* ชี้แจงก่อนอ่าน

1.นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้เขียนล้วนๆไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับประวัติศาสตร์

2.และเนื้อหาในนิยายเป็นแนวที่ผู้เขียนไม่เคยเขียนมาก่อนดังนั้นผิดประการใดขออภัยด้วยใน ณ ที่นี้

3.การแนะนำตัวละคร ผู้แต่งจะให้ผู้อ่านจินตนาการเองล้วนๆ

เงินตรา : จะใช้เป็นเหรียญ

1 เหรียญทอง \= 100 เหรียญเงิน

1 เหรียญเงิน \= 1000 เหรียญทองแดง

( อัพเดตเรื่อยๆ)

" องค์หญิง หม่อมฉันก็ได้แต่หวังพระองค์จะทรงปลอดภัยนะเพคะ " หญิงวัยกลางผู้หนึ่งที่สวมเครื่งแต่งกายโบราณเหมือนกับข้าราชบริพารในวังหลวงนางเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตา แล้วย่อตัวลงข้างแม่น้ำ

วางเด็กทารกน้อยที่หลับตาพริ้มลงไหนตะกร้าก่อนจะหันไปมองรอบด้าน แล้วพลักตะกร้าออกไป พลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาแล้วหลบออกไปอีกข้าง

ร่างในชุดกระโปรงบางสีขาวหรือ อลิส นักธุรกิจสาวที่อายุน้อยที่สุดและกำลังก้าวหน้าที่สุดในประเทศC ซึ่งตัวเธอที่กำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ตอนนี้นั่น ก็ไม่ต่างอะไรกับโจรถ้ำมองดีๆเลย แตกต่างก็ตรงที่สิ่งที่มองละนะ อลิสที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก็ได้แต่สลดใจ เพราะเธอที่เป็นคนจากโลกอนาคตก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็นเหตุการ์ณแบบนี้มาก่อน ตามข่าวก็มีอยู่ถมเถไป ทิ้งเด็กที่ไม่ได้ทำอะไรผิดแบบนี้ ก็ไม่รู้จะทำให้มีไปทำไม ไอวิธีป้องกันเขาก็มีตั้งหลายวิธีไม่ใช้ มักง่าย คิดแต่สนุก ไม่คิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาแม้เเต่น้อย ' เห้ออ '

' เจ้าหนูนี่แปลกดี ไม่ร้องไห้ออกมาด้วย '

' แต่ว่าไอที่บ้านี่ มันที่ไหนกัน! เธอมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ใช่ว่าตอนนี้เธอกำลังผักพ่อนอยู่ที่วิวล่าส่วนตัวของเธออยู่หรือไง บ้าจริง! นี่คงฝันอยู่แน่ๆ ' อลิสกุมศรีษะตนเองพร้อมกับทึงผมแรงๆ ' ตื่นซักทีเถอะ ขอร้อง '

กระทั่งจู่ๆ ร่างกายของเธอก็เหมือนถูกพลังอะไรบางอย่างดึงดูดเอาไว้ เหมือนจะมาจากทางแม่น้ำ...

อลิสจึงรีบเข้าไปเกาะต้นไม้ที่พอดีกับตัวเธอ ทำให้ตอนนี้เธอเหมือนธงปลาคราฟที่โบกไปมาไม่มีผิด ' บ้าอะไรอีกเนี่ยย! ให้ฉันตื่นซักทีเถอะ! ' อย่างว่า เธอเป็นผู้หญิงร่างบางจะไปสู้แรงดูดบ้านั่นได้! อลิสหลับตาตนแน่น พร้อมกับฝืนร่างกอดต้นไม้เอาไว้ จนกระทั่งเหมือนว่าร่างของเธอจนทนไม่ไหว ร่างของเธอปลิวลอยเคว้งคว้างกลางอากาศทันที ' ไม่เอา~ ฉันยังไม่อยากตายนะ อนาคตฉันกำลังรุ่งนะยะ '

.

.

