...

"ชาวเดียเลนส์! พวกเจ้าจะต้องถูกประหารให้หมด พวกเจ้ามันคือปีศาจ บรรพบุรุษของปีศาจ!"

..

'ปีศาจ' ตอนเด็กฉันเคยสงสัยกับคำว่าปีศาจ ว่ามันคืออะไร แล้วทำไมพวกเขาถึงเรียกพวกเราว่าแบบนั้น..

..

"พ่อคะ หนูกลัวจังเลย.."

"ไม่ต้องกลัวนะลูก พ่อจะอยู่กับลูกเอง.."

"ล..แล้วแม่ละคะพ่อ!"

"......"

"ตอบหนูหน่อยสิคะ..."

"แม่ลูกนะ...ต..ตายไปแล้วละฮึก.."

"พ่อโกหกหนูใช่ไหมละ.." ตอนนั้นเสียงฉันสั่นมากเลยที่คิดว่าพ่อคงไม่ โกหกฉันหรอก แต่...

"พ่อไม่ได้โหกหรอกนะ...ฮือ"

มันก็ดันกลายเป็นจริง...ฉันนะเกลียดพวกมนุษย์ที่สุด อะไรที่คิดว่าเป็นภัยต่อตัวเองก็รีบกำจัดให้สูญพันธุ์สูญสิ้น แต่เมื่อตอนที่พวกเราชาวเดียเลนส์เคยมีผู้คุมครอง พวกมนุษย์ไม่เคยแม้แต่จะยุ่งกับพวกเรา พวกเราสองเผ่าพันธุ์ต่างแยกกันอยู่แต่เมื่อผู้คุมครองหายตัวไป จึงทำให้พวกมนุษย์คิดอยากเอาชนะกับบรรพบุรุษเดียเลยส์ จึงเกิดสงคราวกัน พวกเราชาวเดียเลนส์ไม่เคยก่อสงคราม แต่ต้องมาก่อนเพราะความจำเป็นที่จะต้องปกป้องบรรพบุรุษเดียเลนส์ แต่ฝั่งเราก็ดันแพ้ราบคาบ พวกเราชาวเดียเลนส์ที่เหลือรอดต่างกระจายไปทั่วทุกสารทิศ เพื่อปกป้องครอบครัวและพี่น้องตนเอง..พวกมนุษย์ตามไล่ล่าพวกเราเพียงเพราะแค่อยากได้ร่างอมตะและใช้ประโยช์จากร่างกายของพวกเราเพื่อความสวยงามให้แก่ตนเอง หรือจะนำไปประมูลขายเพื่อให้ได้เงินแก่ตนเอง ฉันเกลียดพวกเขามากในตอนที่ฉันอาศัยบนโลกมนุษย์นั้น ฉันเห็นถึงความโลภมาก และแย่งชิงกันเป็นใหญ่ ใช้อำนาจแย่งกัน ความรู้สึกของมนุษย์นั้นช่างเข้าใจยาก แต่ก็ยังมีความสวยงามในส่วนน้อยที่ฉันเจอ พวกเขาอ่อนโยน ใจ เมตตา แบ่งปัน มนุษย์มีหลากหลายอารมณ์จนบางครั้งฉันก็ตามไม่ทัน... แต่ฉันอยู่บนโลกนี้ก็นานแล้วอยู่กับพ่อแต่พ่อของฉันก็ได้จากไปแล้วเพราะพวกมนุษย์อีกเช่นเคย...

ฉันสัญญาว่าจะแก้แค้นให้บรรพบุรุษเดียเลนส์...พวกมนุษย์จะต้องได้รับมัน..

...ณ ตอนนี้ฉันได้ออกมาหางานทำ เพราะเนื่องจากฉันตกงานมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ตินนี้ฉันไม่รู้ว่าจะต้องเข้าทำงานที่ไหนได้แต่เดินดูไปเรื่อยๆ " !! " โอ๊ะฉันว่าฉันเจองานที่ดูจะเหมาะสมและแนบเนียนได้แล้วละ ...ฉันเดินเข้าไปผ่านทางประตูที่เหมือนมีเวทย์มนต์ให้เปิดเองได้ .."เออ.. คือว่าที่นี้สมัครงานไหมคะ?" ฉันถามพวกเขาไป พวกเขาหันมาจ้องหน้ากัน แล้วก็มีคนเดินออกไปคนนึง ไปไหนก็ไม่รู้....ไม่นานมากนักเขาก็เดินกลับมาเหมือนเดิม แล้วพร้อมกับงั้นหรอ? " ..

" ช..ใช่คะ " ...ฉันตอบเขาไปเมื่อเขาถามฉัน " อ๋อได้เลยๆ เดี๋ยวกรอกข้อมูลตรงนี้เลยนะ " ...เขาให้ฉันกรอกข้อมูลที่เหมือนทุกๆที่ ที่เขาให้ทำกัน ฉันจึงรีบกรอกข้อมูลลงไป..ใครที่สงสัยฉันว่าทำไมถึง ไม่โดนจับได้ก็เพราะตอนที่ฉันจะไปทำบัตรประชาชน เขาให้ตรวจเลือดเพื่อดูว่าใครเป็นชาวเอลเดียสฺ์บ้าง แต่ดีที่ฉันรู้ทัน ฉันจึงกินยาที่ระงับเชื้อสายไว้อยู่..." นี้คะ กรอกเสร็จแล้วคะ " .. " งั้นพรุ่งนี้เธอค่อยเริ่มทำงานเลยแล้วกันนะ " .. " คะ ".. ไม่นานฉันก็เดินออกมาแล้วก็เดินกลับบ้านในระหว่างทางฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังควงสาวหลายคน..ที่หน้าตาดีๆ แต่ไม่มีสักคนที่เป็นชาวเอลเดียส์ ฉันมีความใฝ่ฝันว่าอยากจะไปทั่วทุกสารทิศเพื่อที่จะไปเจอชาวเอลเดียส์ ที่พลัดพรากจากกันมานานถึง1,000ปี ฉันอายุ 19แล้ว ตอนนั้นฉันยัง7ขวบอยู่เลยช่วงนั้นเป็นช่วงที่เกิดสงคราม แล้วแพ้ให้กับมนุษย์พ่อและฉันจึงย้ายมาอยู่ในตัวเมืองของพวกมนุษย์แต่ยังไงฉันก็อ้อนวอนให้พ่อไปกับชาวเอลเดียส์ที่เหลือรอดอยู่ ซึ่งนั้นมีเพื่อนฉันอยู่เขาเป็นผ้ชายที่หล่อมากๆเลย มีแต่สาวติดตึม สวนฉันก็คอยเชียร์ให้เพื่อนฉันมีแฟนสักที.. แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าเขามีแฟนหรือยัง...ไม่ว่ายังไงฉันสัญญาว่าจะไปหาชาวเอลเดียส์ที่เหลือรอดให้ได้ ... " ฉันเดินบ่นในใจไปได้ไม่นานก็มาถึงบ้านแล้ว " อ่า..มาถึงแล้วสินะ " บ้านสุดแสนที่จะรักฉันหวังไว้ว่าจะแต่งงานกับชาวเอลเดียส์สักคนแล้วฉันกับเขาเราก็จะมีลูกสักสองคน แล้วเลี้ยงกันอยู่บนภูเขาสงบๆ ไปด้วยกัน ฉันจะต้องหาผู้คุ้มครองกลับมาให้ได้เพื่อให้พี่น้องชาวเอลเดียส์กลับมารวมตัวกัน...