นิยายเรื่องใหม่ เป็นเรื่องราวเมื่อพันปีที่ผ่านมาเป็นเรื่องราวความรักของคู่แค้นคู่นึงเรื่องราวจะเป็นเช่นไรจะเอ่ยถึงนะบัดนี้

เมื่อพันปีที่ผ่านมาจอมมารที่มีนามว่าฟามิเอลสร้างความหวานกลัวให้คนหมู่มากมานานแสนนานแต่เมื่อร้อยปีที่ผ่านมามีนักบุญท่านนึงได้ทำให้เขาบาดเจ็บเจียงตายนักบวดท่านั้นมีนามว่า *อเล็กซ์ ซานเนส* ท่านเมื่อจบการต่อสู้ท่านก็ขาดใจจากไปเกิดเป็นเด็กชายที่มีนามว่าซานเดียยขึ้น

`` ซานเนสเจ้าอยู่ที่ใดถึงเวลาทานข้าวเเล้วนะ``

เสียงของหญิงสาวนางนึงกำลังตามหาเด็กชายที่ซ่อนตัวอยู่

`` เซลีนข้าอยู่ทางนี้!! ``

ไม่นานเด็กชายผมขาวสว่างสดใสพร้อมกลับดวงตาสีฟ้าอ่อน โผล่ขึ้นมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากนางนัก

``เจ้าเข้าไปทำกระไรในนั้นน่ะเปื้อนหมดแล้วเห็นไหม``

เนื้อตัวเด็กชายเต็บไปด้วยใบไม้เเละขี้ดิน

`` เฮ้อ....ไปกันเถอะ``

หญิงสาวมิได้ว่าสิ่งใดกลับเอ็นดูเสียด้วยก็น่ารักซะขนาดนี้จะไม่ให้เอ็นดูได้ไงกัน

`` ท่านแม่ท่านว่าถ้าเราไปจะมีอาหารมากมา-``

``ตู้ม!!!! กรรรรร!!!!``

เด็กชายยังมีทันพูดจบเสียงสัตว์ประหลาดมากมายก็ดังขึ้นราชาเเห่งฝันร้ายได้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

``....เฮือก!!!! กรี๊ดดดด``

แม่ชีกรี๊ดลั่นก่อนที่จะโยนเด็กหนุ่มออกจากนาง เท้าของมังกรขนาดยักษ์เหยียบนางไป

ร่างเด็กชายโดนโยนห่างไปแต่โชคดีที่มิโดนเหยียบ ก่อนที่จะหล่นลงที่พุ่มไม้พุ่มนึง

`` เสียงอะไรกัน นารีที่น่าสงสารกรีดร้องได้....น่าสมเพชจริงๆ``

เสียงนิ่งน่าขนลุกดั่งขึ้นพลางมองไปที่พุ่มไม้พุ่มนั้นดวงตาสีแดงฉานจับจ้องไปก่อนที่จะเดินไปที่พุ่มไม้ แล้วเปิดมันออก

``......เด็กน้อย....ปลอดภัยแล้วออกมาเถิด``

ชายหนุ่มยิ้มอ่อนๆก่อนที่จะอุ้มเด็นนั้นขึ้นเมื่อเขาจับมือตน

`` ต่อจากนี้ ข้าขอให้ผู้ใดก็ตามที่เข้าใกล้เจ้าโดยประสงค์ร้ายต่อเจ้าต้องมีอันเป็นไป แต่เเลกกับเจ้าจะไร้ความสุขตลอกกาน``

ก่อนที่จะว่างเด็กชายลงปีกอีกหาสีดำขนาดใหญ่โผล่ขึ้นด้านหลังก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับเข้าประตูมิติไป....

หลังจากที่เจ้าสิ่งนั้นเข้าไปด้านในตัวเขาก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้านั้นต้องการสื่อ

สาปแช่ง อวยพร หรืออะไรกันเเน่(อย่าเอาไรกะเด็ก10ขวบเลยท่าน)

เมื่อเป็นเช่นนั้นเด็กน้อยเดินออกจากสถานที่ที่เป็นบ้านเกิดเดินตามทางไปเรือยๆจนเจอกลับหญิงงามท่านนึง

``เจ้าหนูมาคนเดียวหรือพ่อแม่ล่ะ?``

หญิงสาวเสียงหวานเอ่ยถามเด็กน้อยในออมกอดของนางมีเด็กสาวอีกนางนึงน่าตาน่ารักน่าชังแต่เด็กน้อยก็มิได้ตอบสิ่งใดไป

ก่อนที่หญิงสาวจะยื่นมือให้เด็กน้อยพลางยิ้มอ่อนๆ ก่อนที่เด็กน้อยจะจับมือนางอล้วตามไปแต่ความสุขเองก็อยู่ได้ไม่นาน ความสุขเล็กเพียง5ปี ขณะที่ครอบครัวใหม่จะพาเขาย้ายเมืองรถไฟวิ่งผ่านป่าที่มีหิมะขาวโพลนงดงามเสียจริงก่อนที่รถไฟจะพลิกคว่ำตกล่างไป

ทุกคนบนรถไฟเสียชีวิตไปทั้งหมดเด็กชายเมื่อลืมตาขึ้นเขามองไปรอบๆก่อนเจอร่างเเม่ของตนที่กอดน้องไว้ ท่านพ่อที่เหมือนพยายามคลานมาหาแม่แต่...ก็ไปมิถึงเป็นภาพที่น่าสะเทือนจนเด็กชายร้องไห้ไม่ออก

``ฮึก....ฮึกท่าน!!แม่!!!!!!!``

เด็กข้าลุกขึ้นล้มลุกคลุกคลานขาเองก็เจ็บเเทบขาดลมแต่ก็พยายามวิ่งไปหานางอย่างสุดชีวิต

