Fall In Love With The Doctor
Ep1
เช้าอันแสนสดใสในตระกูลสุนทรพาณิชย์
ภิภพ
เด็กๆตื่นกันได้แล้ว!?
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
เห้ออ..
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
พระเพลิง เพียงพิณ เพียงเพลง พักพิงอย่าให้ย่าเรียกถึงสามครั้งนะ!!
พักพิง
ใช่ค่ะ...เสียงผู้หญิงคนนี้ทรงพลังมากจริงๆมีผลต่อทุกคนในบ้านมากๆด้วย...
พักพิง
สวัสดีค่ะชั้นพักพิงลูกสาวคนเล็กของตระกูลสุนทรพาณิชย์
พักพิง
ชื่อ:แพทย์หญิงนิรันลักษณ์ สุนทรพาณิชย์
(พักพิง)
อายุ:27
สถานะ:ไม่ชัดเจน
ฐานะ:รวยมาก
นิสัย:ซน น่ารัก สวย ห้าว ใจดี ใครดีมาก็ดีกลับใครร้ายมาก็ร้ายกลับ
อาชีพ:หมอ
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
//กอดอกมอง
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
ตาเพลิงตื่นสายอีกแล้วนะ!?
พลับเพลิง
โถ่..คุณย่าครับก็งานที่โรงพยาบาลเยอะหนิครับ//วิ่งไปกอด
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
ไม่ต้องมาอ้อนเลย//โดนกอด
ใช่ค่ะครอบครัวของฉันทำธุรกิจโรงพยาบาลซึ่งคนที่รับช่วงต่อให้ดูแลโรงพยาบาลก็คือเฮียเพลิง
พลับเพลิง
ชื่อ:นายแพทย์เนติวา สุนทรพาณิชย์
(พลับเพลิง)
อายุ:34
สถานะ:เกือบโสด
ฐานะ:รวยมาก
นิสัย:ดุนิดๆ อบอุ่น หล่อ นิ่งๆ ครึมๆ
อาชีพ:ผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ภิภพ
ตื่นแล้วก็ไปทานข้าวสิตาเพลิง?
ภิภพ
แล้วน้องๆยังไม่ลงมาอีกหรอเพลิง
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
ไปทานข้าวได้แล้วลูก
ส่วนสองคนนี้น่ะหรอพี่สาวฉันเองชื่อเพียงเพลง-เพียงพิณทั้งสองคนเป็นแฝดหน้าตาเหมือนกันเป๊ะ!
เพียงพิณ
ชื่อ:นางสาวนิรารัน สุนทรพาณิชย์
(เพียงพิณ)
อายุ:30
สถานะ:มีคู่หมั้น
ฐานะ:รวยมาก
นิสัย:เป็นผู้นำ น่ารัก อ่อนโยน สวย ขี้เล่น
อาชีพ:ข้าราชการครู
เพียงเพลง
ชื่อ:นางสาวนรินทร์ลักษ สุนทรพาณิชย์
(เพียงเพลง)
อายุ:30
สถานะ:แต่งงานแล้ว
ฐานะ:รวยมาก
นิสัย:น่ารัก สวย ใจดี ตามใจคนรอบข้าง
อาชีพ:ข้าราชการครู
ตามฝัน
กินๆกันเลยลูกเดี๋ยวไปทำงานสาย
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
เดี๋ยว!!
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
พักพิงหายไปไหน?
พลับเพลิง
เดี๋ยวผมไปตามเองครับ//ยิ้มอ่อน
พลับเพลิง
พิงย่าเรียกให้ลงไปกินข้าว
พักพิง
พิงกำลังจะไปค่ะ//สพายกระเป๋า
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
//มอง
พักพิง
ทำไมทุกคนมองพิงอย่างนั้นล่ะคะ?
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
ตื่นสายอีกแล้วนะพิง
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
ย่าบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามนอนดึก
พักพิง
โธ่...คุณย่าคะพิงไม่ได้นอนดึกนะคะ
พักพิง
แค่ทำการบ้านดึกนิดหน่อยเอง...
คุณหญิงณฉัตร//ย่านางเอก
มาทานข้าวได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนสาย
Ep2
รษา//เพื่อนน.อ
พิง//โบกมือ
รษา//เพื่อนน.อ
วันนี้มาช้านะพิง
พักพิง
วันนี้ฉันตื่นสายอ่ะ..
รษา//เพื่อนน.อ
ปะๆเข้าโรงเรียนกัน
นี้เพื่อนฉันเองค่ะชื่อรษาทุกวันนี้แทบจะไม่ใช่เพื่อนแล้วค่ะแทบจะเป็นแม่คนที่สองอยู่แล้วมันบ่นเก่งมากๆ
รษา//เพื่อนน.อ
ชื่อ:รษา
อายุ:27
สถานะ:โสด
ฐานะ:รวยเวอร์
อาชีพ:เจ้าของคาเฟ่
📌ชื่อจริงของเพื่อนๆนางเอกและเพื่อนๆพระเอกแอดขอไม่ระบุนะคะ📌
ตัวประกอบ
ผมขอแค่ไลน์พี่เองนะนะครับ
ริช//เพื่อนน.อ
ก็บอกไม่ให้ไง..ฟังไม่เข้าใจไงว่ะ!?