พอลืมตาขึ้นมาอีกที ตอนนี้ด้านหน้าที่เธอเห็นก็เป็นท้องฟ้ายามกลางคืนเสียแล้ว " แอ้ๆ " ( บ้าอะไรเนี่ย! ) พอได้สติแล้วฟังเสียงที่ตัวเปล่งออกมาก็ได้แต่แปลกใจ พยายามจะขยับเท่าไหร่ก็ขยับไม่ได้ จนเหนื่อย จึงนอนนิ่งเหมือนเดิม " แฟคค " (F**k)

แต่พอจะขยี้ด้วยความหงุดหงิด เธอก็ต้องตกตะลึง ' นี่มัน นี่มัน บ้าไปแล้วฉันมาอยู่ในร่างทารกนี่ได้ไงเนี่ย '

คงไม่ใช่ร่างทารกที่เธอเห็นก่อนหน้านี้หรอกนะ อลิสมองมือกลมๆที่ยกขึ้นพร้อมกับเสียงกรุงกริงของสร้อยข้อมือสีเงินที่ผูกเอาไว้ตรงแขน แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับความจริง ' ไร้สาระ มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอกน่า ฉันยังไม่ตายซักหน่อย '

" เจ้าตายไปแล้ว จะพูดให้ถูกก็คือเจ้าได้กลับร่างเดิมของเจ้าแล้ว " อลิสในร่างทารกน้อยขมวดคิ้ว มองดูอีกาที่เกาะอยู่บนตัวเธอ " แอ้ๆ " ( อีกาพูดได้!) " แอ้ๆ " ( อีกอย่างหมายความว่ายังไงที่ฉัน ด ได้กลับร่างเดิมแล้ว ) ตาสีแดงของมันค่อยๆเบนสายตามามองเธอ " ร่างนั่นแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นของเจ้าตั้งแต่เริ่ม เจ้าของร่างที่แท้จริงได้กลับมาแล้ว ดังนั้นเจ้าก็ควรกลับร่างเดิมของเจ้า "

" แอ้ๆ " ( ไม่ยุติธรรม ร่างบ้าร่างบออะไรพาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้นะ! ตึกและของพวกนั้นฉันสร้างเองด้วยน้ำพักน้ำแรงของฉันทั้งหมด มันจะไปเป็นของ...อื้อออ!! ) อีกาตัวนั้นที่เหมือนจะทนฟังไม่ไหว มันจึงกางปีกบินมาเยียบบนปากเธอ " อ แอ้ " ( ไอนกบ้า! )

มันทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ " ข้าจะเล่าความเป็นไปของร่างนี้ของเจ้าให้ฟัง แล้วเจ้าค่อยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป อีกอย่าง.. " มันยกเท้าขึ้นมาข้างหนึ่ง แล้วเหยียบบนปากของเธออีกครั้ง เธอจึงสบัดหัวและจ้องเขมงไปที่มัน " ชื่อของข้าไม่ใช่ ไอนกบ้า เจ้าควรเรียกข้าว่า ' คูรอบุน ' ข้าเป็นวิญญาณอารักขาของเจ้า มีเพียงเจ้าเพียงผู้เดียวที่เห็นข้า หากจะมีผู้อื่นเห็นข้าก็ล้วนแต่เป็นเจ้า ผู้เป็นนายอนุญาตเท่านั้น " อลิสคิดในใจ ' เช่นนั้นเจ้าก็ควรเรียกข้าว่านายท่าน และก็ไม่ควรทำเช่นนี้กับข้า ' เหมือนเคยคำพูดของเธอไม่ได้รับความสนใจจากมันเลยแม้แต่น้อย

" ร่างนี้แท้จริงแต่เดิมเป็นของเจ้า แต่เพราะการกระทำผิดพลาดของนรกภูมิจึงทำให้เจ้าต้องทำการย้ายร่างคราว ชาตินี้เจ้ามาจุติเป็นองค์หญิงของราชวงศ์ดิลฮาม โชคร้ายที่บิดาบังเกิดเกล้าของเจ้าไม่เชื่อว่าเจ้าเป็นสตรีในคำทำนาย เพราะฟ้าฝนพายุคะนองที่เป็นความหมายของความกรุ่นโกรธของเทพเจ้า จึงได้ทำการสังเวยเจ้าให้ล่องลอยไปตามแม่น้ำเพื่อรอการมาครั้งใหม่สตรีในคำทำนาย.. " 'ไร้สาระจริงๆ ' อลิสกรอกตาไปมา " แน่นอนข้าไม่ได้บอกให้เจ้าเชื่อ แต่เจ้าควรรู้ไว้..ว่ากาลหน้าเจ้าต้องแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่... ถึงแล้ว.. บุคคลผู้มีบุญสัมพันธ์กับเจ้าได้มาถึงแล้ว ต่อไปนี้พวกเขาคือคนที่จะดูแลเจ้า "

อลิสมองไปตามสายตาของเจ้าอีกา ก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถือถังใบใหญ่ตักน้ำอยู่ที่ริมน้ำ

.

