนี่คือเห็นเด่นชัดมาตั้งแต่ปากซอย(ทำมาเพิ่มเปล่าวะ)  ที่แย่สุดๆทัศดันมาเจอตอนที่เขาไม่ทำตัวเป็นลูกคุณแล้วนี่สิสันดานไพร่มันดันออก

"ทำหน้าแปลกจัง คิดอะไรอยู่อะ"

"ไม่มีอะไรหรอกจะเอาอะไรเพิ่มไหม พัฒน์จะปิดร้านแล้ว"

"ปิดเร็วจัง หรือทัศมาตอนใกล้ปิดร้าน"

"มาช้าไงร้านปิด4โมงครึ่ง"

ทัศอึ้งไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าพัฒน์จะตอบกลับมาแบบห้วนๆ ปกติพัฒน์จะไม่ใช่คนแบบนี้ สังคมมันเปลี่ยนคนจริงๆแหละ ตอนเรียนมหาลัยเขาอยู่ในสังคมที่มีแต่คนเห็นอกเห็นใจกันทัศเลยเริ่มคล้อยตามไปเรื่อยๆ เขาพยายามคิดในแง่ดีว่าบางทีอาจจะเป็นช่วงอารมณ์ขึ้นๆลงๆของคนก็ได้เขาก็เคยเป็น ดีที่เขาไม่ใช่คนขี้น้อยใจอะไรมากเลยไม่รู้สึกโกรธ

"ทัศขอไลน์ได้ไหมอะ"

"ได้สิ"

"ว่างๆไปเที่ยวด้วยกันไหม"

"ได้ๆ ว่าแต่ทัศรู้จักร้านพัฒน์ได้ไงอะ"

"เพื่อนแนะนำมา มันบอกว่าแฟนซื้อให้กินแล้วอร่อย"

"ทัศมีแฟนยังอะ"

ถามกันซึ่งๆหน้าแบบนี้เลยดิ แกก็เลิศเกินยัยพัฒน์

"ฮะ...ยังไม่มีแล้วพัฒน์มียัง"

"ยัง ทำแต่งานเลยไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่"

"เดี๋ยวนี้ไม่พูดแบบลูกคุณแล้วเหรอ"

"ไม่เอาอะ ก็ทัศอยากพัฒน์พูดเหมือนคนปกติเขาพูดกันไม่ใช่เหรอ"

"ก็ใช่ แต่นี่ไม่ฝืนใช่ไหม"

"แรกๆก็ฝืนอยู่ แต่ตอนนี้เป็นสันดานไปแล้ว"

ทัศได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถเปลี่ยนคนคนนึงได้ขนาดนี้ จากบุคลิกน่ารักพูดเพราะ กลายเป็นน่ารักพูดได้ไม่เข้าหู

"งั้นทัศไปก่อนนะ จะไปรับน้องที่โรงเรียนเกือบลืมเลย"

"ขับรถดีๆ มีอะไรก็มาคุยกันได้นะ"

พัฒน์รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก แต่เขาก็ไม่อยากให้ทัศรู้สึกไม่คุ้นเคยเพราะทัศขอให้เขาพูดเหมือนคนปกติพูดกันไม่ต้องพูดแบบลูกคุณพัฒน์เลยยอมทำให้ คนที่แอบชอบขอให้ทำมันก็ต้องทำให้ปะ

ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนถึงตอนนี้นะคะ เลิฟๆ

พัฒน์ตอนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นทัศ