ริช//เพื่อนน.อ
ขำอะไร//หน้าบึ้ง
รษา//เพื่อนน.อ
โห้...เพื่อนรักฉันโชว์ความเฟียสแต่เช้าเลยอ่ะ//ยิ้ม
ริช//เพื่อนน.อ
ก็ฉันรำคาญอ่ะ ตามอยู่ได้//กอดอก
พักพิง
โอ๋ๆ...ยิ้มหน่อยน้า//ยิ้ม
ใช่ค่ะนี้ก็เพื่อนฉันอีกคนชื่อริชนางเป็นคนที่ฮอตมากในโรงเรียนผู้ตามจีบแทบทุกวันเฟียสสุดในกลุ่ม
ริช//เพื่อนน.อ
ชื่อ:ริช
อายุ:27
สถานะ:โสด
ฐานะ:รวยมาก
อาชีพ:เจ้าของแบรน์จิวเวอรี่
รษา//เพื่อนน.อ
เมื่อวานอาจาร์ยสั่งงานไรเปล่า?
รษา//เพื่อนน.อ
พิง//ทำตาปริ๊บๆ
พักพิง
ในกระเป๋าอ่ะ//ชี้กระเป๋า
รษา//เพื่อนน.อ
แต๊งกิ้วเพื่อนเลิฟ//หยิบการบ้านในกระเป๋า
คุณครู
นักเรียน//เดินเข้ามา
พักพิง
รีบทำๆอาจาร์มาแล้ว//กระซิบ
คุณครู
วันนี้เราจะมาพูดถึงเรื่องมหาลัยกันนะคะ
คุณครู
พวกเรากำลังจะจบแล้วนะ อีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะแยกย้ายกันไปเรียนต่อ
คุณครู
ใครมีมหาลัยในใจแล้วบ้าง ยกมือเลย
มือของเพื่อนบางคนเริ่มยกขึ้น บางคนเงียบ บางคนส่งเสียงหัวเราะกลบความตื่นเต้นที่เริ่มพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ในอก
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มีริชนั่งไขว่ห้างอย่างมั่นใจข้าง ๆ ส่วนรษาก็ก้มหน้าก้มตาลอกงานอย่างจริงจังใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเหมือนคนที่คิดอะไรไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว
ฉันพูดออกมาเสียงเรียบ แต่หัวใจเต้นแรงจนต้องกำมือกับเข่าตัวเองแน่น
ริชหัวเราะเบา ๆ พลางสะบัดผม
ริช//เพื่อนน.อ
ฉันจะไปนิเทศ อยากเป็นผู้กำกับหรือพิธีกรอะไรก็ว่าไป
ริช//เพื่อนน.อ
ขอแค่ได้อยู่หน้ากล้องหรือหลังมันก็พอแล้ว
รษา//เพื่อนน.อ
ฉันก็ยังไม่แน่ใจ...แต่ถ้าได้เรียนกับพวกเธอสักที่ก็คงดีนะ
บรรยากาศในห้องค่อย ๆ เปลี่ยนจากความเงียบเป็นเสียงคุยจ้อกแจ้กของกลุ่มเพื่อนแต่ละกลุ่ม เสียงฝัน เสียงหวัง เสียงลังเลใจ มันอบอวลอยู่ในอากาศเหมือนกลิ่นชอล์กที่ติดอยู่ปลายจมูก
Ep3
แดดบ่ายคล้อยสาดลงบนสนามฝึกกว้างกลางพื้นที่ของสถาบันฝึกเจ้าหน้าที่ระดับสูง พื้นดินแห้งแข็งเต็มไปด้วยฝุ่นสีน้ำตาลที่ฟุ้งขึ้นทุกครั้งที่เท้าของนักศึกษาฝึกหัดกระแทกลงพื้นอย่างพร้อมเพรียง
ชินณภัทร วชิรไพศาล—นักศึกษาชั้นปีที่ 4 หน่วยฝึกปฏิบัติพิเศษ—ยืนนิ่งอยู่ปลายแถว สีหน้าราบเรียบแต่อึดแน่น สมุดบันทึกการฝึกในมือถูกพับเก็บเรียบร้อยในกระเป๋าด้านหลังของเครื่องแบบฝึก ผิวคล้ำแดด ดวงตาคมจัดแน่วนิ่งดั่งเหล็กกล้า
:ชินณภัทร ก้าวขึ้นมาข้างหน้า!