.

_-----------------------------------\=----------------------------------_

สำหรับตอนแรกจบไว้เเค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ Byeee 👋

ชายที่ตักน้ำอยู่ ที่ริมน้ำเหมือนจะสังเกตุเห็นวัตถุ บางอย่างที่ลอยมาตามสายน้ำพร้อมกับได้ยิน เสียงบางอย่างที่ดังอ้อแอ้มาจากในหน้าตะกร้า เขาจึงรีบขึ้นบกไปหาไม้ที่ยาวพอที่จะเกี่ยวกับ ตะกร้าได้

เมื่อหาไม้ที่ยาวพอดีได้แล้ว เขาจึงกระโดดลงน้ำกลับไปที่เดิมแล้วยื่นไม้เข้าไปเกี่ยวกับตะกร้าให้ เข้ามาที่ฝั่ง

พอตะกร้าเข้ามาใกล้ฝั่งแล้ว เขาจึงสังเกตุเห็นว่า ด้านในตะกร้ามีทารกน้อยอยู่ ทารกน้อยนั่นไม่ได้ ร้องไห้ออกมาแต่อย่างใด แต่กับทำบางสิ่งบางอย่างที่ตรงข้ามแทนคือการยื่นมือมาทางเขา พร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างสดใส

ชายหนุ่มจึงมองเด็กทารกน้อยนั่นด้วยแววตาที่ อ่อนโยนและเอ็นดู ก่อนจะอดเอ่ยออกมาอย่าง โมโหไม่ได้ " ใครกันใจร้ายนัก เด็กตัวแค่นี้ยังทิ้ง ได้ลงคอ "

อลิสที่อยู่ในตะกร้ามองชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเธออก มาอย่างถูกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองคูรอบุนที่ เหยียบอยู่บนหูตะกร้าด้วยแววตาเปล่งประกาย"

แอ้ๆ " ( เจ้านกบ้า! ข้าถูกใจเจ้าหนุ่มนี่มาก! )

คูรอบุนไม่ได้สนใจ แต่กลับเชิดหน้าขึ้นมาอย่างยิ่งผยอง

" ดูท่า เจ้าคงจะหิวแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะพา เจ้ากลับบ้านก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน หวังว่านางจะไม่ว่าอะไร.. " พูดจบเขาก็ ยกถังน้ำขึ้นมาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ขณะที่แขนอีก ข้างหนึ่งก็อุ้มเธอเอาไว้ และเดิมไปตามทางที่เป็นเต็มไปด้วยรอยจากการใช้เกวียน ส่วนคูรอบุนก็ บินขึ้นมาแล้วเกาะอยู่บนหัวของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มผู้นั้นไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด เขาจึงยิ้มและ ค่อยหยอกล้อกับเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

อลิสเห็นแล้ว ก็ได้แต่เห็นใจเขาจึงยิ้มให้เขามากหน่อย

.

.

ไม่นานก็มองเห็นบ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กที่ถูกก่อด้วยดินหนาๆอยู่งตรงหน้า ซึ่งพออยู่ได้พอดีสำหรับคนประมาณสามสี่คนไม่มากและไม่เกิน ด้านในของตัวบ้านก็มีแสงสว่างส่องรอดออกมาจากหน้าต่างออกมาอย่างสม่ำเสมอ ชายหนุ่มเห็นแล้วจึงผลักประตูเข้าไป

" ซาบีร เด็กนั่น. " หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อม กับถักอะไรบางอย่างอยู่ในมือเงยหน้าขึ้นมามอง ชายหนุ่มที่นางเรียกว่า ซาบีร เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับเด็กทารกด้วยความตกใจ ก่อนจะขมวด คิ้ว " หรือเจ้าแอบมีเมียน้อย" ซาบีรส่ายหัวไปมา ก่อนจะรีบวางถังน้ำลง แล้วยกมือขึ้นมาโบก ปฏิเสธ " เอาฟา ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ " แล้วหลุบตาลงต่ำก่อนจะกล่าวออกมาอย่างเศร้าสร้อย " ข้าเจอทารกน้อยนี่ ลอยตามน้ำมา ข้าสงสารนัก จึงพาทารกนี้กลับมา ด้วย " พูดจบซาบีร เขาก็ช้อนสายตาขึ้นมามองหญิงสาวที่เขาเรียก ว่า เอาฟา อย่างน่าสงสาร