``ท่านแม่ ท่านแม่ เฟย่าๆท่านพ่อขอรับทุกคนตื่นสิๆฮือออ อ้ากกกก!!!!!```

เด็กชายอพยุงร่างพ่อเข้ามาใกล้ๆคนในครอบครัวก่อนกอดทุกคนไว้ๆแล้วเริ่มร้องเพลงที่ท่านเเมาเเละท่านพ่อร้องให้ฟัง

`` อึก....ดารา...ประดับบนท้องฟ้า....ดวงจันทร์เคียงข้างดาราส่องเเสงประกาย...ฮึก ยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ ยังมีพ่อและแม่เป็นไออุ่น จงนอนเถิดหนาพ่อแม่....น้องสาวของข้าจงหลับตาและฝันไปตลอดกาน```

เมื่อร้องจบเขาปิดตาคนในครอบครัวลงก่อนที่เขาจะพาคนในครอบครัวขุดหลุมและฝั่งพวกเขาไว้ที่นั้น แล้วตนก็นั่งลง

เนื้อเพลง

(เต็มเลื่อนผ่านได้)

ดาราประดับบนท้องฟ้าดวงจันทร์เคียงข้างดวงดาวเเสงเทียนส่องประกาย...ยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ ยังมีพ่อและแม่เป็นไออุ่น จงนอนเถิดหนา ลูกรักของพ่อ/เเม่....ลูกรักของข้า..จงหลับฝันดี~ ในยามนิทรา แสงจันทร์ส่องประกายแสงเทียนสว่างไหวแสงดาวเป็นความหวังในยามนิทรา จันทร์เอ๋ยจันทร์ช่วยให้ข้ามีความสุขเถิดหนา จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขาขอให้ลูกข้าจงหลับฝันดี

`` เหตุใดจึงร้องไห้เช่นนี้เหล่า``

เสียงอ่อนโยนของคนผู้นึงเอ่ยขึ้นดวงตาเบิกโพลงก่อนจะพุ่งเข้าไปหา

``{เจ้าหนู!......เหตุใดตัวถึงเย็นเช่นนี้}``

ตัวเด็กหนุ่มเย็นเฉียบเหมือนจะขาดใจท่านเทพอุ้มเด็กน้อยไปความอบอุ่นของเขาเด็กหนุ่มกอดเขาไว้แน่นพลางหลับไป

``.....อืม``

เมื่อเด็กหนุ่มลืมตาขึ้นความเจ็บปวดเองก็แผ่ซ่านเขามาก

``{เจ็บไป....หมดทั่งร่างกายเจ็บจนพูดไม่ได้เลย....}``

เมื่อเขามองไปรอบได้เห็นชายหนุ่มผู้นึงนอนเฝ้าอยู่ข้างๆเรือนผมสีขาวปลายเขียวอ่อนกำลังนอนฟุบอยู่เขาจ้องคนผู้นั้นแบบไม่กระพริบตา

``.....หืม..อะเจ้าหนูเป็นเช่นไรบ้าง``

เขารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองตนพอตื่นขึ้นมาเห็นเด็กชายลืมตาเขาก็ดีใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะนำยามาพยุงตัวให้เด็กชายดื่มยา

``ดื่มยาก่อนเถิดเจ้าหนู``

เป็นเช่นนี้เดือดแล้วเดือดเหล่าปีแล้วปีเหล่าจนวันๆนึงขณะที่ท่านเทพกำลังดูแลป่าเด็กชายก็เดินไปหาตอนนี้เด็กน้อยอายุถึง18เเล้ว

``...ท่าน....เทพขอรับ``

เสียงอ่อนๆพูดขึ้นจากด้านหลังผู้เป็นเทพหยุดการกระทำของตัวเองไปสักพักก่อนที่จะหันกลับไปเจอเด็กชายที่ตอนแรกตัวเล็กกว่านี้แต่บัดนี้สูงกว่าเขาเสียแล้ว

``.....ตื่นแล้วหรือ``

เขายิ้มอ่อนๆก่อนที่จะใช้มือเรียวบางลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าก่อนที่จะลากเขาไปนั่งใต้ต้นไม้เเห่งชีวิตกลางป่าไม้ที่แสนจะงดงาม

``.....ท่านพาข้ามาที่นี่มีอะไรหรือป่าวขอรับ``

เขาเอียงหัวพลางนั่งลงตาม

``ข้ารู้เจ้ามีสิ่งที่อยากถามเจ้าอยากรู้สิ่งใดถ้าข้าตอบได้ข้าจะตอบ``

ท่านเทพยังคงยิ้มอ่อนๆต่อไปสายตาเขายังคงมองดั่งหนุ่มตรงหน้ายังคงเด็กอยู่เช่นเดิม

`` ข้ามิมีสิ่งใดอยากรู้หรอกขอรับ....``

ถึงจะพูดออกไปเยียงนั้นดวงตาเขาดูเศร้าโศกก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปยิ้มให้ท่านเทพที่จ้องมองตน

``เจ้าเป็นลูกของนาง....จริงๆสินะเรือนผมสีขาวดวงตาสีฟ้าอ่อนๆผิวขาวใสงดงามราวกลับเทพบนท้องนภาจริงๆ``

ท่านเอ่ยขึ้นก่อนที่จะยิ้มร่าแล้วมองไปทางอื่น

``เอาล่ะๆข้าไม่คุยด้วยแล้ว``

ท่านหลับตาลงพลางนอนหนุนไหล่อีกคนก่อนที่ท่านจะหลับไป

``.....ท่าน......เฮ้อ``

เขาเองก็นอนพิงหัวอีกคนไปด้วยช่างอบอุ่น........