เสียงครูฝึกตะโกนก้องจนก้องสนาม ทุกสายตาหันมาจับจ้องเขาทันที แต่ชายหนุ่มกลับเดินออกมาอย่างมั่นคง ไม่หวั่นไหว
:นายเป็นหัวหน้ากลุ่มชุดฝึกนี้ จำไว้ เราไม่ได้ฝึกเพื่อโชว์ความเก่งส่วนตัว
:เราฝึกเพื่อปกป้อง ประชาชนเป็นเป้าหมายสูงสุด เข้าใจไหม!
เสียงเขาทุ้มต่ำ หนักแน่นจนนักเรียนฝึกหลังแถวลุกตรงพร้อมกัน
เมื่อครูฝึกเดินพ้น ขุนเขาหันมาทางกลุ่มเพื่อนที่ยังหอบหายใจจากการฝึกวิ่งต้านลม
ขุนเขา
ชื่อ:พันเอกชินณภัทร วชิรไพศาล
(ขุนเขา)
อายุ:31
สถานะ:โสด
ฐานะ:รวยยมากกกกก
อาชีพ:เจ้าหน้าที่หน่วยพิเศษ
ขุนเขา
เหนื่อยก็ค่อยพักตอนผ่านด่านแล้ว
ขุนเขา
ตอนนี้วิ่งให้ถึงก่อนตะวันตกดิน
เขาไม่ได้ตะโกน แต่คำพูดของเขาทิ่มตรงเข้าใจกลางสติของทุกคน ราวกับพลังบางอย่างในน้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นปลุกให้คนยืนขึ้นได้
เพื่อนร่วมรุ่นต่างรู้ดีว่า ขุนเขาไม่ใช่คนที่พูดมาก แต่ทุกคำพูดของเขา “เฉียบคมและเด็ดขาด” ทุกการตัดสินใจของเขา “แม่นยำและฉับไว” เขาอาจไม่ใช่คนที่คนอื่นคุยด้วยง่าย แต่ใครได้ร่วมภารกิจกับเขสักครั้งจะไม่มีวันกลัวตาย
และนั่นคือเหตุผลที่ใครต่อใคร—รวมถึงผู้ฝึกสอนระดับสูง—ต่างจับตามองเขา...
หลังจากพระอาทิตย์คล้อยต่ำและเสียงเป่านกหวีดสุดท้ายจบลง บรรยากาศทั่วค่ายฝึกก็กลับสู่ความเงียบสงบ ผืนดินยังชื้นแฉะจากการวิ่งลุยโคลน ฝุ่นบนรองเท้าคอมแบตแห้งกรังแทบกลายเป็นเปลือกแข็ง พอประตูห้องพักบานเลื่อนเปิดออก เพื่อนทั้งห้าของขุนเขาก็พากันโซซัดโซเซเข้ามาด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อยเต็มขั้น
วรัน
โอ้โห..เชี่ยขุน! มึงจะให้กูซ้อมไปลงสงครามโลกหรอว่ะ?
วรันโอดครวญเป็นคนแรก พร้อมทิ้งตัวลงบนเตียงเสียงดังฟุบ ข้างๆ เหนือกำลังถอดเสื้อรัดกล้ามเนื้อเปื้อนเหงื่อออกอย่างเหนื่อยอ่อน
ธาม
แม่งขากับแขนกูหมดแรงเลย สมองกูก็ไหม้แล้วแหละ!
พอร์ช
เหนื่อยจนอยากกราบพื้นห้องเลยว่ะ…
พอร์ชพึมพำ ก่อนจะทิ้งเป้ลงข้างเตียงด้วยเสียงดังตุบ
ขุนเขายืนอยู่มุมห้อง มือขวากอดอก มือซ้ายวางกระบอกน้ำเย็นลงบนโต๊ะอย่างเรียบเฉย ใบหน้าเย็นชานั้นไม่แสดงความรู้สึกอะไรนอกจากสายตานิ่งสนิท
ขุนเขา
นี้ก็แค่ฝึกเบื้องต้น ถ้าลงภาคสนามจริงพวกมึงจะเหนื่อยกว่านี้สิบเท่า
เขาพูดนิ่งๆ แต่ในน้ำเสียงกลับมีความอบอุ่นปนเอ็นดูแบบลึกๆ ที่ไม่ค่อยมีใครจับได้ง่ายๆ
เหนือ
อ๋อออ...ขอโทษนะครับผู้กอง!
เหนือ
งั้นมึงช่วยมีเมตตากับร่างกายชาวบ้านแบบพวกกูด้วย!
เหนือแกล้งยกมือไหว้ ขณะที่พอร์ตกลิ้งตัวลงพื้นพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
แม้จะเหนื่อย แต่ในห้องก็อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ การแซวกันไปมา และความผูกพันของชายหนุ่มทั้งห้าที่ผ่านการฝึกสุดโหดด้วยกันมานับไม่ถ้วน
และแม้ขุนเขาจะไม่พูดมาก…แต่ในสายตาเงียบสงบคู่นั้น กลับมีบางอย่างอบอุ่นลึกๆ คล้ายกับว่า เพื่อนเหล่านี้คือครอบครัวที่เขาเลือกเดินมาด้วยเอง...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