เอาฟาถอนหายใจออกมาอย่างยอมใจ ก่อนจะกวักมือเรียกเขามา เอาฟาไม่ได้กังวลว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้านางจะโกหกนางได้เลยแม้แต่น้อยเพราะนางกับซาบีรอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็กเขาไม่เคยโกหกนางเลยแม้แต่ครั้งเดียว สบโอกาศที่ต่างฝ่ายต่างมีใจให้กันจึงได้ร่วมใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน นางแต่งงานกับเขามาได้สามปีแล้ว อีกอย่างเขาเป็นคนซื่อ และจิตใจอ่อนโยน ไม่เคยมีปัญหาเรื่องน้อยๆอย่างบ้านอื่น

สายตาของซาบีรพลันเปล่งประกายจึงรีบอุ้มทารกน้อยเข้ามาให้เอาฟาได้ดูอย่างตื่นเต้น " เจ้าดู ทารกน้อยนี่น่าชังนัก ซ้ำยังไม่ร้องไห้ด้วย " เอาฟาเห็นการกระทำของเขาก็ได้แต่ยิ้มออกมา

จ๊อก~~ คนทั้งคู่ที่มั่วแต่ตื่นเต้นกับทารก พอได้ยินเสียงที่ดังออกมากก็พากันหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง

อลิสที่เป็นต้นเหตุของเสียงแก้มกลมเล็กๆของทารกก็พลันแดงปลั่งพลางยกมือขึ้นมาปิดหน้าปิดตาเอาไว้จนได้ยินกรุงกริงของสร้อยข้อมือ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

" .. ทารกน้อยคงจะหิวแล้ว พอดีท่านแม่พึ่งส่งนมแพะที่เลี้ยงไว้มาให้ เจ้าอุ้มเอาไว้อย่างนั้นก่อน ข้าจะรีบเข้าไปเอาเอง " เอาฟาที่ตั้งสติได้ก่อนจึงเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมกับเดินไปทางครัว

ซาบีรมองเธอแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา ก่อนจะหอมแก้มเธออย่างหมั่นเขี้ยว " ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี.... "

" แอ้ๆ " ( เจ็บนะ! หนวดนายกำลังทิ่มผิวบางๆของฉันอยู่เจ้าหนุ่ม! ) อลิสยกมือพยายามผลักหน้าซาบีรออก " ว่าแต่เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายกัน.. " ซาบีรจึงวางเธอลงบนโต๊ะก่อนจะคลี่ผ้าออก " โอ้ เด็กผู้หญิงนี่เอง " อลิสได้แต่ตกตะลึงกับการกระทำของซาบีร พลันแก้มก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง ( หมดกัน! แม้ฉันจะเป็นเด็กแต่หัวใจฉันเป็นผู้ใหญ่นะโว้ย นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! )

" ต่อไปนี้ข้าจะเรียกเจ้าว่า ฮะชีน แล้วกัน หนูน้อยผู้งดงามของข้า " ก่อนจะก้มมาหอมแก้มเธออีกครั้ง อลิสจึงยกมือปัดเปาไปมาอีกครา " แอ้ๆ " ( ไม่เอาแล้ว อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!! )

" ดูเหมือนเจ้าจะชอบชื่อนี้มาก ใช่ไหมฮะซีน " ซาบรีพลันแยกแก้มของเธอออจากกันเบาๆ " แอ้อ้อ " ( คิดเองเออเองเก่งจริงเชียว )

" เจ้าหนุ่มนี่ไม่เลวอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ " คูราบุนที่เปลี่ยนมาเกาะบนเก้าอี้แล้ว เอ่ยออกมาพร้อมกับกางปีกจิกทำความสะอาดปีกของตนเองเบาๆ

อลิสที่ได้ยินและเห็นเจ้านกตรงหน้าอยู่คนเดียวจึงถลึงตามองใส่มัน พลางคิดในใจ ( หุบปากไปเลยเจ้านกบ้า!! )

_---------------------------------------\=------------------------------_

คิคิๆๆ สำหรับตอนที่ 2 ขอจบเพียงแค่นี้ก่อนนะคะไว้เจอกันใหม่ตอนที่ 3 ค่ะ บายยย